Morgunblaðið - 16.02.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. FEBRÚAR 2005 33
MINNINGAR
✝ Helga Halldórs-dóttir fæddist á
Öngulsstöðum í Eyja-
firði 27. október 1920.
Hún lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð mánu-
daginn 7. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Halldór
Sigurgeirsson bóndi á
Öngulsstöðum í Eyja-
firði, f. 13.12. 1891, d.
25.2. 1967, og Þor-
gerður Siggeirsdóttir
frá Krónustöðum í
Eyjafirði, húsfreyja,
f. 21.11. 1890, d. 11.5.
1986. Helga ólst upp á Öngulsstöð-
um til 18 ára aldurs ásamt fjórum
systkinum. Þau eru Þórhallur, f.
12.3. 1915, d. 14.4. 2004, Aðalbjörg,
f. 21.5. 1918, Sigurgeir, f. 24.12.
1921, og Jóhanna, f. 17.10. 1923.
Sonur Helgu er Halldór Valdi-
mar, framkvæmdastjóri, f. 14.3.
1945. Faðir hans er Pétur Jónsson
frá Fossi í Hrútafirði, iðnverkamað-
ur, f. 4.6. 1913, d. 23.8. 1953. Halldór
Valdimar er kvæntur Alice Emmu
Zackrisson, handavinnukennara, f. í
Danmörku 31.5. 1949. Börn þeirra
eru: 1) Jónas, f. 4.3. 1974, verkfræði-
nemi. 2) Lísa, f. 16.4. 1975, bóka-
safnsfræðingur. 3) Símon Hjálmar,
f. 22.4. 1980, nemi. 4) Hilma Elísa-
bet, f. 11.5. 1992, nemi.
Eftir að Helga
flutti að heiman vann
hún á saumastofu
Gefjunar á Akureyri
árin 1939–1943. Hún
flutti til Reykjavíkur
ári seinna og vann á
matsölustað þar til
ársins 1947. Yfir
vetrartímann var
hún hjá sængurkon-
um, á árunum 1947–
1954, og á sumrin við
bústörf á Öngulsstöð-
um. Hún vann í Fata-
verksmiðjunni Heklu
árin 1954–1960. Á ár-
unum 1960–1961 vann Helga sem
ráðskona á prestssetrinu Laufási
og á árunum 1961–1963 á Hótel
Varðborg. Helga vann í Sjálfstæð-
ishúsinu á Akureyri (Sjallanum)
frá opnun þess 1963 til 1970. Til
ársins 1974 vann hún sem ráðs-
kona á heimilum á Akureyri. Á ár-
unum 1974–1984 vann Helga sem
ráðskona í veiðiheimilinu Vöku-
holti við Laxá í Aðaldal á sumrin,
en sem ráðskona á heimilum á vet-
urna. Síðustu sjö árin á starfsferli
sínum vann Helga sem yfirmaður
eldhúss Útgerðarfélags Akureyr-
inga hf. og hætti þar sjötug að
aldri.
Útför Helgu var gerð frá Akur-
eyrarkirkju 15. febrúar.
Fallegt umhverfi, berjamór, laxveiði
og góður matur eru fyrstu minningar
okkar um ömmu. Mörg sumur vann
hún sem ráðskona í veiðiheimilinu
Vökuholti við Laxá í Aðaldal og eru
þau ófá skiptin sem fjölskyldan fór og
heimsótti ömmu þangað. Þar naut hún
sín vel við matargerð, sem var hennar
líf og yndi. Hún lagði natni við allt sem
hún gerði, var vandvirk og snyrtileg og
rösk til verks.
Amma fæddist á Öngulsstöðum í
Eyjafirði og ólst þar upp ásamt fjórum
systkinum. Henni þótti vænt um sveit-
ina sína og talaði mikið um æskuslóð-
irnar, sérstaklega þó síðustu árin sem
hún lifði.
Rúmlega tvítug fluttist hún til
Reykjavíkur til vinnu og lýsir það vel
því sjálfstæði sem amma bjó yfir alla
sína ævi. Hún átti alltaf erfitt með að
þiggja aðstoð frá öðrum og vildi sem
minnst vera upp á aðra komin.
Mamma tók það oft mjög nærri sér í
vikulegum heimsóknum sínum til
hennar. Stundum kom þó fyrir að
amma leyfði okkur að slá grasið eða
setja upp nýja peru.
Eldamennskan átti hug ömmu allt
hennar líf og var fjölskyldunni oft boð-
ið í mat í Norðurgötuna til hennar.
Nær undantekningalaust var lamba-
kjöt upp á besta mátann eldað. Ís með
súkkulaðisósu „a la amma“ var alltaf í
eftirrétt. Það voru einu sætindin sem
við fengum hjá ömmu. Sælgæti var
aldrei á boðstólum á þeim bænum.
Í frítíma sínum prjónaði amma mik-
ið og lagði kapla. Hún kenndi okkur þá
kapla sem við kunnum og langavit-
leysa var það spil sem mest var spilað.
