Eintak - 01.11.1993, Síða 73

,Ég er góð við börnin mín og hugsa vel um þau þrátt fyrir sjúkdóminn, enda hef ég leitað mér lækninga um leið og
ég finn að ég ræð ekki lengur við hann ein," segir Guðrún Guðlaugsdóttir,
sem hér er með eiginmanni sínum, Helga Gunnarssyni, og barni sínu.
ljónið á vegi okkar. Mér
hefur dottið í hug sú skýring
að hún hafi kannski alltaf
alið öfund í minn garð
vegna þess að ég er yngst og
yngsta barn faer oftast mestu
athyglina í uppvextinum ef
systkinahópurinn er stór.
Aðdragandi þess að við
skrifuðum undir þetta
örlagaríka plagg urn fóstur
var að dóttir okkar hafði
lent þrisvar á spítala með
stuttu millibili og þaðan
hefur hún enn ekki komið
aftur tii okkar. I eitt skiptið
fékk hún sár eftir hlaupa-
bólu sem ígerð komst í og
við leituðum til lækna á
Landspítalanum. í annað
skiptið fékk hún lungna-
bólgu og enn leituðum við
til lækna á sama spítala. í
þriðja skiptið tók Helgi eftir
sári undir öðrum handlegg
hennar þegar hann var að
baða hana kvöld eitt í apríl
1991. Við höfðum strax sam-
band við lækna á slysavarð-
stofunni og þeir beindu
okkur á Landspítalann. For-
dómar í garð sjúkdóms
míns gerðu þá einu sinni
sem oftar vart við sig, því
læknirinn spurði mig hvort
ég hefði kveikt í dóttur
minni, hún væri með
brunasár. Ég hélt að mað-
urinn væri ekki með öllum
mjalla að halda að mér dytti
í hug að kveikja í barninu
mínu! Læknarnir sem skoð-
uðu hana gátu ekki gengið
úr skugga um orsök sársins,
en skráðu í skýrslur að urn
brunasár hefði verið að
ræða. Það gæti allt eins hafa verið einhvers konar
exem eða ofnæmi sem þeir hafa ekki kunnað skil
á. Ég veit að börn geta fengið slík sár af nýjum
fötum, þvottaefni sem ertir og ótal fleiru sem ekki
verður svo auðveldlega greint. Barnalæknir á
Landspítalanum hélt því fram í skýrslu að
Sigríður Ósk hefði sýnt „afbrigðilega" hegðun
fyrri hluta dvalarinnar á barnadeild
Landspítalans. Hins vegar hafi hegðun hennar
verið eðlileg þegar hún útskrifaðist eftir sjö daga.
Læknirinn staðfesti sjálfur í viðtali við okkur að
áðurnefnt ferli væri ekki óalgengt hjá börnum
sem leggðust inn á spítala. En þetta var nóg til
þess að félagsráðgjafi á spítalanum hafði
samband við Félagsmálastofnun.
Félagsráðgjafarnir, Erla Þórðardóttir og Rúnar
Halldórsson, héldu fund með okkur Helga og
systur minni, eiginmanni hennar, lækni, hjúkr-
unarkonu og félagsráðgjafa frá spítalanum. Okk-
ur voru settir þeir úrslitakostir sem ég greindi frá
áðan, að skrifa undir fóstursamning eða missa
barnið ella til vandalausra. Við skrifuðum því
miður bæði undir, grunlaus um þær ógnvænlegu
afleiðingarnar sem því fylgdu. Þetta er okkar
stærsta skyssa í lífinu og raunar vissi ég ekkert
hvað ég var að gera, því ég var svo niðurbrotin.
