Morgunblaðið - 10.09.2004, Qupperneq 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2004 29
✝ Ólafur Jónssonfæddist í Kata-
nesi 10. júní 1922.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 1.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólöf Jónsdóttir,
f. 7. maí 1852, d. 20.
apríl 1983, og Jón
Ólafsson, f. 12. maí
1896, d. 22. desember
1971. Systir Ólafs er
Jónína Bryndís, f. 29.
maí 1923. Hálfsystk-
in samfeðra eru: Val-
garður L., f. 16.11.
1916, Guðrún, f. 12.2. 1918, d.
22.2. 1988, og Aðalbjörn, f. 25.11.
1919.
Árið 1953 kvæntist Ólafur Sig-
ríði Þ. Sigurjónsdóttur, f. 3.11.
1926. Þau skildu. Börn þeirra eru:
1) Jóna Guðrún, f. 15.9. 1953, maki
Jóhann Norðfjörð. Sonur þeirra
er Þórður Norðfjörð, synir hans
eru Jóhann Ingi og Sigurður Þór.
Uppeldissonur Þórðar er Sindri
Snær. 2) Jón Ólafur,
f. 24.9. 1954, maki
Guðrún S. Guð-
mundsdóttir. Börn
þeirra eru Ásta
Jóna, sonur hennar
er Alexander, og
Ólafur Magnús.
Börn Guðrúnar frá
fyrra hjónabandi eru
Guðmundur og
Steinunn Sif. 3) Erla,
f. 23.8. 1958, maki
Gísli Eiríksson. Börn
þeirra eru Eiríkur
og Auður Anna.
Dóttir Erlu af fyrra
hjónabandi er Sigríður Þóra. 4)
Sverrir Haraldsson, f. 10. apríl
1951, uppeldissonur.
Ólafur var nokkur ár bóndi í
Katanesi. Síðan flutti hann til
Reykjavíkur og starfaði lengst af
sem húsvörður í Tónabíói og Tón-
listarskólanum í Reykjavík.
Útför Ólafs fer fram frá Hall-
grímskirkju í Saurbæ í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar náttúran skartaði sínu feg-
ursta árla morguns 1. september
lagði faðir minn aftur augun í hinsta
sinn, rósemi og friður hvíldi yfir
ásjónu hans, við systurnar gengum
frá dánarbeðinum út í sumarið þar
sem fuglasöngur og skordýrasuð
hljómaði í morgunkyrrðinni.
Ég man ennþá röddina í þér, hlát-
urinn og brosið, hver minning sem
ég á um þig vekur kátínu og hlýjar
mér um hjartarætur.
Elsku pabbi, þú fórst kannski
snemma, en ekki of seint, guð kallaði
á þig og þú svaraðir. Ég býst ennþá
við að þú hringir kl. 21 eins og þú
varst vanur að gera. Lífið verður
ekki það sama án þín, elskulegur fað-
ir minn sem alltaf vildi mér svo vel.
Mikið á ég eftir að sakna samtalanna
við þig, hvatningar þinnar og stuðn-
ings og áhuga þíns á því sem ég hafði
fyrir stafni hverju sinni, takk fyrir að
hafa verið góður pabbi, afi og langafi.
Sólin er hnigin,
sest bakvið skýin
og ég hugsa til þín næturlangt.
Baráttuknúinn,
boðinn og búinn,
tókst mig upp á þína arma á ögurstundu.
Þú varst alltaf þar í blíðu og stríðu,
og hjá þér átti ég skjólið mitt.
Alltaf gat ég treyst á þína þýðu.
Og ég þakka þér, alla mína ævidaga.
Hve oft þú huggaðir og þerraðir tárin mín.
Hve oft þau hughreystu mig orðin þín.
Studdir við bakið.
– Stóðst með mér alla leið.
Opnaðir gáttir.
Allt sem þú áttir
léstu mér í té og meira til.
Hóf þitt og dugur.
Heill var þinn hugur.
Veittir mér svo oft af þínum vizkubrunni.
Kenndir mér og hvattir æ til dáða.
Og mín kaun græddir þá þurfti við.
Alltaf mátti leita hjá þér ráða.
Og ég eigna þér svo ótal margt í mínu lífi.
(Stefán Hilmarsson.)
Elsku pabbi minn, ég kveð þig
með þessum texta og far þú í guðs
friði.
Þín dóttir
Jóna Guðrún.
Elsku pabbi.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Erla og Sverrir.
Elsku pabbi.
