Tíminn - 04.10.1973, Blaðsíða 23

Fimmtudagur 4. október 1973
TÍMINN
23
bað er mikil fátækt i Indlandi,
og það er erfitt fyrir Vestur-
Evrópubúa að skilja, að það séu
til menn hér á hnettinum sem lifa
I svo mikilli fátækt árið 1973. Og
ekki hillir undir að indversku
þorpin losni úr þeim fátæktar-
viðjum, sem þau eru i. Það eru
700.500 þorp i Indlandi. Tveir
þriðju af ibúum Indlands búa i
þorpum, og þegar manni er kunn-
ugt um, að sjöunda hver mann-
eskja á jörðinni er þar með, skilur
maður hve vandamál Indlands er
umfangsmikið. Tveir af hverjum
þrem kunna hvorki að lesa né
skrifa og i þorpunum er litið upp
til þeirra, sem það kunna.
Gættu þin
á ókunnugum
Eitt af mörgum indverskum
þorpum er Baukaúli, sem er um
eins klukkutima akstur frá höfuö-
borg Indlands, Nýju Delhi. Þegar
ég fór þangað fyrst, ætlaði ég
upphaflega með troðfullum
áætlunarbil, þar sem Indverjarn-
ir hanga utan á hurðinni eða
ryðguðum brettunum. Það er lika
hægt að sitja á þakinu. Allt er
leyft. En þar sem ég treysti mér
ekki til likamsæfinga og vildi
heldur ekki koma til þorpsins á
leigubil, af ótta við aö vekja tor-
tryggni fátækra ibúa, valdi ég
gamalt, ryðgað vélhjól. Þannig
grip hafði fólkið i þorpinu
áreiðanlega séð.
Sá fyrsti, sem ég hitti i þorpinu,
var mjög gamall maður. Hann
vissi ekki hvað hann var gamall,
en enginn i þorpinu Baukauli var
eldri en hann og hann var álitinn
sjötugur, kannski 75 ára.
Ég var boðinn heim til hans, og
I fyrsta skipti kom ég nú inn á
heimili indverskrar fjölskyldu i
þorpi. Það er kannske ekki rétt að
segja inn á heimili, þvi indversk-
ar fjölskyldur eru mest úti við,
nema um háregntimann. Ég hafði
heppnina með mér. Ég var stadd-
ur hjá Banwari fjölskyldunni.
Gamli maðurinn var höfuð fjöl-
skyldunnar, eins og sá elzti er
alltaf hjá hinni indversku fjöl-
skyldu, og orð hans voru lög. A
óskiljanlegan hátt urðum við
beztu vinir, þótt við yrðum að tala
með túlk. Sá gamli talaði hindi,
eins og flestir gera i þorpum á
Norður-Indlandi. Ég talaði ensku.
Það er yfirleitt erfitt að nálgast
Indverja. Margra ára einangrun,
erfðavenjur, yfirráð Englendinga
fram til ársins 1947 ásamt fleira
gera Indverja tortryggna i garð
ókunnugra. Börnin læra af for-
eldrum sinum, að umfram allt
beri þeim að vera á verði gagn-
vart ókunnugum. Það var lfka
horft með undrun á hvita mann-
inn, sem gekk inn i leirkofann.
Með andlitið hulið
Mörg börn léku sér á jörðinni.
Tvær kýr og nokkrir kálfar
drukku úr fötum. Kona gaf lítilli
stúlku brjóst. Hún sat á fléttuðum
bekk i forsælu trés. 1 horninu á
garðinum sat kona i keng yfir eld-
stæði og sauð nokkrar baunir i
beygluðum potti. Nokkrar konur
báru slæðu fyrir andlitinu — ööru
hvoru. Ég mátti sjá andlit þeirra,
en elztu mennirnir máttu það
auðsjáanlega ekki. Hvernig stóð á
þvi? Jú, ættarhöfuðiö Banwari
átti þrjá syni. Þeir voru allir
kvæntir og áttu börn. Hver fjöl-
skylda hafði kofa út af fyrir sig,
og svo þennan garð sameiginlega.
Verið var að byggja nýjan kofa úr
INDVERSKU
ÞORPI
Þessi eru meöal yngstu meðlima Banwari fjölskyldunnar. Börnin hjálpa til á ökrunum, ef þau eru ekki
meðal þeirra heppnu, sem njóta skólagöngu.
leir og gömlu tré sem uppistöðu.
Það var einn af sonarsonum
gamla mannsins, sem ætlaði nú
að kvænast. Afinn mátti ekki sjá
andlit tengdadætranna, og karl-
mennirnir I hverri fjölskyldu fyr-
irsig máttu ekki sjá andlit kvenn-
anna Ihinum fjölskyldunum. Eins
og af eðlishvöt vissu konurnar
alltaf, ef „rangur” maður var i
nánd. Þetta er ekki eingöngu
trúaryenja, heldur lfka siðferðis-
legt. Hvers vegna ég gat leikið
lausum hala án þess að konurnar
hyldu andlitin, tókst mér ekki að
fá vitneskju um.
