Eintak - 01.11.1993, Síða 50

talað við leikmann sem hugsaði sér til hreyfings
frá einu Reykjavíkurfélaganna. Guðjón hefði
boðið honum að koma upp á Skaga. Leikmaður-
inn hafi strax farið að tala um peninga, en þá hafi
Guðjón sagt að hann gæti ekki boðið mikla pen-
inga - en hann hefði gott lið. Það kveikti engan
sérstakan áhuga hjá leikmanninum og þá var ekki
um fleira að ræða. I staðinn kom Bibercic upp á
Skaga og stóð sig framar vonum.
Umræddur Skagamaður sagði að Guðjón
myndi aldrei framar bjóða þessum leikmanni í lið
hjá sér. Hann talaði bara einu sinni við menn. Ef
þeir segðu nei, þá spyrði hann ekki aftur. Þar
breytti engu hvort hann væri þjálfari hjá KA, ÍA
eða KR.
Ég ber þetta undir Guðjón og hann neitar því
ekki. Segir að hann líti á það sem ákveðna yfirlýs-
ingu frá mönnum ef þeir vilji ekki koma og vinna
með sér. Þá sé hann ekkert að eyða tíma sínum
eða þeirra í að nauða í þeim:
„Ég vil metnaðargjarna menn. Menn sem gera
kröfur til sjálfra sín, en ekki bara til annarra,
hungraða menn sem hafa metnað og skap til að
takast á við verkefnið. Þetta er vinna, ekki eitt-
hvert fikt, og það massív og mikil vinna. En jafn-
framt er þetta eitthvað það ánægjulegasta sem
maður getur tekið sér fyrir hendur í lífinu, að ná
árangri í einhverjum íþróttum. Manni er
skammtaður ákveðinn tími til þess í lífinu og
hann er frekar naumur. Þess vegna vil ég meina
að menn eigi að einbeita sér og ganga fram af
fullri hörku til að ná árangri. Maður getur gert
allt hitt síðar í lífinu, en enginn ákveður um þrí-
tugsaldur að nú ætli hann að skella sér í fótbolt-
ann. Þetta er ákveðið lífshlaup sem maður getur
færst í fang, en þá er ekki vit í öðru en að gera það
af einhverri alvöru meðan færi gefst.“
Þetta hljómar eins og umtalsverður snertur af
fullkomnunaráráttu.
„Ég er þeirrar skoðunar að ekkert sé svo gott
að ekki sé hægt að gera betur. Skagaliðið var gott,
það varð betra. Það skoraði mörg mörk í fyrra, en
það gat samt skorað fleiri. Og það gat líka fengið
færri mörk á sig. Menn eiga ekki að láta staðar
numið. Sú hætta fylgir reyndar góðum árangri og
velgengni, en það er ekki til nein endastöð. Starf-
inu er aldrei lokið.“
Við sitjum í lobbíinu á stóru hóteli í Reykjavík.
Guðjón er kominn í bæinn til að spjalla við
KR-inga og sitja landsfund Sjálfstæðisflokksins.
Hann talar af þunga og greinilegt að fótboltinn er
honum fullkomið alvörumál. Stundum bregður
þó fyrir dálítið ísmeygilegri glettni í augunum og
það er eins og hún gefi til kynna ákveðið óstýri-
læti, en stundum brýst hann fram þessi hlátur
með breiðu og svolítið strákslegu brosi, brúnum
sem hnykklast og augum sem kiprast. Og þá hlær
maður á móti, því þetta er smitandi hlátur. Ég tek
eftir því að hann er með litla KR-nælu í jakka-
boðungnum - kannski til sannindamerkis um að
hann hafi tekið ákvörðun og ætli að standa fast
við hana.
Fæsta hefði sennilega órað fyrir því að þeir
ættu eftir að sjá Guðjón skarta KR-merkinu.