Amma prjónaði mikið af peysum og
vettlingum handa okkur og vorum við
ekki þau einu sem nutum góðs af þess-
ari hugulsemi og gjafmildi ömmu. Hún
var alltaf dugleg að prjóna handa vin-
um og ættingjum, og jafnvel ókunnug-
um líka.
Amma var mikill kattavinur. Hún
var alltaf með einn ef ekki tvo ketti hjá
sér. Þeir gerðu það að verkum að hún
var aldrei einmana, enda talaði hún
mikið við þá, hugsaði vel um þá og
dekraði. Það kom ekkert annað til
greina en að þeir fengju roastbeef á
jólunum og nýjan soðinn fisk og hitaða
mjólk aðra daga. Í sérstöku uppáhaldi
hjá okkur var Kisa, en hún fylgdi okk-
ur öll okkar uppvaxtarár.
Amma var sterkur persónuleiki og
alltaf með ákveðnar skoðanir á mál-
efnum líðandi stundar. Henni fannst
gaman að ræða pólitík. Hún hélt
tryggð við Framsóknarflokkinn allt
sitt líf og það var ekki fyrr en við urð-
um unglingar að við áttuðum okkur á
því að „Steingrímur minn“ var ekki
frændi okkar heldur fyrrverandi for-
sætisráðherra. Hann var í miklu uppá-
haldi hjá ömmu.
Heilsa ömmu fór versnandi síðustu
árin sem hún lifði og var það að mörgu
leyti fyrir hugulsemi Lillu nágranna-
konu ömmu að hún gat verið heima í
Norðurgötu eins lengi og raun bar
vitni. Á Kristnesi dvaldi amma síðan
síðustu mánuðina sem hún lifði og leið
henni vel á æskuslóðum sínum.
Um leið og við kveðjum ömmu vilj-
um við þakka fyrir.
Barnabörnin,
Jónas, Lísa, Símon Hjálmar og
Hilma Elísabet.
Helga Halldórsdóttir var fjölskyldu
minni himnasending. Ég hafði hug á að
fara aftur að kenna eftir nokkurt hlé,
en börnin voru fjögur og afi Þórleifur í
horninu hjá okkur, svo vandséð var
hvernig það ætti að ganga án utanað-
komandi hjálpar. Þá fréttum við að
Helga, sem var ráðskona í Vökuholti
við Laxá á sumrin, vildi gjarnan hafa
eitthvað fyrir stafni yfir veturinn. Það
varð úr að hún réð sig til okkar sem
heimilishjálp og kom um nokkurra ára
skeið, oftast tvo dagparta í viku, meðan
ég var við vinnu. Og þvílík hjálp! Helga
sá um að halda húsinu hreinu, hún
þvoði þvotta og straujaði, gerði við það
sem þurfti, bakaði og gekk að öðrum
verkum sem til féllu. Og það sem ekki
var síðra, hún var til taks fyrir ungar
sálir sem þurftu stuðning og stundum
tiltal meðan foreldrarnir voru við
vinnu. Auk þess varð þeim Þórleifi og
Helgu vel til vina og hún kallaði oft á
hann í kaffi og spjall.
Ég minnist þess ekki að hafa þurft
að segja Helgu fyrir verkum, við ráðg-
uðumst eitthvað þegar mikið lá við, en
að öðru leyti gekk allt af sjálfu sér. Það
var ekki amalegt fyrir þreyttan kenn-
ara að koma heim að öllu stroknu og
fínu – og oftar en ekki mætti manni
kökuilmur. Mér er sérlega minnis-
stæður undirbúningurinn fyrir fyrstu
ferminguna á heimilinu. Þar leiddi
Helga viðvaninginn styrkri hendi og
hafði held ég gaman af.
Börnin á heimilinu mynduðu góð
tengsl við Helgu og virtu hana. Sér-
staklega var kært með henni og Sigríði
Þóru sem fékk m.a. að heimsækja
hana í sveitina ásamt bestu vinkonu
sinni. Þegar Sigríður veiktist síðar af
banvænum sjúkdómi átti Helga sem
vonlegt var erfitt með að sætta sig við
þau örlög og að vera nálægt sorginni
sem heltók heimilið. Og eftir lát Sigríð-
ar 1986 slitnaði því miður bandið á milli
okkar.
Nú við andlát Helgu minnumst við
hennar öll með hlýhug og þökkum allt
sem hún gerði fyrir okkur. Syni Helgu
og fjölskyldu hans sendum við samúð-
arkveðjur.
Svanfríður Larsen.
HELGA
HALLDÓRSDÓTTIR
Það var eitt kvöld, að mér
heyrðist hálfvegis barið.
Eg hlustaði um stund og tók
af kertinu skarið.
Eg kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
„Hér kvaddi lífið sér dyra, og nú er það
farið.“
(Jón Helgason)
Þessi vísa kom í huga minn er ég
heyrði að Steinvör mágkona mín
hefði fengið útkall til hinstu ferðar.
