Tíminn - 14.05.1977, Blaðsíða 13

Laugardagur 14. mai 1977
13
— Baröi Dennis lika?
— Já, en ég veit ekki hvort
hann hitti.
— Hvaö svo?
— Hann datt allt f einu á gang-
stéttina. Ég veit ekki einu sinni
hvort þaö var af höggi.
— Baröir þú fast?
- Já.
— Varstu reiöur?
— Já. Ég hélt hann heföi
nefbrotiö mig.
Dennis för burtu en vegfarandi
nokkur þreif I Pétur, sló hann i
höfuöiö og hélt honum föstum þar
til lögreglan kom á vettvang.
Fljótlega kom svo sjúkrabill Jens
Hansen var meövitundarlaus
þegar hann var lagöur í sjúkra-
bilinn. Hann raknaöi aldrei viö
eftir þaö.
Krufningarskýrslan sýnir hvers
vegna þaö var.
Ógnunin
Dennis, 16 ára, er fallegur piltur
aö sjá. Hann brosir næstum lát-
laust meöan hann japlar jórtur-
gúmiö. Nú kemur aö þvf aö hann
sé yfirheyröur um þetta hryöju-
verk sem þykir meö þeim verstu
þó aö langt sé leitaö.
Dennis man ekki vel fremur en
Pétur. En hann rámar I aö sá
gamli ætlaöi aö gefa bjór og svo
vildi hann þaö ekki. Hann man
ekkert um þaö hverjir slógu I
Þaö er þögn f réttarsalnum þar til
saksóknarinn segir:
— I lögregluskyrslunni sagö-
iröu allt annaö.
Þá grípur verjandiPáls fram f.
— Páll. Þú skalt vita aö án alls
tillits til þess sem þú hefur sagt f
lögregluskýrslunni ber þér engin
skylda til aö segja satt. Þiö skuluö
allir vita aö þiö hafiö leyfi til aö
ljúga, bæöi viö skýrslugeröina og
eins hér f réttinum.
Páll játar aö hann hafi slegiö
manninn nokkrum sinnum. Hann
neitar þvi ekki aö þegar lögreglu-
skýrslan var gerö hafi hann sagt
sig hafa bariö hann I andlitiö. En
nú getur hann alls ekki munaö
hvar hann hitti.
Páll segist ekki hafa kært sig
um. meira þegar félagar hans
höföu bariö á manninu m um hríö
viö rauöa bflign. Þetta byrjaöi á
gamniennú var þaö oröin alvara.
Og þá sagöi ég hinum aö nú
mættu þeir hætta. Ég reyndi Ifka
aö halda f Pétur þegar hann ætl-
aöi aö fara aö berja manninn
aftur. En Pétur reif sig lausan.
Mikael hefur þó lakast minni
þeirra allra. Hann man ekkert
hverjir böröu . Hann man þaö eitt
aö hann sló aldrei og aö hann hitti
ekki þegar hann sparkaöi.
— En þaö er rétt aö ég sagöi
manninum í rauöa bflum aö nú
gæti hann fariö.
róstunum viö rauöa bílinn. En
það man hann þó aö hann tók
engan þátt f þeim sjálfur.
— Ég stóö bak viö bilstjórann.
— ógnaðir þú honum?
— Nei, ég stóö bara meö vinstri
hendina á lofti.
— Ertu örvhentur?
— Já, svo sneri hann sér allt f
einu viö og sá mig.
— Sagöir þú eitthvaö viö hann?
— Nei, en þaö var einhver
annar sem kallaöi aö nú gæti
hann vel farið. Og þá sagöi ég aö
þaö fyndist mér lika.
— Til aö ógna honum?
— Þaö getur veriö.
— Hvers vegna átti Jens
Hansen aö fá meiri ráöningu fyrst
þiö voruð einu sinni búnir aö
sleppa honum?
— Okkur fannst hann vera
heimskur.
— Varst það þú sem kallaöir
hann heimskan rudda?
— Já. Hann haföi lofaö aö gefa
öl.
„Þið skuluð ekki
segja satt”
Dennis man ’litið um þéssar
ryskingar sem drógu Jens Han-
sen tildauöa. Aöeins þetta: — Ég
hitti hann aldrei. Og þetta: — Ég
held þaö hafi verið Pétur sem'sló
karlinn svo að hann datt á gang-
stéttina.
