Morgunblaðið - 06.02.2005, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. FEBRÚAR 2005 37
MINNINGAR
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG GUÐJÓNSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést þriðjudaginn 1. febrúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju mánu-
daginn 7. febrúar kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Minningarsjóð Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Elínborg Margrét Sigurbjörnsdóttir, Reynir Kristjánsson,
Elías Már Sigurbjörnsson, Jónína Gyða Ólafsdóttir,
Anna Björg Sigurbjörnsdóttir, Björn Þ. Björgvinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við fráfall elskulegrar eiginkonu minnar,
móður, systur, tengdamóður og ömmu,
MARGRÉTAR INGIMARSDÓTTUR,
áður Hátúni 12,
Safamýri 53.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Hátúni 12
fyrir góða umönnun.
Örn Daníelsson,
Eiríkur Ingi Eiríksson, Guðrún Jónsdóttir,
Jóhann Sigurðsson, Svanfríður Jónasdóttir,
Þórður Eiríksson,
Margrét Eiríksdóttir
og fjölskylda
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
VALGERÐUR ÞÓRÐARDÓTTIR,
Funalind 13,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð miðviku-
daginn 2. febrúar.
Útförin verður gerð frá Kópavogskirkju föstu-
daginn 11. febrúar kl. 13:00.
Guðni B. Guðnason,
Gunnar Guðnason, Erna Olsen,
Þórólfur Guðnason, Sara Hafsteinsdóttir,
Guðni B. Guðnason, Ásta Björnsdóttir
og barnabörn.
Eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
BERTHA KONRÁÐSDÓTTIR,
Rofabæ 31,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli, Reykjavík,
þriðjudaginn 1. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 10. febrúar kl. 15.00.
Jón Bragi Eysteinsson og fjölskylda.
✝ Þuríður Sigurð-ardóttir fæddist í
Stykkishólmi 13.
október 1942. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 19. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Soffía Sigfinns-
dóttir húsmóðir, f.
30. maí 1917, d. 11.
mars 1998, og Sig-
urður Skúlason
kaupmaður, f. 12.
nóv. 1905, d. 14. jan.
1972. Systkini Þuríð-
ar eru Sigfinnur, f. 16.2. 1937, d.
ar og Berta. 2) Úlla, f. 29. maí
1968, gift Benedikt Bogasyni, börn
þeirra eru Þuríður, Bogi, Kári
Steinn og Sigrún. 3) Tyrfingur, f.
22. apríl 1974.
Þuríður útskrifaðist fóstra frá
Fóstruskóla Íslands árið 1966 og
stundaði framhaldsnám í uppeld-
isfræðum í Kaupmannahöfn 1978
til 1981. Hún var fyrsta forstöðu-
kona dagheimilis Landspítalans,
sem rekinn var við Engihlíð. Á átt-
unda áratugnum stofnaði Þuríður
einkarekinn leikskóla, sem hún
rak fyrst í Fossvogi og síðar á
Freyjugötu 37. Hún hætti rekstri
leikskólans vorið 2003 vegna veik-
inda. Hún tók þátt í félagsstarfi og
var meðal annars sjálfboðaliði hjá
Reykjavíkurdeild Rauða krossins,
á Landspítalanum fjölmörg ár.
Útför Þuríðar fór fram í kyrr-
þey frá Fossvogskapellu 31. jan-
úar.
20.12. 2003, Lovísa, f.
2.6. 1938, Magnús, f.
18.12. 1939, Ingibjörg,
f. 13.3. 1941, d. 18.12.
2004, Skúli, f. 12.12.
1943, d. 25.10. 1996,
Soffía, f. 5.4. 1946,
Ágúst, f. 19.9. 1947, og
Sigurður, f. 25.4.
1956.
Þuríður giftist 19.
maí 1962 Kára Tyrf-
ingssyni, rafvirkja, f.
25. júní 1933. Þau eiga
þrjú börn, þau eru: 1)
Soffía, f. 7. október
1962, gift Gunnlaugi
Snædal, börn þeirra eru Kári, Arn-
Líklega heldur lífið áfram, jörðin
snýst, nýr dagur rís, eftir vetur
kemur vor og sagt er að maður komi
í manns stað. En er það svo þegar
allt kemur til alls? Hvað verður við
fráfall manns? Hægir jörðin ekki ör-
lítið snúning sinn? Rís sólin ekki að-
eins síðar hinn næsta dag? Tefst
ekki vorkoman um nokkra daga?
