Fréttablaðið - 18.10.2003, Blaðsíða 22

Leikstjórinn Quentin Tarantinohristi heldur betur upp í kvik-
myndabransanum árið 1992 með
hinni blóðugu frumraun sinni
Reservoir Dogs. Hann varð
heimsfrægur á augabragði og
ekki spillti fyrir aðdáun fólks á
honum að hann vann á mynd-
bandaleigu áður en hann fór út í
kvikmyndagerð. Þarna var amer-
íski draumurinn kominn fram
holdi klæddur, eina ferðina enn,
og vídeónördinn var allt í einu far-
inn að búa til bíó með heitustu
nöfnunum í bransanum.
Ferskir straumar
Reservoir Dogs byggði að
miklu leyti á Hong Kong-mynd-
inni City on Fire frá árinu 1987 en
Tarantino hefur aldrei farið leynt
með aðdáun sína á austrænum
hasar- og bardagamyndum. Hann
fer heldur ekki í felur með það að
hann fær lánað hjá öðrum kvik-
myndagerðarmönnum og stelur
og stílfærir miskunnarlaust, enda
mótaður sem leikstjóri af ára-
löngu bíóglápi.
Tarantino fylgdi Reservoir
Dogs eftir með Pulp Fiction sem
bar öll helstu höfundareinkenni
leikstjórans; poppuð, smellin og
hressileg samtöl, brotakennda at-
burðarás og ruddalegt ofbeldi.
Pulp Fiction hreppti Gullpálmann
á Kvikmyndahátíðinni í Cannes
þegar Tarantino var aðeins 31 árs.
Sigurinn þar var evrópskum fag-
urkerum til mikils ama en menn-
ingarelítunni þótti verðlaunin
sækja full stíft yfir Atlantshafið á
þessum árum. Myndin var svo til-
nefnd til sjö Óskarsverðlauna en
hreppti einungis ein, fyrir besta
frumsamda handritið.
Týndist í stríðsmynd
Það fór lítið fyrir Tarantino eft-
ir sigurinn með Pulp Fiction og
sögusagnir um að hann væri út-
brunninn og gæti aldrei fylgt Res-
ervoir Dogs og Pulp Fiction eftir
komust á kreik þegar aðdáendur
hans tók að lengja eftir næstu
mynd. Árið 1997 sendi hann frá
sér Jackie Brown, sem hann vann
upp úr glæpasögu eftir Elmore
Leonard. Myndin var vitaskuld
vel úr garði gerð en hörðustu og
ofbeldissinnuðustu aðdáendur
leikstjórans voru þó ekki allir
sáttir og því er ekki hægt að segja
annað en að Jackie Brown sé
nokkuð vanmetin þar sem snilld-
artaktar Tarantinos eru vissulega
til staðar þó minna fari fyrir
þeim.
Tarantino tók sér enn lengra
hlé eftir Jackie Brown og þó að
fréttir bærust reglulega af því að
séníið sæti við skriftir skilaði ekk-
ert sér á filmu. Hann segist hafa
þurft tíma til að slaka á áður en
hann sneri sér aftur að handrita-
skrifum enda staðráðinn í því að
næsta mynd ætti að vera hans frá
grunni. Hann byrjaði á handritinu
Inglorius Bastards, sem hann lýs-
ir sem The Good, The Bad and
The Ugly í Frakklandi stríðsár-
anna. Hann hafði litla stjórn á
hugmyndaflæðinu og handritið
blés út í allar áttir þannig að fyrr
en varði var hann kominn með
þrjú handrit sem öll voru langt
því frá fullkláruð. Það var svo
ekki fyrr en framleiðandi Tar-
antinos, Lawrence Bender, grát-
bað hann um að gera bíómynd á
næstu tíu árum að Kill Bill skaut
upp kollinum.
Ekkert mál
Það komst hreyfing á málið í
sukkpartíi að loknum Golden
Globe-verðlaununum í febrúar
árið 2000 en þar hittust Tarantino
og Uma Thurman. Þau höfðu
fengið hugmyndina að persónu
Brúðarinnar á meðan tökur á Pulp
Fiction stóðu yfir en saga hennar
er í stuttu máli sú að hún er fyrr-
um leigumorðingi sem ætlar að
hætta í bransanum og ganga í það
heilaga. Foringinn hennar, Bill,
sættir sig ekki við slíkt liðhlaup
og sendir félaga hennar í morð-
ingjagenginu DIVAS (Deadly
Viper Assassination Squad) til að
koma Brúðinni fyrir kattarnef.
Gengið gerir árás á brúðkaups-
daginn, drepur brúðgumann og
Brúðurin fær skot í höfuðið, miss-
ir fóstur og liggur í dauðadái í
fjögur ár en þegar hún vaknar í
hefndarhug verður fjandinn laus.
Tarantino ákvað á staðnum að
rusla Kill Bill af og fullyrti að
hann yrði enga stund að skrifa
hana, hún yrði 88 mínútur og
hræódýr í framleiðslu. Það er svo
fyrst núna að Kill Bill lítur dags-
ins sljós. Handritið varð 220 síðna
langt og myndin er þrjár og hálf
klukkustund þannig að ákveðið
var að skipta henni í tvennt. Hún
var tekin upp á sex stöðum, aðal-
lega í Kína, og Tarantino skilaði
henni af sér 155 dögum of seint og
fór 13 milljónir dollara fram yfir
upphaflega fjárhagsáætlun.
