Morgunblaðið - 12.08.2005, Qupperneq 36

36 FÖSTUDAGUR 12. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Magnús Bene-dikt Guðni Guð-
mundsson fæddist í
Stykkishólmi 11.
ágúst 1920. Hann
lést á sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi 28. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Dagbjört Hannesína
Andrésdóttir, f. 29.
sept. 1897, d. 8. júní
1996, og Guðmund-
ur Kristinn Krist-
jánsson, f. 20. júlí
1900, d. 22. ágúst
1959. Magnús ólst upp hjá föður-
foreldrum sínum Kristjáni Sveins-
syni og Kristjönu Jónsdóttur í
Bjarneyjum á Breiðafirði og síðar
hjá föðursystir sinni Magðalenu
Láru og manni hennar Gísla Berg-
sveinssyni í Akureyjum, Fagurey
og Ólafsey. Bræður Magnúsar,
sammæðra, voru Ragnar Hannes-
son, f. 5. júlí 1915, d. 13. maí 1980,
og Nikulás Klásen Andrés Jens-
son, f. 18. apríl 1935, d. 11. mars
2004. Systkini Magnúsar, sam-
feðra, eru Gísli Briem, f. 20. des.
1925, Kristján, f. 25. ágúst 1927, d.
17. júní 1974, Gyða, f. 11. sept.
árið 1959. Þar bjuggu þau fram til
1974 en þá fluttu þau að Skúlagötu
15 í Stykkishólmi. Árið 2000 lá svo
leiðin í íbúð á dvalarheimili aldr-
aðra þar í bæ. Börn þeirra eru: 1)
Kristján Breiðjörð, f. 2. apríl 1953,
maki Sólrún Una Júlíusdóttir, son-
ur þeirra er Halldór Jóhann. 2)
Ingibjörg, f. 25. júní 1954, maki
Sigfús Axfjörð Sigfússon, börn
þeirra eru Sigfús Axfjörð og Hall-
dóra Bryndís. 3) Þórður Sigur-
björn, f. 22. okt. 1955, maki Hall-
dóra Björg Ragnarsdóttir, börn
þeirra eru Hannes Páll og Elín
Ragna. 4) Guðmundur Karl, f. 30.
ágúst 1958, maki Þorbjörg Hall-
dóra Hannesdóttir, börn þeirra
eru Árni Þór, Magnús Már og
Hannes Freyr. 5) Dagbjört, f. 7.
nóv. 1961, maki Jakob Vagn Guð-
mundsson, börn þeirra eru María
Ósk, Guðmundur Daníel og Jó-
hanna Sara. 6) Þröstur, f. 27. mars
1965, maki Guðmunda Jenný Her-
mannsdóttir, börn þeirra eru Val-
gerður, Berglind, Kristjana, Her-
mann Helgi og Pálmi.
Langafabörnin eru fimm.
Magnús vann hefðbundin störf
meðan hann bjó í Breiðafjarð-
areyjum, verkamannavinnu á Pat-
reksfirði og í Reykjavík en lengst
af var hann bóndi, fyrst að Saurum
og síðan að Kljá. Einnig vann
Magnús í nokkur ár í Skipavík eft-
ir að þau hjón fluttu til Stykkis-
hólms.
Útför Magnúsar fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1928, d. 23. mars
2002, Höskuldur, f. 2.
des. 1929, Erlingur, f.
11. maí 1931, Kristín,
f. 23. ágúst 1932, Ól-
ína, f. 21. apríl 1936,
Ragna, f. 5. mars
1938, Jón Sigurður, f.
2. okt. 1940, og
Hrafnhildur, f. 3.
nóv. 1946. Fóstur-
systkini Magnúsar,
börn Magðalenu og
Gísla eru Kristinn
Breiðfjörð, f. 9. okt.
1919, d. 10. jan. 2004,
Bergsveinn Breiðfjörð, f. 22. júní
1921, d. 26, júlí 2002, Svava, f. 11.
sept. 1922, d. 16. des. 1997, og
Kristjana, f. 23. jan. 1925.
Eiginkona Magnúsar er Hall-
dóra Þórðardóttir, f. 15. jan. 1924.
Foreldrar hennar voru hjónin
Ingibjörg Pálmadóttir, f. 20. sept.
