Heimilistíminn - 19.10.1978, Blaðsíða 33

14. kafli.
t ÞRÁNDHEIMI.
Það var tveggja daga ferð að heiman til
Þrándheims. Siðari nóttina gistu þau i Stóra-
nesi, litlu þorpi við veginn, þar sem gistihúsið
var þó enn þá stærra en i Bjarkalundi. Hér kom
fólk úr ýmsum áttum, einkum frá Reyrási,
Upplöndum og Þrándheimi, en sumir þó stund-
um alla leið frá Kristjánssundi og Kristjániu
sem nú heitir ósló og var svo óra langt i burtu.
Drengirnir sáu svo margt og heyrðu, að það
var ævintýri likast. Og þó urðu þeir ekkert
þreyttir, þvi að það mætti þeim alltaf eitthvað
nýtt, sem var bæði fróðlegt og skemmtilegt að
sjá og kynnast. Þeir hefðu gjarnan kosið að fá
að ferðast i tiu daga samfleytt, ef þess hefði
verið nokkur kostur.
En það var Þrándheimur, sem var takmark
þeirra og að þessu sinni, — staðurinn, sem þeir
hlökkuðu mest til að kynnast. Og loksins, að
kvöldi þriðja dagsin?, vikkaði dalurinn langi og
þau sáu borgina og hinn breiða fjörð.
„Þarna er hún”, kallaði Bárður hátt og
benti.
Pabbi stöðvaði vagninn.
Langt, langt þarna niður frá vatt áin sér i
boga út i fjorðinn, og milli árinnar og fjarðar-
ins, eins og á stórri eyju, lá Þrándheimsborg,
með öllum sinum húsum og turnum. 1 nágrenni
borgarinnar voru lágar hæðir og hliðar, þar
sem viða voru stórir búgarðar. Þarna voru
engin há fjöll, sem lokuðu útsýninu, aðeins
skógi vaxnir ásar og svo sáu þau lika langt út
eftir firðinum.
,,En hvað hér er fallegt”, sagði mamma.
,,Já, — og en hvað húsin eru mörg”, sagði
Litli-Jón, afar undrandi.
„Þau eru áreiðanlga hundrað,” gall i Bárði
„Þau eru miklu fleiri, góði minn”, sagði
pabbi og brosti. „Það sjáið þið nú betur, þegar
við komum þangað.”
Hann hottaði á hestana á ný, og þau óku
niður veginn, sem var breiður og góður. Innan
skamms lá hann niður að ánni, og siðan óku
þau drjúga stund meðfram henni, þangað til
þau komu á móts við borgina. Þvi næst lá leiðin
yfir stóra og fallega brú, og þá voru þau loksins
komin að lokamarki sinu, — komin til Þránd-
heimsborgar.
Og nú gátu drengirnir séð glöggt, hve húsin
voru mörg, — já ótrúlega mörg.
Þau voru ýmist samföst eða með stuttu
millibili, eins langt og þeir sáu, há, sérkenni-
leg hús með bröttu þaki. Sum þeirra stóöu á
stólpum úti i ánni, eins og það væri ekki nægi-
legt rými fyrir þau uppi á landi. Og meðfrem
þessum húsum lágu margir bafcar og skip af
ýmsu tagi við festar.
„Þetta eru vöruflutningaskip”, sagði pabbi.
„Sum þeirra komu frá fjarlægum löndum og
voru hlaðin salti og sykri, kaffi og kryddi og
ýmsu öðru. Allar þessar vörur eru siðan fluttar
til stórra heildverslana hér i borginni, sem sið-
an selja þær til smærri verzlana, bæði hér og
um land allt.”
„Já, það er gaman að hugsa um þetta”,
sagði mamma. „Saltið og sykurinn heima i
búrinu okkar hefur kannski komið með ein-
hverju þessara skipa”.
Þau óku nú um stund um þröngar göt
ur, en innan skamms komu þau í breiða og fall-
ega götu, með stórum hvitmáluðum timb-
urhúsum til beggja hliða. Fjöldi manna var þar
á ferli til að njóta kvöldbliðunnar — konur i sið-
um, svörtum kápum, og karlmenn með háa
hatta og göngustafi. Tóti hugsaði með sjálfum
sér, að þetta hlyti allt að vera hefðarfólk, rikir
lávarðar og frúr þeirra.
En þarna var lika mikil vagnaumferð, bæði
stórir og litlir vagnar. Það drundi i hjólum á
steinlögðum götunum og háværir hófaskellir
kváðu við. Stundum var umferðin svo mikil, að
mamma var hrædd um, að vagnarnir mundu
rekast á. En sem betur fór varð það ekki.
Og nú óku þau um stórt torg og fóru fram hjá
afarstórri kirkju, sem hafði svo háan turn, að
drengirnir urðu að halla höfði langt aftur, til
þess að geta séð efst upp á toppinn á hon-
um. Þvi næst beygðu vagnarnir inn i breiða
fallega götu, með háum laufrikum trjám, með
fram gangstéttunum báðum megin. Og rétt á
eftir nam lávarðurinn staðar framan við stórt
hús. Ofan við dyrnar stóð með stóru letri:
GISTIHOS — GREIÐASALA.
„A ég að trúa þvi að við eigum að búa hér — i
svona fallegu húsi”, sagði mamma undrandi.
„Já, við erum alltaf vön að búa hér”, sagði
frúin. „Hér er ánægjulegt að vera og ágæt
þjónusta.”
Og nú nú stigu þau öll úr vögnunum og gengu
inn. Vinnustúlka kom fljótt hlaupandi og visaði
þeim til herbergja sinna. Þau voru á annarrí
hæð og gluggarnir sneru út að götunni. Þau
fengu þrjú herbergi eins og fyrr, falleg og
þægileg, eitt handa lávarðinum og frú hans,
33