Morgunblaðið - 03.12.2005, Side 60

60 LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist
í Eyvindarhólum
undir Austur-Eyja-
fjöllum 11. maí
1926. Hún andaðist
á Sjúkrahúsinu á
Selfossi 27. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Dýrfinna Jóns-
dóttir, f. 30. janúar
1892, d. 7. maí 1986,
og Sigurður Jóns-
son, f. 10. september
1888, d. 3. október
1971. Systkini Guðrúnar eru
Ragnhildur, f. 14. ágúst 1916, Sig-
ríður, f. 13. júní 1918, d. 31. janúar
1966, Guðmundur Þórarinn, f. 16.
júlí 1932, d. 10. apríl 1934, Ása, f.
7. maí 1921, Margrét, f. 17. desem-
ber 1922, Sigurjón Guðni, f. 27.
maí 1924, d. 24. júní 1994, Jón, f.
25. nóvember 1929, Gunnar, f. 5.
júlí 1931, Vilborg, f. 15. maí 1934,
og Þóra, f. 21. febrúar 1936.
Börn Guðrúnar eru: 1) Sigur-
finnur Guðmundsson, f. 12. sept-
ember 1953, d. 7. júlí 1984, kvænt-
ur Dröfn Halldórsdóttur, f. 19.
apríl 1955. Synir þeirra eru Kári,
f. 20. mars 1976, sambýliskona
Svanhildur Díana Hrólfsdóttir, f.
8. maí 1975, börn þeirra Eyþór, f.
10. mars 2003, og
Bjarki, f. 30. júní
2004; Sindri, f. 26.
júní 1978, sambýlis-
kona Ásta Björk
Brynjólfsdóttir 15.
apríl 1979, börn
þeirra María Dröfn,
f. 12. október 1999,
og Margrét Alda, f.
15. apríl 2004; Hall-
dór Fannar, f. 21.
febrúar 1983. 2) Ás-
björn Gunnar Guð-
mundsson, f. 12.
mars 1955, kvæntur
Hólmfríði Erlingsdóttur, f. 3.
febrúar 1961. Börn þeirra eru Ar-
on Steinn, f. 3. maí 1988, og Anna
Margrét, f. 6. desember 1989. 3)
Erla Þorsteinsdóttir, f. 10. nóvem-
ber 1961, gift Gísla Ágústssyni, f.
1. ágúst 1960. Dætur þeirra eru
Guðrún Ásta, f. 17. desember
1982, Harpa Hrönn, f. 15. septem-
ber 1989, og Íris Erla, f. 16. maí
1992. Guðrún ólst upp á Eyvind-
arhólum, en bjó mestan hluta ævi
sinnar á Selfossi. Hún vann ýmis
störf, m.a. við matseld og mat-
vinnslu, lengst af hjá Höfn á Sel-
fossi.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.30.
Guðrún Sigurðardóttir tengda-
móðir mín var glæsileg og virðuleg
kona. Hún ólst upp undir Eyjafjöll-
um þar sem Eyjafjallajökull vakir
yfir sveitinni, stór og tignarlegur.
Þessi fegursta sveit landsins var
henni kærust staða á jörð allt til
hinsta dags. Gunna var framsækin
ung kona. Sagt er að hún hafi tekið
bílpróf fyrst eyfellskra kvenna, að
minnsta kosti muna margir eftir
henni akandi um tún og mela á
Willys-jeppanum. Gunna varð mjög
áhugasöm þegar við Ási hófum
ásamt Erlu og Gísla að byggja
sumarbústað á æskuslóðum henn-
ar. Hún hvatti okkur áfram og
fylgdist vel með öllu byggingaferl-
inu. Við eigum margar góðar minn-
ingar úr bústaðnum með Gunnu.
Kvöldin sem hún og systkini henn-
ar á Hólum sátu og rifjuðu upp
skemmtisögur úr sveitinni standa
þar ljóslifandi sem og minningar
um fjölskylduþorrablót og aðventu-
kvöld. Tengdamóðir mín fylgdist
vel með fjölskyldunni og var æv-
inlega reiðubúin að líta eftir barna-
börnunum. Krakkarnir hlökkuðu
til þegar von var á ömmu, hún tók
á móti þeim úr skólanum með heitu
bakkelsi, kleinum og pönnukökum.
Á slíkri gósentíð fjölgaði oft mjög í
vinahópnum: Maður heyrði stund-
um spurt, hvenær kemur kleinu-
amman aftur í heimsókn?
