Tíminn - 21.10.1973, Blaðsíða 16

16
TÍMINN
Sunnudagur 21. október 1973
1
Bjargaðu okkur, mamma
%

ISAL
Störf hjá ísal
Óskum eftir að ráða nokkra járniðnaðar-
menn, vélvirkja, bifvélavirkja og mann á
smurstöð.
Ráðningartimi eftir samkomulagi.
Nánari upplýsingar gefur ráðningarstjóri.
tslenzka Álfélagið hf.
Straumsvik.
UNGU hjónin urðu aft nauftlenda i
snjóauöninni vegna gifurlegrar
snjóhriftar. Likur til þess, aft þau
slyppu lifandi voru næstum eng-
ar. En Clarissa Garvin vissi aft
móftir hennar haffti yfirnáttúru-
iega hæfileika....
Uér birtist frásögn Clarissu Gar-
vin um björgunina.
Móftir min, Doris Brennan.var
nýkomin heim þennan iskalda
janúardag árið 1950. Eftir henni
biftu liftsforingi i ameriska flug-
hernum ásamt presti. Mamma
bauft þeim inn. — Ég vissi alltaf
aft eitthvaft væri aft, hversvegna
hefftu þeir annars átt að koma:
sagfti hún vift mig siftar.
Presturinn sagði mömmú, aft
litla flugvélin, sem eiginmaftur
minn Donald flaug, væri horfin á
auönunum norftarlega i Alaska.
Þrátt fyrir umfangsmikla leit
væri flugvélin ekki fundin. Flug-
liftsforinginn bætti við, aft litlar
likur væru á, aft við fyndumst á
lifi.
Engin lífsvon
Donald og ég höftfum verift týnd
i tiu daga, eftir aft ofsaleg snjó-
hrift haföi neytt Donald til að
nauðlenda. Hvorugt okkar var
slasaft, en vélin var gjörónýt.
Vængir hennar voru rifnir af og
útvarpift var ónýtt. Vift vorum
sjálf viss um aft þetta væri allt
vonlaust. Vift sátum i hnipri i
ónýtri flugvélinni og vonuftum aft
kraftaverk gerftist, þvi að vissu-
lega væri þaft kraftaverk, ef ein-
hver sæi okkur á þessum viftáttu-
miklu, snæviþöktu auðnum. Vift
áttum dálitift nesti og auk þess
flösku af koniaki, sem átti að
halda lifi i okkur i kuldanum. Við
höfftum gefið upp alla von um aft
komast til næstu mannabústafta,
sem eftir útreikningum okkar
voru i 200-300 km fjarlægft.
Donald og ég höfftum sem sagt
komizt aft þeirri niöurstöftu, aft
likur þess aft viö lifðum af væru
næstum engar.
En ég var sannfærft um aft ég
gæti náft sambandi vift móður
mina, þó aft hún væri stödd i mörg
þúsund kilómetra fjarlægft i New
Jersey. Alveg frá þvi aft við nauð-
lentum haffti ég reynt aft komast i
samband vift hana, en það haffti
ekki heppnazt.
Yfirnáttúrulegur
hæfileiki
Mamma haffti einstakan hæfi-
leika. Hún gat séft hvaft einhver
manneskja tók sér fyrir hendur i
mikilli fjarlægö, ef hún afteins
Clarissa Garvin, sem bjargafti lifi sinu meft hugsanaflutningi.
komst i samband vift hana. Ég
haffti vitaft um þennan hæfileika
mömmu frá barnæsku og
mamma haffti oft sagt vift mig: —
Clare, ef þú lendir einhvern tima i
hættu, hugsafti þá til min og
reyndu aft senda skilaboð. Ef þú
hugsar mjög djúpt, beinir hugan-
um eingöngu aft skilaboðunum, er
ég viss um að þú nærft sambandi
við mig...
Þegar nauftlendingin gerftist
árið 1950, var mamma fimmtug.
Árift 1924 giftist hún Ivor Moore,
og ég, sem var eina barnift þeirra,
fæddist 1925. Arift 1946 giftist ég
Donald Garvin, sem þá var i leyfi
úr flughernum. Vift eignuftumst
tvö börn, Doris fædd 1947 og Ivor
fæddur 1948.
Ég var orftin útlærft hjúkrunar-
kona, þegar ég hitti Donald. Hon-
um bauftst flugmannsstafta i
Alaska. Hann tók boftinu og við
fluttum til Fairbanks, en
mamma haffti ennþá heimili sitt i
New Jersey. Þegar faftir minn
lést árift 1948, flutti hún i litla ibúft
i úthverfi i Jersey.
