NT - 04.09.1984, Side 15

GAMMAR
Djaksons
bara la-la!
- JacksonsA/ictory
CBS/Steinar
■ Victory, eða „sigur" heitir
nýjasta piata bræðranna
Jackson. Ekki er ég neitt viss
um að hún sé einhver stórsigur
í þeirri merkingu en fyrir að-
dáendur diskótónlistar þá er
þetta hinn sæmilegasti gripur.
Útsetningar eru nokkuð
góðar og lagasmíðarnar í lagi.
Þessir bræður, Jacksons, eru
auðvitað Michael Jackson og
bræðurhans5: Marlon, Jackie,
Jermaine, Randy og Tito (sá
er þybbinn).
Þetta diskó einkennist auð-
vitað af Soulinu enda strákarn-
ir allir á þeirri línu.
Það er ósköp fátt að segja
um plötuna. Hún inniheldur 8
lög, misgóð auðvitað, en á
henni er fátt sem heitir lélegt.
Allir eru bræðurnir ágætis
söngvarar þó Michael skari
nokkuð framúr á flestum
sviðum.
Victory kemst hvergi með
tærnar þar sem Thriller hefur
hælana (ef hljómplötur hafa
þá hæla) Thriller er eins góð
diskóplata og svoleiðis plötur
geta orðið. Á Victory eru lögin
sem eru virkilega góð, svona
3-4, ekki fleiri. Það eru lögin,
Torture, Be not always, The
Hurt og Body. Lagið númer
tvö í upptalningunni er dúnd-
urfallegt vangalag a la Jackson
Michael. Þetta er ekki mín
músík en diskóunnendur ættu
að hrífast af stykkinu.
(6 af 10)
—lól.
Taylor
hrút-
leiðin-
legur!
-Roger Taylor/
Strange Frontier
EMI/Fálkinn
■ Þetta er nú með leiðinlegri
plötum ársins finnst mér. Hrút-
leiðinlegt og innihaldslaust
rokk og leiðindaútsetningar.
Roger Taylor er ágætur
trommari og hefur kraftmikla
söngrödd en lagasmíðar hans
á þessari nýjustu sólóplötu
hans, Strange Frontier, eru
með afbrigðum leiðinlegar.
Bestu lögin eiga nefnilega allt
aðrir náungar en Queen
trymbillinn ljóshærði. Spring-
steen sjálfur á eitt lag, Racing
in the streets af plötunni Dark-
ness of the edge of town og svo
er þarna lag eftir meistara
Dylan, Masters of War. Út-
setningar Taylors á þessum
aðfengnu lögum eru ekkert til
að hrópa húrra yfir, því miður.
Skásta lag kappans er titillagið,
Strange frontier og það síðasta
á plötunni, I cry for you.
Keppnistímabilið (That Cham-
pionship Season). Bandaríkin
1982. Leikendur: Bruce Dern,
Stacy Keach, Robert
Mitchum, Martin Sheen, Paul
Sorvino, William McAndrew,
Barry Weiner. Leikstjóri og
höfundur handrits: Jason
Miller.
■ Til þess, að menn átti sig
strax á því hvers konar kvik-
mynd er hér á ferðinni, skulu
nefnd örfá atriði. í fyrsta lagi
standa á bak við hana tvö
„undrabörn“ úr Biblíulandinu,
þeir Menahem Golan og Yor-
am Globus. Þessir tveir menn
hafa á örfáum árum orðið
einhverjir stærstu framleið-
endur kvikmynda á vesturhveli
jarðar. Og hjá þeim fara magn
og gæði aldrei saman. í öðru
lagi sést hvorki í henni blökku-
maður né kona. Um slíkar
verur er aðeins talað og það
■ Fylleríið í hámarki. Strákur-
inn skammar þjálfarann. Borg-
arstjórinn fylgist með. Martin
Sheen, Robert Mitchum og
Bruce Dern.
sko ekki fallega. Þær eru hálf-
gerðar hórur og blökku-
mennirnir eitthvað þaðan af
verra. í þriðja lagi má svo ekki
gleyma gyðingakomplexinum,
eða hvað maður á að kalla
það. Óvinurinn er nefnilega
júði, sem ekki vill kannast við
uppruna sinn og breytir nafni
sínu til að breiða yfir það. En
samkvæmt myndinni munu
gyðingar gera það oftar en
nokkuð annað.