Tómt rugl segir skynsamt fólk. Má
vera, samt held ég hafið yfir allan
vafa að enginn kemur í stað hennar
Þuru systur minnar.
Hún var alla tíð lífsglöð og kát.
Sagðist hafa fengið mig í ferming-
argjöf og hefði því leyfi til að ráðsk-
ast með mig alla mína ævi. Hún
mátti það alveg. Taldi jafnvel börn
mín hluta af gjöfinni. Hún leyfði sér
að stjórna þeim og skipa til á ýmsa
lund. Þeim þótti það alls ekki verra,
elskuðu bara hana Þuru skilyrðis-
laust. Raunar þrifust allir vel í pils-
faldi hinnar ráðríku húsmóður.
Foreldrar okkar áttu níu börn og
var Þura miðjubarnið. Þrátt fyrir
fjölda eldri og yngri systkina varð
hún strax mjög stjórnsöm. Hjarta
hennar var stórt og þótti fátt betra
en eða veita og gefa, var minna fyrir
að þiggja. Hún gaf af þörf og þannig
kippti henni í kynið. Nafnið er æva-
fornt í móðurætt okkar, má rekja í
beinan legg allt til átjándu aldar.
Hún fékk það frá Þuríði ömmu okk-
ar í móðurætt sem fædd var í lok
nítjándu aldar og þótti einstök
gæðakona rétt eins og foreldrar
hennar og áar. Systur minni kippti
líka í föðurættina, forfeður og -mæð-
ur sem voru æði stjórnsamir ein-
staklingar, víluðu ekki fyrir sér að
ráðast gegn straumröstum og
stórsjóum eða stjórna stórum heim-
ilum og sífelldri gestanauð.
Þura menntaði sig sem fóstra og
starfaði sem slík alla sína tíð, lengst
af rak hún eigin leikskóla. Þrjár
kynslóðir fengu að lúta handleiðslu
hennar. Hún þekkti svipinn á barna-
barninu og mundi eftir ömmunni
sem hún hafði fóstrað einhvern tím-
an í árdaga. Hún kunni að umgang-
ast börn, þau virtu hana og skildu,
lærðu og höfðu gott af. Þannig var
með mín börn og þó að ekki væri
fyrir annað er er skuld mín og þakk-
læti óendanleg.
Þura systir var ekki ein, klett-
urinn í lífi hennar var Kári Tyrfings-
son. Saman voru þau eitt, nöfn
þeirra svo samtvinnuð að vart var
hægt að nefna annað svo hitt fylgdi
ekki ósjálfrátt á eftir. Þau bjuggu
sér stórt og fallegt heimili, tóku að
því er virtist fyrirhafnarlaust á móti
gestum og gangandi. Til þeirra var
gott að koma. Hverri heimsókn
fylgdi ólýsanleg hlýja og gleði. Stór-
fjölskyldan hittist oft á heimili
þeirra. Þá gustaði af húsfreyju sem
kunni sér vart læti er hún bar
veisluföng í gesti sína, trekkti upp
fjörið í börnunum, sendi systkinum
sínum glósur og sinnti eldri kynslóð-
inni. Af þessu skapaðist hávaði mik-
ill enda þarf í svona fjölmenni að
brýna raustina þegar koma þarf
skoðunum í stjórnmálum til skila
eða segja lygisögur af uppvextinum
í Stykkishólmi. Alla yfirgnæfði
Þura, lá sjaldnast lægri rómur en sá
sem hæst talaði og sögurnar hennar
voru stundum ólíklegastar af öllum.
Svo kemur dómurinn og það líður
að því óhjákvæmilega. Stundum
virðist manni grandvart og gott líf
launað með illu eða hverju sætir að
launin sé mein sem kvelur í langan
tíma þar til loks öllu er lokið. Skiptir
breytni engu máli? Er allt tilvilj-
unum háð? Á rúmu ári hafa þrjú
systkini og mágur okkar látist, eru
þá fjögur farin og öll löngu fyrir
þann tíma sem flestum hefði þótt
eðlilegri. Enginn er spurður, tíminn
er óræður þó ljóst sé að fyrr eða síð-
ar stoppar lífsklukka allra. Maður
leyfir sér samt að vera reiður eitt
augnablik frammi fyrir ósanngjörnu
almættinu og krefjast reikningsskila
rétt eins og verið sé að sækja leið-
réttingu mála fyrir veraldlegu bjú-
rókratíi eða kvarta við yfir hroka-
fullri bónusbúð. Umbjóðendur
almættisins eru svo sem ekki orð-
lausir en þeir vita bara því miður
ekkert meira en við hinir. Svo róast
maður í sorginni og baslið dreifir
huganum.
