Morgunblaðið - 25.04.2005, Side 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 25. APRÍL 2005 25
MINNINGAR
in og sunnudögum í efnagerðinni Val.
Þrátt fyrir langan vinnudag gat hann
sinnt sínum hugðarefnum eins og
taflmennsku og veiðiskap.
Hann ræktaði fjölskyldutengslin
enda Fjölnisvegurinn hringtorg ætt-
arinnar. Á efri og neðri hæð bjuggu
frændfólk Árna og var samgangur
þar góður. Árni gerði alltaf miklar
kröfur til sjálfs sín og einnig til ann-
arra. Hann var boðinn og búinn að að-
stoða fólk og taldi það aldrei eftir sér.
Þá lánaði hann fólki aura ef þess
þurfti en hann gerði kröfur um að
lánið yrði greitt til baka. Því gleymi
ég aldrei þegar ég bað Árna að skrifa
upp á lán vegna íbúðakaupa þá svar-
aði Árni Þór: Það er mikill heiður,
Magnús, að skrifa upp á lán fyrir þig.
Þegar við fluttum af Fjölnisveginum
með barn í farteskinu eftir góðan að-
búnað hjá Árna og Jóhönnu sagði
hann: Jæja, Magnús, nú eruð þið föst
í netinu og nú fyrst farið þið að eign-
ast hlutina.
Árni Þór var öðruvísi. Hann var
framsækinn, víðlesinn og að mestu
sjálfmenntaður en þrjóskur var hann,
enda fór hann sínar eigin leiðir. Á
þessum árum var Árni Þór mjög seig-
ur við smíðar á tré og við það að laga
bíl sinn, og það voru ekki margir sem
notuðu hálsbindi við slíka iðju. Hann
var góður að skella fram stökum með
stuðlum og höfuðstöfum þegar vel
viðraði. Oft er við tókum tal saman
gekk hann frá umræðunum með
hendur fyrir aftan bak, kom aftur
seinna eins og tíminn hefði staðið í
stað með málið algjörlega ígrundað.
Betri manni hef ég ekki kynnst á lífs-
ins leið enda kom það berlega í ljós
þegar hún Jóhanna var veik. Það var
ekkert of gott fyrir hana og allt gert
til að henni liði sem best, en Jóhanna
lést 1991. Þar sem Árni Þór var orð-
inn einn urðu hólar að stórum fjöllum
hjá dætrum hans því hann hafði aldr-
ei séð um heimilisstörf eins og þvotta
og annað slíkt. Slíkar áhyggjur voru
óþarfar því Árni Þór gat gert allt sem
hann ætlaði sér.
Síðar kynntist Árni henni Þóru eða
Dídí eins og hún er oftast kölluð. Þau
fóru margar ferðir saman til Spánar
og hún dekraði við hann eins og henni
einni er lagið. Börn hennar og barna-
börn tóku honum mjög vel og voru
honum hjálpleg. Þegar heilsu Árna
Þórs fór að hraka fyrir um tveimur
árum var Þóra vakin og sofin yfir vel-
ferð hans og fyrir það viljum við
þakka henni.
Árni Þór missti son sinn Þorvald
fyrir einu og hálfu ári og náði hann
sér í raun aldrei eftir það. Nú kveð ég
þann besta mann sem ég hef kynnst á
lífsleiðinni og bið góðan Guð að
styrkja alla þá sem unnu honum svo
heitt.
Magnús Halldórson.
Með þakklæti og virðingu langar
okkur að kveðja Árna Þór með fáein-
um línum. Við kynntumst Árna Þór
fyrir 13 árum þegar móðir okkar og
Árni kynntust og tókst með þeim
mikil vinátta. Árni Þór var mjög hæg-
látur og ljúfur maður og féll vel inn í
fjölskyldur okkar. Þótti öllum sem
kynntust honum afar vænt um hann,
enda tók hann öllum vel á sinn ein-
læga hátt. Móðir okkar var virkilega
heppin að kynnast Árna. Þau voru
bæði nýbúin að missa maka sína og
þróaðist samband þeirra af mikilli
vináttu, virðingu og væntumþykju.
