Morgunblaðið - 25.04.2005, Side 24

24 MÁNUDAGUR 25. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
fyrir systur mína heldur einnig verið
opið fyrir mína fjölskyldu og þá ekki
síst börnin mín tvö, en þau eru á sama
aldri og systrasynir mínir. Fengu þau
meira segja leyfi til að kalla hana
ömmu Heiði, því þau áttu bara eina
ömmu, og var það auðsótt mál. Það
eru ófáar brúnkökurnar og pitsunar
sem búið er að borða í eldhúsinu hjá
ömmu Heiði. Tel ég það mikið lán fyr-
ir okkur fjölskylduna að hafa kynnst
þessu fólki. Einnig höfum við í gegn-
um árin átt skemmtilegar stundir
með þeim hjónum á Laugarvöllum í
Reykholtsdal, en þar eiga þau sann-
kallaða paradís. Á Laugarvöllum er
Heiður búin að planta mörg þúsund
trjáplöntum og er ótrúlegt yfir að líta.
Í fyrrasumar gekk ég um með henni
og var hún þá að segja mér að hún
hefði ákveðið að taka þátt í átakinu
Vesturlandsskógar. Átti hún ekki til
orð yfir það átak, vegna þess að þeir
þjónustuðu hana algjörlega. Þeir
komu með trén og það eina sem hún
þurfti að gera var að setja þau niður.
Hún hlakkaði mikið til að fylgjast
með þessu átaki, en þetta var eitt af
hennar áhugamálum.
Það má eiginlega segja að Heiður
hafi verið ókrýndur heimsmeistari í
baráttu sinni við hið hræðilega
krabbamein. Baráttu sem hún ætlaði
svo sannarlega að vinna eins og allt
annað. Hef ég aldrei kynnst konu
með annað eins keppnisskap. Hún
reyndi allt og gerði allt sem í mann-
legu valdi var til að sigra, baráttan
var ansi löng og ansi ströng. Í þessari
keppnisgrein stóð hún aldeilis ekki
ein, frekar en aðrir keppendur, sem
ætla sér að ná langt, hún hafði dug-
legt stuðningslið með sér sem var
fjölskyldan. Fjölskyldan er ekki stór,
en það skiptir ekki máli heldur skiptir
máli hvernig hún vinnur saman. Við
hér í Steinahlíð viljum votta ykkur
okkar dýpstu samúð og vonumst til
þess að tíminn mildi sorgina.
Jóna Dís Bragadóttir.
Okkur setur hljóð við að heyra um
lát vinkonu okkar Heiðar Sveinsdótt-
ur sem eftir áralanga og oft erfiða
baráttu við illvígan sjúkdóm hefur nú
kvatt. Sjúkdóm sem engu eirir og bú-
inn var að herja á hana í tuttugu ár
með mislöngum hléum. Á hugann
sækja minningar liðinna ára en
margs er að minnast eftir löng kynni
og nána vináttu við þau hjón Heiði og
Ragnar. Minningar frá ferðalögum
innanlands og utan, hátíðar- og sorg-
arstundum í lífi okkar og barna okkar
og ekki síst samverustundum á heim-
ilum okkar. Fyrst kemur þó upp í
huga okkar styrkurinn og baráttu-
þrekið sem hún hafði til hinstu stund-
ar.
Heiður var ljúf kona sem naut sín
vel í góðra vina hópi, hún unni gróðri
jarðar eins og verk hennar við rækt-
um sýna, listræn var hún, einkum
unni hún málaralistinni en teiknari og
málari var hún góður.
Hver óttast er lífið við æskunni hlær
sem ærslast um sólríka vegi,
og kærleikur útrás í kætinni fær,
sé komið að skilnaðardegi.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm,
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni
og nú ertu genginn á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr.)
Nú þegar Heiður er horfin sjónum
okkar þökkum við henni samfylgdina.
Minningar um góða vinkonu munum
við ávallt geyma í hjörtum okkar.
Elsku Ragnar, Sveinn, Berglind og
fjölskyldur, þið eigið okkar innleg-
ustu samúð.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Jóhanna og Skúli.