Þura systir var gæfukona. Hún
eignaðist einstaklega góðan eigin-
mann, þrjú börn og sex mannvænleg
barnabörn. Fátt annað skiptir máli
þegar upp er staðið. Sjálf vissi hún
til hvers dró og leit sátt yfir liðna
ævi. Kára, börnum, tengdasonum og
barnabörnum sendum við Heiðrún
Sjöfn, Grétar Sigfinnur og Bjarki
Rúnar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurður Sigurðarson.
Andlát Þuru mágkonu minnar
kom ekki á óvart. Ótrúlega lengi
barðist hún gegn krabbameininu,
sem hafði heltekið hana. Hún náði
því að sjá fjórða barn Úllu, dóttur
sinnar, Sigrúnu, sem fæddist 20.
desember sl. Það er gott til þess að
vita, því börn voru henni allt, ekki
bara börnin hennar, barnabörnin og
frændsystkini, heldur öll börn, enda
hefir sjálfsagt enginn tölu á þeim
börnum, sem voru hjá henni í fóstri
gegnum tíðina. Eiginmaður Þuru er
Kári Tyrfingsson rafvirki. Þau eign-
uðust þrjú börn, Soffíu, Úllu og
Tyrfing. Árið 1978 fór fjölskyldan til
Kaupmannahafnar, þar sem Þura
var við framhaldsnám til ársins
1981. Kári vann þar við iðn sína og
börnin gengu í skóla. Vissulega var
þetta stórt skref að taka en árang-
urinn lét ekki á sér standa.
Ég kynntist Þuru árið 1960, þegar
ég kom inn í stórfjölskyldu eigin-
manns míns, Sigfinns Sigurðssonar,
elsta bróður Þuru. Það var
skemmtilegur tími. Tengdaforeldrar
mínir, Soffía Sigfinnsdóttir og Sig-
urður Skúlason, tóku mér opnum
örmum, þangað var gott að koma,
gestrisni mikil og móttökur ætíð
höfðinglegar, hver sem í hlut átti.
Þannig var Þura, gestrisin svo af
bar; í minningunni bera þó jóladags-
boðin hennar hæst, þar sem fjö-
skyldan og vinir komu saman og
þáðu stórkostlegar veitingar.
Þau eru mörg minningarbrotin,
sem koma upp í hugann eftir rúm-
lega 40 ára kynni. Ég man okkur
hjónin taka Strætó á Vífilsgötuna
fyrstu árin, til þess að spila bridge
við Þuru og Kára á laugardags-
kvöldum, það voru skemmtilegar
stundir og margt þurfti að ræða
samhliða spilamennskunni. Ég man
hvað henni þótti vænt um börnin
okkar og vildi allt fyrir þau gera. Ég
man, að hún var vön að hringja í mig
á afmælisdaginn minn og tilkynna
mér, að nú væri ég orðin tveim árum
eldri en hún, en raunar skildi okkur
aðeins eitt ár að, önnur bara fædd
snemma á árinu en hin seint. Ég
man, þegar hún sagði mér að vera
ekki með þessa fýlu og brosa oftar,
ég hefndi mín og sagði hana vera of
stjórnsama, hún hélt nú ekki og svo
hlógum við saman að þessum
meintu göllum okkar. Ég man sól-
ríka daginn sl. sumar, sem var síð-
asti dagurinn sem við áttum saman,
og hvað okkur fór þá á milli. Ég man
stóra hjartað hennar og gjafmildina,
alltaf var stuðningur hennar vís,
annað kom aldrei til greina.
Þura mágkona mín lifði ekki í
kvíða og vonleysi. Hún bar höfuðið
hátt, hafði snör handtök og stjórnaði
leikskólanum sínum og heimilishald-
inu af röggsemi.
Við Þura eignuðumst báðar þrjú
börn, þau eru öll á svipuðum aldri og
milli þeirra ríkir gagnkvæm vænt-
umþykja og elskusemi. Það er gott
til þess að vita.
Ég þakka Þuru mágkonu minni
fyrir samferðina og bið Guð að
blessa minningu hennar, eiginmann
og afkomendur alla.
Helga.
Elskuleg föðursystir mín er látin
eftir æðrulausa baráttu við illvígan
sjúkdóm. Þura var engum lík. Ég
man hvernig hún tók á móti mér
þegar ég kom í heimsókn sem barn.
