Morgunblaðið - 12.08.2005, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. ÁGÚST 2005 33
MINNINGAR
óraunverulegt. Þú varst aðeins 23
ára gamall og öll ævin framundan.
Ég veit að nú hefurðu fundið frið.
Þú munt ávallt lifa í hjarta mínu
elsku kallinn minn.
Þinn bróðir
Grétar Már.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæra fjölskylda og aðrir ástvinir,
ykkar er harmurinn mestur.
megi tíminn milda sorgina og ljós
þess liðna vera ykkur fararnesti
fram á veg. Guð blessi minningu
góðs drengs. Þín amma
Laufey Guðlaugsdóttir.
Sumri er tekið að halla og við er-
um hastarlega minnt á hvað lífið er
undarlegt og óvægið; ungur frændi
látinn, langt fyrir aldur fram.
Hjörtur, með sín leiftrandi björtu
augu, fetaði lífið á sinn hátt. Ungur
tókst hann á við fíkn og gerði það
vel. Kraftur hans og sannfæring
vakti aðdáun og hann átti þátt í góð-
um bata margra sem verða honum
ævinlega þakklátir.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
„Hvar er afi eiginlega?“ heyrist
reglulega í þriggja ára snáða. Fyrst
var fátt um svör en núna fær Máni
Freyr alltaf sama svarið; afi er hjá
Guði, öllum englunum og líka hér
inni í brjóstinu.
Kæri frændi, knúsaðu pabba
minn frá mér fast.
Elsku Sveinn, Magga, Sveinbjörn
og Grétar Már, Hjörtur er alltaf
með ykkur.
Katrín Brynja.
Sum börn sem gestir koma
sólríkan dag um vor
og brosið þeirra bjarta
býr til lítil spor
í hjörtum sem hljóðlaust fela
sinn harm og djúpu sár
við sorginni er bænin svarið og silfurlituð
tár.
Börn Guðs sem gestir koma
gleymum aldrei því.
Í minningunni brosið bjarta
býr hjarta okkar í.
Það gull við geyma skulum
og allt sem okkur er kært,
við vitum þegar birtu bregður
börn Guðs þá sofa vært.
(Bubbi Morthens.)
Guð blessi þig, elsku frændi.
Helga, Laufey og Svala.
Þú kveiktir lítið kertaljós
er kom inn í húsið þitt.
Það sjálfur Drottinn sendi mér
að sefa dapurt hjarta mitt.
Svo ástríkur er góður Guð
hann gefur okkur styrk og yl
er sorgarmyrkur sverfur að,
við sjáum ekki handaskil.
Þá kemur Guð með kærleiksljós
og kveikir von í brjósti manns.
Hve undursamleg ást og náð
að eiga hvíld við hjarta hans.
(R.G.)
Sem aldrei fyrr finnum við van-
mátt okkar þegar sorgin kveður
dyra. Sumir kveðja jarðvistina ungir
að árum. Við spyrjum um tilganginn
en fáum engin svör.
Lögmál lífsins höfum við ekki
þroska til að skilja. En hvert og eitt
höfum við sérstakt hlutverk í tilver-
unni.
Í dag kveðjum við yngsta son
æskuvinkonu okkar. Hann berst nú
á vængjum ljóssins til bjartari til-
veru.
Elsku Magga, Sveinn, Sveinbjörn
og Grétar Már. Hve þung og sár er
hjartans dýpsta sorg. Guð sefi harm
og trega og gefi að þið sjáið ljósið í
minningunni.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Úlla, Iðunn, Sigríður og
fjölskyldur.
Látinn er Hjörtur Sveinsson,
langt um aldur fram.
Leiðir okkar Hjartar lágu saman
er Hjörtur var á 12. ári. Hjörtur
eignaðist fljótt fastan sess í hjarta
mínu. Auk þess að vera fluggreind-
ur hafði Hjörtur mikla hæfileika á
listasviðinu. Okkar samskipti voru
einkum í gegnum myndlistina, það
var síðar er ég hitti Hjört á förnum
vegi að hann sagði mér af áformum
sínum um að fara í framhaldsnám til
að læra að spila á gítar. Samgladdist
ég honum með þá ákvörðun þar sem
allt fas hans þá sagði mér að hann
hefði fundið eitthvað sem skipti
hann máli.