Ég kynntist Heiði í Myndlistaskóla
Kópavogs fyrir nokkrum árum. Þar
náðum við nokkrar konur vel saman
og úr því varð góður vinahópur. Heið-
ur var hæglát og prúð svo að af bar,
og ekki var hún að kasta til hendinni í
myndlistinni. Myndirnar hennar eru
eins og hún, blíðar og fallegar enda
gaf hún mikið af sjálfri sér í þær.
Hennar eigin orð voru: „Ég vil gera
fáar en góðar myndir.“ Oft vorum við
heilu dagana saman að mála, fórum
svo á kaffihúsið á horninu og spjöll-
uðum um lífið og tilveruna. Heiður
var ólöt að bjóða okkur í litla, fallega
húsið sitt sem var fullt af smáum og
fallegum hlutum sem báru þess
merki hversu smekkleg hún var. Það
var alltaf mjög ánægjulegt að heim-
sækja Heiði, hún tók alltaf svo vel á
móti okkur.
Er faðir barna og blóma
gaf hverju blómi nafn
þau gengu glöð í burtu
í Guðs síns mikla safn.
Til baka kom ein bláeyg
svo blíð og feimnisleg
og sagði, ó, Guð, ég gleymdi,
ó, Guð, hvað heiti ég?
Þú brostir faðir blóma
sem barn í sumarljóma
og sagði: „Gleym mér ei.“
(Ronald Kristj.)
Fjölskyldu hennar sendi ég sam-
úðarkveðjur.
Hrefna Víglundsdóttir.
Um árabil hef ég orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast þér.
Kynni okkar voru sérstök að því leyt-
inu til að þau voru eingöngu við-
skiptalegs eðlis. Þar sá maður svo vel
hve yndislegur persónuleiki þú varst.
Þú varst öllum stundum að hugsa um
aðra en sjálfa þig og aldrei hafðir þú
orð á þínum langvarandi veikindum.
Stundum velti ég því fyrir mér hvort
móðurhlutverkið gæti raunverulega
verið svona sterkt. Fjölskyldan þín,
Heiður, er svo sérstök að því leytinu
til að hún er saman í öllu. Við mér
blasti það eitt að það sem aðhafst var
var sameiginlegt átak ykkar allra.
Svona eru hlutirnir ekki alltaf og það
sem meira er maður áttar sig ekki á
þessu fyrr en eftirá. Samskipti mín
við fjölskylduna þína, Heiður, hafa
alltaf verið mér góð fyrirmynd. Auð-
vitað þarf meira til en eina mömmu
eins og þig til að halda utan um hlut-
ina. Það þarf vilja annarra fjölskyldu-
meðlima til að hafa aðstæðurnar
svona en ekki hinsegin. Fyrirtækið
ykkar í Kópavogi og Laugavellir eru
myndin mín af samhentri fjölskyldu.
Nú er komið að þeirri stundu,
Heiður mín, sem á fyrir okkur öllum
að liggja. Minning mín um þig mun
lifa. Sporin þín, Heiður, liggja eftir
þig í faðmi yndislegrar fjölskyldu sem
þú hefur svo sannarlega haft mikil
áhrif á.
Sigurþór Charles Guðmundsson.
Er þú hefur kvatt okkur hér reikar
hugur, minningar skapast og þá
minnist ég þín, Heiður, fyrir hetjudáð
þína í baráttu við harðan sjúkdóm
sem áreitti þig nánast stöðugt í tugi
ára. Æðruleysi þitt, ósérhlífni þín,
kraftur og dugnaður þinn kom mér
sífellt á óvart í þessari langvarandi
baráttu þinni við sjúkdóminn.
Það hafa vafalaust verið margar
stundir sem við eyddum saman sem
þú hefur verið þjáð en aldrei var það
mér sýnilegt og aldrei þurfti ég að
upplifa þetta með þér, svo mikill var
sjálfsagi þinn og styrkur.
Ég lýt höfði fyrir þér sem hetju,
Heiður.
Ég þakka þér allar samverustund-
irnar sem valda ætíð hughrifum í
minningunni og einnig hjartahlýjuna
í minn garð og minna samferðamanna
fyrr og síðar.