Gunna hafði mjög gaman af
stangveiði og veiddi oft með Rut
vinkonu og Erlu dóttur sinni.
Seinni árin gaf hún öðru áhugamáli
meiri tíma, enska boltanum. Hún
var vel heima í boltanum, ræddi
hann við barnabörnin og aðra og
var hreint ekki alltaf sammála
þjálfurum og dómurum. Gunna var
listamaður í eldhúsinu og gat fram-
kallað veislu á engum tíma. Það
var sama hvenær við litum inn, það
var alltaf eins og hún vissi af okk-
ur. Þótt heilsunni hrakaði síðustu
árin hélt tengdamóðir mín alltaf
glæsileik sínum og virðuleika. Það
var ekki hennar stíll að kvarta eða
kveina. Með henni er farinn glæsi-
legur fulltrúi kynslóðar sem lagði
brautina fyrir okkur sem nú njót-
um velferðar og hagsældar.
Við drúpum höfði á kveðjustund,
í virðingu og þakklæti. Elsku
Gunna, takk fyrir allt og allt.
Hólmfríður Erlingsdóttir.
Margar góðar minningar koma
upp í huga okkar þegar við kveðj-
um ömmu með söknuð í hjarta. Við
hugsum um hvað við vorum heppin
að hafa ömmu alltaf til staðar þeg-
ar við vorum lítil. Það var gott að
koma við hjá henni á leið heim úr
skólanum eða þegar á leið í sveit-
ina, því amma lumaði alltaf á ein-
hverju góðgæti. Þegar bílskúrs-
hurðin var opin vissum við að
amma væri að baka. Þá lagði ilm-
inn af nýbökuðum kleinum og flat-
kökum um allt hverfið. Amma bak-
aði bestu kleinur í heimi.
Amma var mikil veiðikona.
Henni fannst mjög gaman að fara í
veiðitúra og naut þess að vera úti í
náttúrunni. Við fengum oft að
koma með í veiði, enda þótti ömmu
alltaf gaman að hafa félagsskap og
aldrei vantaði nestið. Kakómjólk
og kleinur voru alltaf með í för.
Amma var sveitabarn í sér og
fannst gaman að segja okkur sögur
úr sveitinni sinni frá því að hún var
lítil stelpa. Svo eru það góðu
stundirnar sem við áttum saman í
sumarbústaðnum okkar. Þar
kenndi amma okkur að spila
,,púkk“, sem þau voru vön að spila
í sveitinni í gamla daga. Við gátum
setið langt fram á nótt og spilað öll
saman og þá var nú oft líf í tusk-
unum. Já, og amma var sannarlega
stolt af burstabænum okkar sem
risinn var í sveitinni hennar.
Elsku amma, það verður tómlegt
að halda jólin án þín. En þú verður
í huga okkar. Við vitum að nú líður
þér vel og að þú ert í góðum hönd-
um.
Takk fyrir allt, elsku amma, og
hvíldu í friði.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Kveðja,
barnabörnin.
Ég kveð elskulega ömmu mína í
dag með sorg í hjarta. Í minning-
unni var hún alltaf svo hraust og
hörð af sér. Hún var ekkert að
væla yfir hlutunum, þeim var ein-
faldlega reddað.
Ég minnist tímanna þegar amma
kom í bæinn að passa okkur Önnu
Margréti, systur mína. Þegar við
komum heim úr skólanum var hún
alltaf tilbúin með volgar kleinur,
pönnukökur og kalda mjólk. Einnig
rámar mig í kennaraverkfallið sem
skall á þegar ég var að hefja skóla-
göngu mína. Amma var kölluð til
og ef ég man rétt kom ég læs úr
fríinu. Amma hélt uppi miklum aga
en samt var alltaf stutt í grín og
glens. Ég man að hún lét mig einu
sinni hlaupa apríl og hafði mikið
gaman af. Ég man tímana sem við
eyddum austur í sumarbústað, í
sveitinni hennar. Þar var hún á
heimavelli og sagði okkur margar
gaman- og reynslusögur.
Veiðiferðirnar í Ölfusána voru
mjög skemmtilegar og slakandi.
Við keyrðum að ánni eftir að hafa
fengið okkur veiðileyfi. Beitunni
var skellt á, letingjunum stungið
niður, hent út í og stöngunum
skellt í letingjana. Amma hafði allt-
af nesti með; brauð, kókómjólk og
bestu kleinur í heimi.