Þakka þér fyrir allan þann tíma
sem við áttum saman.
Minning þín mun ávallt lifa hjá
mér, hvíl þú í friði.
Þinn sonur
Sverrir.
Láinn er nú Ólafur Jónsson
tengdafaðir og vinur minn. Leiðir
okkar Óla lágu fyrst saman þegar ég
kynntist Erlu dóttur hans árið 1983.
Margar minningar koma fram í
hugann þegar vinur fellur frá.
Eftir gönguferðirnar á Langa-
sandi kom Óli í morgunkaffi til okkar
hjóna og þá var margt spjallað og
voru þessar heimsóknir öllum mik-
ilvægar og þótti okkur gaman að
hitta hann, enda hreinskiptinn, gam-
ansamur og stríðinn karl.
Ungur að aldri var Óli mikill
hestamaður og átti hann marga góða
hesta enda tengdi það okkur ætíð
saman og hafði hann unun af því að
segja frá reiðleiðum fyrri tíma sem
hann hafði farið.
Í sumarbústaðaferðum og á ferða-
lögum hafði Óli gaman af að segja
landnámssögur sem okkur þótti
gaman að hlusta á og hafði Eiríkur
oft á orði um afa sinn „svakalega er
hann afi gamall“.
Lengi vel starfaði Óli sem bóndi
og var hann þar á heimavelli enda
reyndist hann okkur hjónum vel
þegar sauðburður stóð yfir og eitt-
hvað bjátaði á því þá átti hann alltaf
góð ráð. Þá hafði hann daglega sam-
band við Erlu til að vita hvernig allt
gengi.
Þegar ég hitti Óla mikið veikan á
sjúkrahúsinu og ljóst að ekki væri
langt eftir þá var samt stutt í gam-
ansemi hans og trygglyndi en sú vin-
átta sem þar skein í gegn fylgir mér í
minningum um Óla.
Elsku vinur og tengdapabbi,
þakka þér fyrir allt sem við höfum
gert og brallað saman, megi góður
guð geyma þig og styrkja börn þín
og fjölskyldur í missi þeirra.
Þinn vinur
Gísli.
Ferð þín er hafin
fjarlægist heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða
og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Einlægur og góður maður er
genginn frá garði, það er Ólafur
Jónsson, afi minn og vinur.
Já hann er fallinn frá og einlægur
hlátur hans hefur þagnað, en eftir lif-
ir minning um frábæran mann.
Að hugsa sér að maður eigi ekki
eftir að spjalla oftar við hann, segja
honum fréttir af sjónum, fjölskyld-
unni eða ræða um dægurmál líðandi
stundar er mjög einkennileg og
tregablandin tilfinning, en ég er
þakklátur almættinu fyrir þær
stundir og þær minningar sem ég á í
hjarta mínu um þennan yndislega og
góða mann.
Á þessum tímamótum rifjast upp
skemmtilegir tímar frá bernsku
minni þegar ég fékk að fara með afa
upp á Klafastaði, þar var hann í ess-
inu sínu með hestum, beljum og öllu
því sem sveitin hafði upp á að bjóða,
það var alltaf mikið fjör hjá okkur í
þessum ferðum og afi passaði alltaf
upp á það að ég fengi hæfilega
blöndu af fróðleik og skemmtun. Eft-
ir að ég komst á fullorðinsárin naut
ég þess að koma í heimsókn til afa og
sitja með honum við eldhúsborðið og
hlusta á frásagnir hans af ýmsu því
sem hann hafði upplifað um ævina,
hann hafði gaman af því að að segja
frá en líka að hlusta á mann viðra
hinar ýmsu skoðanir og hugmyndir,
alltaf gladdist afi jafnmikið þegar
maður kom í heimsókn. Undarlegt er
að ímynda sér að ásjóna mín ein gæti
vakið jafnmikla hamingju hjá ein-
hverjum. En það gerðist undantekn-
ingarlaust hjá afa. Hann var iðinn við
að taka mann í faðm sinn og láta
mann finna að maður væri sérstakur
en hvergi var maður jafnsérstakur
eins og í örmum hans.
Einu sinni heyrði ég að auður
manns væri ekki metinn af verald-
legum auði, heldur því sem maður af-
rekaði í lífinu, ræktarsemi manns við
vini sína og ást og umhyggju við sína
nánustu, út frá þeim mælikvarða ert
þú, afi minn, ríkasti maður sem ég
hef nokkurn tíma þekkt.