Það var alltaf gaman og notalegt að
koma til þeirra í kaffi. Árni Þór hafði
gaman af að ræða um þjóðmálin og
áttum við Árni oft fjörugar umræður
um þau mál og höfðum við báðir gam-
an af. Það var ljúft að sjá hvað hann
og móðir okkar áttu góða samleið og
hvað þeim þótti vænt hvoru um ann-
að.
Með þessum fáu orðum viljum við
kveðja vin okkar hann Árna Þór og
munum varðveita þær góðu minning-
ar og þær góðu stundir sem við áttum
með honum. Við viljum þakka börn-
um Árna Þórs fyrir mikla hlýju og
velvild í garð móður okkar vegna frá-
falls hans.
Við vottum móður okkar og börn-
um Árna Þórs og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Árna Þórs Jónssonar.
Kristín og Júlíus Þór
Júlíusarbörn.
Þær eru góðar minningarnar sem
ég á um afa, enda var hann skemmti-
legur maður. Afi hafði góða kímni-
gáfu og gerði óspart grín að sjálfum
sér. Hann var umhyggjusamur og
það sást vel í umönnun hans á ömmu í
hennar veikindum.
Afi hafði unun af því að fara til
Spánar, nánar tiltekið til Benidorm.
Ég var svo lánsöm að heimsækja
hann og Þóru þangað nokkrum sinn-
um. Afi þekkti hvern krók og kima
þar. Veitingamennirnir á ströndinni
heilsuðu honum með nafni, „Hola
Arni“, og afi lagði sig fram við að læra
spænsku. Þarna var hans paradís.
Það er gott að eiga slíkar minn-
ingar og ég mun geyma þær í huga
mínum og hjarta. Þegar dóttir mín
heyrði af andláti hans sagði hún
hnuggin á svip: „Mamma mín, þetta
er allt í lagi, hann afi er hjá guði og
Dodda sem passa hann.“ Með þessi
orð að leiðarljósi kveð ég hann afa
minn með söknuði.
Jóhanna.
Ég vil minnast hans Árna Þórs,
mágs míns, með örfáum orðum.
Fyrst man ég eftir honum þegar
hann fór að venja komur sínar heim í
Meðalholt að heimsækja Hönnu syst-
ur mína, en Hanna var elst systkin-
anna, einu og hálfu ári eldri en ég.
Þetta hefur verið í kringum 1950. Þau
giftu sig svo árið 1951 og fluttu í íbúð-
ina sína við Fjölnisveg, þar sem þau
bjuggu í 30 ár, eða þar til er þau fluttu
í Miðleitið. Það var alltaf gott að
koma á heimili Hönnu og Árna.
Árni var einstakur maður. Í gegn-
um tíðina hef ég oft legið á sjúkra-
húsum og var Árni þá yfirleitt fyrsti
maður í heimsókn, hafði alltaf tíma að
kíkja aðeins inn. Árni var enda ætíð
reiðubúinn að hjálpa öðrum þegar á
þurfti að halda, hvað svo sem um var
að ræða.
Ferðalög fjölskyldna okkar eru
einnig minnisstæð. Einna minnis-
stæðast er útilega fyrir mörgum ár-
um. Þá fórum við hjónin og dætur
okkar, Árni og Hanna, ásamt yngstu
dóttur þeirra og frænku Árna, norður
í land. Árni var á sínum nýja Chrysl-
er. Ekið var sem leið lá norður og
endað í sveitinni hans Árna, Keldu-
hverfi í Þingeyjarsýslu. Þegar þang-
að var komið ljómaði hann og fræddi
okkur um sveitina. Mjög eftirminni-
leg ferð, þó svo veðrið léki nú ekki við
okkur, rigning upp á nánast hvern
dag. Spánarferðirnar okkar eru einn-
ig eru minnisstæðar, enda gerðist þá
margt skemmtilegt og Árni virkilega
naut sín í sólinni og hitanum.
Hanna systir mín lést árið 1991,
langt um aldur fram eftir erfið veik-
indi.
Það var lán Árna að kynnast henni
Þóru og naut hann umönnunar henn-
ar í veikindum sínum. Þóra á miklar
þakkir skildar fyrir það.