Má ferð þín héðan, um okkur
óþekkta leið, verða þér farsæl og
megi verðleikar þínir vera virtir á
allri þinni leið. Ég hugsa til þín, Heið-
ur.
Kæru vinir, Ragnar, Svenni og
Berglind, við sendum ykkur og ykkar
nánustu innilegustu samúðarkveðjur
okkar.
Ingólfur Guðlaugsson
og fjölskylda.
HEIÐUR
SVEINSDÓTTIR
✝ Árni Þór Jónssonfæddist í Garði í
Kelduhverfi 25. apríl
1920. Hann lést á
Landspítalanum
Landakoti 15. apríl
síðastliðinn. Foreldrar
hans voru Björg
Grímsdóttir, f. á Vík-
ingavatni 13. júní
1877, d. 9. apríl 1950
og Jón Stefánsson, f. á
Skógum í Reykja-
hverfi 16. júlí 1880, d.
12. mars 1970. Systir
Árna, sammæðra, var
Sigurveig Einarsdóttir, f. 17. júní
1903, d. 11. apríl 1979 og uppeld-
issystir Þorbjörg Halldóra Páls-
dóttir, f. 2. desember 1915, d. 9. júlí
2002.
Hinn 30. júní 1951 kvæntist Árni
Jóhönnu Þorvaldsdóttur Kolbeins
húsfreyju, f. 24. febrúar 1930, d. 14.
september 1991 og bjuggu þau
lengst af á Fjölnisvegi 13 í Reykja-
vík. Börn þeirra eru: 1) Björg, f. 28.
nóvember 1951, gift Vernharði
Gunnarssyni, dóttir þeirra er Jó-
hanna, gift Bjarna Má Gylfasyni,
börn þeirra Bergdís og Steinar. 2)
Jón Stefán, f. 31. mars 1953, kvænt-
ur Ingibjörgu Á. Hjálmarsdóttur,
börn þeirra eru Árni Þór, sambýlis-
kona Nenty Sardjawati, Eiríkur
kvæntur Kristínu Amelíu Þuríðar-
dóttur, börn þeirra Bergur, Arnar
og Bryndís. 3) Hildur, f. 21. júní
1954, gift Magnúsi Halldórssyni,
börn þeirra Halldór,
sambýliskona Arna
Björg Bjarnadóttir,
eiga þau óskírðan son,
Sigrún Pálína og
Magnús. 4) Þorvaldur
Kolbeins, f. 4. júlí
1958, d. 10. desember
2003, kvæntur Guð-
finnu Emmu Sveins-
dóttur, synir þeirra
Ágúst og Emil. 5)
Sveinn Víkingur, f. 10.
október 1959, kvænt-
ur Lilju Sigrúnu Jóns-
dóttur, börn þeirra
Jónatan Atli, Hildur Inga og Berg-
ljót Hanna. 6) Sigrún, f. 24. ágúst
1964, sambýlismaður Einar Birgir
Haraldsson, synir þeirra Helgi og
Jóhann.
Ástvinur Árna og ferðafélagi til
margra ára er Þóra (Dídí) Krist-
jánsdóttir húsfreyja.
Foreldrar Árna brugðu búi árið
1928 og fluttu að Dvergasteini við
Seyðisfjörð. Þar starfaði Árni við
Kaupfélagið. Árni flutti ásamt for-
eldrum sínum til Reykjavíkur 1943
og starfaði fyrst hjá Slippnum og
frá 1946 á Póststofunni í Reykjavík.
Þar starfaði hann til 1987, síðast
sem yfirdeildarstjóri. Hann stofn-
aði einnig Efnagerðina Val ásamt
Friðþjófi Þorsteinssyni og starfaði
þar samhliða öðru um árabil.
Útför Árna fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Valdimar Briem.)
Kær ástvinur er kvaddur í dag.
Leiðir okkar hafa legið saman sl.