Þegar veiðiferðunum fækkaði fór
amma að sinna meira öðru áhuga-
máli, enska boltanum. Þegar amma
byrjaði að rökræða við mig um
enska boltann gerði ég mér grein
fyrir því að ég ætti svölustu ömmu
í heimi. Enginn í minni fjölskyldu
fylgdist með enska boltanum, nema
amma og ég.
Elsku amma, það var mikið áfall
þegar okkur var tilkynnt um
skyndileg og alvarleg veikindi þín.
Ég mun alltaf minnast þín eins og
þú varst áður; þessi sterki karakt-
er og heilsuhrausta manneskja sem
mér þótti svo rosalega vænt um.
Ég þakka þér fyrir allt.
Aron Steinn Ásbjarnarson.
Fyrsti sunnudagur í aðventu
rann upp bjartur og fagur og í
morgunkyrrðinni kvaddi hún Guð-
rún þetta líf. Það kom okkur ætt-
ingjum hennar ekki á óvart, hún
var búin að vera mikið veik síðustu
vikur. Alvara lífsins kveður dyra
hjá öllum, fyrr eða síðar. Við erum
ekki spurð hvort við viljum eða
getum … og stundum geta erfiðu
stundirnar verið nauðsynlegar til
að minna okkur á þær góðu.
Gunna amma, eins og við köll-
uðum hana alltaf, hefur ekki verið
laus við erfiðleika um ævina, en
alltaf stóð hún keik og lét ekki á
neinu bera. Kynni mín af Gunnu
hófust fyrir mörgum árum þegar
við Sigurfinnur fórum að vera sam-
an. Ég man hvað ég dáðist að
dugnaði hennar, einstæð móðir og
útivinnandi allan daginn. Kjöt-
vinnslan í Höfn var hennar vinnu-
staður og þar vann hún alla tíð.
Hún var frábær kokkur og mér
fannst alltaf vera jólamatur hjá
henni á sunnudögum, enda kunni
hún að handleika kjötið af mikilli
snilld. Ég man hvað það var gaman
hjá okkur í sláturgerð á haustin.
Mikið var hlegið því Gunna hafði
góðan húmor og var fljót að koma
auga á skondnar hliðar á málunum.
Ferðirnar undir Eyjafjöllin voru
henni mikils virði, enda þótti henni
mjög vænt um sveitina sína og hún
naut þess að anda að sér sveitaloft-
inu. Þegar hún hætti að vinna fann
hún áhugamál sem veitti henni
mikla ánægju, hún fór að veiða.
Veiðimennskan veitti henni mikla
gleði. Aflinn skipti auðvitað ekki
öllu máli, heldur samveran við
veiðifélagann eða kyrrðin og úti-
veran.
Við gefum mikið til að vera sátt
við lífið og tilveruna og ég held að
Gunna hafi verið það. Allir sem
kynntust henni dáðust að dugnaði
hennar og æðruleysi. Minningarn-
ar sækja á hugann og kannski eru
minningarnar besta aðferðin til að
minna sig á að lífið er fallegt og
minningar mínar um Gunnu er all-
ar góðar. Í dag verður hún jarðsett
við hlið sonar síns og ég veit að hjá
þeim verða fagnaðarfundir. Ég
þakka liðna tíð og bið guð að
blessa ástvini okkar nær og fjær.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund.
Biðjum þann Guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund.
Ó, hve við eigum þér að þakka margt
þegar við reikum liðins tíma slóð.
Í samfylgd þinni allt var blítt og bjart
blessuð hver minning, fögur, ljúf og góð.
Okkur í hug er efst á hverri stund
ást þín til hvers, sem lífsins anda dró
hjálpsemi þín og falslaus fórnarlund.
Friðarins Guð þig sveipi helgri ró.
(Vigdís Runólfsdóttir.)
Dröfn.
Hún er dáin hún Gunna Sig.
Ég hafði vitað það í nokkra daga
að hún væri mjög veik og sennilega
ekki mikil von um bata. Nú er líf-
inu hennar lokið. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suðurlands hinn 27.
nóvember sl.
Ég vann með Gunnu í mörg ár í
Höfn h.f. á Selfossi og með okkur
var mikil vinátta. Ég hreifst af
hennar léttu lund og fína húmor.