Þú kenndir mér mikilvægi þess að
axla ábyrgð og að styðja við bakið á
þeim sem manni þykir vænst um,
sama hvað á dyndi, þú komst mér í
skilning um að til þess að ná sínum
markmiðum þyrfti maður að vinna
hörðum höndum.
Hjartahlýja, reisn, gleði, kímni og
væntumþykja fyrir umhverfi sínu,
mönnum, dýrum og sérstök um-
hyggja fyrir börnum voru ráðandi í
fari þínu en allt eru þetta mannkostir
sem draga má mikinn lærdóm af.
Í dag fylgi ég afa mínum til hinstu
hvílu eftir erfið veikindi en hann var
saddur lífdaga og tilbúinn, og ég veit
að nú líður honum vel, ég bið góðan
guð að gefa okkur styrk og hugga
alla þá sem eiga um sárt að binda.
Að leiðarlokum vil ég þakka ást-
kæra afa mínum og vini fyrir allt það
sem hann var mér og fjölskyldu
minni, minningin um hann og líf hans
mun lifa í hjarta okkar um ókomna
tíð, minning um einstakan mann og
ástvin. Ég kveð afa minn með þeim
orðum sem hann kvaddi mig ávallt
með sjálfur:
„Ég þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig,“ elsku afi „Guð
geymi þig“.
Þinn
Þórður.
Elsku Óli afi.
Þegar pabbi sagði okkur Siggu
systur að þú værir mjög veikur fékk
ég hnút í magann og næsta morgun
hringdi pabbi til að segja mér að þú
værir dáinn. Þegar ég hugsa aftur í
tímann rifjast upp gamlar góðar
minningar um okkur eins og þegar
við fórum í göngur um Akranes og
alla bíltúrana um sveitina þína. Ég
hafði mjög gaman af sögunum þínum
um gamla tímann í sveitinni.
Ég man alltaf hvað þú varst glaður
að sjá mig þegar ég kom óvænt í
heimsókn, þá var mikið spjallað og
hlegið yfir kaffi og kandís.
Elsku afi ég mun sakna þín mjög
mikið en þú munt ávallt lifa í minn-
ingu minni.
Þinn vinur
Eiríkur.
Elsku afi, ég á svo mikið af minn-
ingum um þig, ég man þegar ég var
lítil og við komum í heimsókn þá fékk
ég alltaf að sitja á tröppustólnum
þínum og við Eiríkur bróðir minn
fengum heimatilbúið súkkulaði, okk-
ur fannst það svo gott.
Þú varst svo hress og oft gjafmild-
ur og stríðinn. Hvað þú varðst stolt-
ur þegar ég vann til verðlauna sem
hestakona og þér fannst ég sitja
hestinn rétt.
Þér fannst svo gaman þegar pabbi
kom á hestinum, já, þú varst svo
sannarlega góður afi.
Drottinn blessi þig og varðveiti þig!
Drottinn láti sína ásjónu lýsa yfir þig og sé
þér náðugur!
Drottinn upplyfti sínu augliti yfir þig og
gefi þér frið!
(3. Mósebók 6.24–26.)
Ég mun geyma minningar um þig
og aldrei gleyma þeim. Takk fyrir að
vera afi minn.
Þín dótturdóttir,
Auður Anna.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Þín dótturdóttir
Sigríður Þóra.
Fyrsta minning mín um Ólaf Jóns-
son, frænda minn á Akranesi, er frá
fyrstu hrað-hringferð foreldra
minna með okkur systkini mín um
landið en við gistum nótt uppi á
Skaga hjá Óla. Í augum sjö ára
sveitabarns var Akranes stórborg og
Óli frændi hinn forframaði íbúi á
mölinni. Hann tók á móti okkur með
nýsoðnu hangikjöti – í ágúst – og
spilaði ákaft vinsælan slagara, „Stolt
siglir fleyið mitt stórsjónum á …“
eftir Gylfa Ægisson.
Aðdáunarglampinn í augum okkar
systkinanna var blandinn smá-
hræðslu við þennan heimsmann,
dökkan á brún og brá með sína djúpu
rödd. Hann var með „Snjallsteins-
höfða-útlitið“, eins og ég vil kalla
það, sem Óli sagði að væri af frönsk-
um uppruna aftur í ættir.
En stórborgin Akranes var nú
ekki stærri en svo að Óli átti að gelda
fola daginn eftir heimsókn okkar.
Þar hafa leiðir okkar frænda míns
helst legið saman; í óbilandi áhuga á
hestum.
