Morgunblaðið - 06.09.2004, Qupperneq 26

MINNINGAR
26 MÁNUDAGUR 6. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
Elsku Doddý mín,
þessi orð úr sálminum komu mér í
hug er við fréttum látið þitt. Þótt
svo þetta verði endirinn hjá öllum,
þá vorum við innst inni að vona að
þú kæmist heim til ættlandsins.
Já, það er óhætt að segja það,
hjá okkur Kalla að margs er að
minnast. Ég man alltaf fyrst er ég
hitti þig, Doddý mín. Við Kalli vor-
um nýfarin að búa og komin með
tvö börn og þú varst á Húsmæðra-
skólanum á Ísafirði, þá komstu út
eftir að heimsækja okkur. Þið Kalli
voruð nánast eins og systkini og þú
varst alltaf svo elskuleg við mig.
Svo liðu árið og þú giftist líka,
honum Vinný þínum, en ætíð er þið
komuð hingað heim gistuð þið hjá
okkur á Traðarstígnum. Þá var nú
oft glatt á hjalla.
Það var okkur ómetanlegt er þú
komst til okkar til London er
frændi þinn var svo mikið veikur,
þá komstu til að styðja okkur og
styrkja þar sem við vorum bæði
mállaus. Okkur auðnaðist líka einu
sinni sú gæfa að heimsækja ykkur
hjónin og fjölskyldu ykkar til Tex-
as, það er óhætt að segja að þar
ríkti sannur fjölskylduandi.
Elsku Doddý mín, okkur Kalla
finnst við hafa misst systur okkar
þar sem þú varst, við náðum líka
svo ótrúlega vel saman.
Þessar fátæklegu línur langar
mig að enda á þessum fallega
sálmi.
Ég trúi á ljós, sem lýsi mér,
á líf og kærleika,
á sigur þess, sem sannast er,
og sættir mannanna.
Á afl sem stendur ætíð vörð
um allt, sem fagurt er,
á Guð á himni, Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.
(Ólafur Gaukur.)
ODDNÝ ESTHER
MAGNÚSDÓTTIR
CERISANO
✝ Oddný EstherMagnúsdóttir
Cerisano fæddist í
Bolungarvík 31. maí
1936. Hún lést í
Houston í Texas 28.
júlí síðastliðinn og
var minningarathöfn
haldin um hana í
Aðventkirkjunni í
Reykjavík 5. septem-
ber.
Kæri Vinný og fjöl-
skylda, Hörður, Gret-
ar og fjölskyldur, við
Kalli sendum ykkur
innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku Doddý, hafðu
þökk fyrir allt og allt,
guð geymi þig, elsku
vina.
Martha og Karvel
Pálmason.
Við Doddý kynnt-
umst í strætó, „Soga-
mýri-Rafstöð“. Það
var ekki hægt annað en að taka
eftir þér, þú fórst alltaf úr á enda-
stöðinni, Rafstöð. Þar áttir þú
heima. Leggjalöng með langar
svartar fléttur og græn augu. Í þá
daga var strætó nokkurs konar
samkomustaður á hjólum. Allir
vissu hvar hver og einn átti að fara
út. Ekki voru bjöllur til að ýta á,
nei! Bílstjórinn kallaði Soga-vegur,
Tungu-vegur o.s.frv.
Nokkrum árum seinna lágu leið-
ir okkar aftur saman, við unnum í
verslunum við Laugaveginn. Alltaf
var farið í hádeginu á kaffihúsið á
Bankastræti 11. Þar mætti líka Ás-
laug vinkona okkar. Þessi þrenn-
ing sat þarna yfir léttu snarli og
ræddi um bíómyndir, strákamálin
og hvort við ættum að bregða okk-
ur á Borgina það kvöldið. Hótel
Borg var staður unga fólksins, þar
var spiluð lifandi músík og dansað
til klukkan hálftólf. Þar var tjútt-
að, talað og hlegið. Stundum náðist
að labba einn rúnt í baby doll skóm
og nælonsokkum. Svo var farið
heim í strætó. Síðasti vagninn í
Sogamýri klukkan tólf.