Ég kynntist Steinvöru ungur að
árum. Hún var þá gift Guðmundi
bróður mínum en hann var kennari
á Seyðisfirði. Þau dvöldu þá sum-
STEINVÖR
JÓNSDÓTTIR
✝ Steinvör Bjarn-heiður Jónsdóttir
fæddist í Gilsárteigi í
Eiðaþinghá 24. jan-
úar 1928. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á Seyð-
isfirði 28. janúar síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Seyðisfjarðarkirkju
3. febrúar.
arlangt í Byggðar-
holti þar sem foreldr-
ar mínir bjuggu. Varð
hún brátt ein af fjöl-
skyldunni. Þjóð-
félagsbreytingar voru
litlar sl. þúsund ár.
Ekkert rafmagn, ekk-
ert vatn í veggjum.
Það má segja að orfin
og hrífan hafi verið
bestu tækin gegn
hungurvofunni sem
jafnan glottir í hverri
gætt. Steinvör tók
öllu með skilningi.
Það ríkti oft ánægja
og bjartsýni í heyskapnum, þá sól
skein í heiði og Lónsveit, sem af
mörgum er talin ein af fegurstu
sveitum landsins, skartaði sínu feg-
ursta. Þá er fram liðu stundir
reistu þau sér hús á Seyðisfirði og
stofnuðu heimili sem stóð öllum
opið, ekki síst lítilmagnanum.
Steinvör gekk í öll verk bæði úti og
inni. Hún vann nokkur sumur í síld
og ekki veitti af því kennaralaunin
hafa aldrei verið svo há. Á heimili
þeirra ríkti ætíð gestrisni og
myndarskapur.
Þeim hjónum varð þriggja barna
auðið og eru þau öll myndarleg og
vel gerð. Lífið hefur bæði bjartar
og dimmar hliðar.
Síðastliðin tvö ár háði hún bar-
áttu við illkynja sjúkdóm. Hún
tókst á við hann með fádæma
æðruleysi.
Margir fræðimenn hafa velt fyrir
sér spurningunni um þjáninguna.
En það eru engin svör. Páll postuli
sagði: „Dagarnir eru slæmir en við
skulum þakka Guði fyrir allt í nafni
Jesú Krists frá Nasaret.“ Ekki vit-
um við hvernig þeim líður sem
þekkja ekki mótlæti. Ólafur Kára-
son Ljósvíkingur sagði: „Þar sem
jökulinn ber við loft hættir landið
að vera jarðneskt, en jörðin fær
hlutdeild í himninum, þar búa ekki
framar neinar sorgir og þess vegna
er gleðin ekki nauðsynleg. Þar rík-
ir fegurðin ein, ofar hverri kröfu.“
Steinvör Jónsdóttir hefur lokið
jarðvist sinni. Eiginmanni, börnum
og öðrum aðstandendum votta ég
dýpstu samúð. Minningin um góða
konu er fjársjóður sem mölur og
ryð fá ekki grandað.
Það er huggun harmi gegn að
það er líf að loknu þessu. Þannig
lýk ég þessum fátæklegu orðum.
Arnór Þórðarson.
Móðir okkar, amma og langamma,
SIGURLÍNA DAGNÝ SIGURJÓNSDÓTTIR
(Lóa),
Gránufélagsgötu 41,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju föstu-
daginn 18. febrúar klukkan 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
hjúkrunarheimuilið Sel.
Áslaug Sigurjóns,
Karl Viðar,
Davíð Ómar Þorsteinsson, Bergljót Sigurðardóttir,
Sigríður Dagný Þrastardóttir,
Birgir Þór Þrastarson
og barnabarnabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG HJÖRLEIFSDÓTTIR,
Holtsgötu 10,
Njarðvík,
verður jarðsungin frá Ytri-Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 18. febrúar kl. 14:00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Félag aðstandenda Alzheimerssjúklinga.
Aðalsteinn Guðmundsson,
Guðmundur I. Aðalsteinsson,
Rósant G. Aðalsteinsson, Guðrún Högnadóttir,
Soffía Aðalsteinsdóttir, Erlendur Guðnason,
Ingveldur M. Aðalsteinsdóttir, Sigurður Garðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar,
KATRÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Tröðum,
Hraunhreppi,
lést á Dvalarheimili aldraðra, Borgarnesi,
mánudaginn 14. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Dætur hinnar látnu.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
ÁLFHILDUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði
fimmtudaginn 17. febrúar kl. 13.00.
Svanur Ingi Kristjánsson,
Inga Rósa Sigursteinsdóttir, Þorvarður Elíasson,
Kristján Rúnar Svansson, Edda Bachmann,
Daníel Árnason,
Einar Eyjólfsson, Edda Möller,
ömmubörn og langömmubörn.
Þökkum af heilum hug auðsýnda samúð og
vinarþel við fráfall og útför elskulegs fóstur-
föður, tengdaföður afa og langafa,
GUÐMUNDAR ÁRMANN BÖÐVARSSONAR
vélstjóra,
Vallargötu 14,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Heil-
brigðisstofnunarinnar í Vestmannaeyjum fyrir
frábæra umönnun.
Sigurleif Guðfinnsdóttir, Höskuldur Rafn Kárason,
Kári Höskuldsson, Guðný Bjarnadóttir,
Ármann Höskuldsson,
Jónas Höskuldsson
og barnabarnabörn.