Flugvélin hans Donalds var eini
tengilifturinn vift umheiminn á
hinum afskekktu stöftum i
Alaska. Hann flaug með nauð-
synjar til afskekktra byggöa-
kjarna, þegar ibúarnir þar gátu
ekki náft þeim á annan hátt.
Frostkaldan janúardag árið
1950 kom neyðarkall frá býli 400
km norftaustan viö Fairbanks.
Héraftslæknirinn þurfti aft gera
keisaraskurft og baft um lyf og að-
stoð hjúkrunarkonu. Hjúkrunar-
konan á staðnum var veik og ekki
var önnur fyrir hendi. Þess vegna
ákvaft ég að fara meft manninum
minum. Börnunum var komift
fyrir hjá nágrönnunum og við
lögftum af staft i snjókomunni.
Hugsana-
flutningurinn
Tiu dögum siftar gátum viö séft i
hendi okkar aft vift vorum dauða-
dæmd, ef gerftist ekki kraftaverk.
Ég reyndi að hugsa til mömmu,
en það heppnaftist ekki. Þaft var
áreiftanlega þvi aft kenna, að ég
trúfti ekki á hugsanaflutning- ekki
nógu mikift a.m.k. Þegar hlé varft
á hriftinni siftdegis, gekk ég út og
hugsafti fast til mömmu.
Þaft birti nú svo mikift aft fjalls-
tind i nokkurra kilómetra fjar-
lægð bar greinilega vift himininn.
Fjallift liktist isbirni i lögun og
einn tindanna minnti á örn á flugi.
Fjallift gnæföi eitt upp úr auftninni
og önnur fjöll voru ekki i grennd.
Ég útilokaði allar hugsanir um
dauftann hér i auftninni, og hvaft
mundi verfta af börnunum min-
um. Ég horfði fast á fjallift og
hugsafti um mömmu. Siðan sagfti
ég upphátt:—Mamma við erum
heil á húfi, en vift getum ekki lifaft
lengi enn. En vift erum rétt hjá
fjalli og ef þiö finnið þaft, þá finnift
þift okkur einnig.
Ég sneri andlitinu mót fjallinu
með lokuð augu. Tár runnu niftur
kinnarnar á mér. Ég stóft svona i
nokkrar minur og siftan skreið ég
aftur inn i flugvélarflakið og
styrkti mig meö koniakssopa.
Kannski var þaft einber ósk-
hyggja, sem fékk mig til aft segja
við Donald: — Ég er viss um aft
okkur verður bjargaft á morgun.
Hann svarafti ekki strax, en
spurfti svo: — Mamma þin? Ég
kinkafti kolli. Ég hafði sagt hon-
um frá hæfileikum mömmu. Ég
haffti lika sagt honum frá, hvaft
gerftist vift daufta pabba. Ég ætla
aft segja frá þvi i stuttu máli:
Faftir minn var alvarlega veik-
ur og vift fórum heim frá Alaska.
Honum fór brátt aft batna aftur og
eitt kvöldift, þegar viö heimsótt-
um hann á sjúkrahúsift var hann
mjög hress. Vift fórum heim frá
sjúkrahúsinu um niuleytift. Vift
sátum i dagstofunni þetta sama
kvöld, þegar mamma leit allt i
einu á mig og sagfti skýrt: —
Clare, faftir þinn var að deyja.
Hann dó úr hjartaslagi.
Fimm minútur liftu, áftur en
siminn hringdi og beftift var um
samtal vift manninn minn. Þegar
hann var búinn að tala, var hann
dálitift undarlegur á svipinn.
— Þaft var rétt hjá þér, tengda-
mamma, sagfti hann hægt.
— Hann lézt fyrir fimm minút-
um. Skyndileg hjartalömun, sift-
an allt búift...
Heima i New Jersey sat
mamma núna yfir kvöldkaffinu,
þegar hún sá allt i einu fyrir sér
viðáttumikift sæviþakið landslag.
A miftrift auftninni sá hún okkur
Donald við flugvélarflakift.
— Ég sá sérkennilegt fjall i ná-
grenninu, sagfti mamma, — og ég
heyrfti þig kalla nafnið mitt. Ég
skap. Nú vissi hann aft okkur yrfti
bjargað.
Vift dögun morguninn eftir kom
litil flugvél til okkar. Donald flýtti
sé sér aft kveikja á lendingar-
flysunum, sem hann hafði gert úr
hlutum vættum i benzini, og svo
stóftum við og fylgdumst spennt
með lendingunni, sem tókst mæta
vel. Þaft var einn af beztu vinum
Donalds, sem stýrði flugvélinni.