Hún var mjög dugleg og vann mik-
ið og ekki alltaf auðveldustu störf-
in. Hennar starf var að vinna kjöt-
vörur í Vinnslunni í Höfn. Hún var
snillingur í matargerð og var öll
matvara sem hún gerði einstaklega
góð. Hver man ekki eftir kjötfars-
inu í Höfn, það var hennar.
Ég varð líka hálfgerður heima-
gangur hjá henni. Hún og börnin
hennar voru mér alveg einstaklega
góð. Ég gat komið til þeirra hve-
nær sem var og alltaf fann ég mig
velkomna. Hún átti líka skemmti-
legt heimili og heimilislíf. Það var
frjálslegt og allir höfðu sitt svig-
rúm með sínar skoðanir. Börnin
hennar voru miklir félagar hennar
og hún tók fullan þátt í því sem
þau tóku sér fyrir hendur.
Mig langar að leiðarlokum að
þakka henni öll hennar gæði við
mig. Eitt lítið dæmi um það. Eitt
sumar unnum við saman á hóteli
sem var rekið í Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Hún og Erla dóttir
hennar voru búnar að vera þarna í
einhvern tíma þegar ég kom um
vorið. Þegar ég kom, var ég látin
hafa herbergi í Björkinni. Gunna
sá það strax á svipnum á mér að
eitthvað leist mér ekki vel á að
vera þarna ein. Þá segir hún
„vertu þarna með dótið þitt og svo
sefur þú bara inni hjá okkur Erlu“.
Það er ekki hægt að gleyma svona.
En svona var hún við mig, alltaf
góð.
Ég votta Ása, Erlu og fjölskyld-
um þeirra samúð mína um leið og
ég kveð kæran vin með þessu ljóði
Guðrúnar Jóhannsdóttur:
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
Guðný Gunnars.
Það er búið að setja aðventuljós í
gluggann hennar Gunnu og það
lýsir ótrúlega upp tómið sem hefur
búið í okkur hér í vesturendanum
síðan hún fór.
Hún fór í litla aðgerð til að und-
irbúa nýjan lífsmáta og ég er ekki
frá því að hana hafi rennt grun í
hvernig færi og verið tilbúin að
mæta því. Hún var yfirveguð og
æðrulaus hún Gunna og góður ná-
granni.
Já, það eru orðin rúmlega tutt-
ugu ár sem við höfum búið hér hlið
við hlið og bara átt gott og gaman
saman. Það var ekki dónalegt að
finna ilminn af flatkökubakstri og/
eða kleinusteikingu og fá svo send-
ingu inn um eldhúsgluggann eða
þá kostulegu fréttirnar sem hún
heyrði í útvarpinu á daginn, sem
fóru annars alltaf fram hjá okkur.
Það var líka líflegt að fylgjast með
því þegar Nonni okkar var að
kenna henni að veiða og hvað hún
varð glúrinn veiðimaður að sögn
Nonna, stundum held ég að honum
hafi kannski ekki alveg staðið á
sama. Við nutum góðs af og hér
varð mörg góð silungaveislan.
Seinni árin veiddu þær Rut saman
og hlógu oft dátt þegar þær sögðu
frá tilburðum sínum á árbakkan-
um. Svo var nú „spilavítið“ ekki lít-
il skemmtun.
Þá spiluðum við vist, við Gunna
saman á móti Steinari og Rut og
mikið óskaplega var gaman þegar
vel gekk … já,já, líka þegar hrak-
farirnar voru sem mestar. Það var
bara gaman. Já, við eigum bara
góðar minningar um þig, Gunna
mín, og söknum þín sárt.
Svífðu sæl til ljóssins heima. Guð
geymi þig.
Við á Fossheiði 2 vottum ykkur,
Erla mín, Ási, Dröfn og fjölskyld-
ur, okkar dýpstu samúð.
Ester.
Kær vinkona, Guðrún Sigurðar-
dóttir, andaðist að morgni sunnu-
dagsins 27. nóvember. Þegar horft
er til baka er margs að minnast
þegar hugurinn leitar til Gunnu í
kjötvinnslu Hafnar. Öll brosin sem
hún sendi manni þegar leiðir lágu
saman. Áhugi Gunnu á stangveiði
var aðdáunarverður. Nokkur und-
anfarin ár fóru þær Gunna, Erla
dóttir hennar og Rúna saman að
veiða í Volanum. Tilhlökkunin var
alltaf mikil. Farið var að kvöldi
dags og nokkur köst tekin, borðað,
spjallað og hlegið fram yfir mið-
nætti, síðan sá Gunna til þess að
dagurinn væri tekinn snemma dag-
inn eftir. Oft fórum við karlarnir
og kíktum á veiðina í hádeginu,
stundum var veiðin góð, stundum
léleg en gleðin sem skein úr andlit-
um kvennanna kætti okkur alltaf.
