Morgunblaðið - 16.10.2004, Síða 42

42 LAUGARDAGUR 16. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Klara E. Hansenfæddist í Stykkis-
hólmi 24. júní 1928.
Hún lést á heimili
sínu 11. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Elívarð
Jónsson, f. 12. októ-
ber 1881, d. 7. sept-
ember 1930, og Gróa
Elínbjörg Jóhannes-
dóttir, f. 11. október
1901, d. 12. júlí 1963.
Klara giftist árið
1948 Hans Jakobi
Hansen, f. 18. mars
1918 í Reykjavík, d.
22. desember 1978. Börn þeirra
eru Esther Hansen, f. 6. mars
1948, giftist Pétri Guðmundssyni
og eiga þau fimm börn og átta
barnabörn; Hans
Jakob, f. 9. nóvem-
ber 1949, d. 22. des-
ember 1972, hann
eignaðist einn son og
eignaðist sonur hans
tvo syni; Gautur
Hansen, f. 24. júlí
1951, kvæntur Önnu
Ingvadóttur og eiga
þau þrjú börn og
fimm barnabörn; og
Hlynur Hansen, f.
10. maí 1958, d. 31.
ágúst 1996, kvæntist
Sesselju Eysteins-
dóttur og eignuðust
þau einn son.
Klara verður jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku amma mín, þá er hvíldin
loksins komin sem þú þráðir svo
heitt. Það eru komin heil átta ár síð-
an þú sagðir mér í fyrsta sinn að nú
vildir þú fá að fara, ekki það að lífið
væri leiðinlegt heldur fannst þér
svo óréttlátt að horfa á eftir ungu
fólki, sonum þínum og öðrum, deyja
þegar þú vildir frekar fá að fara
sjálf.
Það er ekki nema hálfur mánuður
síðan ég hitti þig síðast og þú sýndir
mér kjaftakerlingarnar, mynd sem
þú varst að sauma, og mér fannst
svo gaman að og vona að verði lokið
við einhvern tímann. Ég veit að þín
hægri hönd tekur það örugglega að
sér.
Þú varst nýbúin að senda Stein-
þóri peysu sem þú prjónaðir og
varst byrjuð á nýrri handa auga-
steininum þínum honum Hans Jak-
obi, við hana verður örugglega líka
lokið.
Elsku amma mín, ég veit við grát-
um af eigingirni.
Mun ég alltaf minnast allra
stundanna okkar saman, frá því ég
var lítil stelpa til dagsins í dag.
Það er reyndar ekki langt síðan
þú talaðir um hvað hefði alltaf verið
gaman hjá okkur áður en ég flutti,
við létum alltaf eins og fífl og reynd-
um endalaust að hneyksla hvor aðra
og hlógum svo eins og vitleysingar.
Elsku amma mín, þú hafðir alltaf
tíma fyrir mig, takk fyrir það, ég
stend ríkari eftir.
Ég trúi því að nú hittir þú afa,
syni þína Hans og Hlyn og alla hina
og dansir sæl um.
Elsku amma mín, hvíl í friði. Bið
að heilsa.
Þín
Sonja.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku amma, við erum þakklát
fyrir að fá að kynnast þér. Takk fyr-
ir allar peysurnar sem þú prjónaðir
á okkur. Góða ferð.
Þín langömmubörn.
Karín Hera,
Jóhann Hergils,
Elísabet Hlín,
Steinþór Brekkmann.
Það er nú svo að þó eitthvað liggi
í loftinu þá getur það komið á óvart.
Svo var það með andlát elskulegrar
ömmu minnar. Á sínum efri árum
átti hún við veikindi að stríða, veik-
indi sem virtust engan endi taka.
En alltaf bar hún sig vel. Var óað-
finnanleg til fara og í háttum.
Ein af mínum fyrstu minningum
um ömmu er þegar ég fór í heim-
sókn til hennar á sjöunda ári. Ég fór
einn í rútu frá Reykjavík. Rútan
stöðvaðist fyrir framan pósthúsið
KLARA E.
HANSEN
Elsku systir og
mágkona. Þakklæti og
söknuður er okkur efst
í huga, þegar þú legg-
ur nú upp í þína hinstu
ferð.
Ekki áttum við von á því 21. sept-
ember sl. þegar þú hringdir og
söngst afmælissönginn fyrir systur
þína, að tveimur tímum seinna yrðir
þú ekki fær um slíkt framar. Í sím-
talinu nefndir þú það andstreymi
sem sumir þurfa að búa við í lífinu,
en með gleði, hlýhug og bjartsýni í
huga mætti yfirstíga þær þúfur lífs-
ins sem fyrir okkur væru lagðar.
Þannig vitum við að þú lifðir þínu
lífi, opin, frjáls og gefandi, til í dans
lífsins þegar færi gafst.
