Eintak - 01.11.1993, Side 27

lesa úrslit úr leikjum og
fleira í þeim dúr. Ég fékk starfið.
Það konr sér kannski ágætlega að ég
hafði verið löngu áður eftirherma og
skemmtikraftur með Vilhelm G. Kristinssyni og
í þeirn þáttum var Sigurður Sigurðsson íþrótta-
fréttamaður uppistaðan. Við hermdum nrikið
eftir honurn og alls konar þekktum röddum sem
þá voru efst á baugi: Bjarni Ben, Guðlaugur
Rósinkrans og fleiri og fleiri. Svo dóu þessir
menn rnargir með stuttu millibili svo þessi
skemmtiþáttur okkar lognaðist út af: raddirnar
dóu eiginlega í höndunum á okkur. Ómar Ragn-
arsson var umboðsmaður okkar. En það var
ekki bara að ég hefði verið að fíflast með að
herma eftir Sigga Sig; hann var algjörlega mitt
ídól í fréttamennsku. Á þessurn árurn var mjög
lítið um beinar útsendingar; menn átta sig alls
ekki á þessu núna, og íþróttalýsingar voru mjög
spennandi einmitt meðal annars vegna þess að
þær voru beinar. Ég lærði af Sigga að skálda inn í
lýsingar ef maður sá ekkert eða missti sjónar á at-
burðunum á vellinum. Hann var snillingur.
Hann var mín stóra fýrirmynd.
Úr því ég er byrjaður að tala urn fólk sem hef-
ur kennt mér mest í sambandi við
fjölmiðla má ég ekki gleyma Margréti
Indriðadóttur á útvarpinu.
Hún gaf mér þann tírna sem ég þurfti
og var afar ljúf við þann byrjanda sem ég
var. Ég var alveg óhræddur við að spyrja
hana. Aldrei var hún með neins konar yfir-
mannakomplexa og þetta viðmót hennar
olli því að ég leitaði mikið til hennar og tók
held ég einhverjum framförum.
Þegar ég var á útvarpinu reyndi ég mikið
að gera íþróttirnar spennandi fyrir alla hlust-
endur, ekki bara fyrir sportistana heldur
fyrir hvern sem er. Ég verð nú að segja að
27
NÓVEMBER EINTAK