Fréttablaðið - 07.05.2005, Síða 53

ur inn í stofuna á heimili bróður síns
og skipaði okkur að setjast á meðan
hann skryppi aðeins frá og næði í te
og með því. Hass trúlega.
Aðra eins glæsivillu hafði ég
aldrei nokkurn tímann séð. Þarna
voru haldnir saumaklúbbar með
soldánum og olíufurstum. Og auð-
vitað gat ég, túristinn sjálfur, ekki
stillt mig um að taka mynd af öllum
flottheitunum sem hassbarón býr
við og smellti af einni.
Eruð þið frá Interpol!?
Í sömu andrá og flassið sprakk
stormaði inn hinn eini sanni hús- og
hassbóndi; feitur, þrekvaxinn,
snyrtilegur og með gullkeðju um
hálsinn.
„Hvern fjandann þykist þið eig-
inlega vera að gera? Hverjir eru
þið? Lögreglan?! Interpol?! Það
kemst enginn upp með að vaða inn í
mín hús og taka myndir eins og
hálfviti!“ þrumaði hann út úr sér á
frekar bjagaðri ensku. Ég fékk
hland fyrir hjartað og hugsaði með
mér að þessi mynd yrði trúlega mín
síðasta. Í það minnsta ef marka
mátti fullyrðingu sem ég las í
ferðamannahandbók um að enginn
teldist maður með mönnum í
Ketama nema hafa að minnsta kosti
kálað einum manni fyrir giftingu!
Miðað við æsinginn í hassbarón-
inum var eins og við hefðum haldið
við konuna hans eða sullað kaffi í
gólfteppið. Ég var langt kominn
með að grípa einn af gyllltu kerta-
stjökunum í stofunni og spara bar-
óninum ómakið og sjá um allan
subbuskapinn sjálfur. En þá, loks-
ins, kom Sicilian aftur. Bannsettur
skúrkurinn var auðvitað enginn
barónsbróðir. Hann bablaði ein-
hverja arabísku við húsbónda sinn,
sem gerði það að verkum að barón-
inn róaðist örlítið – hætti að
minnsta kosti að frussa í hverju
orði. Ég hætti því öllum kerta-
stjakahugsunum og hypjaði mig út
með hinum.
Margslunginn Sikileyingur
Sicilian var þrátt fyrir allt nokkuð
brattur og lagði til að við færum
heim til hans. Við löbbuðum af
stað, þvert yfir auða akrana. Því
auðvitað var líka vor í Marokkó og
uppskerutímabilið ekki fyrr en í
lok sumars.
Á leiðinni fékk ég að heyra sög-
una af því hvernig hann öðlaðist
gælunafnið Sicilian, eða Sikil-
eyingurinn. Á sínum yngri árum
tók hann þátt í miklu smygli sjó-
leiðis frá Marokkó yfir til Sikileyj-
ar. Hann var háseti á skipinu og
sigldi klakklaust með rúmlega tvö
tonn af marijúana yfir á eyjuna.
Sikileyingurinn bætti því við að
núorðið væru það sjómenn frá
Evrópu sem sæju um að flytja efn-
ið til Spánar og annarra landa. En
skyldi lögreglan aldrei hafa bland-
að sér í málin? „Nei, aldrei. Þetta
er Ketama. Hér gilda engin lög!“
Hlaðan full af hassi
Eftir tveggja tíma labb vorum við
komin á leiðarenda. Sikileyingur-
inn leiddi okkur inn í litla hlöðu,
troðfulla af kannabisplöntum. Af
lyktinni af dæma var ég mættur á
árshátíð hippafélagsins.
Fram að sjöunda áratugnum
ræktuðu Marokkómenn einungis
kif og seldu sín á milli, en þegar
hippatímabilið reið yfir varð eftir-
spurnin svo gríðarleg að Frakkar,
nýlenduherrar Marokkó, kenndu
bændunum að vinna hass og flytja
yfir Gíbraltarsundið.
Sikileyingurinn er ekki frá-
brugðum öðrum héraðsbúum og
vinnur um 50 kíló af hassi á ári
hverju. Fyrir það hefur hann um
720 þúsund íslenskar krónur í árs-
tekjur. Til samanburðar eru árs-
tekjur verkamanns í Marokkó um
260 þúsund krónur. Hér heima er
verðmæti uppskerunnar að líkind-
um um 75 milljónir króna. Hver
veit nema hassið frá Sikileyingn-
um endi í undirheimum Reykja-
víkur. Stór hluti af hassinu á þeim
markaði kemur einmitt frá
Marokkó og er gjarnan kallaður
„marri“.
Eftir að hafa myndað hlöðuna
rækilega kvöddum við Sikileying-
inn og héldum áleiðis til Fez. Orðin
margs vísari um hið „göfuga“ starf
hassbóndans. ■
LAUGARDAGUR 7. maí 2005 37
göngu-
sumarsins
garpa
Fyrir
Meindl Colorado Lady
Flokkun B
Nubuk leður
Gore Tex vatnsvörn
Vibram Multigriff sóli
Þyngd 750 g (stærð 42)
Einnig til í herraútfærslu
Tilboðsverð 14.990 kr.
Verð áður 17.990 kr.
Lowa Renegade GTX
Bestu kaupin í útbúnaðar-
prófun Útiveru 2005
Flokkun AB
Klassískir fjölnota skór
Gore Tex vatnsvörn
Nubuk leður
Verð 13.990 kr.
BC: Fyrir erfiðari göngur og fjallabrölt • C: Fyrir alpagöngur, kletta, ís og brodda
SMÁRALIND SÍMI 545 1550 GLÆSIBÆ SÍMI 545 1500 KRINGLUNNI SÍMI 545 1580
ALLT Í NAFNI SPARNAÐAR Bílstjórinn tróð í og á pallbílinn og lét hann síðan renna niður fjallaveginn – til þess að spara bensín.