Margs er að minnast þegar hugsað
er til baka, en látum staðar numið
hér.
Nú er hann kominn til hennar
Hönnu sinnar. Guð blessi minningu
þeirra. Ég og fjölskylda mín þökkum
Árna Þór samfylgdina og biðjum góð-
an Guð geyma Þóru, börnin hans og
fjölskyldur þeirra.
Hannes Bjarni Kolbeins.
Það er stutt stórra högga á milli
hjá börnum systur minnar Jóhönnu,
þegar Árni mágur minn deyr rúmu
ári á eftir syni sínum Þorvaldi. Eftir
rúmrar hálfrar aldar kynni eru minn-
ingarnar margar. Ekki man ég eftir
mér öðru vísi en Árni væri í fjölskyld-
unni enda aðeins eins árs þegar Árni
og Hanna systir mín giftust. Árni og
Hanna bjuggu lengst af á Fjölnisvegi
13 þar sem kynslóðir bjuggu saman í
sátt og samlyndi en móðurfólk Árna
bjó einnig í húsinu.
Minningarnar hrannast upp. Ný-
ársdagur á Fjölnisveginum einn af
mörgum, við Björg fjögurra og fimm
ára ákváðum að fara í bað í nýju kjól-
unum okkar, líklegast var það þá sem
ég heyrði fyrst að ég væri af ,,eldri
kynslóðinni“ og ætti að hafa vitið fyr-
ir okkur. Afmæli þar sem við krakk-
arnir sýndum leikrit og fullorðna
fólkið horfði á og hrósaði okkur.
Fljótlega var farið að skreppa á
Fjölnisveginn en heim í hádeginu og
var ég þar alltaf velkomin í dásam-
legar fiskibollur þær bestu í heimi og
Árni með HB-sósu.
Árni að láta breyta einhverju á
heimilinu til hagsbóta fyrir ört vax-
andi fjölskylduna enda urðu börnin
sex og afi Jón faðir Árna á heimilinu
en hann bjó heima hjá þeim.
Hanna og Árni að sækja mig og
mömmu í Fellskot á Opel station, við
krakkarnir að kýta um það hver fengi
að sitja í ,,skottinu“ til Reykjavíkur,
við Björg hrepptum oftast hnossið.
Ferðalög, þegar við mamma vorum
á Fjölnisveginum á meðan þau lögðu í
langferðir, afi Jón hræddur um að
eitthvað kæmi fyrir þau í ferðalaginu
og feginleiki hans þegar allir voru
komnir heim heilu og höldnu. Árni
hafði mjög skemmtilegt skopskyn og
sagði ágætlega vel frá. Ferðir þeirra
innanlands sem utan urðu að lifandi
frásögnum þegar hann var að lýsa
staðháttum þar sem þau höfðu komið.
Við Helgi að gifta okkur, Hanna og
Árni strax boðin og búin til að hjálpa
og buðu okkur að halda veisluna hjá
sér, einnig að elsta dóttir okkar Guð-
ríður yrði skírð þar. Fyrstu veislurn-
ar á heimili okkar hjóna, Hanna og
Árni berandi með sér bolla og diska
til að lána okkur.
Svo kom tíminn í Miðleitinu. Þar
bjuggu þau sér dásamlegt heimili al-
veg eins og á Fjölnisveginum. Stelp-
unum mínum var oftar en ekki sent
heim eitthvert góðgæti, þegar haldn-
ar voru ,,fullorðinsveislur“. Eitt sinn
voru þær þrjá elstu í prófum í
menntaskóla, þegar veisla var, sendu
þær mig með kvörtunarbréf til Árna,
hann las það upp í veislunni öllum
öðrum en foreldrunum til mikillar
kátínu.
Veikindi Hönnu og ást og um-
hyggja Árna í hennar garð allan tím-
ann. Eins og klettur sem stóð við hlið-
ina á systur minni erfiða tíma. Ekkert
var til sparað til að Hönnu liði sem
best og hjúkraði Árni og fjölskyldan
öll með hjálp frá heimahjúkrunar-
konum henni þar til hún dó heima í
Miðleitinu. Þegar við komum á mið-
vikudagskvöldum var Árni búinn að
baka að eigin sögn, en ósköp líktust
kökurnar konfekti meira að segja
,,innpakkaðar“. Það varð ævinlega að
gera gestum gott.
