Tíminn - 21.10.1973, Blaðsíða 8

8
TíMtNN
Sunnudagur 21. október 1973.
M/S HVASSAKKLI-. Þegar Kolf var búinn i Samvinnuskólanum, þá fór hann til sjós og byrjaði sem
léttadrengur á Ilvassafelli. Kftir eitt ár var hann orðinn fullgildur háseti á skipinu og klefanautur
virtasta mannsins á dckkinu. Iljörf hugmynd um flugtúr milli Ilanmerkur og Finnlands batt enda á
glæsilegan sjómcnnskuferil, sem taldi 21 mánuð.
farinn að hugsa um að helga mig
langfart og sjómennsku. Ég
öfundaði yfirmennina, sem voru
logagylltir og borðalagðir og þá
sérstaklega loftskeytamanninn,
en hann gerði aldrei neitt. Hann
labbaði bara i land til að
skemmta sér, þegar búið var að
binda skipið og kom svo um borð
aftur, þegar átti að fara að sigla. I
sjó gerði hann ekkert annað en að
skamma okkur sem lægra vorum
settir i skipinu og svo hafði hann
bókhaldið fyrir brytann. Nú
ákvað ég að vera loftskeyta-
maður. Ég fór meira að segja i
inntökupróf i loftskeytaskólann,
en inntökupróf var i ensku,
dönsku og algebru.
Ég kolféll auðvitað á al-
gebrunni. Hún var ekki kennd i
Samvinnuskólanum og ég vissi
hvorki upp né niður, og siðan hef-
ur mér alltaf þótt svolitið vænt
um algebruna.
Töfrar i skyrtusölu og
frami á sjó
Þvi er ekki að leyna, að töfrar
minir i skyrtusölu og sölu á skó-
taui / örar „prómisjónir” og
Úr afgreiðslusal
Sigurður Ggilsson, sendill og Aslaug i afgreiðslusalnum hjá Rolf Johansen & co.
mannvirðingar i skipinu gerðu
mig vinsælan hjá yfirmönnum
skipsins, sem nutu þessara hæfi-
leika minna i rikum mæli, en að
sama skapi féll gildi mitt hjá
undirmönnum, þvi að þeim
ofbauð frami minn og mannvirð-
ing.
Og auðvitað kom að þvi að
velgengnin steig mér til höfuðs og
hljóp með mig i gönur.
Það bar til að ég, eftir 21
mánaða starf bað um fri. Mér
var lofað friinu, en á siðustu
stundu var leyfið afturkallað af
einhverjum ástæðum og við sigld-
um frá Reykjavik til Álaborgar
og Helsingfors.
Þegar skipið kom til Álaborgar,
ákváðum við tveir, að stinga af og
ætluðum við að fljúga til Helsing-
fors frá Álaborg og taka skipið
þar aftur. Auðvitað var þetta
fáránleg hugmynd — að þykjast
verða af skipinu, en ef til vill hef-
ur afturkallað sumarfri eftir 21
mánaðar starf átt sinn þátt i
tiltækinu.
Þeir settu upp húfur
Hvassafellið átti að sigla
klukkan sex um kvöld og i stað
þess að fara um borð, komum við
okkur fyrir á notalegri krá og
vorum á augabragði komnir i
skemmtilegan félagsskap með
ungu dönsku fólki. Hvassafell
sigldi sinn sjó.
Alltaf var fólk að koma og fara
af kránni. Alls konar fólk. Meðal
annars komu þarna tveir danskir
lögregluþjónar með griðar stóran
hund i bandi. Ég hefi aldrei fyrr
né siðar séð svona stóra hunda.
Þeir tóku ofan húfur og spjölluðu
við fólkið. Við buðum þeim upp á
bjór, og mér er það minnisstætt
að þeir þáðu bjórinn og drukku
hann á svolitið sérstæðan hátt.
Þeir beygðu höfuðið aftur og létu
innihaldið úr flöskunni renna
beint ofan i maga, eins og þeir
væru að hella i könnu.
Við sögðum þeim, að við værum
tveir islenzkir sjómenn sem vær-
um i „frii”.
— Já-já i frii sögðu þeir.
Kannski á Hvassafelli.
— Já á Hvassafelli sögðum við.
Ja-so, sögðu þeir þá og stóðu
upp og settu upp húfur. Skipti nú
engum togum, að þeir tóku i
hnakkadrembið á okkur og við
vorum færðir um borð i logandi
hvelli. Hvassafellið beið ennþá
fyrir utan höfnina og verið var að
leita að okkur út um allt.
Ég gleymi þvi liklega aldrei,
þegar komið var með okkur um
borð og öll skipshöfnin varð vitni
að þvi þegar komið var með
strokumennina tvo i lögreglubáti
út i skipið.
Allir voru á þilfari og efst i
brúnni var Bergur Pálsson, skip-
stjóri, og hann kvað upp þann
dóm, að við gætum hypjað okkur i
land á fyrstu islenzku höfn, sem
skipið kæmi i.
Þar með var sjómennskunni
lokið fyrir fullt og fast.
Hvassafellið sigldi til Finn-
lands. Það var svo sannarlega
ekki lengur bjart yfir framtiðinni.
Horfur og útlit með skuggalegra
móti.
Tékkneskar kvenbuxur
og fleira drasl.
Ég fór auðvitað að hugleiða
hvað ég ætti nú að taka til bragðs
þegar skipið kæmi til Islands aft-
ur.
Það varð úr, að ég skrifaði
Ásbirni Ólafssyni, heildsala bréf
og bað um vinnu. Ég þekkti Ás-
björn ekki neitt, hann var aðeins
frægur heildsali i borginni. Þetta .
bréf póstlagði ég svo i Kaup-
mannahöfn. Ég fékk svar, þar
sem Ásbjörn segir mér að tala við
sig, þegar ég komi til landsins.
Og það gerði ég.
Á þeim árum var Ásbjörn oft
mikið upptekinri maður og það
var ekki fyrr en eftir hálfan
mánuð, að mér tókst að ná tali af
honum, en hann var þá með starf-
semi sina á Grettisgötunni i öðru,
eða þriðja húsi frá fangelsinu.
Það varð úr, að Ásbjörn réði
mig i einn mánuð til reynslu, sem
sölumann og næsta dag var ég
komin með þrjár sölutöskur, eina