Svo er Páll yfirheyrður.
— Var eitthvaö talaö um aö
hafa skemmtun af þessum roskna
einfara?
— Já, þaö var....
Minni Páls er heldur ekki svo
gott sem ætla mætti. Hann man
ekki hverjir böröu Jens Hansen.
Bflstjórinn sem fyrst kom viö
sögu heföi getaö bjargaö Jens
Hansen frá dauöa þessa nótt.
Hann var kallaöu sem vitni.
— Ég kom akandi eftir Budd-
ingevej, þegar ég sá eldri mann
koma hlaupandi út á götuna meö
hendur á lofti. Ég stanzaöi og
maöurinn sagöi: Bara tvær
mfnútur. Svo sneri hann sér viö
og sló einn strákanna sem elti
hann f hnakkann svo aö hann féll
viö. Ég hélt að maöurinn væri
fullur og vildi ekkert hafa meö
hann að gera.
Þessi vitnisburöur haföi undar-
leg áhrif f réttarsalnum. Enginn
piltanna haföi minnzt á þaö aö
Jens Hansen heföi barið þá hjá
leigubflnum. Ein spurning var
okkur öllum f huga. Hvers vegna
ók bflstjórinn I burtu?
Maðurinn i rauða bíln-
um
Sama spurningin lá I loftinu en
þó ennþá áleitnari, þegar fjóröa
vitniö kom fram fyrir dóminn.
Þaö var maöurinn f rauöa bfln-
um. Maðurinn sem var
viöstaddur fyrri hluta viöureign-
arinnar. Hann, sem ók f burtu.
— Ég beiö á rauöu ljósi, þegar
roskinn maöur kom allt f einu
hlaupandi aö bflnum hjá mér.
Tveir ungir menn voru á hælum
hans.
Ég fór út úr bflnum og spuröi
hvers vegna þeir áreittu hann?
Svo sagöi ég viö þá aö þaö væri
engin ástæöa til aö byrja
slagsmál, þó aö maöurinn vildi
ekki gefa öl. Ég geröi ráö fyrir aö
þeir heföu allir þrír veriö saman á
veitingastaö og maöurinn væri
kannski aö flýja ógreiddan reikn-
ing eöa eitthvaö þess háttar.
Auövitað gat ég ekki vitaö hvaö
olli missættinu.
En svo komu þrfr unglingar
aörir, og allt í einu réöist einn
þeirra á manninn, — sá meö
björtu flauturöddina — (Pétur)
og sló hann hnefahögg I höfuöiö.
Þá byrjaöi þaö. Aö minnsta kosti
tveir þeirra hömuöust á mannin-
um. Ég veit ekki um þann þriöja.
lögreglan í Gladsaxe sýnt mann-
inum úr rauöa bflnum fjölda
mynda. Hann var spurður hvort
hann þekkti einhvern. Hann taldi
sig þekkja tvo, — þann sem
fyrstur baröi og þann sem haföi I
hótunum viö hann. Þaö eru þeir
Pétur og Dennis.
Akærandinn spuröi vitnið.
— Þekkirðu nokkurn þeirra
sem sitja hér I salnum. Maöurinn
úr rauöa bflnum séri sér viö og
— Varst það
þú, sem
sagðir
að hann
væri
,,drullu-
sokkur?”
Sá fjóröi stóö fyrir aftan mig.
Þegar ég sneri mér viö sagöi
hann.
— Ef þú blandar þér f þetta
færöu líka skell.
Gamli maöurinn baröi hraust-
lega frá sér. En auðvitað haföi
hann ekki viö strákunum. Þeir
slógu aftur og aftur.
Leikurinn barst alveg aö biln-
um og loftnetiö brotnaöi af honum
og þá þótti mér nóg komiö. Ég
sagöi manninum aö nú settist ég
undir stýri og opnaöi farþega-
dyrnar og þá gæti hann komið. En
um leiö og ég opnaði fékk hann
högg svo hann féll á hurðina og
hún skall jafnharðan f lás. Hann
reyndi aö komast inn um aftur-
dyrnar en þær voru læstar og ég
náöi ekki til þeirra úr bflstjóra-
sætinu.