Þið Vinny byggðuð ykkur fram-
tíðarheimili í Houston, Texas. Þar
varst þú nokkurs konar sendiherra
Íslands. Alltaf var heimili ykkar
Vinny opið Íslendingum. Þar var
oft gestkvæmt og töluð íslenska.
Vinny fann Íslendinginn fljótlega í
Doddý sinni og sá til þess að hún
hefði tækifæri til að koma heim til
Íslands á hverju ári og oftast kom
hún með börnin sín. Það voru ófáar
ferðirnar sem Doddý fór í skóla
barna sinna, sýndi myndir og
fræddi börnin um Ísland. Einnig
fór hún á peysufötum með rokkinn
sinn og kynnti hvernig ullin væri
unnin í flík. Hún saumaði upphlut
á dætur sínar þrjár og dætur
þeirra.
Handavinnan lék í höndum þínum,
hekl og prjón og saum úr línum fínum.
Þú ætlaðir að koma heim í ágúst,
síminn hringdi: Hún Doddý er dá-
in. Ég sit hljóð. Glímunni er lokið,
sjúkdómurinn tók völdin.
Þú kvaddir þennan heim með bros á brá
og bráðum færðu annan heim að sjá.
Þá er sælt að svífa sæl á braut
þar sem enginn þarf að líða þraut.
Sigríður Hannesdóttir.
Góð vinkona er fallin frá alltof
fljótt að okkar mati sem þótti vænt
um hana.
Það var barist hraustlega við ill-
vígan sjúkdóm til að fá að vera
lengur meðal allra ástvinanna en
við ráðum víst litlu þegar okkur er
ætlaður annar verustaður. Margs
er að minnast og margt kemur upp
í hugann þegar litið er til baka, all-
ar þær ógleymanlegu stundir í
leik, vinnu og námi sem nú ylja,
ber þá hæst samvera okkar á Ísa-
firði námsárin þar og allar góðu
stundirnar með Rósu og Magnúsi
foreldrum Doddýar þegar við
bjuggum saman í sæluhúsinu við
Elliðaárnar þar sem alltaf var tek-
ið á móti mér sem einni af fjöl-
skyldunni.
Þó fjarlægðin væri mikil þegar
Doddý flyst til Ameríku slitnuðu
aldrei vináttuböndin, hún hélt fast
utan um sína vini. Ísland og allt
sem viðkom landi og þjóð var
henni hugleikið og sýndi hún það í
verki er hún ung móðir í fjarlægu
landi tók gítarinn sinn og íslenska
rokkinn, klæddi sig uppá í hátíð-
arbúning og fór í skólana í sínu
hverfi, sagði frá landinu sínu sem
henni þótti alltaf mest til koma.
Veit ég að þar fór glæsilegur
fulltrúi okkar. Ég sé hana fyrir
mér brosandi og afar aðlaðandi
unga konu með blikandi beltis-
spennur og bringusilfur, þannig vil
ég muna Doddý. Eftir lifir minning
um góða vinkonu.
Laufin falla af lífsins tré
og lenda við fætur mér
í litum þeirra og lögun sé
ég lifandi mynd af þér.
(H.T.)
Ég votta bræðrum Doddýar,
Herði, Grétari og fjölskyldum, eig-
inmanni, Vincent, og börnunum
hennar mína dýpstu samúð og óska
þeim styrks í sorginni.
Svana Jósepsdóttir.
Æskuvinkona mín, Oddný
Magnúsdóttir, hefir kvatt þetta líf
eftir langvinn og erfið veikindi.
