Eintak - 01.11.1993, Síða 26

þúsundanna á
pöllunum. Sviðsljósun-
um. Orkuflæðinu. Brjálæðinu.
Kappleikurinn er óumflýjanlegur. Ekki
verður undan vikist. Allt getur gerst. Eins og í
beinni útsendingu. Á tali með Hernma Gunn er
óhugsandi nema í beinni útsendingu.
En hvernig fór íþróttamaðurinn yfir á vett-
vang fjölmiðla?
- Það er langt síðan það byrjaði, segir Hemmi.
Það var í kringum 1967.
- Hvernig gerðist það? Hvernig byrjaði þetta
allt saman?
- Ja, það er nú eins og með svo margt sem hef-
ur gerst í h'fi mínu. Ég hef svo oft verið á leiðinni
eitthvert og farið eitthvað annað. Ég hef þá gjarn-
an gert það sem einhver hefur ráðlagt mér, hlýtt
einhverjum.
Svona togstreita var alltaf stöðugt í gangi í
mínu hfi. Ég stefni eitt og fer svo annað. Ég var til
dæmis á leiðinni í Menntaskólann eins og svo
margir félagar mínir á sínum tíma en fór í Versló.
Þá var inntökupróf í Versló og ég fór í það og
náði. Ég var hvattur til þess og gerði það. Þá ætl-
aði ég að verða lögfræðingur. Harðákveðinn í því.
Mikill eftirlætisfrændi minn var lögfræðingur.
Hláturmildur lögfræðingur. Föðurbróðir minn.
Mér leist afar vel á að verða eins og hann.
Við sitjum við gluggann á efstu hæðinni og
horfum yfir borgina í tæru sviðsljósi októbersól-
ar. Hemmi er hlýlegur og rólegur, hlær ekki en
brosir, einhvers staðar við einlægnisleg augun
glittir í sársauka. Fjölmiðlastjarna, íþróttamaður.
Ekki lögfræðingur.
- Þessi togstreita sem þú minnist á fínnst mér
athyglisverð. Fleiri dæmi...
- Já, blessaður vertu. Nánast allt mitt líf var
lengi vel undir merkjum þessarar togstreitu.
Ég var nátt-
úrlega mjög ungur
kominn á bólakaf í
íþróttirnar. Skrifaður inn í KR við
fæðingu. Og hvað gerist svo? Ég gerist Valsari. Ég
var alltaf með miklu eldri strákum í liði og tókst
að troða mér í meistaraflokkslið sextán ára. Ég
man að Monsieur Albert sagði þá við mig af því
tilefni að ég skyldi standa klár á því að með þessu,
með því að fara fram úr öðrum fengi ég tíu
manns á móti mér. Ef ég næði lengra og kæmist í
landslið yrðu þeir tíu sinnum tíu.
Ég hugsaði ekkert um þetta þá
eða öllu heldur hafði engar áhyggjur
af því. Náði því svo nítján ára að
komast í landsliðið í knattspyrnu og
handbolta líka. En jafnframt því sem ég
náði lengra í íþróttum var eins og ég legði á
flótta undan sjálfum mér. Ég lét aðra
stjórna mér. Togstreitan magnaðist. Ég
varð óöruggari þrátt fyrir stöðuga vel-
gengni og brjálæði. Ég var rosalega óvar-
inn gagnvart kjaftasögum og baktali.
Rosalega varnarlaus. Þetta lagðist illa
í mig. Þetta þróaðist eins og víta-
hringur sem mér tókst ekki að rjúfa fýrr en mörg-
um árum seinna. Fyrir rúmlega tíu árum. Þá
tókst það líka. Núna á ég trausta vini. Veit miklu
betur hver ég er. Sit í farþegasætinu í mínum
vagni og hef afhent æðra valdi stjórnina...
í Verslunarskólanum var ég í einhverjum
trylltasta árgangi sem haíði komið í skólann, að
minnsta kosti fram að þeim tíma. Þarna var fólk
eins og Gerður Pálma, Gunnsteinn í Sólningu,
Ásgeir pylsusali, Júlíus Hafstein, Þorsteinn
Pálsson...
Ég var mikið í félagslífinu og öllum fíflagangi
sem hægt var. Ég var semsagt í sviðsljósinu þarna
og líka á vettvangi knattspyrnunnar. Alls staðar í
sviðsljósinu en
sarnt ráðvilltur innst
inni. Ég hafði enga þekkingu
til að líta í eigin barm. Líta í spegil. Fór
að forðast spegilinn með sviðsljósin í augunum.
Jók bara ferðina á öllurn sviðum. Enn togaðist ég
milli tveggja kosta þegar ég fékk stóra tækifærið á
sviði atvinnumennskunnar í boltanum í Aust-
urríki. Ég hikaði. Var hræddur við lífið. Stefndi í
eina átt og fór í aðra. Ýrnsir hlutir gripu þar inn í.
Missti kærustu sem markaði djúp spor...
Þegar ég ætla að fara að inna Hemma nánar
eftir þessu kemur skriftan til hans með skilaboð.
Það hefur líka fjölgað í matsalnum, fólk komið í
kaffi og ég átta mig á því að þetta viðtal verður
fyrir opnum tjöldunr og við náum ekki nánu
tveggja manna tali.
- Nú svo gerðist ég blaðamaður
og auglýsingastjóri á Vísi í þrjú
ár, 1967-69. Þá var þarna topplið.
Jónas Kristjáns og Sveinn
Eyjólfs í flugtaki. Mikið af góðu fólki.
- En útvarp og sjónvarp? Hvað dró þig
þangað?
- Það var vinur minn sem var með Lög
unga fólksins sem kastaði mér inn í útvarpið.
Þá var þetta eini þátturinn með dægurlögum fyrir
ungt fólk á ljósvakanum. Á frívaktinni var meira
með svona Ömmubæn og svoleiðis. Þetta voru
fyrstu kynni mín af útvarpinu og enn þann dag í
dag er ég hrifnastur af útvarpi sem fjölmiðli.
- Þess vegna ertu í sjónvarpi, samkvæmt
togstreitukenningunni?
- Já, ætli það ekki bara. Þetta hefur æxlast
svona. Ég hef reyndar unnið lengur á útvarps-
stöðvum en hér á Sjónvarpinu. Ég sótti um stöðu
íþróttafréttamanns vorið 1977. Félagarnir hvöttu
mig til þess. Þá var þetta eina starfið á stofnun-
inni með inntökuprófi. Við vorum látin lýsa leik,
26
EINTAK NÓVEMBER