Heimili Helgu og Árna var sem
„Hótel Jörð“, gleði og léttleiki
þeirra hjóna annálaður af öllum
sem leið áttu um. Þökkum við þær
gleði- og samverustundir sem við
áttum, hvort sem var á heimili
þeirra eða á ferðalögum með þeim.
Helga átti þann eiginleika að geta
leiðbeint öðrum með þolinmæði og
jákvæðu hugarfari, lífsgleðin var
hennar framkoma. Enda gaf hún af
sér til þeirra sem þess þurftu.
Margar voru ferðirnar sem
Helga og Árni áttu saman til æsku-
stöðva sinna á Þórshöfn, enda bjó
hugurinn ætíð þar.
Helga og Árni eignuðust ellefu
börn og eru tíu þeirra á lífi. Það var
þeirra mesti auður í lífinu. Enda vel
haldið utan um börnin og ávallt
fylgst með þeim.
Það sást best á banalegu Helgu
hvílíku barnaláni hún átti að fagna.
Öll tíu að tölu skiptust á að vaka
daga og nætur yfir móður sinni þá
daga sem hún lá eftir áfallið.
Árin töldu sjötíu og níu, en það
voru bara ár tímans. Útlit, sólbrún
og slétt húð, ásamt bjartsýni og
léttleika sögðu allt sem segja þurfti
um glæsilega konu með sterkan
persónuleika og höfðingslund. Þar
töldu árin ekki.
Elsku Helga, þegar þú ferð til
þeirra sem gengnir eru, þá vitum
við að tekið verður vel á móti þér,
velkomin þar, eins og alls staðar
þar sem þú komst með þína gleði
og þinn hlýhug handa öllum.
Börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
sendum við og fjölskylda okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Megi
minning um ástríka konu lengi lifa.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guð blessi ykkur öll.
Arnþrúður og Gísli Geir.
Í dag kveðjum við elskulegu
frænku okkar Helgu, sem við mun-
um sárt sakna.
Helga var lífsglöð og jákvæð
manneskja. Henni fylgdi ávallt mik-
ill kraftur og gleði hvar sem hún
kom. Minningarnar um Helgu eru
margar, hún kom oft til Vest-
mannaeyja og samgladdist með
okkur þegar tilefni stóð til, svo sem
við fermingar, brúðkaup og afmæli.
Við munum fyrst eftir henni þegar
hún bjó á Þórshöfn á Langanesi,
HELGA
GUNNÓLFSDÓTTIR
✝ Helga Gunnólfs-dóttir fæddist á
Heiði á Langanesi 1.
ágúst. 1925. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 8. októ-
ber síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju 15.
október.
síðan í Keflavík. Hún
var höfðingi heim að
sækja og átti mjög líf-
legt og skemmtilegt
heimili.
Elsku Helga, nú
ertu farin fyrir fullt og
allt. Vitum við að aðr-
ar og meiri dyr standa
þér opnar og þar mun
verða tekið vel á móti
þér.
Með þessum fátæk-
legu orðum kveðjum
við þig.
Þótt ég sé látinn, harmið
mig ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi eða ótta. Ég er svo
nærri, að hvert eitt tár ykkar snertir mig
og kvelur, þótt látinn mig haldið. En þeg-
ar þið hlæið og syngið með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
(Kahlil Gibran.)
Þínar frænkur,
Þórunn, Harpa, Dröfn og
Guðlaug.
Helga mín.
Ég veit að þú vilt ekki löng skrif
eða lofræðu, við áttum svo margt
saman, svo margt að það væri í
heila bók. Öll ferðalögin okkar, öll
böllin sem við fórum á, Þórshafn-
arferðirnar og margt fleira, við fór-
um fjórum sinnum á ball sömu
helgina og alltaf varst þú jafn
örugg og traust, komumst alltaf
heilar heim, hressar frænkur. Mig
brestur kjark og annað sem þú ætt-
ir frá mér.
Besta frænka og vinkona, hafðu
þökk fyrir allt og allt. Fjölskyldu
þinni sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Una.
Ungt dugnaðarfólk af Langanesi
á vetrarvertíð í Vestmannaeyjum í
lok seinni heimsstyrjaldarinnar.
Þau höfðu lagt á sig erfiða ferð með
strandferðaskipi frá Þórshöfn til
Vestmannaeyja og réðu sig í vinnu
við sjómennsku, vinnu aflans í
landi, eða í vist hjá búsettum fjöl-
skyldum í Eyjum. Meðal annarra í
þessum hópi, þá ung og ástfangin,
voru þau Helga Gunnólfsdóttir og
Árni Þorkell Árnason og foreldrar
okkar Nanna Baldvinsdóttir og Ari
Lárusson. Þeim var ætíð minningin
um þetta tímabil ævinnar mjög kær
og töluðu oft um Vestmannaeyjaár-
in með hlýju. Eftir það settust þau
öll að á Þórshöfn á Langanesi og
eignuðust þar sínar barnmörgu og
stóru fjölskyldur og urðu samferða-
fólk æ síðan, nú síðast í Keflavík.