Og vift flugum af staft til öryggis-
ins og lifsins.
Ég hringdi til mömmu um leið
Gömui mynd af Doris Brennan. Hún haffti óvenjulega hæfileika....
greip blaft og penna og skrifafti
niður, það sem ég ,,sá”. Ég gat
lika gert teikningu af svæftinu,
sem vélin var. Þá hvarf sýnin, eri
ég haffti teikninguna eftir. Ég
hringdi til einu stofnunarinnar,
sem kom i huga minn i augnablik-
inu. Það var FBI. Þeir sögftu mér
að koma strax og ég náði i leigubil
og lagði af stað.
FBI hafði samband vift stöð
flughersins i Fairbanks og gaf
skipun um aö teikning mömmu
skyldi strax fara til Alaska. —
Þér getift farift heim, frú Moore,
sögftu þeir. — Vift skulum sjá um
það sem eftir er.
Þeir stóðu vift orft sin. Fáum
klukkutimum eftir aft mamma
haffti tilkynnt þetta, hóf þota sig
til flugs og stefndi til Alaska.
Björgunin
1 Fairbanks var teikning
mömmu athuguft nákvæmlega.
Margir flugmenn könnuftust vift
isbjarnarfjallift, en þeir gátu ekki
skilift hvar viö vorum staftsett.
Þaft þýddi nefnilega aft viö vorum
meira en 60 km af leift okkar.
Strax eftir dögun voru fimm flug-
vélar komnar i loftið.
Við heyrftum drunurnar i þot-
unni, en gátum ekki séft hana
gegnum dimm skýin. En Donald
hellti benzini yfir bálköstinn, sem
hann haffti safnaft úr fáanlegu
rusli og kveikti i. Eldtungurnar
stigu upp i loftift og 2-3 minútum
seinna flaug þota yfir höfðum
okkar. Flugmaöurinn kastafti
nokkrum pökkum niður til okkar.
t þeim voru teppi, tjald, matur,
föt og meira aft segja gashitunar-
tæki.
— Þeir geta ekki lent hérna á
stórum flugvélum, sagfti Donald,.
— Þeir verfta aft senda litla.
Ég ætla að gera flugbraut fyrir
þá.
Donald fann staft, sem var góð-
ur til lendingar og komst i gott
og flugvélin hafði lent i Fair-
banks. — Ég vissi að þú varst heil
á húfi, sagfti hún strax. — Ég fékk
skilaboftin frá þér.
Andlát
móður minnar
Mamma haffti aldrei á ævi sinni
veikzt og vift höfðum enga ástæöu
til að óttast um hana. En aftfara-
nótt 10. nóvember 1972 vaknafti ég
skyndilega. Ég leit á klukkuna.
Hana vantafti fimm minútur i 12.
Maðurinn minn steinsvaf, en mér
fannst eins og eitthvað væri á
seyfti. Allt i einu heyrfti ég rödd
mömmu eins greinilega og hún
stæði við hliftina á mér: — Gráttu
ekki Clare, þvi ég er mjög ham-
ingjusöm. Pabbi þinn er kominn
til aft fylgja mér heim og nú erum
við saman aftur. Ég ætla að
kveðja ykkur öll, gættu sjálfrar
þin og fjölskyldunnar vel. Gráttu
ekki, þvi maftur grætur ekki, þeg-
ar fólk er hamingjusamt. Vertu
sæl, Clare..
Ég sat uppi i rúminu, þegar
mafturinn minn vaknafti og spurfti
hvort eitthvað væri að. —
Mamma varaftdeyja.sagftiég. —
Ég hringi til frú McCormack,
sagfti hann án þess aft viöhafa
frekari málalengingar. Frú Mc-
Cormack var nágranni móftur
minnar. Siminn hringdi lengi
áftur en frú McCormack svarafti.
Donald bað hana um aft fara til
mömmu og athuga hvort allt væri
i lagi. Hún kom aftur fimm
minútum siftar og sagöi snöktandi
aft mamma væri látin. Hún haffti
greinilega dáið i svefni. Læknar
staðfestu að mamma heffti látizt
af hjartaslagi, meftan hún svaf.
Við jörftuðum hana vift hliftina á
pabba samkvæmt ósk hennar. Ég
grét dálitift en ekki mikift, þvi aft
ég vissi aft mömmu leift vel hjá
pabba. Haffti hún kannski ekki
sagt mér þaft sjálf...?
(þýtt og endursagt. gbk)