Tíminn - 24.10.1976, Blaðsíða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 24. október 1976
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Afríku
Þetta varð löng og
köld nótt fyrir ferða-
fólkið. Verst leið Berit,
þvi að hún gat ekki
hreyft sig. Þegar kom
fram á nóttina, fékk hún
vondan hósta og hafði
bersýnilega orðið fyrir
ofkælingu. Undir
morguninn hafði hún
fengið hita.
Til allrar hamingju
kom strax i birtingu
hjálparsveit úr klaustr-
inu. Hjálparsveitin kom
með sjóðheitt kaffi, mat
og þurran fatnað. Það
var ofurstinn, sem hafði
stjórnað þessu. Hann
hafði búizt við hinu
versta, er fólkið kom
ekki á tilsettum tima um
kvöldið, en einkum leizt
honum illa á, er veðrið
versnaði. Fyrir Berit
voru búnar út eins konar
sjúkrabörur, og svo var
hún borin niður fjallið
með mikilli varúð.
Þegar i klaustrið kom,
athugaði læknislærður
maður fótinn og taldi
hann, að nokkurra daga
hvild myndi bæta úr
þessari tognun. Það leit
ver út með ofkælinguna.
Berit hafði dvalið svo
lengi i hitabeltinu, að
hún þoldi illa nætur-
kuldann uppi i fjöllun-
um. Læknirinn ráðlagði
þvi, að hún skyldi sem
fyrst komast i hlýrra
loftslag.
Þessu ráði var hlýtt,
og daginn eftir var lagt
af stað niður til strand-
arinnar, oghinn 12. april
voru allir komnir heilu
og höldnu til Kairo.
5.
Berit batnaði skjótt
fótarmeiðslið, en hún
varð illa kvefuð. Hún
hafði vphdan hósta og
var guggin i útliti.
Ofurstinn var hálf-
hræddur við það, að hún
legði upp i hina löngu
sjóferð svona lasin.
Hann hélt, að loftslagið i
Kairo væri of rakt fyrir
hana, svo að hann ákvað
að þau systkinin skyldu
flytja út i ágætt gistihús
rétt við pýramidana.
Þar var loftið þurrt og
hlýtt.
Þetta var strax fram-
kvæmt og kvefið batnaði
fljótlega. Ofurstinn
kom næstum daglega að
heimsækja systkinin.
Hann hafði tekið miklu
ástfóstri við þau og vildi
allt fyrir þau gera. Hann
vildi varla viðurkenna
það fyrir sjálfum sér, en
hann kveið fyrir þeim
degi, er þau legðu upp i
sina löngu sjóferð til
frændans á Hawaiieyj-
um. Honum hafði oft
dottið það i hug siðustu
dagana, að hann skyldi
ættleiða þau og hafa þau
hjá sér alla ævi. Hann
féll þó frá þessu aftur.
Hann var farinn að eld-
ast og eyddi oft hálfu
árinu i ferðalög viða um
heim.
, Hvers konar heimili
gæti hann veitt þeim
með sliku framferði?
Nei, það yrði vissulega
betra fyrir þau að kom-
ast til frænda sins, sem
hlakkaði til að fá þau. Á
Hawaii fengju þau gott
heimili og gætu haldið
áfram skólanámi sinu.
Ef það kæmi fyrir, að
þau kynnu ekki við sig
hjá frænda sinum, þá
gæti hann ef til vill, — en
þá koma dagar og þá
koma ráð.
6.
Gistihúsið, sem þau
Árni og Berit dvöldu i,
var rétt hjá hinum frægu
pýramidum og
„meyljóninu mikla”
(Sfinksinum). Vitanlega
notaði Árni timann til að
skoða þessi fomu mann-
virki og listaverk. Eftir
nokkra daga taldi hann,
að hann þekkti þetta
eins vel og fjöllin kring-
um fæðingarbæ sinn i
Noregi. Hann hafði oft
skoðað Cheops — taldi
hann að hann þekkti
þetta eins vel og fjöllin
kringum pýramidann,
sem er þeirra allra-
stærstur, og „sfinksinn”
og musterin kringum
hann höfðu þau systkin-
in skoðað margsinnis.