Mennirnir tæða málin,
konurnar vinna
Það voru 18 meölimir I Banwari
fjölskyldunni, og þeir töluðu ekki
mikiö saman. t þess þrjá daga,
sem ég heimsótti fjölskylduna —
kom og fór eins og ég vildi — kom
varla fyrir að karlmennirnir töl-
uðu við konurnar. Það eru aðeins
mennirnir, sem ræða málin,
meðan konurnar vinna þaö sem
þarf. Ótrúlegt hverju þær koma i
verk. K1.6á morgnana fóru þær á
fætur og gáfu yngstu börnunum
að borða, en þeim var aldrei
þvegið. E.t.v. ofurlitil vatnsgusa
úr vatnsdælunni, og svo var frek-
ari þvottur látinn eiga sig. Þær
bjuggu til mat, meðan karlmenn-
irnir hvildu sig á fléttuöum
bekkjum, sem eru á hverju ind-
versku heimili, hvort sem það er
rikt eða fátækt. Eftir morgun-
matinn fara konurnar út á
akrana. Banwari fjölskyldan átti
landskika, sem lá samhliða öðr-
um jörðum rétt utan við þorpiö.
Landskiki Banwari fjölskyldunn-
ar gefur af sér um tvær til þrjár
uppskerur árlega, eins og flestir
hinir akrarnir i Baukauli þorpinu.
En seinasta monsúnregnið brást,
og þá þrengdi að fjárhagnum eða
réttara sagt matarforðanum.
Uppskeran er ekki seld, heldur
birgir hver sig upp.
Konurnar sjá um akurinn.
Börnin, sem eru á brjósti, eru
tekin með út á akurinn, en afinn
er heima með þau börn, sem ekki
eru á brjósti og ekki heldur i
skóla.
Sjónvarp fyrir
karlmennina
Uppkomnir synir sjá um að
konurnar á akrinum vinni störfin
þar rétt. Fyrir kemur aö þeir rétti
þeim hjálparhönd, þegar mest er
aö gera. Annars ganga þeir yfir-
leitt um bæinn og rabba saman.
Stundum les einn af þeim fáu,
sem kann að lesa, upphátt úr dag-
blaðinu, eða þeir hlusta á útvarp-
iö. A kvöldin horfa karlmennirnir
á sjónvarp á torginu, en þvi er
komiö þar fyrir að tilstuðlan for-
mannsins i þorpsráðinu. Hann
setur tækið fyrir framan dyrnar á
húsinu sinu.
Baukauli hefur rafmagn, en þar
með er ekki sagt, að rafmagn sé
leitt i smákofana, en þó er hér um
mikla framför að ræða. Nú fyrst
heyrist i útvarpi og sjónvarp sést,
en það gerir það reyndar aðeins i
héruðum i nánd við Bombay og
Nýju Delhi. Rafmagnið gerir það
kleift, að hægt er að úða yfir
akrana með rafmagnsdælu. Þess
vegna eru nú tvær til þrjár upp-
skerur á ári i Baukauli, i stað
einnar áður.
Liftrygging foreldr-
anna
Það eru mörg börn i Banwari
fjölskyldunni, eins og reyndar öll-
um öðrum fjölskyldum i þorpinu.
Þrátt fyrir mikla baráttu fyrir að
hver hjón eignist aðeins tvö börn,
eiga hver hjón hér i Baukauli, og
flestum öðrum indverskum þorp-
um, 5-7 börn. í Indlandi öllu fjölg-
ar um 40.000 manneskjur á dag, á
ári nemur fjölgunin 12-13 milljón-
um.
Margir spyrja, hvers vegna
fólkið skilji ekki nauðsyn þess að
halda ibúafjölguninni niðri i svo
fátæku landi. Kannski er það
vegna þess, að fólkinu finnst það
ekki vera fátækt. Þaö er algjör
misskilningur að halda að fólkið i
Baukauli reiki um og finnist það
vera fátækt og óhamingjusamt.
Menn vilja eiga mörg börn, af þvi
aö þeim þykir vænt um börn og
yrðu óhamingjusamir, ef þeir
ættu aðeins tvö. Börnin eru lif-
trygging foreldranna, og afinn og
börn hans gætu ekki lifað, ef þau
ættu ekki mörg börn. Indverska
rikið borgar engan (elli)lifeyri.
Þess vegna sér hver um sig sjálf-
ur, og indverska rikisstjornin á i
miklum erfiðleikum meö barna-
fjöldatakmarkanir sinar. 1 Bau
kauli hittum við tvo sendimenn
frá „barnatakmörkunarskrifstof-
unni”. Þeir ganga kofa úr kofa til
að fá karlmennina til að láta gera
sig ófrjóa, ef þeir eiga fleiri en
þrjú börn, og þeir segja konunum
að nota varnir. En sjaldan tekst
þeim að sannfæra nokkurn.
(þýtt.) Gbk.
1 14444
m/iiFm
14444 » 25555
BÍLALEIGA
ImrC ' Auqlýsingastofa Tímans er í
^ Aðalstræti 7
endur
Símar 1-95-23 & 26-500
CAR RENTAL
BORGARTUN 29
Electrolux
Ljósaskoðun stendur yfir
samlokurnar dofna ekki
með aldrinum
Notið það besta
1ILOSSZ
Skiphoiti 35 • Simar:
8-13-50 verztun • 8-13-51 • verkstæði • 8-13-52 skrifstofa