Svo liðu mörg ár án þess að leiðir
okkar lægju saman. Oft hugsaði ég
til Hjartar og var sannfærð um að
tækist honum að ljúka tónlistarnámi
yrði hann afbragðs tónlistarmaður .
Á sl.ári rakst ég óvenjuoft á Hjört,
hann var alltaf jafnljúfur og barns-
lega einlægur, hissa á að ég skyldi
ekki vera búin að gleyma honum.
Í einu af þessum skiptum hafði
sprungið á bíl hjá vegfaranda sem
átti leið um. Hjörtur var í vinnu við
gatnagerð er atvikið átti stað og bú-
inn að taka að sér að bjarga mál-
unum – burtséð frá hvort það kæmi
sjálfum honum í vandræði. Þannig
var hann.
Ég minnist Hjartar sem ákaflega
viðkvæms og leitandi drengs með
stórt hjarta.
Hvíl í friði, Hjörtur minn.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Rósa Steinsdóttir.
Það er ekki langt síðan ég hitti
þig, við köstuðum kveðju hvor á
annan og kvöddumst með bros á
vör. Um það bil mánuði síðar frétti
ég að þú sért farinn frá okkur. Ég
átti ekki von á því að kveðja vin svo
snemma á lífsleiðinni.
Ég veit ekki um marga sem
reyndu eins mikið og þú að gera það
sem er rétt og gott, þú varst alltaf
tilbúinn að rétta hjálparhönd, fagn-
aðir ávallt nýjum vinum opnum
örmum og get ég hiklaust sagt að þú
varst ófeimnasti maður sem ég hef
nokkurn tímann kynnst.
Eins og svo mörg okkar áttir þú í
innri baráttu. Þú vildir svo sann-
arlega gera það sem var rétt og gott
og þær miklu hugsjónir sem þú
reyndir að virkja í lífi þínu fóru oft
fyrir bí vegna þeirrar baráttu.
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki hitt þig og rætt um lífið og til-
veruna eins og við áttum til að gera.
Þó er ég þess handviss að við mun-
um hittast aftur, hvar og hvenær
svo sem það verður. Svo ég segi
bless í bili í Hjörtur minn.
Þinn vinur
Jón Skúli.
ferðir, gangandi upp fjallið með bak-
poka, stundum smánesti, á milli slóst
fleira frændfólk í hópinn en oftar en
ekki við tvö og veiddum oft vel. Í sum-
ar fékk hjólið hans að bera hann í
veiði, því það var spennandi að kom-
ast upp á vatnið okkar þá leiðina. En
það var fleira sem við gerðum saman,
bakstur á brauði og kökum varð oft að
frístundaskemmtun hjá frænku og
Mána og áttum við oft góðar stundir í
eldhúsinu í Vallargerði við ýmsa til-
raunastarfsemi.
Síðan 2. nóvember 1988 hefur þessi
elskulegi ungi maður veitt okkur
Mána S. margar gleðistundir og
þökkum við Guði og foreldrum hans
að hafa fengið að taka svona stóran
þátt í lífi hans. Minningarnar eru ynd-
islegar og verða ekki frá okkur tekn-
ar.
Elsku Máni, takk fyrir allt.
Á ættarmóti á Reykhólum, þegar
Máni var 6 ára, tróðu þeir upp nafnar,
sá eldri spilaði á harmoniku og sá
yngri söng
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(Davíð Stefánsson.)
Elskulegur og okkur kær ungur
maður hefur verið kallaður úr þessu
jarðlífi, við ástvinir hans söknum hans
mikið og trúum því vart að hann birt-
ist ekki þá og þegar á hjólinu sínu.
Þú leiðir oss Drottinn að lindunum hreinu
þú ljósið þitt kveikir við himnanna sól.
Um tíma þó syrtir
þá brátt aftur birtir,
þú breiðir út þinn faðm og veitir oss skjól.
(Ó. I.)