Siðast þegar Ámi kleif
upp á stærsta pýra-
barnatíminn
midann, var hann
aleinn. Það er þó mjög
erfitt. Hvert þrep er um
einn metri á hæð, en
pýramidinn allur er 137
metrar á hæð, eða álika
hár og Péturskirkjan i
Róm.
Venjulega vom ferða-
menn dregnir eða studd-
ir upp á toppinn af tveim
til þrem arabiskum
hirðingjum, sem gera
sér þetta að atvinnu, en
Árni fór þetta aleinn og
var mjög hreykinn af
þessu afreki sinu. Hon-
um fannst sem hann ætti
þessar fimm og hálfa
millj. smálesta
grjóts, er farið höfðu i
pýramidann. (Til
samanburðar má geta
þess, að allur norski
siglingaflotinn gat árið
1939 flutt i einu 4,8
milljónir smálesta).
Árni átti þó ennþá
nokkuð eftir, og það var
að skoða þennan stærsta
pýramida að innan.
Hann hafði oft átt þess
kost að skoða pýramid-
ann i félagi við ýmsa
ferðamannahópa, en
honum fannst það
ódrengilegt af sér að
láta ekki Berit njóta
ánægjunnar með sér, en
hún var fyrst ekki vel
hress, og vildi hann þvi
geyma sér þetta þangað
til hún hresstist.
Hann þurfti heldur
ekki að biða mjög lengi.

£ R kfí£) F\L 1/E. & 5/7TT LdÚ FfíKl M IA/. fí D l/ÍÐ CríkÐ Fj R MRÐURÍA/A/ HRFÍ
R-D LiTÚKH 1/£«.K i 5 ÍA/U?
l/£RÍt) ÖOIVV
Berit hresstist dag frá
degi. Hóstinn var nærri
þvi horfinn, og hún varð
aftur kjarkmikil og dug-
leg.
Ferðamenn frá Dan-
mörku, sem bjuggu á
sama gistihúsi, höfðu
eggjað hana á að fara
ekki inn i pýramidann
fyrr en hún væri orðin
vel hress, þvi að það
væri mjög erfitt. Lcrftið
væri þungt og allt fullt af
ryki, og oft yrði að
skriða á f jórum fótum til
að komast áfram. Það
varð þvi ekki fyrr en
siðasta daginn, sem hún
lagði út i þetta ævintýri.
Árna þótti leiðsögu-
mennirnir ógurlega dýr-
ir. En einn daginn hitti
hann Sýrlending, sem
bauðst til að fylgja þeim
um pýramidann fyrir
hálft venjulegt gjald.
Ámi hafði tekið þessu
tilboði, og nú stóð Sýr-
lendingurinn við dymar
og beið eftir þeim. Berit
geðjaðist ekki að honum
við fyrstu sýn, en hún
nefndi það ekkert við
Árna, og svo gleymdi
hún þvi aftur.
Þetta var erfið leið og
óþægileg. Fyrst gekk
þetta sæmilega, en
bráðlega þrengdist
gangurinn og urðu þau
þá að leggjast á fjórar
fætur og skriða. Loftið
var ungt og lyktin upp úr
gólfinu ógeðsleg. Það
bætti heldur ekki úr
skák, að ljóskerið, sem
Sýrlendingurinn skreið
með á undan þeim, ósaði
hræðilega. Viða lágu
göng út til hliðanna, en
maðurinn þekkti leiðina
og hélt ótrauður áfram.
Að lokum komu þau inn i
rúmgóða grafhvelfingu.
En þar var ekki margt
að sjá. Eins og flestar
konungagrafir i Egypta-
landi, hafði þessi verið
rænd að öllum merkileg-
um gripum, aðeins tóm
steinkistan utan af liki
konungsins stóð þar i
einu hominu. Um alla
veggi höfðu hundruð
ferðamanna rispað nöfn
sin á undanfömum ára-
tugum og jafnvel öldum.
Þau systkinin urðu
fyrir vonbrigðum i þess-
ari ferð. Þau höfðu
hugsað sér pýramidann
allt öðm visi að innan.
Ljósið var dauft, og
þeim fannst þetta graf-
hýsi ógeðslegt. Berit var
rennsveitt og rykug og