Tíminn - 14.07.1974, Blaðsíða 37

Sunnudagur 14. júll 1974.
TÍMINN
37
þinni. Ef þú hættir ekki
að spegla þig, skal dóttir
þin verða tekin frá þér.
Drottningin varð
dauðhrædd, eins og von
var. Hún trúði þessu
raunar ekki og sagði þvi
reiðilega:
— Það getur aldrei
gert dóttur minni neitt
illt þótt ég skoði mig i
spegli, og ég skal láta
þig vita það, að ég
spegla mig þegar mér
sýnist.
— Þá ætla ég að segja
þér það, að dóttir þin
hverfur, ef þú speglar
þig oftar en þrisvar á
morgun, sagði gamla
konan.
Drottningin var
hrædd, en samt gat hún
ekki stillt sig um að lita i
spegilinn, daginn eftir,
þegar hún kom inn i
borðsalinn.
Þá heyrði hún allt i
einu rödd, sem sagði: —
Einn.
Drottningin varaðist
að lita i spegilinn á
meðan hún sat til borðs.
En nokkru seinna bjó
hún sig til ökuferðar i
skrautvagni sinum. Gat
hún þá ekki staðizt
mátið, en leit eitt augna-
blik i spegilinn umm leið
og hún fór út.
— Tveir, sagði þá
röddin.
Drottningin varð enn-
þá hræddari en áður. Og
hún gætti sin vel allan
siðari hluta dagsins. Um
kvöldið kom litla kon-
ungsdóttirin hlaupandi
til hennar og kallaði:
— ó, mamma, eigum
við ekki að ganga dálitið
um i garðinum? Það er
svo gott veðrið.
Drottningin þagði, en
hugsaði með sér. Ef ég
leiði dóttur mína við hlið
mér i garðinum, getur
ekkert illt komið fyrir
hana. Það eru heldur
engir speglar i hallar-
garðinum.
Þær lögðu þvi af stað
út i garðinn, og gengu
hægt. Þær skoðuðu trén
og blómin, sem uxu þar
allt um kring. Loks
komu þær niður að dá-
litlu vatni, sem var i
miðjum garðinum^ Þær
gengu út á brúna, sem lá
út i vatnið. Við hana lá
hvitmálaður bátur með
gylltum árum og gull-
saumuðu segli úr rauðu
silki. Þá varð litlu
stúlkunni að orði:
— Sjáðu hve vatnið er
tært. Það er hægt að
spegla sig i þvi!
Drottningin leit niður i
vatnið og skemmti sér
við að horfa á myndina
af þeim á vatnsfletinum.
— Þrir! sagði þá rödd-
in. Og drottningin vissi
ekki fyrri til, en dóttir
hennar var horfin.
Þið getið ekki imynd-
að ykkur alla þá sorg,
sem rikti í höllinni.
Drottningin grét og bar
sig aumlega. Hún
ásakaði sig fyrir þetta
og var óhuggandi^ Það
var uppi fótur og fit i
höllinni, þvi að allir voru
að leita að horfnu kóngs-
dótturinni.
Daginn eftir fór
drottningin i langelzta
kjólinn sinn, og hún
kærði sig ekkert um að
sjá i speglinum hvernig
hann færi. Hún hugsaði
aðeins um litlu stúlkuna
sina.
nógu langur. Hún sat við
þetta i þrjá dag^. Þegar
hirðmeyjarnar sáu, hve
iðin drottning þeirra
var, tóku þær sér allar
verk i hönd.
Drottningin vatt
þráðinn i hnykil|. Þá sá
hún allt i einu dóttur
sina. Hún sat þar i
skrautlegu herbergi.
Fyrir framan hana
stóðu þrír dvergar i
grænurn fötum. Þeir
færðu henni kökur og
ávexti.
— Elsku litla dóttir
min! kallaði drottningin
en þá hvarf sýnin, og
drottningin sat þar með
hnykilinn i hendinni.
Daginn eftir gekk hún
aftur út i skóg, til þess
að hitta litla manninn i
grænu fötunum. En i
stað hans hitti hún einn
af dvergunum, sem hún
sá hjá dóttur sinni.
