Tíminn - 23.03.1975, Síða 32

TtMINN
32
Sunnudagur 23. inarz 1975.
iiimiiliiiulllliii
!i
Ifril
ÍffiiÍ T
M
M
m
Sólargeisli
Ævintýri frá Rússlandi
Langt inni i Rússlandi
bjuggu einu sinni fátæk
hjón á bæ. Þau unnu
baki brotnu, en jörðin
þeirra var litil og
akrarnir ófrjósamir.
Það stoðaði þvi litt, þótt
þau væru iðjusöm, þau
höfðu rétt til hnifs og
skeiðar, og það kom ekki
til mála, að bau gætu
bætt efnahag sinn,
hvernig sem þau unnu.
Bærinn þeirra stóð á
lágri sléttu, sem náði á
einn veg upp að stórum
(limmum skógi. Enginn
vissi i raun og veru,
hvernig umhorfs var
inni i honum.
Hjónin voru
hamingjusöm, þrátt
fyrir fátækt sina og
erfiði. Þau áttu sér að-
eins eina ósk, en það var
að eignast erfingja. En
þar sem þau voru búin
að búa svo lengi saman
og hafði ekki orðið barna
auðið, þá voru þau búin
að sætta sig við það, að
þau yrðu að deyja barn-
laus. — En þá gaf guð
þeim litla yndislega
dóttur. Hún var hvit á
hörund sem mjöll og
rjóð sem rós og augun
hennar voru fagurblá
eins og heiður kvöld-
himinn. Hún varð hvers
manns hugljúfi er hún
ólst upp. Foreldrarnir
unnu henni hugástum.
,,Nú verðum við að
vera ennþá kappsamari
en áður”, sögðu þau.
,,Nú er það ekki aðeins
daglegt brauð, sem við
þurfum að vinna fyrir,
en við verðum að búa i
haginn fyrir barnið okk-
ar, svo að hún þurfi ekki
að líða skort”.
Þau unnu með enn
meiri atorku en áður. Og
Iitla stúlkan óx og dafn-
aði, og hún var hæversk
en glaðvær, og sá
ólundarpoki var ekki til,
að hún gæti ekki fengið
hann til að brosa. Hún
var svo björt og glaðleg,
að öllum fannst sem
sólargeisli kæmi inn i
herbergið, þegar hún
kom inn. Foreldrar
hennarkölluðu hana lika
sólargeislann sinn, og
vinnufólkið tók það eftir,
og nafnið festist við
hana.
Þegar Sólargeisli var
komin dálitið á legg,
áleit móðir hennar, að
hún þyrfti að venjast á
að hafa ákveðin verk að
vinna á heimilinu, og
Sólargeisli hafði ekkert
á móti þvi. Allt lék i
höndum hennar, og hún
vann öll verk sin með
samvizkusemi og
trúmennsku, svo að
aldrei þurfti að finna að
við hana. Hún óx upp og
varð dugleg að hjálpa
foreldrum sinum og
vann með vinnufólkinu.
En eftir þvi sem hún
stækkaði meira, tóku
foreldrar hennar eftir
þvi, hvilik áhrif hún
hafði á fólkið, sem hún
vann með. Það dáðist að
henni og fegurð hennar,
en vildi ekki láta hana
vinna. Það var engu lik-
ara en vinnufólkið héldi
að fegurð hennar hyrfi,
ef hún yrði að erfiða eins
og aðrir.
En er foreldrarnir
komust að þessu, þá
urðu þau hrædd um að
þetta mundi spilla dótt-
ur þeirra.
,,Hún mun verða
drambsöm og venjast á
iðjuleysi”, sagði móðir
hennar og hristi höfuðið.
,,Þetta verður að breyt-
ast, það má ekki ganga
svona. Hún verður að
vinna verk sin eins og
aðrir.” En faðirinn var
ekki alveg samdóma.
Hann vildi láta Sólar-
geisla njóta þeirrar sak-
lausu gleði, sem hún átti
kost á, og sagði að það
mundi þurfa meira til að
spilla sólargeislanum
sinum.
,,Hún er ekki orðin
spillt af eftirlæti
ennþá”, sagði móðirin,
,,en hún mun verða það,
ef þessu heldur áfram.
Þó að ekki sé nema
nafnið, sem við höfum
gefið henni, þá stuðlar
það að þvi, að gera hana
drambsama. Hún verð-
ur hégómaleg og imynd-
ar sér að hún sé meiri en
fólk er flest. Við skulum
kalla hana sinu rétta
skirnarnafni og halda
henni fast að vinnu, svo
aðhún haldi ekki, að hún
eigi að verða einhver til-
haldsbrúða.”
Faðirinn varð að
kannst við, að móðirin
vildi barninu vel, og
þess vegna lét hann
hana ráða. Móðirin kall
aði á dóttur sina og fékk
henni hör til þess að
spinna, og hún mátti
ekki hætta fyrr en hún
hefði lokið við verkið.
Sólargeisli fór inn i
spunastofuna eins og
henni hafði verið sagt og
byrjaði að spinna hör-
inn. Það var um að gera
að herða sig, ef hún átti
að vera búin um kvöldið.
Hún steig rokkinn hratt
svo að hjólið suðaði, og
hún söng, svo að timinn
var fljötur að liða.
Allt i einu fann hún, að
eitthvað kvikaði við fæt-
ur hennar. Hún leit niður
fyrir sig, en i sama bili
stökk ofurlitil mús upp i
kjöltu hennar.
DAN
BARRY
• /
keisarinn
er ekki
ánægður
með frammi
stöðu hans.
Claeus er neyddur
til að berjast
við Geira
Caligula verður
öskuvondur! -
wr---------
Claeus hlifir
honum,
skulu
deyja'
Þú fórst ekkí
rétt að Claeus,
Hérna, við
munum deyja
i bardaga við
þá.