Rétt til getið. Keppnistíma-
bilið er afskaplega léleg mynd.
Svo er hún líka vond, þar sem
hún elur á ýmsum duldum
hvötum meðaljónsins: yfir-
burðum hvíta kynstofnsins, og
þar fram eftir götunum.
Keppnistímabilið er upp-
gjörsmynd. Hún segir frá
nokkrum skólafélögum, sem
urðu fyrir þeirri ógæfu að leika
með sigurliðinu í fylkismóti
skólaliða í körfuknattleik fyrir
24 árum. Þeir hafa ekki náð sér
eftir þennan stórkostlega at-
burð og hittast á hverju ári til
að rifja upp gamla góða daga
með þjálfaranum. Strákarnir
eru orðnir fertugir og hálfmis-
lukkaðir, þó svo, að þeir hafi
flestir náð langt í metorða-
’ kapphlaupinu. Það sem veldur
krísunni nú (krísa verður það
jú að vera, annars hefði engin
mynd orðið til), er að einn
piltanna ætlar að bjóða sig
fram til embættis borgarstjóra
heimabæjarins í annað sinn.
Og að sjálfsögðu veitir nafn-
lausi gyðingurinn honum
harða samkeppni um hylli
kjósenda.
Síðan er myndin eintómar
gönguferðir um bæinn eða
Minningagötu, eða þá hreint
og klárt fyllerísraus, þar sem
hver reynir að vera öðrum
gáfulegri. Jesús Kristur. Og
allt svo illa gert. Aumingja
Mitchum leiðist svo mikið, að
hann þylur textann eins og
vélmenni, í þeirri von, að allt
taki þetta nú enda sem fyrst.
Áhorfendum líður jafn illa og
honum, og verr ef eitthvað er.
Mitchum er nefnilega ekki
með allan tímann, eins og
aumingja við.
Guðlaugur Bergmundsson
Restin = nautaskítur (sbr.
búllshitt).
Ég veit eiginlega ekki hvers
lags rokk þetta er. Það er
kraftmikið, vissulega, en þessi
samblanda af rólegum köflum
og hröðum í hverju einasta
lagi var einum of oft notuð
fyrir minn smekk á þessari
plötu.
Mér finnst umslag plötunnar
nokkuð gott, mun betra en
innihaldið. Þið haldið kannski
að ég sé alveg að drepast úr
vonsku yfir plötunni en það er
ekki svo. Góði punkturinn við
hana er sándið sem er
skemmtilegt enda er það Mack
sem tekur upp. Finido!
(3 af 10)
-Jól.
Bjossi
Thor
göldróttur?
- Gammarnir/Gammar
Geimsteinn
■ Ein ánægjulegasta platan
sem ég hef heyrt í lengri tíma
er fyrsta breiðskífa Gamm-
anna. Gammarnir eru djass-
band skipað þeim Skúla Sverr-
issyni, bassaleikara, Steingrími
Óla Sigurðarsyni trommu-
leikara, Birni Thoroddsen, gít-
arleikara, Þóri Baldurssyni,
hljómborðsleikara og Stefáni
Stefánssyni blásara.
Og hvað er svona ánægjulegt
við þessa plötu sem nú er
skrifað um, löngu eftir að hún
kom út?
í fyrsta lagi er þetta heil-
steypt plata með góðum djassi.
Hljóðfæraleikararnir eru
hver öðrum betri og lagasmíð-
arnar eru sterkar og sfðast en
ekki síst, sándið er fínt.
Á plötu Gammanna er að
finna létt fönkaðan djass, oft
með suðrænum blæ. Samban
ekki ýkja fjarri.
Þó Gömmunum sé kannski
óljúft að vera bornir saman við
Mezzoforte þá verður það bara
að vera svo enda styst í þá.
Hjá Mezzo er þetta mikið
meira útsett og oft fágaðra
þannig að krafturinn er
kannski niðurbældur. Hjá
Gömmunum er orkan geysileg
og krafturinn mikill, sólóin eru
óbeisluð af bakgrunninum sem
styður bara vel við eins og á að
vera í djassi. Bestu lögin eru
öll lögin en maður plötunnar
er Bjössi Thor. Maðurinn er
göldróttur á gítarinn!
(8 af 10)
-Jól.
Regnboginn:
Eintómt fyllerísraus
Þriðjudagur 4. —ptomber 1084 1 5