Valin kona í hverju rúmi
Tarantino stillir sem fyrr upp
eðalmannskap í Kill Bill. Uma
Thurman er í broddi fylkingar en
félagarnir sem snúa baki við
henni eru leiknir af Lucy Liu,
Daryl Hannah og Vivica A. Fox
og erkitöffaranum Michael Mad-
sen, sem er eini karlmaðurinn í
þessu svakalega gengi. Það er
svo gamli kung-fu jaxlinn David
Carradine sem leikur ófétið hann
Bill. Tarantino hafði upphaflega
hugsað sér Warren Beatty í hlut-
verkinu og Bill átti aðeins að
koma fram í lok myndarinnar,
ekki ósvipað og Marlon Brando í
Apocalypse Now. Tarantino réð
hins vegar ekkert við persónuna
á meðan handritið var í vinnslu
og Bill drottnar því alveg yfir
seinni helmingi Kill Bill. Hlut-
verkið varð því allt of viðamikið
fyrir hjartaknúsarann Beatty,
sem dró sig í hlé.
Ofbeldi er list
Fyrri myndin í Kill Bill-bálkn-
um var frumsýnd á Íslandi í vik-
unni. Hún byrjaði fyrir rúmlega
viku í Bandaríkjunum, skaust
beint í efstu sæti aðsóknarlista
og hefur fengið prýðilega dóma.
Gagnrýnendur finna það helst að
henni að það ber ekkert á stíl-
færðum samtölunum sem hafa
einkennt fyrri myndir kappans
og í Kill Bill Vol. 1 er víst ekki
sögð ein eftirminnileg setning.
Aðaláherslan er á blóðuga bar-
daga til heiðurs gömlu kung fu-
myndunum og þar slær Tarantino
hvergi af. Útlimir fjúka í allar
áttir og blóðið streymir í hund-
ruðum lítra. Tarantino lætur alla
gagnrýni á ofbeldið sem vind um
eyru þjóta. „Ég finn enga þörf
hjá mér til að réttlæta ofbeldið,“
segir hann í viðtali við breska
tímaritið Empire. „Það er ástæð-
an fyrir því að Edison fann upp
kvikmyndatökuvélina. Ofbeldið á
heima í kvikmyndum. Bókmennt-
ir ná ekki að fanga það fullkom-
lega og ekki myndlist heldur. Bíó-
ið getur þetta. Kill Bill er vissu-
lega ofbeldisfull. Hún er ofsa-
fengin. Auðvitað. Þetta er Tar-
antino-mynd. Þú ferð ekki á tón-
leika með Metallicu og biður þá
um að lækka í tónlistinni.“
Ekkert tölvudrasl
Þeir sem hafa séð fyrri hluta
Kill Bill freistast óhjákvæmilega
til þess að lýsa henni með klisj-
unni „sjónræn veisla“. Tarantino
fer algerum hamförum og bland-
ar saman kvikmyndagreinum og
þannig er til að mynda magnaður
kafli myndarinnar, sem segir for-
sögu erkióvinar Brúðarinnar, O-
Ren Ishii (Lucy Liu), teiknaður.
Hápunktur myndarinnar er
geggjaður sverðabardagi Brúðar-
innar við 88 útsendara O-Ren
Ishii. Stílfærslan er engu lík en
þeir sem falla í þá gryfju að bera
atriðið saman við slagsmál Keanu
Reeves við 100 vonda agenta í The
Matrix Reloaded eiga ekki von á
góðu.
„Í fyrsta lagi hef ég alltaf litið
á svörtu jakkafötin sem mín svo
ég lít ekki á þessa gaura sem
Agent Smith. Ég lít á þá sem Res-
ervoir Dogs með hallærislegri
sólgleraugu.“ Tarantino bætir því
við að þar fyrir utan hafi hann alls
ekki áttað sig á skyldleika milli at-
riðanna. „Það eru engar helvítis
tölvur hérna. Ég er kominn með
algert ógeð á því drasli. Þetta er
gert upp á gamla skólann með
tökuvélum,“ segir Tarantino, sem
fullyrðir að tölvutæknin muni
drepa kvikmyndina sem listform
á næstu tíu árum með þessu
áframhaldi.
Í lausu lofti
Tarantino skilur þó við áhorf-
endur Kill Bill í sömu sporum og
bræðurnir gera í The Matrix
Reloaded þar sem myndunum
lýkur báðum í miðjum klíðum og
fólk mun ekki geta dæmt Kill Bill
sem heild fyrr en í febrúar á
næsta ári þegar Vol. 2 kemur í
bíó. „Vol. 1 er hrein og klár
adrenalínsprengja,“ segir leik-
stjórinn við Empire. „Við hægj-
um aðeins ferðina í númer tvö og
kynnumst persónunum betur,
ekki síst Bill, sem er nánast í
Ofbeldið á heima
í kvikmyndum.
,,
22 18. október 2003 LAUGARDAGUR
Leikstjórinn Quentin Tarantino lætur nú loks að sér kveða eftir sex ára þögn,
aðdáendum sínum til ómældrar ánægju. Hann er þekktur fyrir ruddalegt ofbeldi
og vel skrifuð samtöl. Það fyrrnefnda drottnar yfir fyrri hluta Kill Bill þar sem leik-
stjórinn nær nýjum hæðum í blóðsúthellingum. Þeir sem sakna rithöfundarhæfi-
leika Tarantinos verða hins vegar að bíða fram yfir áramót.
Hundruð lítra
af blóði
BRÚÐURIN
Uma Thurman vaknar í brjáluðu skapi eftir
að hafa legið í dái í fjögur ár. Hún hyggur
á hefndir og gengur í skrokk á þeim sem
myrtu tilvonandi eiginmann hennar á
brúðkaupsdaginn.