Enda kom ákvörðunin flatt upp á Skagamenn
sem allt í einu tóku að finna allt til foráttu hetj-
unni sem var kærasti sonur bæjarins fyrir fáein-
um vikum. Og KR. Það hefði mátt þola að hann
færi til útlanda eða til Keflavíkur eða Vestmanna-
eyja og jafnvel til Víkings. En KR, Akurnesingum
finnst erfitt að kyngja því. En hvernig bregst
Guðjón við gremjunni sem braust út upp á Skaga
eftir að hann ákvað að söðla um - þarf hann
kannski að flýta sér að pakka niður og flytja í bæ-
inn?
„Mönnum getur náttúrlega sárnað að ég sé á
förum,“ segir Guðjón. „Þetta er náttúrlega mjög
viðkvæmt mál. Það má segja um knattspyrnuna
að hún minni oft á trúarbragðadeilur í útlönd-
um. Það er ekki bara í Skotlandi þar sem kaþó-
likkar í Rangers og mótmælendur í Celtic eru í
stöðugum ófriði að menn skipta ekki svo glatt á
rnilli. Ég held samt að á endanum skilji menn
ntína afstöðu. Ég hlýt að mega taka ákvarðanir
um mitt eigið líf. Þeim finnst, og kannski er það
eðlilegt, að þeir eigi eitthvað meira í mér heldur
en öðrum, að það sé einhver samnefnari milli
ntín og Skagaliðsins. Kjarni málsins er bara sá að
ég er atvinnumaður í mínu fagi og tek að mér þau
verkefni sem mér finnst krefjandi og áhugaverð.
Ég legg mig fram af alúð og einlægni við að ná
árangri með mínu liði, hvort sem það heitir KR
eða eitthvað annað. Ég hef reyndar ekki verið
mikið upp á Akranesi síðan ég tók þessa
ákvörðun, en ég hef ekki trú á að ég verði fyrir
áreitni."
Hvernig verður að koma með KR-liðið upp á
Skaga næsta sumar? Er það ekki kvíðvænleg til-
finning?
Guðjón brosir. Honum þykir tilhugsunin
greinilega frekar spaugileg.
Ýmsir hafa sagt að skiptin
yfir í KR séu hið eina
rökrétta skref fyrir
Guðjón. Þar finni hann
verkefni við hæfi.
Skagaliðið hefur náð svo
langt að vart er hægt að
hugsa sér að mögulegt sé
að gera betur. Þar er varla
að neinu að keppa fyrir
hann lengur.
Og umræðan um félagaskiptin í sumum fjöl-
ntiðlum, það var eins og þeim þætti þetta vera
meiriháttar hneyksli.
„Kannski finnst mönnum afbrigðilegt þegar
þjálfari kveður topplið sem er í góðu standi og
með góða fjárhagsstöðu. En var enginn óheiðar-
leiki í þessu frá minni hálfu. Mér var einfaldlega
boðið nýtt starf og tók því. I samningnum mín-
um við IA stóð að ég mætti segja upp störfum og
á móti gat ég átt á hættu að verða sagt upp.“
Eldheitur Skagamaður sem ég ræddi við sagði
að Guðjón minnti um sumt á Bogdan
Kowalzsyk, Pólverjann sem þjálfaði íslenska
handboltalandsliðið sælla minninga. Kannski
væri hann ekki alveg jafn sérvitur, en hann væri í
aðra röndina einfari sem þyrfti tíma til að vera út
af fyrir sig og hugsa sitt. Oftastnær væri hann þó
ntjög ljúfur í samskiptum og mikill fjölskyldu-
maður. Enda á hann sex börn, eintóma syni.
Sá elsti þeirra, Þórður, er reyndar orðinn dáð-
ur fótboltamaður og markakóngur á Islandi;
hann spilaði sinn fyrsta landsleik nú í haust og
tók síðan tilboði frá Þýskalandi og gerðist at-
vinnumaður í Bochum. Þangað fór Guðjón með
honurn að skoða aðstæður, en síðan skildi hann
drenginn eftir í hörðum heimi atvinnumennsk-
unnar.
„Ég taldi mér bæði ljúft og skylt að sinna syni
mínum. Ef faðir á ekki að passa upp á son sinn,
þótt hann sé að verða fullorðinn, hver á þá að
gera það? Maður hefur náttúrlega blendnar til-
finningar gagnvart þessu. En ég hef fulla trú á að
hann eigi eftir að standa sig og standa sig vel.
