Morgunblaðið - 16.02.2005, Blaðsíða 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. FEBRÚAR 2005 31
MINNINGAR
ast komum við Trausti til þín í haust
og við nutum þess svo sannarlega að
vera með þér. Við áttum alveg ynd-
islegar stundir saman sem ég mun
alltaf geyma í hjarta mínu ásamt öll-
um hinum gömlu góðu minningunum
sem ég á um þig og afa. Nú ertu kom-
in til hans og það veit ég eitt að þið
eigið eftir að fylgjast vel með okkur
og verðið ávallt hjá okkur og minning
ykkar verður alltaf í hjarta mínu.
Þú fagra minning eftir skildir eina sem
aldrei gleymist meðan lífs ég er.
Með kæri þökk fyrir allt og Guð
blessi þig, amma mín.
Hugrún Harpa og Trausti.
Nú þegar ég horfi til baka og hugsa
um allar stundirnar sem við áttum
saman er margs að minnast.
Ég man að ég var nú ekki hár í loft-
inu þegar ég fór að gista hjá ykkur
afa á Akureyri. Þú hafðir lúmskt
gaman af þegar við afi vorum að spila
og svindla hvor á öðrum. Ef það
komu upp vafaatriði þá tókst þú alltaf
minn málstað.
Ég man móttökurnar sem ég fékk
þegar ég kom í heimsókn. Borðið
svignaði undan veitingum og þannig
var það alla tíð, þú varst ekki lengi að
búa til veislu.
Ég man eitt sinn þegar ég var gutti
að þið afi voruð að keyra mig til Dal-
víkur. Það sprakk dekk undir bílnum
og við afi fórum út til að skipta um
dekkið. Þegar við vorum búnir að
taka dekkið undan bílnum tókst þú
eftir nauti sem var baulandi úti á túni.
Það stangaði girðinguna með horn-
unum og lét öllum illum látum. Þú
fórst að reka á eftir okkur afa og
sagðir að nautið færi alveg að koma,
það væri svona æst af því að við vær-
um á rauðum bíl! Okkur afa fannst
þetta svo fyndið að við skellihlógum
það sem eftir var leiðarinnar.
Ég man þegar ég fermdist að þið
gáfuð mér stóran pakka. Í vikunni á
undan sýndir þú mér hann, þú varst
nefnilega spenntari en ég.
Ég man hvað þú fussaðir og sveiað-
ir yfir því að ég væri að fara á sjóinn.
Þetta var nokkuð sem þú vildir að ég
gerði ekki og þannig var það alltaf,
þótt ég væri búinn að vera á sjónum í
nær 15 ár þá spurðir þú nú reglulega
hvort ég færi ekki að koma í land.
Ég man þegar ég sagði þér frá því
að ég væri búinn að kaupa íbúð í
hverfinu þínu. Þú varst svo ánægð að
það væri ekki nema eitt raðhús á milli
okkar og við gætum komið oft í heim-
sókn hvort til annars.
Ég man hvað þú talaðir oft um
dætur mínar tvær. Alltaf þegar ég
hringdi í þig sagðir þú mér einhverjar
sögur af þeim frá því að þær voru síð-
ast í heimsókn.
Ég þakka þér, amma mín, allar
þær stundir sem við áttum saman.
Þær voru margar og mikið var nú
hlegið. Ég mun ætíð sakna þín og
geyma minninguna um þig í hjarta
mér.
Kristján Gísli Gunnarsson.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Þínar langömmustelpur,
Magnea Björg og
Guðrún Ragna.
Allt er í heimi hverfult,
hratt flýgur stund, lán er valt.
Góðar og glaðar stundir
þú geyma við hjarta skalt.
( Ómar Ragnarsson)
Gengin er kær vinkona, Elín Frið-
riksdóttir.
Ljóðið sem hér er haft að yfirskrift
minnir á, að við leiðarlok, þegar sökn-
uður og tregi sækja á, er jafnan best
að dvelja við og minnast alls þess
góða og dýrmæta sem við fengum að
lifa og njóta með samferðafólki okkar
á meðan lífsgangan varði, eða að
muna eins og svo vel er orðað að:
Engir dagar koma aftur
en fegurð þeirra lifir hjá þér
eins og ljós í rökkri,
eins og blóm á fjalli.
(Þórarinn Guðm.)
Elín og eiginmaður minn heitinn,
sr. Þórhallur Höskuldsson voru
systrabörn. Ég kynntist Elínu ung að
árum og varð snemma ljóst hvílík
mannkostakona var þar á ferð. Dugn-
aður hennar, ósérhlífni og myndar-
skapur var einstakur. Hún var höfð-
ingi heim að sækja, umhyggjan fyrir
fjölskyldu hennar var mikil og aug-
ljós. En jafnframt slíku atgervi var
hún einstaklega ljúf og elskuleg kona,
æðrulaus, stillt í fasi og ætíð reiðubú-
in að rétta öðrum hjálparhönd. Góð-
vildin og hlýjan einkenndu hana. Með
slíku fólki er jafnan gott að vera.
