Heimilistíminn - 19.10.1978, Síða 25

Hann var kallaður
honum sérstaklega komu af og til aö
heimsækja hann.
Hann hafði tekið að erföum sjálfstæði
móöur sinnar og viljastyrk. Ef honum
Hkaöi ekki viö einhvern „hinna útvöldu,”
þá þurfti sá hinn sami ekki að óttast að
hann færi aðra ferö til hallarinnar. Eirik-
ur var mjög ákveöinn á þvi sviði.
Oftast var boðið bræðrunum Oscar og
Wilhelm Dyrssen, Hans, Göran og Robert,
von Rosen, Moje von Krusenstjerna, Carl
Kingspor, bræðrunum Gustaf og Magnus
dé la Gardie, Fritz Sturzler, Sven Sund-
berg og Sigvard Beck-Friis. Einnig kom
frændi hans Carl Bernadotte af Wisborg
stundum.
Þetta voru að mati þeirra tlma mjög
veröugir vinir.
Aldrei komu stúlkur I heimsókn. Það
kom ekki til greina á þessum tima að
prinsinn gæti átt vinkonur. Hann átti
heldur ekki systur og þess vegna gafst
honum heldur ekki tækifæri til þess að sjá
stúlkur sem hefðu getað verið vinkonur
hennar...
Eirikur varekki alveg eins hávaxinn og
bræöur hans, þó var hann meira en
meöalmaður á hæð um 180 cm. Hann var
grannvaxinn eins og hinir tveir, dökk-
hærður oggekk dálftið álútur eins og Wil-
Framhald af bls. 21
helm. Hendurnar voru óvenjufallega lag-
aöar. A ýmsan hátt minnti hann á
söngvaprinsinn Gustaf afabróður sinn.
Hann var bliðlegur og vingjarnlegur með
dreymandi augu — og stundum kom
næsta barnslegur gleðisvipur á andlitiö.
Eirikur hafði einnig mjög gaman af tón-
list eins og afabróöir hans og hún færði
honum mikla gleði en það er þó ekki rétt
að hann hafi spilaö á harmóniku til þess
aö syngja með fuglunum...
Þetta eru aðeins sögusagnir.
Þunglyndi sótti á prinsinn en þó gat
hann hlegiö á stundum. Hann langaöi til
þess aðelska og njóta lifsins eins og aðrir.
Bræðurnir giftusig, Gustaf Adolf árið 1905
og Wilhelm árið 1908 og litil kóngabörn
fóru að koma i heiminn.
Sjálfur vissi prinsinn að hann var
dæmdur til þess aö lifa einn. Honum
fannst hann aðeins vera hálfur maður.
Innst inni vissi hann aö lifið myndi fara
fram hjá honum og eiginlega ætti hann
sér enga framtið. Sjúkdómurinn hafði þaö
iför með sér að hann vissi að dagar hans
voru senn taldir, og ekkert var aö gera.
Stundum óskaði hann þess að hann væri
dáinn/laus úr ánauðinni.
Aldrei talaði Eirlkur um þjáningar sin-
Eirlkur prins klæddur I útsaumaðan kjól
og með festi um hálsinn
ar I návist kunningja sinna og enginn tók
heldur eftir þvi að hann gekk ekki heill til
skógar. Enginn ræddi þessi mál við hann
þótt menn vissu að ekki var allt eins og
það átti að vera.
Umræður fólks um prinsinn náöu aldrei
til eyrna hans sem betur fór, enda lifði
hann mjög einangruðu llfi. Arið 1909 var
keypt handa honum hans eigið heimili,
Ballingsholm við vatnið Trehörningen I
Huddinge. Þetta var bygging sem líktist
einna mest herragarði og á nokkuö stóru
landi.en allt um kring voru furuskógar,
ósnortin sænsk náttúran. Hinn nýi eigandi
lét útbúa svalir sem sneru út aö vatninu
og einnig var byggt þarna baðhús.
Vass fylgdi honum nú sem áður. Móðir
hans hélt áfram að fylgjast með öllu sem
gerðist. rétt eins oghún hafði gert þótt úr
fjarlægð heföi verið. Nú ákvaö hún meira
að segja að mestu hvar hverjum einstök-
um hlut var komib fyrirvbæði húsgögnum
og listaverkum.
Viktoria viöurkenndi hreinskilnislega
að þjáningar yngsta sonar hennar höfðu
oft komið fram’á henni tárunum.
Prinsinn var sjálfum sér nógur. Hann
hafði gaman af bókum,auk tónlistarinnar,
sérstaklega sagnfræðiritum og fagurbók-
menntum. Hann átti sjálfur gott bóka-
safn. Svo fór hann gjarnan i langar
gönguferðir, spilaði billjard, tennis.veiddi
fisk og fór I veiöiferðir. Hann var mjög vel
aö sér I landa- og staöafræði. Aðra hverja
vikufór hann til Stokkhólms og heimsótti
foreldrasina á Drottningholm eöa á Tull-
' garn. Annars tók hann nær engan þátt I
skemmtanalífinu og heimsótti aldrei
neina aðra.
Hann var sannur vinur vina sinna og
þeir minntust hans sem tryggs og ágæts
vinar. Þeim þótti gaman að heimsækja
hann og þá var spilað á spil og sitthvaö
fleira.
Og árin liöu:
Arið 1918 herjaði spænska veikin I Svl-
þjóð eins og hún gerbi á aðrar þjóðir.
Margir liföu hana ekki af. Dag nokkurn
varö Eirikur lasinn. Læknarnir úr-
skurðuðu þegar i stað að hann væri með
spænsku veikina en hann lá nú á Drottning
holm.
Sagt var að ástandið væri mjög alvar-
legt.Hin tryggaVassvar hjá honum/en til
þess aö hllfa Viktoriu sem ekki var hraust
sjálf var henni ekki sagt, hversu alvarlegt
ástand Eirlks væri. Þó skildist henni að
hann væri að dauba kominn. Foreldrarnir
flýttu sér til hans.
En hengibrúin yfir aö Drottningholm
var uppdregin og dýrmætur timi fór til
spillis. Eirikur var látinn þegar konungs-
hjónin komust til hans. Vass hafði lokað
augum hans i hinsta sinn. Þetta var 20.
september, nákvæmlega 37 ár voru liðin
frá brúðkaupi foreldranna. þfb
25
/