13 ár. Bæði höfðum við átt um sárt að
binda vegna makamissis og var það
mín gæfa að hitta hann Árna. Við höf-
um átt saman skemmtilegar og ljúfar
stundir, ferðast oft til Spánar, þar
sem við undum okkur svo vel. Á þess-
um tíma kynntist ég góðvild og
hjartagæsku mæts manns. Hann var
mér, börnum mínum og ekki síst
barnabörnum svo undur góður og
mátu þau hann mikils. Söknuðurinn
er sár, en minningarnar ylja. Hann
háði erfiða baráttu sl. 7 mánuði og ég
veit að hann varð hvíldinni feginn. Nú
þegar leiðir skilja um sinn vil ég
þakka honum samfylgdina. Enn
fremur vil ég þakka börnum hans og
tengdabörnum alla ástúð og um-
hyggjusemi í minn garð sem hefur
verið mér ómetanleg.
Ég bið algóðan Guð að geyma hann
Árna minn og styrkja börnin hans og
aðra ástvini í sorginni.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson.)
Þóra.
Einn traustasti maður sem ég hef
kynnst á ævinni er Árni Þór. Hann
var alltaf til staðar til að rétta fram
hjálparhönd ef á þurfti að halda. Fjöl-
skyldan var honum hjartans mál og
lagði hann mikla áherslu á að halda
henni saman. Hann hafði erindi sem
erindi. Hópurinn hans er með ein-
dæmum samhentur og ekki hægt að
hafa betra fólk umhverfis sig þegar
erfiðleikar berja að dyrum.
Þegar ég giftist syni hans, Þorvaldi
varð ég ein af þessari samhentu fjöl-
skyldu. Þegar við Þorvaldur vorum
við nám í Karlsruhe hringdi Árni Þór
alltaf reglulega til okkur og þegar
Þorvaldur fór í vettvangsnám til
Íraks í 10 vikur árið 1984 og ekki var
hægt að hafa símasamband við hann,
hringdi Árni Þór reglulega til mín til
að kanna hvort ekki væri allt í lagi.
Sama gilti eftir að við og drengirnir
komum heim frá Afríku en Þorvaldur
var þar ári lengur við störf. Þegar
sorgin barði að dyrum fyrir einu og
hálfu ári var Árni orðinn mikill sjúk-
lingur en ekki hindraði það hann í að
vaka yfir tengdadóttur sinni og son-
arsonum.
Síðast mánudaginn fyrir andlát
hans tók hann stöðuna hjá mér eins
og til að athuga hvort það væri í lagi
að skilja okkur eftir. Hann lét mig
vita hversu vænt honum þætti um
okkur og eins að hann vissi að end-
irinn væri í nánd. Honum féll illa að
vera á sjúkrahúsi, sagði það ekki eiga
við sig að búa í nokkrum skúffum.
Eins var það honum þung raun að
missa bílinn en hann hafði verið van-
ur að skutla öllum þeim sem voru bíl-
lausir.
Árni Þór hafði það fyrir sið und-
anfarin ár að dvelja á Benidorm á af-
mælinu sínu. Fyrir ári bauð hann til
kaffisamsætis á Lindargötunni sum-
ardaginn fyrsta þar sem hann kvaddi
okkur áður en hann fór til Benidorm.
Þetta varð síðasta ferð hans til sólar-
stranda. Í þetta sinn kvaddi hann 15.
apríl og lagði upp í aðra og lengri
ferð.
Vertu sæll, Árni Þór, og góða ferð.
Guðfinna Emma.
Það væri ekki slæmt að búa í henni
veröld ef allir væru eins og hann Árni
Þór. Okkar fyrstu kynni voru þannig
að hann mældi mig út yfir gleraugun
þegar ég og Hildur dóttir hans þurft-
um að bregða okkur af balli vegna
skóvandamála. Þar sem hjörtu okkar
Hildar slógu í takt fór viðvera mín á
Fjölnisveginum að verða samfelld. Þá
sá ég hvað hann Árni var mikill sóma-
maður og skemmdi það ekki fyrir að
hafa hana Jóhönnu Kolbeins sér við
hlið.
Árni og Jóhanna höfðu fyrir mörg-
um munnum að sjá og vildu koma
börnunum til mennta enda vakin og
sofin yfir velferð fjölskyldunnar.