Hann er í góðu ásigkomulagi líkamlega og and-
lega. Hann á góða unnustu sem fer með honum;
þetta eru metnaðargjarnir krakkar sem eru ekki
með nein vandamál í farteskinu. Hins vegar kem-
ur svo þetta föðurlega. Við eigurn kannski öðru-
vísi feril en margir aðrir. Við lifðurn það sarnan
við Þórður að ég var löggiltur einstæður faðir;
hann bjó hjá ntér eftir að ég skildi við nióður
hans fyrir allmörgum árum og hann þurfti að
þola það að búa einn með pabba sínum. Á þeim
tíma voru ekki margir sem héldu að það væri
mannvænlegt fyrir Dodda greyið, en einhvern
veginn hefur hann komist stórslysalaust í gegn-
um þetta allt saman. Ég held að Þórður sé ekki
verra mannsefni en aðrir sem hafa kannski fengið
eitthvað sem menn telja betra eða heppilegra
uppeldi. En það er náttúrlega söknuður og eftir-
sjá að Þórði fyrir mig, bæði sem föður og knatt-
spyrnuþjálfara."
Unginn floginn undan verndarvæng föður
síns?
„Þetta hefur sjálfsagt verið erfiðara fyrir hann
en ella, greyið, að hafa mig yfir sér. Ef eitthvað er
var ég óvægnari, erfiðari og kröfuharðari við
hann en aðra. En það hefur greinilega skilað sér
og ég held að núna þegar hann kemur út í hinn
harða heim sjái hann að pabbi hans hafði ekki
alltaf rangt fýrir sér. Hann þurfti líka að búa við
óvægna gagnrýni á Skaganum. Að hann væri í
liðinu út á föður sinn. Þetta var ekki sanngjarnt,
enda heyrðust félagar hans í liðinu ekki segja
þetta. Hann var mjög vinnusamur og æfði mjög
vel, og þótt honurn tækist ekki allt sem hann var
að reyna, þá má hann eiga það að hann var alltaf
að reyna.“
að er hægt að búa til gott og skemmtilegt fót-
boltalið á íslandi, það sannaði Skagaliðið í
sumar, lið sem nær að vera í góðu evrópsku
meðallagi. En það sýndi sig líka í Evrópuleikjum
ÍA-liðsins gegn Feyenoord að það eru til takmörk
fyrir því hvað íslensk félagslið geta náð langt.
Þrátt fyrir góðan sigur á Laugardalsvelli áttu
Akurnesingar sennilega aldrei möguleika á að
hafa betur í viðureigninni við stórliðið í Hol-
landi. Það var einfaldlega ekki framkvæmanlegt.
Þarna var hindrun sem maður sér ekki að íslensk
lið komist nokkurn tíma yfir. Og þá vaknar
spurning. Ef Guðjón Þórðarson fær metnaði
sínum svalað í Vesturbænum og lánast að gera
KR að meisturum - hvað þá? Yrði hann ekki
kominn að ystu endimörkum þess sem íslenskur
fótbolti getur boðið upp á? Leiddi þá ekki eins og
af sjálfu sér að hann leitaði að nýju takmarki til að
keppa að, fylgdi kannski í fótspor sonar síns og
leitaði hófanna urn starf í útlöndum?
„Ég var reyndar að skoða þann ntöguleika
núna síðsumars. En því er einfaldlega þannig
háttað að keppnistímabilið hjá okkur er styttra en
úti og ég hefði getað átt á hættu að frjósa úti og fá
ekki neina vinnu, hvorki hér heima né í Skandi-
navíu. Ég er með stóra fjölskyldu og er ekki í
þeirri aðstöðu að hafa efni á að detta út af vinnu-
markaðnum. En ég get mjög vel hugsað mér að
fara út, svona einhvern tíma. Þar sem aðstæður
eru betri hlýtur að vera meira gaman að standa í
þjálfun. En ég á ekki nú ekki von á því að margar
þjóðir leiti eftir íslenskum knattspyrnuþjálfur-
um.“
50
EINTAK NÖV. EMBER