Erla og Rúna fóru einar um kvöld-
ið í haust þar sem Gunna treysti
sér ekki.
Hún var hins vegar tilbúin með
kaffi og nesti handa veiðikonunum
í hádeginu daginn eftir þegar ég
sótti hana og við vitjuðum saman
veiðikvennanna, sama góðlega
brosið albúin í slaginn þrátt fyrir
að vera sárlasin. Þessi haustferð
mun lifa í minningunni.
Það verður skrítið að koma í
Gauksrimann um fimmleytið á að-
fangadag til að óska fjölskyldunni
gleðilegra jóla þar sem engin
Gunna verður til staðar, en ferðin í
Gauksrimann hefur markað upphaf
jólanna hjá okkar fjölskyldu mörg
undanfarin ár. Öll uppábúin albúin
til að taka á móti jólunum.
Kæra Gunna, að leiðarlokum
viljum við fjölskyldan þakka ára-
tuga vináttu og samfylgd, sendum
Erlu, Gísla, Ása, Fríðu, Dröfn,
börnum þeirra og öðrum ástvinum
innilegar samúðarkveðjur.
Óskar G. Jónsson og
fjölskylda, Árbakka 15.
Fyrir um 30 árum dreif Ási okk-
ur þrjá stráka heim til sín á Sel-
fossi með litlum fyrirvara. Guðrún
móðir hans sló upp veislu eins og
henni var lagið. Hún var glæsileg
kona tæplega fimmtug, horfði á
son sinn með blik í auga og spjall-
aði við okkur. Við vildum helst tala
um bíla, mig minnir að Gaui hafi
verið að prufukeyra Willysinn.
Gunnu leist vel á þennan gyllta bíl
með blæjunum, hún hafði víst
keyrt svona bíl þegar hún var á
svipuðu reki.
Nærri áratug síðar lágu leiðir
saman á ný. Ási og Fríða systir
höfðu tekið saman og við Ásta. Í
búskap ungs fólks var hverri krónu
velt, þegar keypt var til vetrarins
nutum við góðs af mat og kjöt-
vinnslusnilld Gunnu. Leið lá síðar á
æskuslóðir hennar, að Eyvindar-
hólum undir Eyjafjöllum, þar sem
fjallasýn er einhver sú fegursta
sem hægt er að hugsa sér. Ég
kynntist umhverfi og lífsgildum
sem höfðu mótað heiðursfólk;
Gunnu, systkini hennar og Ása vin
minn.
Við Gunna ræddum um eitt og
annað, Rangárþing, þjóðmál, veiði
og boltann. Við áttum gott spjall í
byrjun árs. Enn var tilefnið dálítil
bíladella. Gunna var hætt að keyra,
ég svo heppinn að fá að kaupa af
henni tvítuga Toyotu sem stóð strí-
heil í bílskúrnum. Auðvitað lauk
þessum fundi í þjóðlegum mat af
bestu gerð.
Ég fann að vaxandi vanheilsa
var farin að reyna verulega á þolrif
vinkonu minnar, en hún bar ekki
sorgir sínar á torg.
Daginn styttir, veturinn herðir
smám saman tökin, vindur gnauðar
um Eyjafjöll. Heiðurskonan Guð-
rún Sigurðardóttir er öll. Þó það
hafi haft sinn aðdraganda er harm-
ur kveðinn að nánustu fjölskyldu
og barnabörnin gráta heilum tár-
um. Ég og fjölskylda mín vottum
þeim dýpstu samúð.
En lífið heldur áfram. Él styttir
upp og daginn mun lengja á ný.
Eyjafjöll verða í vor fegurri en
nokkru sinni. Minningarnar verða
bjartar, um elskaða ömmu og heið-
urskonu, sem kvaddi í sátt við Guð
og menn. Hún var glæstur fulltrúi
kynslóðar sem lifað hefur mestu
breytingar á Íslandi. Góða ferð,
kæra vinkona.
Samúel Örn Erlingsson.
GUÐRÚN
SIGURÐARDÓTTIR