Heimili mitt hefur oft á tíðum verið
umsvifamikið og gestkvæmt. Þá rétti
hún mér gjarnan hjálparhönd þegar
mikið var um að vera. Snilld hennar
og þekking á matar- og brauðgerð
var slík að orð fór af og var hún oft
kölluð til, til þess að annast og að-
stoða við veislur og mannfagnaði.
Börnunum mínum var hún afar
kær. Þau nefndu hana alltaf Ellu
frænku. Hún sýndi þeim ætíð áhuga
og lét sér annt um velferð þeirrra.
Síðasta kvöldið sem hún lifði vor-
um við saman á heimili Huldu og
Gests. Þau höfðu efnt til „fjölskyldu-
þorrablóts“. Mér er mjög dýrmætt að
hafa átt þessa kvöldstund með henni.
Henni virtist líða vel, margt var rætt
og glatt á hjalla. En talið barst einnig
að erfiðum veikindum hennar sl. ár
og ljóst var að framundan var þrauta-
ganga. Við því var henni hlíft en hún
lést í svefni þessa nótt.
Hulda mín og Gestur gáfu okkur
öllum þessa síðustu samverustund
sem var í samræmi við einstaka alúð
þeirra og umhyggju einkum hin síð-
ari árin þegar heilsubrestur Elínar
gerði vart við sig og kraftar tóku að
þverra.
Fyrstu orðin sem komu í huga er
mér barst andlátsfregn hennar voru:
„Allt sé hjá yður í kærleika gjört.“
(I Korintubréf 16.14 )
Þannig reyndist hún ástvinum sín-
um, fjölskyldu og samferðafólki.
Það er gott að minnast hennar
þannig og þakka það sem hún var
mér og fjölskyldu minni og þá hlýju
og góðu mynd sem hún skilur eftir í
huga mér og barna minna.
Ásamt börnum mínum sendi ég
hlýjar samúðarkveðjur til sona henn-
ar og fjölskyldna þeirra og annarra
ástvina. Við biðjum þeim Guðs bless-
unar og að þeim sé gefin sú vissa að:
„Ljós vors lífs lifir með Guði.“
Blessuð sé minning Elínar Frið-
riksdóttur.
Þóra Steinunn Gísladóttir.
Varðveit hjarta þitt framar öllu öðru,
því að þar eru uppsprettur lífsins.
(Orðskv. Salómons)
Það er margs að minnast þegar ég
kveð mæta og góða konu, Elínu Frið-
riksdóttur, eða Ellu frænku eins og
hún var alltaf kölluð í fjölskyldunni.
Við vorum systradætur og hún var
okkur öllum elskuleg frænka. Það
var mjög náið og kærleiksríkt sam-
band á milli fjölskyldnanna og mikill
samgangur, styrk ættarbönd og ára-
tugalöng vinátta.
Ella frænka var vel gerð og heil-
steypt, hreinskilin og viðræðugóð.
Hún var reglusöm og iðin við störf
sín, dugnaðarforkur, vinnusöm og
ósérhlífin.
Umhyggja fyrir öðrum var henni í
blóð borin. Þannig reyndist hún for-
eldrum sínum einstök, annaðist þau
árum saman af alúð, natni og mikilli
fórnfýsi.
Hún var framúrskarandi gestrisin
og hjálpsöm og naut ég og fjölskylda
mín öll þess ríkulega, ekki síst þegar
veisluhöld voru framundan, þar hafði
hún mikla þekkingu og reynslu sem
hún gat miðlað af.
Ella frænka var kona sem tók
mótlæti í lífinu af þolgæði og æðru-
leysi og hélt ótrauð áfram. Henni var
ekki tamt að fjölyrða um heilsu sína,
var jafnan yfirveguð, þrátt fyrir mik-
ið álag veikinda til langs tíma en þó
sérstaklega síðastliðið ár.
Ég þakka af hjarta allt það sem
Ella mín var aldraðri móður minni
en þær voru mjög nánar alla tíð. Hún
kveður hana nú með miklum sökn-
uði.
Ég mun geyma myndina af
frænku minni rólegri og hlýrri að
vanda kvöldið fyrir andlátið þar sem
hún var stödd á heimili mínu, það er
mér afar kært og mikils virði. Ekki
átti ég von á því þegar við kvödd-
umst að þetta væri hinsta kveðjan þó
svo ég vissi að heilsan væri ekki góð.
Það er mjög erfitt að hugsa til þess
að hún sé farin.
Elsku Ellu minni þakka ég fyrir
allt sem hún gerði fyrir mig og fjöl-
skyldu mína.
Drengjunum okkar þótti mjög
vænt um hana og fylgdist hún ætíð
með þeim af áhuga. Við þökkum allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an.
Alúðarþakkir færi ég hjúkrunar-
fræðingum Heimahlynningar fyrir
alla þeirra umhyggju, sem Ella mat
svo mikils og talaði oft um.
Megi Guð blessa störfin þeirra.
Góð og traust kona hefur lokið far-
sælu lífshlaupi sínu. Innilegar sam-
úðarkveðjur til frænda minna, Reyn-
is, Gunnars, Steindórs og fjölskyldna
þeirra, Huldu systur hennar og
kærrar frænku minnar.