Núna hin síðari ár hefur Árni átt
góða vinkonu, Þóru Kristjánsdóttur,
og hafa þau ferðast mikið saman. Það
hefur verið gott að sjá þau saman og
Þóra komið með Árna hvort sem hafa
verið veislur, þorrablót eða útilegur í
fjölskyldunni. Ómetanlegt er að eign-
ast svona vinu, sem hugsað hefur um
hann af stakri prýði. Sérstaklega síð-
ustu mánuði, þar sem Þóra hefur ekki
vikið frá Árna í veikindum hans.
Árni minn, hafðu þökk fyrir allt.
Elsku afkomendur Árna og Þóra,
sporin eru þung í dag en minninguna
um góðan ástvin berum við með okk-
ur, guð blessi ykkur öll.
Þuríður og Helgi.
Þegar fregnir bárust af andláti
frænda okkar, Árna Þórs, varð ekki
sagt að þær kæmu með öllu á óvart.
Árni hafði mörg undanfarin ár glímt
við vaxandi heilsubrest. En þótt hægt
sé að samgleðjast öldruðum manni að
losna úr viðjum vanheilsu finnum við
einnig til saknaðar, því hann skipaði
stóran sess í fjölskyldu okkar. Rækt-
arsemi hans við foreldra okkar var
mikil og entist meðan þau bæði lifðu.
Hann heimsótti þau oft og var jafnan
aufúsugestur vegna glaðværðar og
hlýju. Ósjaldan tók hann með sér ný-
útkomin frímerki handa ungum
frænda sínum, sem ég kunni að meta
á þeim árum er allir strákar söfnuðu
frímerkjum. Hann var mjög frænd-
rækinn og var iðulega hvatamaður
þess að þau Jóhanna ferðuðust með
foreldrum okkar á sumrin. Þegar ár-
in færðust yfir og heilsa fór versnandi
lét hann sér mjög annt um foreldra
okkar með heimsóknum og símtölum,
sem voru þeim mikils virði. Því kveðj-
um við með söknuði góðan dreng,
sem haldið hefur á vit fyllri tilveru.
Sigurður Bogi og
Ragna Hafdís.
Heiðursmaður er það lýsingarorð
sem kemur upp í hugann þegar við
minnumst Árna Þórs. Við kynntumst
honum þegar hann hóf vinskap við
ömmu okkar fyrir um þrettán árum.
Sá vinskapur og allar þær sam-
verustundir sem þau nutu saman hér
og á Spáni, en þar áttu þau sinn stað
og sinn tíma, voru þeim dýrmætar.
Það var okkur einnig mikils virði
að fá að njóta nærveru hans í afmæl-
um og öðrum hátíðum.
Hjartahlýja og góðsemi hans í garð
allra í fjölskyldum okkar og sérstak-
lega ömmu, munu verða hornsteinar
minninganna um hann þegar fram
líða stundir. Með þakklæti í huga
kveðjum við Árna Þór og vonum að
góðar minningar um hann verði fjöl-
skyldu hans og ömmu okkar að bless-
un og huggun í missi þeirra. Guð
blessi minningu Árna Þórs.
Hafsteinn, Hilmar, Andrés,
Sveinbjörn og Árni Björn
Hilmarssynir og fjölskyldur.
ráðið. En skaplaus var hún ekki, þoldi
ekki frekju og yfirgang, og gat brugð-
ist ókvæða við ef hún var ekki sátt við
þau viðbrögð eða þjónustu, sem hún
ætlaðist til að fá.
Í heimsóknum sínum til Íslands
naut hún þess að fá að vera í faðmi
stórrar fjölskyldu, fara á „gamla rúnt-
inn“ til þess að kanna hvort hún sæi
einhver kunnugleg andlit. Upp úr
einu atriði lagði hún mikið, en það var
að „taka Esjuna inn“ rétt áður en
heim var haldið. Þarna er ennfremur
á ferðinni dæmi um það hvernig hún
notaði á stundum beinar þýðingar úr
ensku.