Þannig kveðjum við Máni S., for-
eldrar og systkini, þig kæri drengur-
inn okkar. Minning þín lifir með okk-
ur.
Öllum ástvinum Mána sendi ég
innilegar samúðarkveðjur og bið
þeim blessunar Guðs.
Kristín Ingibjörg Tómasdóttir
(Dídí frænka).
Hann Máni minn er besti bróðir í
heimi.
Ég sakna þess þegar hann var að
stríða mér, hvernig hann hló, hvað
hann var ljúfur við mig, þó að nokkur
prakkarastrik kæmu við sögu. Hann
var yndislegur og ég veit að honum
líður vel þarna uppi og ég veit að hann
á eftir að vaka yfir okkur því hann er
svo yndislegur stóri bróðir.
Mér þykir ofboðslega vænt um þig
Máni minn og ég átta mig ekki enn á
að þú sért kominn upp til himna.
Kveðja, þín systir
Dísa.
Elsku litli bróðir, sem fórst frá okk-
ur svo ungur, í hverjum á ég nú að
skammast? Við gátum oft verið ósam-
mála um marga hluti og skömmuð-
umst hvor í öðrum eins og bræður
gera, en við töluðum samt mikið sam-
an og hjálpuðum hvor öðrum mikið.
Við höfðum sama áhugamálið og það
var mótorsportið. Ég á eftir að sakna
þess mikið þegar þú hringdir í mig til
að spyrja mig hvernig þú ættir að
gera við hitt og þetta. Síðasta skiptið
sem ég heyrði frá þér elsku bróðir var
á fimmtudagskvöldið þegar þú
hringdir til að spyrja mig hvað þú
ættir að kaupa í hjólið sem þú varst
nýbúinn að fá þér því við ætluðum að
laga það aðeins til um helgina. Af okk-
ur strákunum sem hjóluðum með þér
í sumar skaraðir þú alltaf fram úr, þú
gerðir svo margt sem við vorum ekki
ennþá farnir að geta. Þú hefðir náð
svo langt í þessu sporti. Þú varst með
þeim þrjóskari sem ég vissi um,
reyndir alltaf allar leiðir áður en þú
gafst upp, alveg sama í hverju það
var. Við bjuggum nú saman uppi á
Hól mestmegnis af sumrinu og þegar
þú hættir að vinna í verksmiðjunni og
fluttir aftur í bæinn saknaði ég þín
þegar ég sá herbergið þitt autt, þar
sem þú sast nú yfirleitt fram eftir
kvöldi yfir tölvunni þinni. Aldrei
nokkurn tíma hefði mig órað fyrir því
að þetta yrði í síðasta skipti sem ég
sæi þig.
Ég á svo margar góðar minningar
um okkur saman og ég gæti aldrei
komið þeim öllum fyrir á blaði þótt
mig langaði. Þú ert kominn í góðar
hendur núna, ég vona að þú getir
haldið áfram í mótorsportinu þarna
uppi.
Guð veri með þér, elsku Máni minn.
Þinn bróðir
Sigmundur.
Kveðja frá Menntaskólanum
í Kópavogi
Á þessum sólríku sumardögum
berst sú harmafregn að Máni Magn-
ússon hafi látist í umferðarslysi. Einu
sinni enn verður okkur sú spurn á
vörum því forsjónin hrífi svo skyndi-
lega brott ungan og efnilegan mann í
blóma lífsins frá ástvinum og ættingj-
um. Þegar slíkir sorgaratburðir ger-
ast verður mönnum orðs vant.
Máni Magnússon hóf nám við
Menntaskólann í Kópavogi haustið
2004 í almennu námi og hafði tekið
stefnuna á áframhaldandi nám í mat-
reiðslu. Máni hafði snemma sýnt
hæfileika og áhuga á þessu sviði og
var staðfastur í námsvali sínu. Máni
var ljúflyndur og dagfarsprúður pilt-
ur og tók virkan þátt í starfi og leik
skólasystkina. Það var því mikið áfall
þegar okkur barst fregnin af andláti
hans. Mána er sárt saknað af kenn-
urum og nemendum Menntaskólans í
Kópavogi en eftir lifir minning um
góðan dreng. Fyrir hönd allra í
Menntaskólanum í Kópvogi sendum
við aðstandendum Mána okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum al-
góðan guð að styrkja þá og blessa í
óbærilegri sorg þeirra.