Helgi hefur kannski haldið að það yrði of mikið
álag fyrir ntig að vera með báðar stelpurnar ein
heima á daginn þegar hann var að vinna. Við
vorurn á þessurn tíma undir miklu álagi, því
veikindi ntín hafa óneitanlega áhrif á Helga og
gera auknar kröfur til hans sem fyrirvinnu og
heimilisföður. í stað þess að fá stuðning fá
Félagsmálastofnun sem við eigum rétt á eins og
aðrir sem eiga við tímabundin veikindi að etja, þá
var ntálið leyst með því að láta okkur skrifa undir
í skyndi og systir mín fór heim með barnið okkar
af spítalanum.
í fyrstu höfðum við eins mikla umgengni og
við vildum, en ákváðum síðar að það yrði einu
sinni í ntánuði. Þegar við vildum auka umgengn-
ina aftur neituðu systir mín og maður hennar
því. Það sorglegasta við allt þetta er að við erurn
þó systur og ég hélt að hún væri að hjálpa ntér af
heilum hug, en bjóst aldrei við að þurfa að borga
þann greiða svo dýru verði að missa sjónar á
dóttur minni á mikilvægum æskuárum hennar.
Mér líður miklu betur núna og eiginlega varð
ég fórnarlamb lækna í veikindum mínum, því ég
var rangt greind sem geðklofasjúklingur og fékk
lyf sem slík. Síðar kom í ljós að vandi minn er að
ég er geðbrigðasjúklingur, „maníu-depressíf1, og
tek nú inn allt önnur lyf við því. Ég er góð við
börnin mín og hugsa vel unt þau þrátt fyrir sjúk-
dóminn, enda hef ég leitað mér lækninga um leið
og ég finn að ég ræð ekki við hann ein. Ég geng
núna reglulega til læknis á Borgarspítalanum og
skammast mín ekki fyrir veikindi mín, en for-
dómar í garð geðrænna sjúkdóma eru gífurlegir
og því fæ ég því ntiður ekki breytt. Mér hefur
verið synjað um vinnu vegna þess að ég sagði frá
þessurn veikindum. Ég fékk svar unt að þeir
hefðu ekkert með geðveikt fólk að gera þar. Lífs-
reynt og þroskað fólk fordæmir síður, en fáfróðir
eru oft fordómafyllstir. Ég segi frá veikindum
mínum hér í trausti þess að það verði ekki notað
gegn mér og börnunum mínum. Ég er orðin
mjög trúuð vegna lífsreynslu minnar, veikind-
anna og dótturmissisins. Ég bið til guðs og reyni
að bægja frá beiskju og hatri í garð systur minnar
og biðja fyrir henni og vonast til að hún þroskist
og skili mér dóttur minni aftur fyrir næstu jól,
gefi mér hana í jólagjöf. Ég el þá von í brjósti að
þegar hún hefur alið barn sem hún á í vændum
eftir rúman mánuð skilji hún mig betur því það
er í raun í hennar valdi að skila mér dóttur minni,
hvað sem öllum samningum líður. Enda voru
þeir undirritaðir undir óeðlilegum þrýstingi og út
úr getgátum læknis um vanhirðu. Ef við hefðum
ekki leitað til lækna, þá hefði kannski mátt saka
okkur um vanrækslu. Systir mín vildi reyna að fá
mig svipta sjálfræði, en læknirinn minn benti á
að ég tæki lyf og væri á alla lund samvinnuþýð.
Það mál féll um sjálft sig, en systir mín reyndi að
fá Helga til liðs við sig. Hann neitaði sem betur fer.
Eftir allt þetta er ég haldin miklum ótta og á
erfitt með að treysta fólki. Ég bið daglega til guðs
og reyni að öðlast trú á hið góða og hætta að ótt-
ast frekari áföll, en það getur enginn sett sig alger-
lega í spor þeirra sem þurfa að sjá af börnum sín-
um. Ég hef fengið mikla hjálp frá góðu fólki og
vanmet ekki þátt systra minna í að hjálpa - en
hvenær snýst greiði upp í bjarnargreiða? Maður
er kannski betur settur án aðstoðar ef hún endar í
svo mikilli afskiptasemi að ntaður á ekkert einka-
líf lengur."
NÓVEMBER EINTAK
73