Hann taldi það ekki eftir sér að vinna
langan vinnudag frá því snemma á
morgnana á Póstinum og svo á kvöld-
ÁRNI ÞÓR
JÓNSSON
✝ Sigríður Árna-dóttir, ævinlega
nefnd Didda, fæddist í
Reykjavík 27. maí
1929. Hún lést á heim-
ili sínu í Nixa í
Missouri í Bandaríkj-
unum 30. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Ragn-
hildur Jósafatsdóttir
húsmóðir og iðn-
verkakona í Reykja-
vík, f. 1. júlí 1909, d.
29. maí 1973, og Arne
Kristinius Danielsen
(Árni Daníelsson) bygginga-
verkfræðingur í Reykjavík, f. í
Stavanger í Noregi 26. mars 1904,
d. 18. ágúst 1948. Hálfsystkini
Diddu, sammæðra, eru Hilmar Sig-
urðsson viðskiptafræðingur, f.
1947, og Esther Sigurðardóttir, f.
1948, gift Erni Guðmundssyni við-
skipta- og kerfisfræðingi, f. 1947.
Leiðir foreldra
Diddu lágu ekki sam-
an, en Didda ólst upp
á meðal sex móður-
systkina sinna, er
bjuggu lengst af á
Grundarstíg 2 í
Reykjavík. Diddu var
því afar tamt að nefna
þessi frændsystkini
sín systur og bræður.
Didda giftist Jack
A. McClintock, þau
eiga tvö börn, Tom, f.
á Íslandi 1949, og Sus-
an, f. í Bandaríkjun-
um 1957, gift Philippe MacKelvie,
dætur þeirra eru Kristine og Erika.
Didda lést eftir 4–5 ára harðvít-
uga baráttu við illkynja sjúkdóma,
Alzheimer og Parkinson.
Útför Diddu fór fram í Nixa í
Missouri en minningarathöfn verð-
ur um hana í Fossvogskapellu í dag
og hefst hún klukkan 15.
Við fráfall ástkærrar systur minn-
ar langar mig til að setja örfáa punkta
á blað til að minnast hennar.
Didda kynntist eiginmanni sínum
Jack þegar hann kom til Íslands sem
borgaralegur starfsmaður varnarliðs-
ins í Keflavík, og höguðu örlögin því
svo að þau fluttust til Bandaríkjanna
snemma á sjötta áratug síðustu aldar.
Þar bjó Didda síðan alla sína ævi í
góðu yfirlæti á nokkrum stöðum, t.d.
hvað lengst í Harrisburg í Pennsylv-
aníu og nú síðustu árin í Nixa í
Missouri.
Um nokkurra ára skeið bjuggu þau
hjónin í Sádi-Arabíu í tengslum við
starf eiginmanns hennar á vegum
bandarísks verktakafyrirtækis.
Hugur Diddu var þó alltaf heima á
Íslandi og saknaði hún sífellt stækk-
andi hóps fjölskyldunnar. Didda hélt
íslenskukunnáttu sinni afar vel við,
með einum eða öðrum hætti, því ekki
umgekkst hún Íslendinga að nokkru
marki. Kom það sífellt á óvart í heim-
sóknum hennar til Íslands hversu vel
hún talaði, þó svo á stundum hafi
brugðið við beinum þýðingum úr
ensku.
Þegar skilaboð bárust frá Jack um
andlát hennar lýsti hann nákvæmlega
þeirri persónu, sem Didda hafði að
geyma: falleg, yndisleg og ástkær.
Hún var hvers manns hugljúfi, bar af
í hópi fólks fyrir fagra framkomu,
smekklegan klæðaburð, reisn með
beinu baki og hökuna upp, og fallega
brosið allt um kring.
Hún heillaði hvern þann er á vegi
hennar varð, og stundum gat það
komið fyrir, þá er hún brá sér af bæ,
að samferðamenn spurðu oftar en
ekki: þekktirðu þennan mann eða
þessa konu? Nei, nei svaraði hún. Það
var brosið og fasið allt, sem fékk blá-
ókunnugt fólk til þess að brosa á móti
henni.
Didda var þó afar viðkvæm og til-
finningarík. Sum símtölin gátu verið
hvort tveggja í senn hlátur og grátur.
Þegar hún kom í heimsóknir til Ís-
lands mátti kveðjustundin í lokin ekki
vera löng því þá varð ekki við grát
DIDDA
MCCLINTOCK