Fréttablaðið - 28.09.2005, Page 72

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 550 5000, fax: 550 5099 Ritstjórn: 550 5005, fax: 550 5006, ritstjorn@frettabladid.is
DREIFING: dreifing@posthusid.is Auglýsingadeild: auglysingar@frettabladid.is Veffang: visir.is
VIÐ SEGJUM FRÉTTIR SMÁAUGLÝSINGASÍMINN ER 550 5000
Mikið varð mér um fyrir fáeinumdögum þegar átta ára dóttir mín
skýrði mér frá því að í danstímum í
skólanum hennar tíðkast það að strák-
arnir fái nánast undantekningalaust að
„bjóða upp“. Mér hreinlega féllust
hendur en víst er svo að oft bregðast
krosstré sem önnur tré.
EF EKKI er hægt að ganga að því vísu
að í skólakerfi landsins sé jafnrétti í
heiðri haft – hvernig í ósköpunum er
hægt að ætlast til þess að allt þjóðfélag-
ið fylgi jafnréttishugsjóninni eftir. Móð-
ir mín sagði alltaf þegar ég og bróðir
minn vorum að rífast sem krakkar:
„Hvernig getið þið ætlast til þess að
það sé friður í heiminum ef þið tvö get-
ið ekki einu sinni haldið friðinn á ykkar
eigin heimili?!“
OG ÉG geri hennar orð eiginlega að
mínum í þessu samhengi: Hvernig get-
um við ætlast til þess að jafnrétti ríki í
þjóðfélaginu ef ekki er einu sinni séð til
þess að jafnrétti ríki innan veggja skól-
ans. Ég skal sjálf sjá um að jafnréttis-
hugsjóninni sé framfylgt innan veggja
míns heimilis, en mér hreinlega féll all-
ur ketill í eld við þessar fréttir um
danstímana.
HVAÐA SKILABOÐ eru litlar
stelpur að fá með því að þurfa að sitja
auðmjúkar í röð og bíða eftir því að
einn strákurinn í bekknum „velji“
hana? Skyldi hún verða svo heppin að
einn bekkjarbræðra hennar virði hana
viðlits í dag? Skyldi hún verða valin síð-
ust af því engin önnur stelpa er eftir?
HVURSLAGS forneskjuhugsunar-
háttur er þetta? Ég hélt við værum
lengra komin en þetta! Ég vil ekki sjá
að vita af dóttur minni á einhverjum
bekk með öndina í hálsinum yfir því
hvort einhver strákur vilji dansa við
hana í dag eða ekki. Nógu erfið munu
samskipti kynjanna reynast þeim þegar
þau verða unglingar.
En stundum er dömufrí! Þá mega stelp-
urnar bjóða upp strákunum. En það er
litlu skárra að mínu viti, nema kannski
að ef það yrði gert að reglu að skipst
yrði á. Stelpur bjóða upp aðra vikuna
og strákar hina. En þá er enn eitt
vandamál eftir, sem snýr að öðru, sem
mikið hefur verið reynt að sporna gegn
að undanförnu: einelti í skólum. Ég tel
að þessi aðferð, að bjóða upp, bjóði
hreinlega upp á það að einhverjum
nemendum líði alltaf illa í danstímum.
Það hlýtur að vera hægt að leysa þetta
öðruvísi og slá tvær flugur í einu höggi:
útrýma kynjamisrétti og koma í veg
fyrir að einhver sé skilinn útundan.
SIGRÍÐAR DAGGAR
AUÐUNSDÓTTUR
BAKÞANKAR
Burt me›
dömufríi›!