1883, d. 13. apríl 1966, og Þórður
Jónsson, f. 12. des. 1867, d. 8. júlí
1941. Magnús og Halldóra giftust
11. júlí 1953 í Flatey á Breiðafirði.
Fyrstu árin bjuggu þau í Svefneyj-
um, en árið 1955 fluttu þau í
Helgafellssveit á Snæfellsnesi,
fyrst að Saurum en síðan að Kljá,
Hann faðir minn kæri hefur kvatt
og lagt upp í ferð sem bíður okkar
allra. Eftir sitjum við með söknuð í
hjarta og minningar sem ylja.
Ég er þess fullviss að nú líður
honum vel, ef til vill situr hann
hrókur alls fagnaðar í hópi ættingja
og vina, sem á undan eru gengnir.
Trúað gæti ég að þá yrði tekið í spil
eða kveðin eins og ein vísa eða tvær.
Hann var alinn upp í eyjunum,
þar voru ræturnar. Hann átti marg-
ar skemmtilegar sögur að segja frá
uppvexti sínum og lífinu þar. Ég er
ekki frá því að manni fyndist, þegar
maður var barn, einhver ævintýra-
ljómi hvíla yfir eyjalífinu. Ungur
greindist hann með sykursýki, sem
háði honum alla tíð. Heilsa hans var
þó ótrúlega góð allt fram á síðustu
ár og undruðust læknar hans oft
hversu vel hann var á sig kominn og
hvað fylgikvillar þessa sjúkdóms
bitu lítið á honum. Hann átti létta
lund og gott skap, það hjálpaði hon-
um mikið í veikindum hans. Hann
þurfti að leggjast inn á sjúkrahús
fyrir réttum fjórum máuðum og átti
ekki afturkvæmt heim. Hann gafst
þó aldrei upp og missti aldrei von-
ina um að komast aftur heim til
Dóru sinnar, það var hans heitasta
ósk.
Vonin styrkir veikan þrótt,
vonin kvíða hrindir,
vonin hverja vökunótt
vonaljósin kyndir.
(Páll Ólafsson.)
Hann pabbi minn var alla tíð fé-
lagslyndur og hafði mörg áhugamál.
Lestur ljóða og alls kyns bók-
mennta var hans yndi, spila-
mennsku hafði hann einnig mjög
gaman af. Hann kunni ótal spil og
kapla og nutum við þess, börnin
hans og seinna barnabörnin, að
læra af honum. Kveðskapur var eitt
af hans áhugamálum.
Ég tel mig mjög heppna að hafa
fengið að njóta þess að eiga slíkan
föður sem hann var. Hann hefur
alla tíð reynst mér yndislegur faðir,
sem alltaf var tilbúinn að rétta
hjálparhönd þegar á þurfti að halda.
Fyrir það vil ég þakka af öllu
hjarta. Frá börnum mínum og eign-
manni færi ég þér alúðarþakkir fyr-
ir allt.
Ég bið góðan Guð að styrkja
móður mína, fjölskyldu og aðra að-
standendur.
Hvíl í friði elsku pabbi.
Ingibjörg.
Kæri pabbi minn, ég vil þakka
þér fyrir að hafa fengið að eiga þig
að sem föður og vin, og allar þær
góðu stundir sem við áttum saman.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Guð blessi minningu þína og gefi
móður minni og öðrum aðstandend-
um styrk til að takast á við sorgina.
Kristján.
Í dag verður til hinstu hvílu lagð-
ur tengdafaðir minn Magnús Guð-
mundsson frá Kljá í Helgafellssveit.
Sín fyrstu æviár bjó hann í Bjarn-
eyjum á Breiðafirði. Maggi, eins og
hann var alltaf kallaður, var stoltur
af því að vera Breiðfirðingur og
kenndi sig ætíð við þann fagra fjörð.
Frá upphafi er ég kom inn í fjöl-
skyldu Magga og Dóru eiginkonu
hans var mér og syni mínum tekið
með hlýju og ekki leið á löngu að ég
fann að ég hafði eignast góða og
umhyggjusama tengdaforeldra.
Maggi var oft hress og kátur.
Hann fór gjarnan með gamanvísur
og hafði gaman af að segja sögur,
stundum tók hann sér það bessa-
leyfi að krydda þær með eigin orð-
um en það gerði þær bara áhuga-
verðari. Maggi hafði mjög gaman af
því að spila á spil og var sannur
keppnismaður í spilamennskunni,
hans verður lengi minnst fyrir
djarfar sagnir og þann sérkennilega
hæfileika að geta látið kapla ganga
ótrúlega oft upp.
Oft er mér hugsað til þess hvern-
ig lífið gekk hjá fjölskyldunni er þau
bjuggu að Kljá. Þar hefur verið líf
og fjör, sex börn að alast upp og
mikið að gera í búskapnum. Er ég
kom fyrst inn í húsið að Kljá var
það mín fyrsta hugsun hvað það
væri lítið og hvernig þau hefðu
komist fyrir öllsömul, því einnig var
mikið um gestakomur hjá þeim
hjónum. En ég veit að systkinunum
frá Kljá leið mjög vel og þau hugsa
með hlýju til æskustöðvanna og ár-
anna sem þau voru undir vernd-
arvæng foreldra sinna. Fyrir fimm
árum er tengdafaðir minn varð átt-
ræður bauðst okkur gamla heimilið
til láns og dvaldi fjölskyldan þar
eina helgi. Það var mjög gaman að
hlusta á fjölskylduna rifja upp
gamlar sögur og segja frá hinum
ýmsu uppákomum frá því að þau
bjuggu þar öllsömul. Það var mikið
hlegið við þessa upprifjun og einnig
voru skiptar skoðanir um hver
myndi hvern atburð réttast. Ég er
þakklát fyrir þessa stund og einnig
veit ég að barnabörnin sem með
okkur voru gleyma ekki þessari
helgi. Með hlýhug og söknuði þakka
ég elskulegum tengdaföður mínum
fyrir samfylgdina og allt gott í minn
garð, elsta sonar míns og fjölskyldu
hans. Guð blessi minningu tengda-
föður míns.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæra Dóra, börn og barnabörn,
ég votta ykkur mínar innilegustu
samúð, Guð varðveiti ykkur öll.
Þorbjörg.
Þegar ég minnist afa streyma
einungis fram hlýjar minningar um
hann, ömmu og allar góðu stund-
irnar í Stykkishólmi og þá sérstak-
lega á Skúlagötunni.
Eldhúsið var ákveðinn miðpunkt-
ur á Skúlagötunni og þangað komu
gjarnan vinir afa og ömmu og auð-
vitað fjölskyldan. Glugginn í eldhús-
inu sneri að sjónum og þaðan var
hægt að fylgjast með kríunum,
horfa út á sjóinn eða á kirkjuna
tignarlegu. Það var einmitt í eldhús-
inu um hádegisbilið sem ég hitti afa
oftast fyrst á degi hverjum, en hon-
um þótti líkt og flestum afar gott að
sofa út. Þegar ég varð eldri og svaf
jafnvel lengur en hann fannst hon-
um voða gaman að skjóta á mig fyr-
ir að sofa svona lengi. Í eldhúsinu
var auk þess spilað mikið, en afi var
mikill spilamaður. Seinasta myndin
sem mér skilst að hafi verið tekin af
honum var á spítalanum í Hólm-
inum þar sem hann var einmitt að
spila við syni sína.
Afi var alltaf að leggja kapal og
ósjaldan lagði ég með honum
tveggja manna kapal auk þess sem
við tefldum. Þar fyrir utan spiluðum
við lomber, manna og kana. Afi var
mikill keppnismaður og sem slíkur
spilaði hann alltaf til sigurs og þeg-
ar við vorum t.a.m. að spila kana
leyfði hann spilafélögum sínum
gjarnan ekki að eiga sögnina og
hækkaði sína fyrri og eigin sögn –
jafnvel um tvo slagi! Þetta gekk
furðu oft upp hjá þeim gamla.
Seinustu tvö skiptin sem ég hitti
afa var hann á spítala. Fyrra skiptið
var hann á spítalanum á Akranesi
og náðum við stuttu spjalli um skól-
ann og pólitíkina. Þar benti hann
mér góðlátlega á, líkt og hann hafði
gert áður, að ég væri í kolröngum
stjórnmálaflokki enda afi góður og
gegn framsóknarmaður. Ég hitti afa
í seinasta sinn á spítalanum í Hólm-
inum fyrir nokkrum vikum.
Ég er þakklátur fyrir allar góðu
stundirnar með afa mínum og með
söknuði kveð ég hann nú.
Magnús Már Guðmundsson.
Kæri Magnús, mig langar til að
kveðja þig með nokkrum orðum. Ég
hef nú verið hluti af fjölskyldunni í
nær 29 ár. Í fyrstu voru sanskipti
okkar ekki alltaf áreynslulaus. Ég
held að þú hafir ekki gert þér grein
fyrir hversu ákveðin í skoðunum og
þrjósk hún var unga konan sem
Kristján elsti sonur þinn hafði náð í.
Við skiptumst á skoðunum og oft
urðu það ansi lífleg skoðanaskipti.
Með tímanum lærði ég að stundum
hafðir þú lúmskt gaman af því að
skiptast á skoðunum við mig og þá
sérstaklega um pólitík því ég vildi
ekki gefa mig og þú hafðir gaman af
því að karpa við mig.
Þegar árin liðu kom í ljós að við
áttum ýmis sameiginleg áhugamál.
Lestur bóka um ýmis þjóðleg mál-
efni, þjóðsögur og ljóð voru þar efst
á blaði. Við ræddum oft um það sem
við vorum að lesa eða skiptumst á
bókum. Tækifærisvísur kunnir þú
margar og ekki bara vísurnar held-
ur söguna á bak við hverja og eina.
Skemmtilegast þótti mér samt þeg-
ar þú fékkst til að kveða vísurnar
því það hefur mér alltaf fundist
gaman að hlusta á.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann þegar ég lít til
baka. Þegar sonur okkar Kristjáns
var lítill kallaði hann þig afa
Skeggja vegna þess að hann þurfti
einhvern veginn að greina á milli
ykkar afanna og þú varst með
myndarlegt alskegg.
Það var alltaf jafngott að koma í
heimsókn niður á Skúlagötuna til
ykkar Halldóru. Það var eins og að
koma heim til mömmu og pabba, ég
gat verið eins og heima. Eftir að þið
fluttuð í íbúðina á dvalarheimilinu
komum við oft í heimsókn og þá var
oft verið að spila. Það var eitt af því
sem þú hafðir yndi af. Oft var það
að við hringdum til ykkar að kvöld-
lagi og var gaman að heyra hversu
lítið þú máttir vera að því að spjalla
stundum. Þá vissum við að þú værir
að spila annaðhvort bridge eða
kana. Við kvöddum þá bara í flýti til
þess að trufla ekki spilamennskuna.
Eitt af því sem við áttum sameig-
inlegt var líka sykursýki. Oft fékk
ég það á tilfinninguna að þú hefðir
meiri áhyggjur af henni hjá mér en
sjálfum þér. Ég man aldrei eftir að
hafa heyrt þig kvarta undan þeim
þunga bagga. Þú tókst þessu eins
og hverju öðru í lífinu með ró og
lést það ekki trufla þitt daglega líf. Í
vor þegar þú lagðist inn á sjúkrahús
og nokkuð ljóst var hvert stefndi
tókstu því eins og öllu öðru. Þú
kvartaðir ekki eða talaðir um hve
óréttlátt þér fyndist þetta. Þú fórst
með vísur og gamanmál fyrir okkur.
Ein síðasta minning mín um þig
er þegar við fjölskyldan heimsóttum
þig á spítalann. Halldór sonur okkar
kom með Júlíus Má, sjö mánaða
gamlan son sinn. Og þó að þú værir
mjög sjúkur orðinn tókstu í hönd
drengsins og það ljómaði bros á
andliti ykkar beggja. Þetta er alveg
ógleymanleg stund sem ég veit að
líður okkur seint úr minni.
Ég vil að lokum þakka þér fyrir
öll árin sem við höfum átt saman og
allar ánægjulegu stundirnar. Megi
góður Guð taka þig í faðm sinn og
líkna þér.
Sólrún.
Það var einu sinni til siðs að
senda börn í sveit eins og það var
kallað og var ég eitt fjölmargra
Reykjavíkurbarna sem nutu þess.
Ég var sendur nýburstaklipptur, í
nýjum gúmmískóm, fimm ára gam-
all vestur í Helgafellssveit til
ömmubræðra minna sem bjuggu þá
á Staðarbakka. Sjötta vorið sem ég
var á Staðarbakka brugðu þeir
bræður búi og flutti Halldór Jó-
hannsson frændi minn að Kljá í
sömu sveit og bjó þar til hausts, það
mun hafa verið sumarið 1959. Það
sumar kom Magnús Guðmundsson
að Kljá til að heyja, en hann ætlaði
að flytjast þangað búferlum um
haustið. Þarna hittumst við Magnús
fyrst, hann var glettinn maður,
grannvaxinn með dökkt þétt hár og
skarpa andlitsdrætti og ég man að
hann tók ótæpilega í nefið. Mig
minnir að hann hafi þá þegar átt
dráttarvél, tæki sem ég þekkti þá
bara af afspurn, sem hann ferðaðist
á milli Kljár og Saura, en þar bjó
hann með fjölskyldu sinni. Hann fal-
aðist eftir mér til að hjálpa sér við
heyskapinn og var mér mikil upp-
hefð í því, enda vanur að rifja og
raka þótt ungur væri. Magnús sló
túnið með dráttarvélinni, en mig
minnir að þetta fyrsta sumar okkar
saman hafi mikill hluti heyskaparins
verið unninn með höndum. Magnús
var einstaklega ljúfur og barngóður
maður og átti sjálfur hóp af börn-
um. Hann átti svo létt með að tala
við börn og reyndar við alla. Oft
sagði hann sögur af lífinu í Breiða-
fjarðareyjum. Þaðan barst okkur
líka alls konar matur, sem ég hafði
aldrei bragðað fyrr, eins og saltað
selkjöt, selspik og skarfalæri. Smátt
og smátt fór mér að finnast þetta
lostæti, en á þeim árum var varla
borðað annað á sumrin í sveitinni en
saltfiskur, saltað hrossakjöt og salt-
að lambakjöt, harðfiskur og súrsað
slátur. Allur þessi nýi lífsmáti, vinn-
an og yndislegt fólk sem þau Magn-
ús og Halldóra voru gáfu ungum
pilti aðra lífssýn. Magnús var alltaf
kátur og ræðinn.Hann var líka mik-
ill dýravinur, en var kannski ekki
besti bóndinn sem ég hef þekkt, en
fáir voru jafnokar hans í lífsgleði.
Hann var ekki kraftmikill maður
enda sjúklingur alla tíð, en bar það
af æðruleysi. Ég dvaldi hjá þeim
hjónum næstu þrjú sumur í besta
yfirlæti og tel dvöl mína hjá þeim
hafa mótað mig til betri manns. Ég
er heppinn að hafa kynnst slíkum
manni og ekki síður Dóru og votta
henni og öllum aðstandendum mína
dýpstu samúð. Minningin um Magn-
ús mun geymast í huga okkar alla
tíð.
Gunnar Örn Guðmundsson.
Í dag verður til moldar borinn
Magnús Guðmundsson, fyrrverandi
MAGNÚS
BENEDIKT GUÐNI
GUÐMUNDSSON
Sofðu elsku afi minn,
nú kveð ég þig í þetta sinn.
sofðu vært og sofðu rótt,
en vaktu með mér dag sem nótt.
Ég lifi aðeins í þeirri trú,
að flogin sért þú til himins nú.
Þín
Elín Ragna.
HINSTA KVEÐJA
Faðir okkar, fyrrverandi eiginmaður, sonur, bróðir
og vinur,
SZYMON KURAN,
lést á heimili sínu sunnudaginn 7. ágúst.
Sálumessa verður frá Landakotskirkju fimmtu-
daginn 25. ágúst kl. 13.00.
Jarðsett verður í Mszczonów í Póllandi.
Szymon Héðinn, Anna Kolfinna og Jakob Kuran,
Guðrún Th. Sigurðardóttir,
Stanislawa og Tadeusz Kuran,
Halina Rozbiecka,
Esther Talia Casey,
Ragnhildur Þórarinsdóttir og Bergur Benediktsson.