En dauðans hönd, þó ströng sé hún og sterk,
hún stenst ei Drottins eilíft kraftaverk.
(M. Joch.)
Guð blessi minningu hennar.
Hulda Kristjánsdóttir
og fjölskylda.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLAFÍA GYÐA ODDSDÓTTIR,
Stóragerði 21,
Reykjavík,
sem lést sunnudaginn 6. febrúar, verður jarð-
sungin frá Seljakirkju fimmtudaginn 17. febrúar
kl. 13.00.
Gunnar Guðvarðarson,
Hafsteinn Guðvarðarson, Mercedita Guðvarðarson,
Ólafur Guðvarðarson, Kristín F. Welding,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN KETILSDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
andaðist mánudaginn 7. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að hennar
ósk.
Gunnlaugur Jóhannsson, Unnur Gottsveinsdóttir,
Björn Jóhannsson,
Guðrún Jóhannsdóttir, Albert Guðlaugsson,
Örn Jóhannsson, Dagný Lilliendahl,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar elskulega,
ELSA DÓRÓTHEA JÓNSDÓTTIR,
Bergstaðastræti 29,
andaðist á Droplaugarstöðum miðvikudaginn
26. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Drop-
laugarstaða.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sæunn M. Sæmundsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
RÓSBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR,
Nesvegi 67,
frá Hellisandi,
lést aðfaranótt sunnudagsins 13. febrúar sl. á
Grund dvalar- og hjúkrunarheimilinu.
Jarðarförin verður gerð frá Neskirkju föstu-
daginn 18. febrúar kl. 13.00.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er bent á líknarstofnanir.
Erla Eggertsdóttir, Gunnsteinn Karlsson,
Stefanía Sigrún Nielson, Einer R. Nielson,
Rósa Hallgeirsdóttir, Lárus H. Lárusson,
Guðmunda Hallgeirsdóttir,
Kjartan Hallgeirsson, Soffía Magnúsdóttir,
Halla Hallgeirsdóttir, Gunnar Bergmann,
Oddný Hólmbergsdóttir, Jón Guðmundsson,
Björg Gunnsteinsdóttir, Magnús Helgason,
Guðrún Rósa Gunnsteinsdóttir, Carsten Fausböll,
Eggert R. Nielson, Michelle Nielson,
Elsa R. Nielson,
langömmubörn og langalangömmubörn.
Elskulegur faðir okkar, afi og langafi,
GRÍMUR SAMÚELSSON,
Hlíf,
Ísafirði,
lést mánudaginn 14. febrúar.
Hann verður jarðsunginn frá Ísafjarðarkirkju
laugardaginn 19. febrúar kl. 11.00.
Óðinn Grímsson,
Magndís Grímsdóttir, Jóhannes Guðnason,
Steinunn Grímsdóttir, Þór Gunnlaugsson,
Snorri Grímsson, Árný H. Herbertsdóttir,
Samúel Grímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hann Biggi er dá-
inn.
Þessi orð voru sögð
við mig næstsíðasta
dag ársins er leið.
Hann Biggi vinur minn á sam-
býlinu er dáinn, ég fann til í hjart-
anu, eitthvað hafði verið frá mér
tekið, ég fann svo vel, akkúrat þá,
hvers virði hann var mér, þessi
elskulegi maður sem ekki fór mik-
ið fyrir, þessi elskulegi maður sem
átti það til að hella uppá sterkt
kaffi og færa mér bolla, þessi
elskulegi maður sem alla jafna
gekk hljótt um og elskaði heima-
sveitina sína Skagafjörðinn og bað
okkur oft að skutla sér á Krókinn.
FRIÐRIK FR.
HANSEN
✝ Friðrik Friðriks-son Hansen
fæddist á Sauðár-
króki 2. júní 1947.
Hann lést á heimili
sínu á Hvammstanga
30. desember síðast-
liðinn og var jarð-
sunginn frá Sauðár-
krókskirkju 15.
janúar.
Það hryggir mig að
ég var ekki búin að
koma því í verk að
fara í heimsókn, síð-
ast þegar ég kíkti til
Bigga heilsaði hann
mér glaðlega og þegar
ég fór, spurði hann
hvort ég væri nokkuð
að fara á Sauðárkrók.
Ég bið algóðan Guð
að fagna honum
Bigga, að taka vel á
móti honum og leyfa
honum að kíkja á
Krókinn þegar hann
langar til.
Ég er þakklát fyrir að fá að
kynnast þessum manni, sem er nú
laus undan sjúkdómi sem hefti
hann á svo margan hátt, Þakka
þér, Biggi minn, samveruna hér í
Húnaþingi og alveg sérstaklega
þessi afbragðs góðu kynni í sumar,
Guð leiði þig á þessum nýju stræt-
um sem þú gengur nú, vonandi
bera þau keim af Skagafirðinum,
hafðu þökk fyrir allt.
Þín vinkona, Gunna.
Guðrún Jóhannesdóttir.