Öll eru þau nú kvödd til hvíldar á
þeim sama stað. Við minnumst
Helgu með söknuði og er sem
brostinn sé strengur í hjörtum allra
í fjölskyldunum báðum og við minn-
umst æskuáranna á Þórshöfn, er
við börnin ólumst upp saman við
leiki, nám og störf. Minningin um
foreldrana er okkur öllum kær, með
þökk fyrir allt það sem þau gáfu
okkur í lífinu og tengir okkur öll
saman. Þau eru fyrirmyndin sem
við höfum til að miðla börnum okk-
ar og barnabörnum í framtíðinni.
Lífsgleðin, jákvæðnin og innileg
umhyggja og væntumþykja til allra
ættmenna sinna var Helgu svo eðl-
islæg að hvergi bar skugga á.
Í þraut til krafta þinna
átt þú með kæti að finna,
það stærsta tak
þarf sterkast bak,
en stórt er best að vinna.
Ef tæpt er fyrir fótinn
og fátt um vina hótin,
þá sjá þinn mátt.
Í sorg þú átt þig sjálfan,
það er bótin.
Því fjær sem heims er hyllin,
er hjarta Guðs þér nær.
(Björnstjerne Björnson.)
Blessuð sé minning Helgu Gunn-
ólfsdóttur. Innilegar samúðarkveðj-
ur sendum við öllum afkomendum
Helgu, systkinum og tengdafólki.
Fyrir hönd systkinanna frá Brim-
bakka á Þórshöfn.
Baldvin Elís Arason.
Hlýja er það sem kemur í hug-
ann þegar ég rifja upp fyrstu kynni
mín af Helgu Gunnólfsdóttur og
Árna Þ. Árnasyni. Það var á Vall-
argötu 22 í Keflavík og þau tóku
mér opnum örmum. Ég er sann-
færð um að ég er betri manneskja
eftir að hafa átt samleið með þessu
góða fólki.
Helga var ein af þessum miklu
hetjum sem vinna stórkostleg afrek
í dagsins önn. Þessi litla, broshýra
og fallega kona sem varð seinna
tengdamóðir mín hafði eignast 11
börn, fyrsta soninn 17 ára og missti
hann óskírðan rétt orðin 18 ára
gömul. 26 ára var hún búin að fæða
6 barnanna, rak sitt heimili, eitt
herbergi og eldhús, með reisn,
saumaði flest allt á sig og sína, eld-
aði, bakaði, þvoði þvotta og var með
nokkra menn í fæði. Þau hjónin
sungu svo bæði með kirkjukórnum
og þá var oftast gengið út í Sauða-
nes því enginn var bíllinn. Við töl-
um um ofurkonur í dag en það er
ekkert nýtt undir sólinni. Tíu
barnanna fæddust heima á Þórs-
höfn, en sá yngsti í Keflavík. Hún
vann utan heimilis ef færi gafst,
passaði barnabörnin, söng með
kvennakórnum og seinna Eldeyj-
arkórnum, starfaði með leikfélag-
inu, stofnaði Þingeyingafélag á Suð-
urnesjum, var í Þórshafnarfélaginu
og sótti félagsstarf aldraðra í seinni
tíð.
Það var segin saga að Helga lét
sig ekki vanta ef eitthvað stóð til
þar sem hún gat aðstoðað. „Það er
ekkert mál að vaka eina vornótt“
sagði hún hvort sem það var haust
eða vetur. Það var alveg sama hvað
hún var beðin um, allt var ekkert
mál. Það var líka svo gaman að hafa
hana með því hún lífgaði upp á allt
og alla og allt gekk bara svo mikið
betur þegar hún var með. Hún
hafði sérlega gaman af að dansa og
var alltaf til í að skella sér á ball.
Svo keyrði hún liðið heim í lokin.
Allt sem hún gerði gerði hún sér-
staklega vel og það sem meira var,
það var gert með léttri lund og bros
á vör. Hún sagði líka oft að létta
lundin hefði hjálpað mikið þegar
hlutirnir gengu ekki eins og skyldi.
Hún var alltaf góður gestur og ég
spratt fegin upp frá sjónvarpinu
þegar hún birtist. Eða ég renndi við
hjá henni til að eiga með henni
stund. Þá var setið og spjallað fram
eftir og ósjaldan létum við okkur
detta í hug að renna eitthvað þang-
að sem við vissum af viðlíka næt-
urhröfnum.