Upp úr árinu 1970 festu þau hjónin
kaup á íbúð í Fuengirola á Costa del
Sol á Spáni. Þarna fann Didda sinn
unaðsreit og naut sín sem aldrei fyrr.
Hópferðir Íslendinga voru að slíta
barnsskónum á þessum tíma, og er
ekki fjarri lagi að Didda og Jack hafi
hitt íslensku fjölskylduna oftar á
Spáni en annars staðar, öllum til mik-
illar ánægju.
Fyrir u.þ.b. fimm árum, er Didda
og Jack komu til Íslands, mátti ljóst
vera að Didda gekk engan veginn heil
til skógar. Nokkrum erfiðleikum var
það háð að fá vitneskju um hvað væri
að hrjá hana, því hún var allra manna
og kvenna síðust til þess að kvarta og
kveina, en lagði frekar upp úr því
hvernig öðrum liði.
Eftir því sem tímar liðu var það
ljóst að hún var haldin banvænum
sjúkdómum, þar sem ekki varð við
neitt ráðið, nema að lina kvalir og
veita líkn. Jack, annálað góðmenni og
vel gerður maður, sat yfir konu sinni
og veitti henni alla þá aðstoð, sem á
þurfti að halda, ákveðinn var hann í
því að á stofnun eða hæli færi hún
ekki. Það var ekki fyrr en undir það
síðasta að hann fékk fulltingi heima-
hjúkrunar, sem hann lét afar vel af.
Vil ég að lokum votta Jack, Tom, Sus-
an, Philippe, Kristine og Eriku inni-
lega samúð.
Hilmar Sigurðsson.
Þegar Jack hringdi í okkur hinn 30.
mars sl. vissum við að tíma Diddu
væri lokið hér á jörðu. Vorum við
óttaslegin, hrygg og sorgmædd en
um leið glöð í hjarta okkar yfir að nú
væri hún betur sett og allir erfiðleikar
veikinda horfnir en óendanleg sorg og
eftirsjá átti eftir að hrjá okkur öll.
Það var þegar ég var að gera hosur
mínar grænar fyrir flottustu stelp-
unni í Glaumbæ að mér fannst. Þá var
hún að skreppa út til Bandaríkjanna
til að heimsækja systur sína, hana
Diddu í Huntington í Vestur-Virginíu.
Þegar Esther kom þaðan var hún kol-
svört, Didda sagði mér seinna að
henni hefði ekkert verið farið að lítast
á blikuna og ekki var það betra þegar
Esther var hjá henni skömmu seinna í
Birmingham í Alabama því að á þeim
tíma voru miklar kynþáttaóeirðir og
Esther hefði getað lent í vandræðum
út af því.
Ég hafði heyrt mikið talað um
Diddu, bæði hjá Esther og Röggu
tengdamóður minni. Þegar ég hitti
Diddu fyrst í Goðheimum var ég
sennilega 18 ára og Didda um 36 ára.
Ég varð strax sérstaklega hrifinn að
henni sökum persónuleika hennar og
ekki síður vegna útlits hennar og
framkomu. Hún birtist mér eins og
Hollywood-stjarna, sérstaklega
myndarleg og hress í alla staði, og ég
vissi síðar að hún var mjög ánægð
með mig fyrir hönd Estherar.
Milli okkar Diddu var alltaf sér-
stakt samband og bar ég alltaf mikla
virðingu fyrir henni og ég vissi líka að
hún treysti mér fullkomlega. Ég gæti
auðveldlega skrifað heila bók um
Diddu og Jack. Það var alltaf eins og
jólin þegar við heyrðum frá þeim eða
þegar við ákváðum að heimsækja
þau. Það þurfti ekki langan aðdrag-
anda að þeim heimsóknum; við
hringdum til Diddu og sögðum að við
værum að koma. Svarið var alltaf:
Drífið ykkur, hvert eigum við að ná í
ykkur? Það var sama hvort við heim-
sóttum þau í Harrisburg, Houston,
Nixa eða á Perlu 5 í Fuengirola. Aldr-
ei var litið á okkur sem gesti, heldur
hluta af fjölskyldunni. Alltaf vildu þau
allt fyrir okkur gera. Við Esther gát-
um eiginlega montað okkur af því að
eiga íbúð á Spáni í fjölda ára, því við
áttum lykil að íbúðinni Perlu 5, Planta
10, og gátum farið hvenær sem okkur
sýndist. Stundum dvöldum við þar
lengi án þess að Didda eða Jack væru
þar stödd.