Þótt hún dveldist áratugum saman
erlendis, hélt hún ávallt nánu sam-
bandi við vini sína og ættingja hér
heima. Hún kom svo oft sem kost-
ur var til lengri og skemmri dvalar
með eiginmanni sínum, Vincent
Cerisano og börnunum. Búandi í
sólríku Texasríki þótti henni alltaf
jafn dásamlegt að fá kaldan gust á
kinn og ekki sakaði dálítil rigning-
arskúr.
Samhent voru þau hjón í gest-
risninni og á heimili þeirra var
notalegt að dvelja. Til þeirra leit-
uðu námsmenn og ferðalangar um
ýmsa aðstoð og heimili þeirra hefir
um áratuga skeið verið opið Ís-
lendingum í Houston og nánd.
Oddný hélt móðurmálinu
óskertu alla tíð. Hún varðveitti
barnatrú sína og kom með börn-
unum heim, þegar tími var til kom-
inn, að þau gætu staðfest kristin
trúarheit sín á íslensku. Það sem
einkenndi hana öðru fremur, var
sálarkyrrð góðrar mannveru, um-
burðarlyndi og mild kímnigáfa.
Það var því ávallt gleðiefni að
heyra í henni og að hitta hana.
Ég þakka henni tryggð við mig
og mitt fólk. Hún fylgdist náið með
börnunum og barnabörnunum. Í
þeirra huga var hún góða frænkan
í Ameríku, sem alltaf mundi eftir
öllum merkisdögum.
Ekkert varð af fyrirhugaðri ferð
hennar hingað heim á þessu sumri
og nú verða heimsóknirnar ekki
fleiri. Epíkúros sagði, að af öllu því
sem viskan gefur okkur til ham-
ingjuauka í lífinu öllu, væri vin-
áttan mikilvægust. Ég þakka Odd-
nýju Magnúsdóttur fyrir það, að
hafa átt hana að vinkonu.
Við Örn sendum Vinny og öllum
öðrum ástvinum Doddýar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Áslaug Guðbrandsdóttir.
Vinkona mín, Oddný Magnús-
dóttir, lést í heimaborg sinni,
Houston í Bandaríkjunnum. For-
eldrar hennar fluttust til Reykja-
víkur frá Bolungarvík. Ástæðan
voru veikindi móður hennar, sem
fór á Vífilsstaðahæli. Magnús, faðir
Oddnýjar, var smiður að atvinnu
og fékk starf við rafmagnsstöðina
við Elliðaár. Þar byggði hann fjöl-
skyldu sinni lítið notalegt hús í
yndislegu umhverfi. Rósa, móðir
Oddnýjar, var ein af þeim heppnu
að ná heilsu sinni eftir kynni sín af
hvíta dauðanum. Var hún mikil
hannyrða- og hagleikskona, saum-
aði peysuföt og hvað sem var.
Kynni okkar Oddnýjar hófust
árið 1973, þegar ég ásamt fjöl-
skyldu minni fluttumst frá Maine
til Houston í Bandaríkjunum. Að
mér nýkominni birtist þessi fal-
lega, hávaxna kona mér í mínu um-
hverfi. Var það mikil hjálp að eiga
hennar ráð hvað við kom þessu
nýja óþekkta þjóðfélagi. Síðar
fluttist ég í nágrenni við hennar
heimili. Við riðum ekki húsum hvor
hjá annarri, en töluðumst við á
hverjum degi, lásum bréf frá Ís-
landi sem við fengum send, deild-
um fréttum að heiman. Eins nutu
börnin okkar góðs af, kynntust
hvert öðru. Oft var farið í sund-
laugina hjá Oddnýju og Vinnie.
Hann var atvinnuhermaður í flug-
hernum. Oddný var meistarakokk-
ur og marga máltíðina bauð hún
mér og fjölskyldu minni uppá. Eins
grillaði Vinnie marga pylsuna og
steikur handa minni fjölskyldu. Í
gegnum Oddnýju kynntist ég fjöl-
skyldu hennar á Íslandi og eins
kynntist hún minni fjölskyldu. Gott
var þetta fyrir okkur félagslega og
eins tungumálalega séð, íslensk-
unni haldið við. Veit ég, að börn
Oddnýjar skilja íslensku og tala
hana. M.a. kom Oddný mjög oft til
Íslands með þau. Þar sýndi Vinc-
ent, maður hennar, mikinn skilning
á þörfum Oddnýjar. Má segja að
næstum flest sumur hafi verið far-
ið ,,heim“.