Margrét Friðriksdóttir
skólameistari, Helgi Krist-
jánsson aðstoðarskólameistari.
Nú er hann Máni floginn yfir í ann-
an heim. Hann ók á mótorhjólinu til
skaparans. Hans líf og dauði mættust
á hjólinu.
Ég kenndi honum í Menntaskólan-
um í Kópavogi og í hvert sinn sem ég
fól honum ritunarverkefni lærði ég
meira um mótorhjól. Það var sama
hvort stíllinn átti að fjalla um verkefni
helgarinnar, draumastarf, framtíð-
aróra, uppáhaldshlut eða eitthvað
annað snerist hann um hans eina
hugðarefni. Lífið var að þeysast frjáls
um stíga og beygjur. Þvílíkt áfall að
það skyldi líka verða hans dauði.
Máni var alltaf jákvæður og glað-
lyndur. Hann átti það til að koma með
stríðnislegar athugasemdir sem mér
þótti vænt um. Eitt sinn gekk hann
upp að mér og sagði: Þú ættir að
hringja í 123-9876. Nú af hverju,
spurði ég og hváði.
Það er hjálparlína fólks sem er allt-
af í einhverju bleiku.
Rjóður í framan með vindinn enn í
hári kom hann sællegur úr hádegis-
hléi og bar hnarreistur hjálminn und-
ir hendinni. Hver stund var notuð til
að finna fyrir frelsinu á hjólinu. Ég
vona að hann fái að þeysast hamingju-
samur á ógnarhraða í víðáttu himna-
ríkis. Ég votta fólkinu hans samúð
mína.
Steinunn Anna
Gunnlaugsdóttir.
Elsku Máni. Þegar ég sest niður til
að skrifa þessi orð flæða allar minn-
ingarnar fram eins og þegar ég og
pabbi vorum með ykkur fyrir vestan,
öll skiptin sem við hjóluðum til Dídíar
og þegar við fengum að kaupa ís eftir
allan helluburðinn og ég datt og
missti ísinn og þú ætlaðir ekki að geta
hætt að hlæja. Takk fyrir allar góðu
stundirnar Máni minn og þín verður
sárt saknað.
Þín vinkona og frænka
Hrafnhild Eir.
Máni minn. Maður bjóst aldrei við
því að eitthvað svona gæti gerst.
Stundum er lífið bara ósanngjarnt.
Ég er mjög þakklátur fyrir allar góðu
minningarnar. Ég man þegar við vor-
um yngri og fórum alltaf saman í sund
á kvöldin. Ég man líka þegar við fór-
um saman að veiða. Ég man þegar við
fermdumst saman. Ég man að ég
kíkti alltaf til þín þegar ég var læstur
úti. Þá varstu oftar en ekki úti í bíl-
skúr að gera við einhverja vél og mað-
ur gat spjallað við þig á meðan. Mað-
ur tók því víst sem sjálfsögðum hlut
að þú yrðir alltaf til staðar. Ég á eftir
að sakna þín, vinur.
Ég samhryggist fjölskyldu Mána
innilega.
Björn Atli Davíðsson.
Á stundum er lífið harður og óvæg-
inn húsbóndi – tilgangur þess ekki
alltaf ljós. Stórt skarð hefur verið
höggvið í fjölskylduna í Lækjarhjalla
14, einstaklega góða granna sem búa
„handan við vegginn“. Fyrsta djúpa
lægð haustsins, sem var allt of
snemma á ferðinni, lét sér ekki nægja
að skelfa fallegan sumargróðurinn
heldur hrifsaði hún einnig hann Mána
„litla“ með sér í leiðinni. Hvöss og
miskunnarlaus.
Hvers konar vélar, tæki og tól – á
hjólum – voru líf og yndi Mána Magn-
ússonar.