Síðan urðu minningarnar fleiri. Óli
var kærkominn gestur heima á
Hömrum og ekki laust við að hann
kæmi með sumarið með sér ár hvert.
Var því tilhlökkunarefnið ærið. Ekki
skemmdi heldur að ein eldhússkúff-
an fylltist af brjóstsykri og öðru góð-
gæti. Mér þótti einnig mikill fengur í
því að fá leiðsögn frá honum varð-
andi hugðarefni mín. Óli var sumsé
slyngur tamningamaður og hann
veitti mér innsýn í hvernig það eitt
að rýna í auga hestsins – lesa það
hreinlega – gefur fyrirheit um það
sem koma skal. Ekki var ég alltaf
sammála mati hans á þeim trippum
sem ég leiddi fyrir hann, enda verður
sannleikanum hver sárreiðastur
varðandi „börnin sín“, en það kom
yfirleitt á daginn að hann hafði rétt
fyrir sér. Það speglast jú ýmislegt í
augum hrossa rétt eins og mann-
fólksins.
Margar sögur frá Óla eigum við
systkini mín í farteskinu og ein slík
sýnir í hnotskurn að hann dó ekki
ráðalaus. Ein grá ótemja vildi alls
ekki láta af hrekkjunum og því brá
Óli á það ráð að beina klárnum á haf
út þar til stungurnar urðu sjálfkrafa
að engu þegar sundtök var það eina
sem gat haldið skepnunni á lífi. Og
viti menn: sá baldni varð að gæðingi í
fjöruborðinu. Mér er líka minnis-
stæð frásögn Óla af því er hann fór
aðeins 16 ára gamall, að verða 17,
ríðandi með þrjá hesta frá Katanesi í
Hvalfirðinum austur að Snjallsteins-
höfða í Landsveit en við rifjuðum
þetta upp í símanum í vetur sem leið.
Erindið var að sækja þrjá fola sem
Ólöf, móðir hans, erfði eftir foreldra
sína, Jón Ólafsson og Jónínu Gunn-
arsdóttur, langafa og -ömmu mína,
en þau létust sama dag í febrúar
1939, með þriggja klukkustunda
millibili. Unglingurinn fór sem leið lá
um Leggjarbrjót, sem er forn leið og
ill yfirferðar, yfir í Árnessýslu og
þaðan austur í Rangárþing, þá til
baka aftur með sex hesta, þar af
trippi sem hafa varla verið fús til að
hverfa úr heimahaganum. Og hvern-
ig fór Óli að? Hann lét þau hlaupa
laus! Ekki var þessi för á færi allra –
á ég erfitt með að sjá ungling fyrir
mér leika þetta eftir.
Við á Hömrum erum þakklát fyrir
að hafa verið samferða þessum góð-
hjartaða manni sem lét sér ávallt
annt um velferð okkar. Hann rækti
frændsemina við okkur hvað hann
gat og þau mamma töluðust við í
hverri viku. Viljum við flytja ástvin-
um Óla innilegar samúðarkveðjur
við andlát hans.
Ég sá Óla síðast í vor á spítalanum
er við Sigríður systir heimsóttum
hann og var mér nokkuð brugðið við
að sjá hve dregið var af honum, þó að
síðan hafi stytt upp á milli. En hlý-
legt augnaráðið brást ekki, stoltur á
stórsjó sem lygnum.
Þuríður M. Björnsdóttir.
Ég kveð þig, kæri vinur, svo klökk
í hinsta sinn.
Guð og gæfan greiði þér veginn í
hinsta sinn.
Þín vinkona
Sigríður.
ÓLAFUR
JÓNSSON
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma, langamma og langalangamma,
HEKLA ÁSGRÍMSDÓTTIR,
Furulundi 15c,
Akureyri,
lést á lyfjadeild Fjórðungssjúkrahússins á Akur-
eyri laugardaginn 4. september. Útförin fer
fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 13. sept-
ember kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri.
Baldvin Ásgeirsson,
Ívar Baldvinsson, Eva Baldvinsson,
Valur Baldvinsson, Sigrún Bernharðsdóttir,
Óttar Baldvinsson,
Ásrún Baldvinsdóttir,
Vilhjálmur Baldvinsson, Vigdís Skarphéðinsdóttir,
Gunnhildur Baldvinsdóttir,
Aðalbjörg Baldvinsdóttir, Björgvin Ingimar Friðriksson,
Stefán J. Baldvinsson, Árný Gunnur Árnadóttir,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.