Oddný var einstök manneskja á
margan hátt. Ef einhver Íslend-
ingur þurfti einhvers með, þá var
Oddný þar, hjálparhella margra
eins og verndarengill. Gekk þetta
stundum svo langt að ótrúlegt og
einstakt er, og Vincent umbar
þetta. Hafi þau allra þakkir fyrir.
Oddný var gleðinnar kona, hafði
gaman af söng og fjöri. Hún stóð
fyrir þorrablótum fyrir landann í
Houston. Ekki fengum við mat
sendan annan en þann sem við Ís-
lendingarnir áttum í fórum okkar
eftir heimferðir okkar sjálfra. En
mitt ílag var m.a. að baka flatkök-
ur og skonsur, en hún skaffaði
meirihlutann. Mér er kunnugt að
Oddný var rétt einu sinni á ferð frá
Íslandi drekkhlaðin íslenskum
mat, náði ekki í tengiflug til
Houston og varð þess vegna að
dvelja næturlangt í New York.
Mikill hiti var, en Oddný dó ekki
ráðalaus, kom matnum fyrir í bað-
kerinu og setti á fulla kælingu í
herbergjunum, svo að maturinn
skemmdist ekki. Dúðaði sjálfa sig
og lét sig hafa það þótt kalt væri.
Sjúkdómi sínum tók hún eins og
hetja, barðist meðan stætt var, en
tók svo lokunum af æðruleysi. Hún
sagði við mig: Án Vinnies hefði ég
ekki getað þetta. Það var eftir
fyrstu atrennu og óvæga meðferð
við óvægan sjúkdóm, sem því mið-
ur oft hefur betur í þeim hild-
arslag. Oddnýju auðnaðist sá heið-
ur að eignast níu barnabörn. Lifa í
farsælu hjónabandi við hlið manns
sem hún elskaði og virti alltaf meir
og meir. Votta ég Vincent og fjöl-
skyldu dýpstu samúð mína, svo og
bræðrum Oddnýjar og þeirra fjöl-
skyldum hér á Íslandi.
Helga Guðbrandsdóttir (Lissa).
Síðbúin kveðja og
kær þökk skal flutt fé-
laga góðum, Barð-
strendingnum og
Bakkfirðingnum Magnúsi Jóhannes-
syni.
Þeir kveðja einn af öðrum, hinir
öflugu burðarásar í hreyfingu sósíal-
ista á Austurlandi áður, sem voru
hreyfingunni svo dýrmætir um leið
og þeir voru í fararbroddi í sínu
heimahéraði til heilla og framfara.
Á öllum þéttbýlisstöðum og svo
víða í sveitum eystra var þá að finna,
einn þeirra er nú kært kvaddur, en
til hans og hans ágætu konu Járn-
brár lá leiðin gjarnan þegar á
MAGNÚS JÓNAS
JÓHANNESSON
✝ Magnús JónasJóhannesson
fæddist á Grænhóli á
Barðaströnd 20.
október 1913. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sundabúð
á Vopnafirði 8. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Skeggjastaðakirkju
14. ágúst.
Bakkafjörð var komið.
Þar voru þeir lengstum
máttarstólpar okkar
traustir og trúir,
Magnús og Hilmar
Einarsson, en fleiri
góða liðsmenn var svo
sannarlega þar að
finna.