Máni var uppátektarsamur heil-
brigður strákur, alltaf að brasa í bíl-
skúrnum, ef ekki einn þá með pabba
sínum og stóra bróður. Farartækin
sem þar voru göldruð fram voru í
fyrstu einföld, hljóðlát og fótstigin.
Árin liðu og Máni varð eldri. Farar-
tækin úr bílskúrnum tóku á sig flókn-
ari mynd með tilheyrandi vélarhljóð-
um. Þegar ný og óþekkt hljóð rufu
þögnina í götunni, var okkur gjarnan
litið út. Þar var oftar en ekki Máni á
ferð á nýju farartæki. Auðvitað var
nauðsynlegt að prufukeyra græjuna.
Það varð ekki gert öðruvísi en að
þenja vélina svo hvein og söng í Hjall-
anum. Þá var Máni í essinu sínu.
Fleiri minningar koma upp í hug-
ann. Máni að skjóta upp flugeldum
um áramót. Alltaf fyrstur út til að
hefja leikinn. Stöðugar sprengingar í
gangi dagana milli jóla og nýárs. Máni
karlinn var vanur að nota tímann vel
til æfinga fyrir gamlárskvöldið. Ekk-
ert lát á sprengingum fyrr en þrett-
ándinn var liðinn.
Það hefur skyndilega hljóðnað í
götunni okkar. Við söknum þín, Máni.
Elsku Magnús, Bidda, Sigmundur,
Dísa Ragnheiður og aðrir aðstand-
endur. Harmur ykkar og missir er
mikill. Megi góður Guð styrkja ykkur
og vernda.
Ég vildi ég ætti orð sem sefa sorgir
orð sem vekja bros í augum þér
orð sem byggja ævintýraborgir
orð sem bera þig að brjósti mér.
Orð sem sætta auðugan og snauðan
orð sem sætta lífið sjálft við dauðann.
Orð sem allan efa eyðast láta
orð sem vekja birtu líf og yl.
Orð sem láta grjót og sanda gráta
af gleði yfir því að vera til.
(Höf. óþ.)
Fjölskyldan í Lækjarhjalla 16.
Kveðja frá Hjallaskóla
í Kópavogi
Fyrir rúmu ári útskrifuðum við
með stolti en nokkrum söknuði öfl-
ugan hóp nemenda sem gaman var að
vinna með. Stórt skarð hefur verið
höggvið í þennan hóp með fráfalli
Mána Magnússonar sem við kveðjum
í dag. Máni var góður nemandi, hlé-
drægur, kurteis og hafði góða nær-
veru.
Það er sárt að horfa á eftir ungum
dreng sem hrifinn er á brott í blóma
lífsins og allt sem var og hefði orðið er
horfið á einu augabragði. En missir
foreldra hans og systkina er þó sár-
astur.
Slys og áföll gera ekki boð á undan
sér og lífið getur á stundum verið svo
illskiljanlegt og miskunnarlaust. En
við treystum og trúum á náð Guðs,
Mána er ætlað stærra hlutverk.
Í dag þegar við kveðjum Mána
hinstu kveðju drúpum við höfði í bæn
og biðjum Drottin að senda foreldr-
um, systkinum, ættingjum og vinum
Mána styrk í þeirra miklu sorg.
Megi minningin um góðan dreng
vera ykkur huggun í sorginni.
Sigrún Bjarnadóttir,
skólastjóri.
Elsku Máni frændi. Það er svo sárt
að kveðja þig svona ungan og í blóma
lífsins með allt lífið framundan, en
þessi blessuðu slys gera víst ekki boð
á undan sér. Þú varst prúður og góður
drengur. Minningarnar um þig sitja
eftir og munum við alltaf geyma þær í
hjörtum okkar.
Innilegar samúðarkveðjur færum
við ykkur elsku Maddi, Bidda, Sig-
mundur, Dísa og aðrir aðstandendur
og biðjum góðan guð að veita ykkur
styrk á þessum erfiða tíma.
Blessuð sé minning Mána Magn-
ússonar frænda okkar.
Með þessum orðum kveðjum við
þig elsku frændi:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Sara, Dísa og Kristín.