Þegar ég hugsa til baka um Diddu
og Jack og Tom og Susan fyllist ég
alltaf af gleði, það var alltaf eitthvað
skemmtilegt að gerast. Alltaf var
glatt á hjalla og man ég alltaf eftir
partíinu í Harrisburgh þegar við spil-
uðum Rod Stewart kannski of lengi,
en eini maðurinn sem þurfti að fara að
vinna daginn eftir var Jack og gat
hann lítið sofið um nóttina. Hann
sagði mér seinna að hann myndi alltaf
eftir laginu. Mér er minnisstætt að
þegar við vorum að kveðja þurfti
Didda oftar en ekki að draga Esther
með sér inn í svefnherbergi í fata-
skápinn og sýna henni föt sem pöss-
uðu Esther sérstaklega vel. Oft var
ekki búið að taka verðmiðana af föt-
unum en hún vildi frekar að Esther
fengi þau, þannig var hennar hugar-
fari rétt lýst.
Þegar við Esther og Arnar og
seinna Helena dvöldum með Diddu á
Spáni eða í Bandaríkjunum var alltaf
léttleikinn í fyrirrúmi. Hún þekkti
marga og var mjög vinsæl, margir
vinir hennar og kunningjar á Spáni
ráku veitingastaði. Alltaf var vel tekið
á móti okkur, enda var Didda með af-
brigðum vinsæl og allir vildu þekkja
svona glæsilega konu.
Ferðirnar okkar voru nokkuð
margar en mér eru sérstaklega í
minni ferðir þegar Dóra móðursystir
hennar fór með okkur bæði til Harr-
isburgar og til Houston. Í Houston
grillaði Jack að venju, þar voru
nokkrir aðrir gestir og vinir. Þegar
leið á kvöldið var aðeins farið að verða
svalara, þá voru allir Íslendingarnir
komnir inn í hús. Ameríkönunum
þótti þetta furðulegt að fólkinu frá Ís-
landi væri kalt.
Það er af svo mörgu að taka –
minningarnar um Diddu og Jack,
Tom og Susan hrannast upp. Ég vil
persónulega fá að þakka fyrir þau for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
Diddu og tengjast henni. Það var allt-
af eins og birti yfir öllu þegar ég sagði
Esther eða hún sagði mér að Didda
væri að hringja.
Sjúkdómurinn sem loksins lagði
þessa frábæru konu að velli var búinn
að leika hana illa í rúmlega fjögur ár.
Jack er búinn að hjúkra Diddu og
annast hana allan tímann. Þykist ég
sjálfur vita hvað það hefur tekið á
Jack að sjá hana hrörna í höndum sín-
um. Missir okkar allra er mikill en
missir Jacks er mestur eftir alla
þeirra sambúð og innilegt hjónaband.
Þegar Jack hringdi i okkur og lét okk-
ur vita af andlátinu höfðu Tom og
Susan verið hjá þeim. Hann sagði að
þegar að Didda kvaddi hafi honum
fundist hún vera með bros á vör. Hún
var þá búin að kveðja sína nánustu og
virtist vita það.
Þegar þessi minningargrein um
Diddu er birt hefur útför hennar farið
fram í Nixa í Missouri en í dag verður
minningarathöfn um hana í Foss-
vogskapellu.
Við Esther, Helena og Arnar og
fjölskylda vottum Jack, Tom, Susan,
Philippe og litlu dætrunum Kristine
og Eriku innilega samúð.
Megi Didda hvíla í friði.
Örn Guðmundsson.