Það var ævinlega
gott að funda á Bakka-
firði, fundir þar vel
sóttir af jafnt samherj-
um sem andstæðing-
um, umræður jafnan
málefnalegar og frjóar
og þar átti Magnús
sinn ágæta hlut og glöggt var að
menn hlýddu grannt á orðræðu hans
og fullljóst að engin var það tilviljun,
að Bakkfirðingar völdu hann til for-
ystu um langt skeið. Magnús var
hógvær í málflutningi sínum, færði
glögg rök fyrir máli sínu og alltaf
fylgdi nokkur þungi orðum hans og
þá mest þegar að hagsmunamálum
sveitarfélagsins kom, þar sem hafn-
armálin voru löngum í öndvegi æðst.
Um þau mál öll hafði hann ákveðnar
meiningar, sem byggðar voru á
traustum grunni sjósóknarans um
áratugaskeið, en Magnús var einkar
fiskisæll, dugmikill og farsæll í því
sem öðru.
Minnisstæð er hlýjan í handtaki
hans, glettnin mitt í alvörunni og
kankvíst bros hans. Hann var gott að
hitta fyrir, ekki síðra þó að eiga svo
dygga fylgd hans við sameiginlegan
málstað sem byggður var á hugsjón-
um góðum um jöfnuð í samfélaginu
og velferð fólksins í landinu. Hjá
Magnúsi átti hin kalda auðhyggja
græðginnar ekki upp á pallborðið.
Ég minnist margra góðra stunda á
heimili þeirra Járnbrár, þar var al-
úðin og gestrisnin gjöful í fyrirrúmi
og við þau bæði einkar skemmtilegt
að eiga orð, fróðleiksfólk góðrar
greindar sem fylgdist einkar vel með
og myndaði sér sjálfstæðar skoðanir
á hlutunum, sem mörkuðust þó öðru
fremur af einörðum lífsviðhorfum.
Ég sendi börnum og öðru fólki
Magnúsar mínar einlægu samúðar-
kveðjur.
Aldraður héraðshöfðingi hefir
kvatt og mætar eru minningarnar
sem hann skilur eftir í muna manns.
Þar fór um veg vammlaus halur og
drengur góður. Veri hann kært
kvaddur með mikilli þökk fyrir
gamlar góðar stundir. Blessuð sé
minning Magnúsar J. Jóhannesson-
ar.
Helgi Seljan.
Elsku mamma.
Núna hefur þú
fengið hvíldina góðu
og komin á góðan
stað, þangað sem við
öll förum þegar okkar tími kemur.
Ég man alltaf hvað þú ljómaðir
þegar minnst var á Ísafjörð og
Látra í Aðalvík þar sem þú ert
fædd og uppalin. Það var eins og
þú færir þangað í huganum og upp-
KRISTJANA
ÁGÚSTSDÓTTIR
✝ KristjanaÁgústsdóttir
fæddist á Látrum í
Aðalvík 29. ágúst
1920. Hún lést á á
E-deild Sjúkrahúss
Akranes 11. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Akraneskirkju
20. ágúst.
lifðir gömlu góðu dag-
ana, þótt oft hafi þeir
eflaust verið erfiðir
líka á þessum slóðum.
En það var þannig með
þig að þú mundir bara
það góða. Þú kvartaðir
aldrei yfir neinu þó illa
gengi og lítið þurfti til
að gleðja þig. Ekki hef-
ur það verið auðvelt líf
hjá þér að fæða og ala
upp tíu börn. Þú varst
alveg ótrúleg kona.
Stolt varstu og pínulít-
ið þrjósk en með
kímnigáfuna í lagi og
stutt var alltaf í glettnina. Þú
gekkst í gegnum erfitt líf andlega
og líkamlega, en þú mátt vera stolt
yfir því hvað þú hefur verið sterk
þrátt fyrir allt. Það lifa margar
góðar minningar í huga mér um
þig. Takk fyrir lífið sem þú gafst
mér.
Gott var að vita hversu vel var
hugsað um þig síðustu ár þín á
E-deild Sjúkrahúss Akraness.
Blessuð sé minning þín.
Ásdís.