Tíminn - 14.07.1974, Blaðsíða 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 14. júll 1974.
m&ssn
s.kriv(!mi
|ftÉÍÉ
•w;d^t
Christy Brown skrifar eingöngu á rafmagnsritvélina meö vinstri fæti,
KR. KMSTJÁN5SQN H.F.
SUDURLANDSBRAUT 2 • SÍMI 3 53 00
Erum aö fá síöustu Ford Bronco bílana fyrir verðhækkun
frá verksmiöjunum.
Leitið upplýsinga og gangið frá pöntun
Sölumenn í síma 35300.
SKRIF
MEÐ
Móftir hans var sterk kona meft
mikinn persónuleika. Ef hennar
heffti ekki notið vift, væri Christy
Brown lokaftur inni á hæli. Hann
fæddist fatlaöur, og nokkrir sögöu
hann vera „aumingja". En strax
sem barn gerfti hann allar
hrakspár aft engu.
Faðir hans var múrari, bræöur
hans sjö voru múrarar. Christy
Brown hefði sennilega fylgt ætt-
arvenjunni, ef hann hefði ekki
fæðzt svo fatlaður að læknar og
ýmsir fleiri ráðlögðu foreldrun-
um að senda þennan „aumingja”
á hæli. Hann þarfnast aöeins
þvottar og matar, sagði fólk.
Christy Brown, nú 41 árs að
aldri, hefur gert allar hrakpsár
að engu. Enn er hann fatlaður, en
er nú orðinn þekktur rithöfundur.
Hann skrifar allar bækur sínar
með vinstri fæti. Ein bóka hans,
„Down all days”, hefur verið
þýdd á 14 tungumál. Hann er
heppinn maður, nýgiftur og
hamingjusamur, og vinnukraftur
hans hefur aldrei verið meiri.
Þessi grein er um óvenjulegan
mann, sem hefur unnið afrek i
hjólastólnum sinum og gefið
öðrum, fötluðum nýja lifsskoðun.
Mamina brást aldrei
Það tekur þann, sem þekkir
ekki Christy Brown, nokkurn
tima að skilja hvað hann segir.
Hann á i nokkrum erfiðleikum
með að tala. En hann hefur úr
miklum brunni vizku og reynslu
að ausa, þar sem hann situr
fjötraður við hjólastólinn.
Hann byrjar að segja frá þvi,
að Crumlin hverfið i Dublin, þar
sem hann ólst upp, hafi breytzt
siðan hann leit þar fyrst dagsins
ljós árið 1932. Margir, sem hafa
leSið fyrstu bók hans „Vinstri
fóturinn minn” hafa skilið það
svo, að þarna hafi verið fátækra-
hverfi.
— Það var ekki beinlinis
fátækrahverfi, segir Christy. En
fjölskyldurnar þar voru mjög
stórar. Það var algengt, að hver
hjón ættu 10-12 börn. Og það var
mikið atvinnuleysi um þessar
múndir.
Chrysti fæddist á Rotunda
sjúkrahúsinu og var tfundi i
röðinni af systkinum sinum.
Fæðingin hafði næstum kostað
bæði móður og barn lifið, og
læknirinn var viss um að Christy
gæti ekki lifað. Hann var mjög
mikið fatlaður. Hann gat ekki
hreyft útlimi sina, nema vinstri
fótlegg. Seinna kom i ljós,
aö hann gat ekki stjórnað tal-
færunum eða gert hreyfingar til
að gera sig skiljanlegan, nema
fyrir þeim,sem umgengust hann
daglega,
— Hefði mamma ekki verið eins
sterk og hún var, væri ég ekki á
lifi nú, segir Christy Brown. Hún
mamma neitaði algjörlega að
senda mig á hæli. Hún sagði mér
siöar, að hún hefði strax, þegar ég
var smábarn, séð eitthvað
greindarlegt i augum minum.
Mamma brást mér aldri. Hins
vegar held ég ekki, að hún hafi
dekrað við mig. Hún hafði
einfaldlega ekki tima til þess.
Chris tekur sem dæmi, að
móöirin hafi aldrei viljað standa i
röð fyrir utan félagsmálaskrif-
stofuna til að ná i örorkubætur
fyrir soninn.
— Mamma vildi að við sæjum
um okkur sjálf, þótt það væri
erfitt. Pabbi var láglaunaður
múrari.
Fyrsta A-ið
Christy lá mest á eldhúsgólfinu
fyrsta ár ævi sinnar. Móðirin
skildi hljóð hans. Hún talaði við
hann. — Gefðu merki, ef þú
skilur, hvað ég segi, sagði hún.
Chris velti höfðinu yfir á vinstri
öxlina. Siðan velti hann þvi aftur.
Hann hafði skilið?
Fyrsta kraftaverkið i lifi
Christys gerðist, þegar hann var
fimm ára. Þaö var dag nokkurn i