— Ef þú vilt sjá dóttur
þina og heyra hana tala,
verður þú að vefa fallegt
klæði úr þræðinum þeim
arna, sagði dvergurinn.
— Ég kann ekki að
vefa, sagði vesalings
drottningin.
— Þú verður þá að
læra það, sagði dvergur-
inn.
Drottningin gekk heim
á leið i þungum þönkum.
Nú varð hún að læra
vefnað. Eftir þrjár vikur
var klæðið tilbúið.
Heyrði hún þá dóttur
sina segja: — Mér líður
reglulega vel og mér
leiðist ekkert. Samt
langar mig til að fara að
komast heim bráðum.
Drottningin sá dóttur
sina leika sér með
dvergunum.
Daginn eftir gekk hún
út i skóginn i þriðja sinn.
Mætti hún þá þriðja
dverginum.
— Ef þú vilt að dóttir
þin fái að fara heim til
sin aftur, verður þú að
sniða og sauma fallegan
kjól úr klæðinu þvi arna,
sagði dvergurinn.
Drottningin þagði, en
flýtti sér heim og
byrjaði að sauma. Allar
hirðmeyjarnar sátu við
að spinna, vefa og
sauma. Eldabuskurnar
voru nú svo einstaklega
iðjusamar og duglegar.
Það var hreinasta
ánægja að sjá, hvað allir
i höllinni voru orðnir
vinnusamir. Allt var
þetta drottningunni að
þakka. Hún komst sjálf i
gott skap, þegar hún sá,
hve allir voru iðnir og
ánægðir við vinnu sina.
Og áður en hún vissi af,
var hún farin að syngja
með hirðmeyjunum.
Um kvöldið var kjóll-
inn tilbúinn, svona lika
ljómandi fallegur. Og
óðara var litla kóngs-
dóttirin þar komin aftur.
Það er ekki hægt að gera
sér neina hugmynd um,
hve allir urðu glaðir. Svo
mikið er vist, að gleðin
var mikil.
Upp frá þessu breytt-
ist drottningin og öll
hirðin. Skrautgirni og
hégómaskapur þekktist
þar ekki framar.
Samt voru allir
miklu ánægðari en áður,
þvi að nú þekkti hirðin
þá gleði, sem vel unnið
starf veitir.
(Lausl. þýtt BS)
MARGAR HENDUR IL
. VINNA §SAMVINNUBANKINN 1 ÉTT VERK
— Takið alla þessa
stóru spegla burtu, sagði
hún. Ég get ekki séð þá
framar.
Þetta var gert. Og i
stað speglanna , lét
drottningin hengja upp
ljómandi fallegar mynd-
ir af dóttur sinni.
Drottningin leitaði og
leitaði um allan hallar-
garðinn. Þegar hún fann
ekki dóttur sina þar, fór
hún út i skóg, til þess að
leita þar. Þar mætti hún
skritnum náunga i
grænum fötum.
— Ég get sýnt þér,
hvernig dóttur þinni
liður, ef þú vilt fá að vita
það, sagði litli maðurinn
i grænu fötunum.
— Ég skal launa þér
vel, ef þú getur fært mér
dóttur mina, sagði
drottningin.
— Það get ég nú ekki,
en ég get sýnt þér hana,
sagði litli maðurinn. Ef
þú ferð heim til þin og
spinnur svo langan þráð
úr silki, að hann nái sjö
sinnum umhverfis höll-
ina, muntu fá að sjá
dóttur þina.
Drottningin flýtti sér
heirn, og byrjaði að
spinna. Hún kunni litið
til þeirrar iðju, eða ann-
arrar vinnu, en hún
gafst ekki upp. Og ekki
hætti hún, fyrr en
þráðurinn var orðinn
$ SAMBANDIÐ
BYGGINGAVÖRUR
SUÐURLANDSBRAUT 32
Símar: 8-20-33 — 8-21-80
8-65-50 — 8-22-42 I
4G L V SI N i5 A D fcl! L D TiMANS
MÓTATIMBUR
Steypustyrktarstál
SAUMUR
Vatnsrör
SVÖRT OG GALVANISERUÐ
Sambandið * Byggingavörur • Ármúla 29