Alltaf opnum örmum og alltaf eins
og mikilvægan gest bæri að garði.
Enda áttum við nafnið saman og
vorum báðar stoltar af, skírðar í höf-
uð á ömmu hennar og langömmu
minni.
Þura tók vel á móti öllum börnum.
Hún var fóstra af lífi og sál og því
kynntist ég þegar dóttir mín var á
leikskólanum hennar fyrir fáeinum
árum. Henni leið vel hjá Þuru, enda
kunni Þura vel að hugsa um leik-
skólabörnin sín. Þar var regla á öll-
um hlutum, hún talaði mikið við
börnin og bar hag þeirra fyrir
brjósti. Mér er enn í huga þakklæti
fyrir þennan tíma.
Gaman var að sjá föðursystur
mínar allar saman síðastliðið sumar,
allar skörungar hver á sinn hátt.
Þær nutu þess að vera saman, not-
uðu tækifærið og heimsóttu heima-
slóðir í Stykkishólmi. Ingibjörg varð
bráðkvödd 18. des sl. á heimili sínu á
Gotlandi í Svíþjóð. Nú er Þura einn-
ig horfin á braut, en minning hennar
mun lifa áfram.
Við fjölskyldan sendum Kára,
Soffíu, Úllu, Tyrfingi og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur.
Björg Þuríður.
Börn voru alltaf í fyrsta sæti hjá
Þuru. Í meira en fjóra áratugi vann
hún með börnum. Hún varð aldrei
þreytt á þeim og á mannamótum, í
fullorðinsboðum, löðuðust börnin að
henni, því hún hlustaði, var
skemmtileg og tók sig ekki hátíð-
lega. Sjálfur tók maður eftir því í
bernsku að Þura var skemmtileg og
til í að sprella með krökkunum, eins
og pabbi hennar, Sigurður afi, en
maður tók líka eftir því að Þura
móðursystir var fremur ákveðin.
Í Þuruskóla var einmitt þetta að
vera skemmtilegur og ákveðinn
hennar og skólans aðalsmerki. Arn-
ljótur og Hrólfur, synir mínir, voru
svo heppnir að vera í hópi nemenda
og sá fyrrnefndi í síðasta hópnum,
sem Þura fylgdi alla leið í grunn-
skólann. Hjá Þuru og Stebbu, Stef-
aníu Jóhannsdóttur, voru börnin
höfð í hávegum. Lausatök? Nei, agi,
fastar skorður, en aðalatriði leikur,
söngur, sögur og að taka tillit til
hinna. Ódælustu börn, sem byrjuðu í
Þuruskóla, voru ekki lengi að taka
stakkaskiptum hjá Þuru og þau
blómstruðu öll. Ekki gagnrýndi
Þura börnin, en þótti, þó ekki væri
það oft, að foreldrarnir mættu
stundum taka sig á. Mikið úthald
þarf til að reka einkaleikskóla í þrjá
áratugi og Þuru varð heldur ekki
misdægurt. Þegar fyrstu börnin
mættu kl. 7.30 var hún búin að fara í
sund.
Örlæti Þuru voru ekki takmörk
sett og um gestrisni hennar og Kára
geta margir vitnað. Hún vissi að
hverju stefndi í tvö ár en þá fékk
hún greiningu um krabbamein. Tím-
ann nýtti hún af kostgæfni í hví-
vetna. Hún lét sem vind um eyrun
þjóta fortölur um að leigja stórt
sveitasetur í Toscana á Ítalíu fyrir
fjölskylduna síðasta sumar. Þau
voru þar fjórtán alls og þótt hún
þyrfti að ferðast um í hjólastól var
það ekkert mál eins og allt hjá Þuru.
Á 62ja ára afmælinu í október var
hún í essinu sínu og snerist kringum
börnin og dekraði þótt sjúk væri.
Þegar Addi, sonur minn, gekk inn í
svefnherbergið hennar á aðfanga-
dag að óska gleðilegra jóla vaknaði
hún af blundi; glettnin hennar skein
úr augum og opinn faðmurinn eins
og þegar hún tók á móti honum og
öllum börnunum í Þuruskóla. Þau
búa að virðingu hennar. Innilegar
samúðarkveðjur til Kára, barna
hennar, tengdabarna og barna-
barna. Þura kvaddi fullorðna og
börn með því að segja: „Guð geymi
þig.“ Við kveðjum og vitum að hann
geymir Þuru nú.
Þórdís Arnljótsdóttir.
ÞURÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR