Morgunblaðið - 27.09.2005, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. SEPTEMBER 2005 29
MINNINGAR
áratugi. Kommentið það kvöldið var
einnig snilld: „Heyrðu Björn, hvað
kostar að láta þig EKKI þrífa bílinn
minn – hef ekki efni á þessum þrifn-
aði lengur, nafni.“
Ekki má gleyma þínum mjög svo
sterka karisma enda alltaf svo vel til
fara og rólegur og kurteis. Þegar
egóið mitt var upp á sitt besta fékk
ég áfall þegar ein vinkona mín sagði
þig einn myndarlegasta karlmann
sem hún hefði séð, enda stóð ég við
hlið hennar og spurði hvort hún
meinti ekki örugglega sá næst-
myndarlegasti en svo var ekki. Það
samband entist í sex mánuði. Þú ein-
faldlega barst af í glæsileika, afi.
Óaðfinnanlega klæddur, reisnin upp-
máluð, kurteis og með meiri per-
sónutöfra en góðu hófi gegnir enda
var alls staðar tekið eftir þér, nafni.
Elsku afi, nafni og stórvinur. Okk-
ar vináttu sl. 35 ár verða ekki gerð al-
mennileg skil í svona stuttri grein.
Það huggar mig núna að vita af þér
við hlið ömmu sem kvaddi okkur
2003 enda sagðir þú alltaf við mig að
þú myndir alls ekki vilja lifa lengur
en hún. Samband ykkar ömmu var
svo sérstakt, svo fallegt, svo innilegt.
Alltaf saman, öllum stundum, alltaf.
Fátt veitti ykkur meiri gleði en að
vera með börnunum ykkar og barna-
börnum. Þið getið verið býsna stolt
af þeim afrakstri sem ykkar sam-
band hefur skilað enda fjölskyldan
býsna samheldin og traust.
Ég er ekki í nokkrum vafa um að
þið amma sitjið nú á himnum og fylg-
ist með okkur, nú sem endranær.
Haldandi hönd í hönd, brosandi loks-
ins þegar þið eruð sameinuð á ný og
mér þykir mjög gott, afi, að vita af
þér hamingjusömum á ný því ég veit
hversu erfitt það var fyrir þig þegar
amma kvaddi. Eftir þann dag sá ég
hversu tilbúinn þú varst að fara til
hennar og þótt það sé erfitt að kveðja
þig veit ég að þér líður vel núna, og
þá líður mér vel. Þig vantaði lífsföru-
nautinn en ert nú loksins kominn þar
sem þú átt heima – við hlið ömmu.
Takk fyrir mig, afi minn. Ég mun
sakna þín sárt en veit af þér þarna
uppi og ég hlakka til að rabba við þig
þegar minn tími kemur enda ýmis-
legt sem mun eflaust hvíla á mér
þegar minn tími kemur.
Þinn vinur, nafni og barnabarn,
Björn Thorsteinsson.
Kæri afi. Fyrst af öllu, þá bið ég að
heilsa. Ég veit að það hafa orðið
miklir fagnaðarfundir, en ég get ekki
kvatt þig án þess að segja nokkur
orð. Orð sem ég hefði átt að segja
fyrir löngu, en hef kannski ekki haft
vit og þroska til, fyrr en nú.Ég vil
þakka þér. Þakka þér fyrir hver þú
ert. Þakka þér fyrir líf þitt. Því ég
gæti ekki hugsað mér betri fyrir-
mynd. Þú grínaðist oft við okkur
strákana um stelpurnar, en þú elsk-
aðir samt alltaf bara eina. Þú varst
farsæll í starfi, en aldrei þannig að
það kæmi niður á fjölskyldunni. Ef
ég yrði, þó ekki nema broti eins lán-
samur á minni lífsleið, eins og þú hef-
ur orðið á þinni, þá teldi ég það góðan
árangur.
Eins og með alla góða hluti, þá tók
ég nærveru þinni sem gefnum hlut,
og áttaði mig ekki á mikilvægi henn-
ar fyrr en um seinan. Skarð þitt verð-
ur aldrei fyllt. En þú lifir áfram í mér
og okkur öllum, afkomendum þínum,
sem munu halda merki ættarinnar
hátt á lofti með því stolti og auðmýkt
sem þú kenndir okkur.
Pétur Gylfi Kristinsson.
Fyrstu minningar mínar um afa
eru frá jólunum á Fjólugötu hjá hon-
um og ömmu. Þar var alltaf mikið um
að vera og hátíðleg stund fyrir alla.
Reyndar var það svo að þau voru þó
nokkur fjölskylduboðin sem voru
fastir liðir hjá afa og ömmu á hverju
ári enda höfðu þau gaman af því að fá
fjölskyldu sína í heimsókn.
Ég minnist þess einnig að koma
ungur á skrifstofuna á Suðurlands-
braut til afa með pabba. Þetta var
spennandi staður fyrir ungan strák
og yfirleitt laumaði afi einhverju góð-
gæti að manni. Mest spennandi var
þó að fá að fara inn á lagerinn og sjá
allt sem þar var geymt.
Afi var afskaplega lífsglaður mað-
ur og var alltaf gaman að kíkja í
heimsókn og spjalla við hann. Hann
lifði viðburðaríku líf og gat sagt
margar skemmtilegar sögur. Afi
æfði knattspyrnu með Víkingi þegar
hann var ungur, sem ég einnig gerði.
Oft sagði hann mér sögur af því
hvernig hann geystist upp vinstri
kantinn, enda örvfættur. Við Her-
borg bjuggum í Danmörku í nokkur
ár og kunni afi líka margar skemmti-
legar sögur frá heimsóknum sínum
þangað. Eftirminnilegust er senni-
lega sagan af því er honum var boðið
í bíltúr og átti m.a. að skoða Himmel-
bjerget. Eftir að bílstjórinn hafði ek-
ið í þónokkra stund þá spyr afi hvort
þeir fari ekki að sjá fjallið fljótlega.
Svarar þá bílstjórinn að þeir séu
komnir upp á toppinn og hvort hann
vilji ekki fá sér kaffisopa á hótelinu
sem er upp á því. Einnig kunni hann
margar skemmtisögur frá árunum er
hann bjó í Bandaríkjunum. Ég á eftir
að sakna samtala okkar afa og sagn-
anna hans.
Ég var skírður í höfuðið á afa og
hef ávallt verið mjög stoltur af því að
bera nafn hans. Á fjölbreyttri og
skemmtilegri ævi naut hann vel-
gengni, hvort sem það var í einkalíf-
inu eða í viðskiptum. Að mörgu leyti
hef ég litið á hann sem fyrirmynd
mína. Ég á eftir að sakna hans mikið
en ég veit að hann er kominn til
ömmu núna, sem hann unni svo mik-
ið, og að þau vaka yfir okkur afkom-
endum sínum. Blessuð sé minning
elskulegs afa og nafna míns.
Björn Hallgrímur Kristinsson.
Elsku afi minn, nú eruð þið amma
Sjöfn sameinuð á ný og vakið yfir
okkur sem eftir erum. Þið amma átt-
uð svo vel saman, enda sagðir þú oft
við hana að þú værir fæddur til að
elska hana. Manngæska þín og góð-
vild var mikil og fór fjölskylda þín
ekki varhluta af henni. Minningarnar
um ykkur eru margar og einkennast
flestar af mikilli kátínu og lífsgleði.
Aðalseinkenni þitt var góður húmor
sem lyfti öllum í kring um þig á
hærra plan. Oft mátti heyra hlátra-
sköllin úr stofunni langar leiðir í hin-
um kostulegu fjölskylduboðum sem
haldin voru. Það tók enginn sig of al-
varlega á Fjólugötunni.
Nú þegar þú hefur ákveðið að
halda áfram leiðinni löngu, með
ömmu þér við hlið, getum við sem
eftir erum einungis óskað ykkur
góðrar ferðar. Ég kveð þig því í bili,
afi minn. Þar til fundum okkar ber
saman á ný munu minningarnar ylja
mér um hjartarætur.
Emilía Sjöfn Kristinsdóttir.
Mætur maður sagði eitt sinn: Til
að geta misst verður maður að hafa
átt. Minn missir er mikill, því ég átti
yndislegan afa og börnin mín ynd-
islegan langafa. Á stundu sem þess-
ari streyma minningarnar fram: Á
jólunum þegar þú sast einn eftir við
matarborðið og verið var rífa frá þér
matinn og dúkinn svo barnabörnin
kæmust í pakkana, ljúfar helgar í
ömmusveit þegar þið amma spiluðuð
við okkur yatzy og kana fram eftir
nóttu, sumardaginn fyrsta þegar þið
amma komuð með sumargjafirnar,
þegar við komum til ykkar ömmu og
þú kallaðir okkur alltaf „hjartagull“ –
hvað mér þótti vænt um það, ment-
olbrjóstsykurinn sem var í krukku
undir sjónvarpsborðinu, alltaf þegar
við komum til þín spurðirðu: „Er eitt-
hvað sem ég get hjálpað þér með,
eitthvað sem ég get gert fyrir þig?“
Minningarnar eru margar og allar
ljúfar, nú síðast viku áður en þú
kvaddir komstu í hádegismat á
Grundó og varst svo hress. Ég er svo
fegin að hafa fengið þá stund með
þér ásamt börnunum mínum. Ég
setti Alexöndru Áslaugu í fang þitt
og þú straukst henni svo blítt. Þú
tókst í höndina á Giacomo Gunnari
og blikkaðir hann og þetta situr í
minningu hans, enda sagði hann við
mig þegar ég útskýrði fyrir honum
að ég þyrfti að fara heim til Íslands
til að kveðja þig hinstu kveðjunni:
Mamma, veistu, langafi Björn kann
að blikka!“ Þegar ég hugsa um afa
verður mér ósjálfrátt hugsað til
ömmu, enda voru þau eitt, og þegar
amma dó var eins og eitthvað dæi
innra með afa. Enda sagði hann alltaf
að hann gæti ekki án hennar verið.
Eina huggun mín á þessari stundu er
að nú ertu loksins kominn aftur til
ömmu, konunnar sem þú elskaðir
svo mikið. Áður en ég fór út aftur fór
ég að kveðja þig á Sóltúni og sagði
þér hvað mér þætti vænt um þig og
þú leist í augun á mér og sagðir:
„Mér líka um þig,“ og brostir. Ég
held að þú hafir vitað að þetta væri í
síðasta skipti sem við mundum sjást.
Elsku afi, ég kveð þig með orðunum
sem Aurelio, maðurinn minn, notaði
til að lýsa þér: „He’s a real gentlem-
an, they don’t make them like this
anymore.“ Hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Þitt hjartagull,
Laura Sigr.
Afi Björn var alltaf svo hjartahlýr
og hugsaði fallega og vel um sína.
Hress og kátur og átti alltaf tíma til
að hitta og tala við barnabörnin sín.
Ófáar kvöldstundir vorum við spil-
andi kana og yatzi upp í sumarbú-
stað á Þingvöllum eða að læðast í
nammiskálina inni í skáp á Fjólu-
götu. Alltaf var okkur tekið jafnvel
þegar við komum í heimsókn. Þegar
við fórum frá honum fylgdi hann
okkur alltaf til dyra og stóð svo og
fylgdist með í dyrunum og vinkaði
bless þangað til við hurfum úr hans
augnsýn. Afi Björn var sannur heið-
ursmaður og hugsaði vel og fallega
um sitt fólk.
Elsku afi. Við þökkum allar þær
stundir sem við fengum notið sam-
vistar við þig. Þótt litli Gunnar
Magnús og litla Emilía Anna séu
ennþá það lítil að þau geri sér ekki
grein fyrir að þú sért farinn til ömmu
eigum við og margir fleiri eftir að
segja þeim sögur á komandi árum af
afa Birni og ömmu Sjöfn. Þær eru
margar sögurnar sem gaman er að
rifja upp og margar minningar sem
eru svo skemmtilegar. Mörg lögin
sem minna okkur á þig og þó sér-
staklega Frank Sinatra lagið, I did it
my way. Þegar við förum að gefa
öndunum brauð keyrum við alltaf
framhjá Fjólugötu 1 og sýnum þeim
hvar afi og amma áttu heima og
Ömmusveit verður alltaf á sama
stað. Við munum aldrei gleyma ykk-
ur.
Kær kveðja.
Gunnar Magnús, Anna María og
litlu langafabörnin tvö.
Elsku afi. Þú varst svo sannarlega
síðasti herramaðurinn, meira að
segja á erfiðustu dögunum á Landa-
koti þá varstu alltaf með greiðuna í
vasanum, uppáklæddur og nýrakað-
ur.
Takk fyrir allar samverustundirn-
ar þegar við fjölskyldan bjuggum í
kjallaranum á Fjólu og góðu minn-
ingarnar sem þú gafst mér. Bíó-
kvöldin, þegar við stálumst upp og
fengum að horfa með þér, með kók-
glasið og brjóstsykur í krukkunni og
þegar þú leyfðir okkur allt svo lengi
sem mamma sæi ekki til. Þú sagðir
alltaf að þú vildir fara á undan
ömmu, þú gætir ekki án hennar ver-
ið. Nú ertu loksins komin aftur í
faðm hennar.
Elsku afi, ég kveð þig með orð-
unum sem við sögðum svo oft við
hvort annað: „Ég hef alltaf verið svo-
lítið skotin/n í þér.“
Þín afastelpa
Katrín Erla.
Það var reisn yfir Birni frænda.
Hann var ekki bara hávaxinn og
glæsilegur maður með fágaðan fata-
smekk, heldur var hann líka sterkur
persónuleiki sem hélt sínu striki,
sama hvað á gekk. Björn var alltaf
hann sjálfur. Svo var hann líka stór-
skemmtilegur.
Í uppvexti mínum kom Björn all-
oft í heimsókn og það var eitthvað
hressandi og upplyftilegt við þær
heimsóknir. Hann var áhugasamur
um unga fólkið og gaf sér tíma til að
spjalla eins og um jafningja væri að
ræða. Þá eru ekki síður minnisstæð
fjölskylduboðin á Fjólugötu sem þau
Björn og Sjöfn stóðu fyrir og voru
alltaf tilhlökkunarefni. Gestgjafarn-
ir voru höfðingjar heim a sækja og
höfðu einstakt lag á því að láta gest-
um sínum líða vel. Birni vafðist aldr-
ei tunga um tönn og skjót tilsvör
hans og stundum skot, þó aldrei
meiðandi, voru yfirleitt hlaðin kímni
og erfitt fyrir meðalmanninn að
fylgja eftir. Það var helst Sjöfn sem
gat haldið í við hann hvað þetta varð-
ar og oft var aðdáunarvert að fylgj-
ast með hnyttnum tilsvörum þeirra.
Birni kynntist ég betur þegar
hann að lokinni farsælli starfsævi
kom sér upp skrifstofu í nýjum húsa-
kynnum Nóa Síríusar að Hesthálsi. Í
aðdraganda þeirra flutninga birtist
mér ný hlið á Birni sem ég hafði ekki
kynnst áður, en það var hið afar
næma auga hans fyrir rými og form-
um. Björn var mikill arkitekt í sér og
framsýni hans og einstök smekkvísi
komu sér vel í nýja húsnæðinu. Þeg-
ar ég svo síðar stóð sjálfur í bygging-
arframkvæmdum var gagnlegt að
leita til hans og þiggja góðar ábend-
ingar.
Í nokkur ár mætti Björn daglega á
skrifstofu sína að Hesthálsi og fylgd-
ist áhugasamur með daglegum
rekstri. Það var eftir Birni tekið hvar
sem var og hvert sem hann fór og
starfsmenn Nóa kunnu vel að meta
þennan aldraða en tígulega mann
sem óneitanlega léði staðnum virðu-
leika. Það var líka gott að eiga hann
að og eiga þess kost að spjalla við
hann um heima og geima og er mikil
eftirsjá í því.
Nú eru þau Björn og Sjöfn bæði
horfin af sjónarsviðinu. Myndin af
þeim er sterk og speglar vel persón-
urnar. Hún sýnir þessa glæsilegu
fulltrúa kynslóðarinnar sem er óðum
að tínast brott og skilur eftir minn-
ingu um skemmtilegt, traust og gott
fólk. Það er ánægjulegt að eiga
svona minningar.
Finnur Geirsson.
Á ljósmynd, sem jafnan skipaði
heiðurssess á æskuheimili okkar
systkina, standa systkinin þrjú Ingi-
leif Bryndís, Björn og Geir saman á
góðri stundu um það leyti sem þau
voru að hleypa heimdraganum og
hefja búskap. Það er bjart yfir hópn-
um, eindrægni og gagnkvæm vænt-
umþykja skín af þeim. Þar sést sá
grunnur sem samskipti þeirra
byggðust á æ síðan. Þau voru um
margt ólík og ekki ávallt á sama
máli. En strengurinn á milli þeirra
var sterkur og samstaða um allt sem
máli skipti. Hvert um sig átti eftir að
mæta sínum raunum sem voru fjarri
á því augnabliki sem þar er fest á
filmu en öll reyndust þau eiga til að
bera þá seiglu og styrk sem þurfti.
Nú er móðir okkar ein eftir þeirra en
liggur þungt haldin og getur ekki
fylgt bróður sínum til grafar.
Björn var æringinn samanborið
við settlegri systkini, hrókur alls
fagnaðar í góðra vina hóp, hávaxinn
og glæsilegur á velli, snaggaralegur
og glaðlegur í fasi. Hann gat verið
góðlátlega stríðinn en allt var það
græskulaust, hann átti ekkert illt til.
Undir hressilegu yfirborði var
reyndar merkilega grunnt á við-
kvæmni ef hans nánustu fjölskyldu
bar á góma. Það sópaði að þeim hjón-
um, honum og Sjöfn, hvar sem þau
komu en á heimavelli á Fjólugötu
nutu þau sín best og á stórfjölskyld-
an öll góðar minningar frá því rausn-
arheimili. Eins og fleiri af hans kyn-
slóð var hann framan af fremur
ósjálfbjarga heima fyrir en þegar
veikindi herjuðu að konu hans sinnti
hann henni af alúð og natni. Eftir að
hennar naut ekki lengur við þótti
okkur hins vegar hann verða fjar-
lægari og annars hugar.
Það féll í hlut Björns að taka við
fjölskyldufyrirtækinu H. Benedikts-
son sem hann stýrði farsællega um
áratugaskeið. Meiri ánægju hafði
hann eflaust af starfinu á sviptinga-
tímum fremur en þegar allt gekk
sinn vanagang. Hann hafði næmt
auga fyrir nýjum tækifærum en var
jafnframt þrautseigur og fastheld-
inn. Auk starfa sinna hjá H. Bene-
diktsson var hann um skeið fram-
kvæmdastjóri Ræsis hf. og síðan
stjórnarformaður í tæpa hálfa öld.
Fyrir hönd móður og fjölskyldna
sendum við allri Fjólugötufjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Áslaug, Gunnar Snorri og
Hallgrímur Gunnarsbörn.
JÓNAS
HALLDÓRSSON
✝ Jónas Halldórs-son fæddist á
Hnausi í Ölfusi hinn
13. júní 1914. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Seljahlíð
10. september síð-
astliðinn og var
jarðsunginn frá
Neskirkju 19. sept-
ember.
hann daglega að lok-
inni vinnu, sat í hit-
anum, losaði sig við
streitu dagsins og
fékk nudd hjá Jónasi.
Félagsskapurinn var
honum afar mikilvæg-
ur, ekki síst nærvera
Jónasar og sá andlegi
styrkur sem hann
fékk frá honum. Hann
talaði stundum um að
Jónas hefði verið hon-
um sem faðir.
Í gegnum tíðina
veiddum við Gulli oft
með Jónasi og þrátt fyrir margar
góðar minningar úr Norðurá, er
veiðiferð okkar í Víðidalsá mér efst
í huga. Einkum og sér í lagi vegna
þess að þá veiddum við á tæpum
tveimur tímum ellefu laxa upp úr
hyl sem ekki var merktur sem veiði-
staður, en ég hafði séð lax stökkva í.
Ég man ekki eftir því að þar hafi
veiðst lax nema í þetta eina skipti.
Svona eru tilviljanirnar, en við vor-
um glöð þegar við komum í hús.
Eftir að Jónas hætti rekstri
Gufubaðstofu Jónasar starfaði hann
um tíma hjá Karnabæ. Hann sá um
ýmiss konar viðhald, m.a. á sauma-
stofu Karnabæjar, enda alltaf hand-
laginn og nýtinn maður. Það skríkti
hressilega í honum þegar hann
sagði frá því að hann stæði sig svo
vel í viðhaldinu að þrjár konur á
saumastofunni væru þungaðar.
Hann hafði alltaf húmor fyrir öllu,
kannski mest fyrir sjálfum sér.
Nú hlustum við ekki lengur á
Jónas segja sögur eða hlæja. Eina
sem við getum gert er að ylja okkur
við minningarnar. Ég sendi Óla,
dóttur hans Rósu, svo og öðrum að-
standendum samúðarkveðjur mínar.
Megi Guð gefa ykkur styrk og
kraft.
Guðrún G. Bergmann.
Ég frétti við heim-
komu frá útlöndum að
minn gamli vinur,
Jónas Halldórsson, væri látinn. Það
fyrsta sem mér datt í hug var að nú
væru hann og Gulli heitinn senni-
lega komnir í gufu hinum megin,
hressir og kátir eins og þeirra var
vandi. Á góðum stundum í veiðihús-
inu í Norðurá sagðist Jónas gjarnan
ætla að halda upp á 100 ára afmæli
sitt þar. Gulli sagði jafnan að hann
væri ekki viss um að geta mætt, en
Jónas sjálfur myndi sennilega ná
þeim aldri. Það munaði ekki miklu
og á sinni löngu ævi fór Jónas í
gegnum ævintýralegt líf og ótrúleg-
ar samfélagsbreytingar, en virtist
alltaf eiga jafn auðvelt með að að-
laga sig þeim.
Samband okkar Gulla hafði ekki
staðið lengi þegar ég kynntist Jón-
asi. Við fórum þrjú saman í veiði-
ferðir í Langá á Mýrum að hausti
til. Veðrið var yndislegt, ekki mikil
veiði, en þó komu nokkrir laxar á
land. Um kvöldið bauð Jónas upp á
koníak sem mér svelgdist svo illa á
að ég stóð nánast á öndinni. Jónas
hló hins vegar hressilega að þessum
óförum mínum. Þetta voru fyrstu
kynni mín af þeim dillandi hlátri
sem var nokkurs konar vörumerki
hans alla tíð.
Gufubaðstofa Jónasar var griða-
staður Gulla í mörg ár. Þangað fór