Tíminn - 06.04.1975, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 6. aprll 1975.
Risinn og kórónan
r
Irskt ævintýri
Fyrir mörgum öldum
bjó i írlandi konungur,
sem hét Flann. Drottn-
inghans hét Fidelma, og
þau bjuggu i fagurri
höll, ásamt fjórum son-
um sinum og einni dótt-
ur, sem hét Eimer.
Flann og Fidelma
voru elskuð og dáð af
öllum. Þau voru mjög
hamingjusöm, og þeim
gekk allt i haginn. Synir
þeirra kvæntust hver af
öðrum, og Eimer
prinsessa var orðin ein
eftir i höllinni hjá for-
eldrum sinum. Hún var
nú orðin átján ára, og
foreldrar hennar vildu
gjarna að hún giftist.
Ekki skorti hana biðl-
ana, en sá eini meðal
þeirra, sem hún gat
hugsað sér að eiga, var
hvorki nógu rikur né á-
hrifamikill til þess að
geðjast konunginum.
Hann lagði þvi blátt
bann við þvi að Eimer
giftist Shane, en svo hét
ungi maðurinn, sem hún
elskaði.
Nú gerðist dálitið, sem
kom miklu róti á lifið i
höllinni. Flann konung-
ur átti stórkostlega gim-
steinakórónu, sem for-
feður hans höfðu borið
öldum saman. Hún var
sögð færa þeim, sem
hana bar á höfði, ham-
ingju og frið.
Kvöld nokkurt var
haldinn dansleikur i
höllinni, og dansinn dun-
aði langt fram á nótt.
Þegar leið að lokum
dansleiksins, gerðist
konungurinn mjög
þreyttur. Hann bauð
góða nótt og hélt ein-
samall til herbergis
sins. Þegar þangað kom,
tók hann af sér kórónuna
og lagði hana á borð ná-
lægt herbergisdyrunum.
Ekki hafði hann fyrr
lagt kórónuna frá sér en
stór krumla birtist i
dyragættinni og hrifsaði
i skyndi til sin kórónuna
dýrmætu.
Konungurinn stóð sem
þrumu lostinn. Hann gat
hvorki hrært legg né lið,
og hafði ekki einu sinni
rænu á að hrópa á hjálp.
Þegar hann loksins
rankaði við sér, kallaði
hann saman alla þjóna
sina og bað þá að leita i
höllinni og nágrenni
hennar. Þeir leituðu
dyrum og dyngjum, en
allt kom fyrir ekki.
Kórónan fannst hvergi.
Brid gamla, sem verið
hafði þjónustustúlka i
höllinni i heilan manns-
aldur, var sú eina, sem
hafði séð þjófinn, og hún
fullyrti, að hann hefði
hraðað sér út úr höllinni.
— Það er þýðing-
arlaust að leita hér i ná-
grenninu, sagði Brid. Ég
sá þjófinn með minum
eigin augum, og ég veit,
að hann var enginn ann-
ar en risinn i Svarta
fjalli.
Risi þessi var mikill
ógnvaldur í riki Flanns
konungs. Allir óttuðust
hann, og enginn treysti
sér til að sækja kórón-
una i greipar hans.
Fjallið, þar sem risinn
hélt sig, var kallað
Svarta fjall, vegna þess
að i hliðum þess óx ekki
stingandi strá og það
var kolsvart á að lita.
Umhverfis það var djúpt
vatn, sem sumir sögðu
að væri botnlaust.
Konungurinn var
mjög miður sin vegna
kórónuhvarfsins. Hann
lét þau boð út ganga, að
sá sem fyndi kórónuna,
fengi Eimer dóttur hans
aðlaunum. Henni var að
vonum ekkert um þessa
yfirlýsingu gefið, þvi að
hún óttaðist, að einhver
annar en Shane, unnusti
hennar, fyndi kórónuna.
Hún fór þvi á fund Brid
gömlu, sem hún vissi, að
vildi allt fyrir hana
gera.
— Elsku, góða Brid,
sagði hún. Geturðu ekki
gert eitthvað til þess að
hjálpa Shane að finna
kórónuna? Geturðu ekki
beðið huldufólkið, vini
þina, að hjálpa honum?
— Uss, sagði Brid,
hafðu ekki svona hátt.
Vinskapur minn og
huldufólksins er leynd-
armál, og þú mátt alls
ekki tala um það svo að
aðrir heyri. En vertu al-
veg róleg, ég skal hjálpa
ykkur. Láttu mig um
þetta.
Brid beið nú miðnætt-
is, og hélt siðan af stað
til fundar við huldufólk-
ið. Hún gekk lengi, unz
hún kom að hæð nokk-
urri, langt frá höllinni.
Það var tunglsljós, og
hún sá huldufólkið dansa
á hæðinni. Það hætti að
dansa, jafnskjótt og hún
birtist.
— Vertu velkomin,
sagði huldufólkið i kór.
Hvers óskar þú?
Brid sagði þeim frá
DAN
BARRV
Ef þú heldur að hún
plati okkur afturv
getum: við eins _
orðið hér kyrr.' •
Það tókst, Geiri,
við erum komin á
Timavéhn hlýtur að
verai lagi núna"
qg ég vilj fara heim.
Einu sinni enn
fer timavélin
af stað.
© King Features Syndicate, lnc., 1974. World ri|
Og nú erum v Borgin leit
við á réttum svona út
tíma Pegar við
fórurri/