Það eru þó Þórshafnarferðirnar
sem standa upp úr. Fyrst í Búð-
ardal, húsi foreldra Helgu og svo í
Odda sem fjölskyldan keypti fyrir
rúmum áratug.
Þarna var orkumiðstöðin sem all-
ir sóttu í. Oft var fólk með plön um
að gera eitthvað allt annað þetta
sumarið en um leið og ættmóðirin
var komin norður var eins og allra
vegir lægju þangað. Börn, barna-
börn og systkini hennar áttu leið
um og oft var litla húsið fullt af
fólki en það var alltaf pláss fyrir
fleiri og helst vildi hún hafa okkur
öll. Og við öll erum rúmlega hundr-
að.
Undanfarin ár höfum við farið
samferða norður. Það hét að ég
væri að keyra fyrir hana. Á leiðinni
sögðum við sömu sögurnar aftur og
aftur sem tilheyrðu ákveðnum stöð-
um. Þannig varð hennar leið að
minni og öfugt. Á Þórshöfn drifum
við okkur út á pall og heilsuðum
helst öllum sem leið áttu hjá og
drifum fólk í kaffi. Dvölin varð þó
oftast styttri en við hefðum viljað.
Við komuna í Keflavík byrjuðum
við að áætla brottför norður aftur.
Ferðirnar verða ekki fleiri og við
verðum öll að bjarga okkur án
hennar í bili, en við búum svo sann-
arlega að því sem hún kenndi okk-
ur. Þess vegna brosum við og þerr-
um tárin.
Blessuð sé minning hennar.
Hildur.
Kveðja.
Hún Helga með hópinn sinn stælta og
sterka
hún stormaði áfram og kunni til verka.
Hún vaskaði upp og vísaði veginn
með viskunni hennar var línan dregin.
Hún brosti allann daginn, þar var birta í
hjarta.
Og aldrei sáuð þið þessa konu kvarta.
Á himnum er Helga, hún dansar og
syngur
og almættið leikur við hvern sinn fingur.
Bjart var á himnum en það er bjartara
núna
því bjargfasta hafði hún Helga Guðs-
trúna.
Hún býr í blámanum sem blikandi
stjarna
og horfir brosandi til sinna barna.
(Sigríður Klingenberg.)
Sesselja Sigríður,
Sæmundur og fjölskylda.
Kæra Helga mín, ég kveð með
blendnum huga, sorgmæddur yfir
því að þú sért farin frá okkur, en
ánægður að þínum þjáningum er
lokið. Þinn styrkur til að standa
upp og halda áfram eftir fyrsta
áfallið var heljarraun. Það sagði allt
um þinn persónuleika, styrk, lífs-
vilja, svo ekki sé minnst á lífs-
ánægjuna sem ávallt skein frá þér.
Fyrstu minningar mínar af
Helgu voru af Vallargötunni í
Keflavík. Þar var ávallt hlátur, fullt
af fólki, fullt af lífi. Ég man þetta
svo vel sem barn, hvað þessi
reynsla var skemmtileg. Einnig
man ég vel eftir Gunnólfi pabba
Helgu sem og Laugu móður Helgu,
systur móður minnar. Kynslóð
Helgu og systkina móður minnar
hefur öll geislað af lífsvilja, dugnaði
og kærleik. Sú snerting sem mér
hefur hlotnast af þessum kynnum
er með mér ávallt og reyni ég að
miðla þeirri reynslu til minna
barna.
Þetta líf og fjör í kringum Helgu
hélt áfram alveg fram á síðustu
stundu. Bjartsýni, ánægja og lífs-
þróttur geislaði af Helgu. Þótt ým-
islegt bjátaði á varð maður aldrei
var við slíkt hjá henni. Ávallt já-
kvæði, vildi njóta lífsins til fulln-
ustu. Eins og oft var sagt, lifði líf-
inu lifandi fram á síðustu stundu.
Við getum öll lært af Helgu hvernig
hægt var að njóta lífsins. Helga og
Árni heitinn, eiginmaður Helgu,
voru með stóran hóp barna og
barnabarna og þó mikið bjátaði á,
hlaup barna, leikur, öskur o.s.frv.,
sat Árni alltaf jafnrólegur og brosti
að þessu öllu samann. Hans ró, þol-
inmæði og bros voru alltaf til stað-
ar. Ég man ekki eftir Árna nema
með bros á vör, góðar og skemmti-
legar minningar þar.
Tenging Helgu við Þórshöfn var
sterk og ár hvert fór hún til Þórs-
hafnar. Fyrst var ávallt gist í Búð-
ardal, eða eins og það var alltaf
kallað Gunnólfshús, eftir pabba