Svo hugsaöi ég mér aö aka hægt
áfram til að losa bllinn úr þvög-
unni svo maðurinn kæmist inn.
„Svo ók ég burt”
Hann hélt fast f afturhuröina
meöan ég ók hægt áfram. Hann
bankaði sffellt I bflinn eins og
leit yfir mannsöfnuðinn. Pétur
reis úr sæti sfnu, ósagt.
—Nú geröir þú vitleysu Pétur,
kallaöi verjandi hans. Maðurinn
úr rauöa bflnum benti á Pétur og
Dennis. Svo fékk hann sina vitnis-
þóknun greidda. Blaöiö hefur náö
tali af manninum siöan þetta var.
Framkoma hans þessa góöviöris-
nótt hefur mjög veriö umtöluö.
Hann heföi getaö bjargaö lifi Jens
Hansen. Heföi hann ekki fariö.
„Hvað um mig?”
Auövitaö er það andlegt álag aö
heyra eftir á um þennan vesa-
lings mann. En ég hef ekki fundiö
að ég væri sekur.
I fyrsta lagi hélt ég aö þetta
væri allt búiö þegar ég fór. Ég var
sannfæröur um aö slagsmálin
væru búin og maöurinn gæti nú
gengiö heim til sin.
Svo er rétt aö hugsa líka um þaö
sem aö mér sneri. Fjórir-fimm
menn utan um bilinn minn. Heföi
ég nú veriö aö berjast viö þá til aö
verja gamla manninn? Ég er ekki
litill vexti, en ég er ekki vanur
slagsmálum og veit ekki hve þung
hann væri hræddur um aö ég væri
aö svfkja hann. Seinast sleppti
hann.
Þegar ég var kominn svo sem
10-20 metra frá sá ég aö gamli
maöurinn var einn á gatnamótun-
um. Hinir sneru frá og fóru sömu
leiö og þeir komu. Þá hélt ég aö
allt væri í lagi og ók mfna leiö.
Viö rannsókn málsins hefur
högg mfn yröu. Heföi ég bariö
einn af þessum unglingum og
hann falliö og fengiö ámóta
áverka og gamli maöurinn þvf
miöur hlaut. Hvaö þá? Hvernig
var ég þá staddur?
Þaö er vandalaust aö dæma
eftir á. Vandalaust fyrir alla þá,
sem ekki voru viöstaddir. En það
er erfiöara fyrir þann sem í þessu
stóö.
önnur vitni
Fimmta vitniö f málinu haföi
átt friösælt kvöld. Sá maöur hátt-
aöi tfmanlega viö opinn glugga I
fbúö sinni 100 metra frá gatna-
mótunum þar sem sviptingarnar
byrjuöu.
Hann vaknaöi um tvöleytiö viö
hávaöann.
— Ég reis upp og leit út um
gluggann. Þaö var hræöileg sjón.
Fimm-sex ungir menn f
„þjóöbúngingi” (leöurjakka og
kúrekabuxum) voru aö mis-
þyrma öldruöum manni meö
höggum og spörkum I kviö og
klof. Þaö minnti mig á þaö sem
mér var kennt um baráttu í ná-
vígi þegar ég var i herþjón-
ustunni. Geröi einn lát á tók
annar viö. Þetta stóö ærna stund
og þegar þvi lauk var maöurinn
reikull i spori.
Hann fékk ekki aö fara langt.
Tveir strákanna eltu hann á
skellinöörum sinum. Þá byrjaöi
þaö aftur.
Vegna sjálfs mfn og fjölskyldu
minnar þorði ég alls ekki aö fara
út og bíanda mér i þetta.
Nokkrum húsum fjær stóöu
hjón viö glugga sinn og horföu á
viöureiginina. Konan bar vitni.
— Einu sinni þegar þeir höföu
bariö hann niöur sagöi ég viö
manninn minn: Nú hafa þeir
drepiö hann. Svo hljóp ég inn og
hringdi tillögreglunnar. Þegar ég
koma aö glugganum aftur lá
maðurinn á gangstéttinni.
Viö öll þessiréttarhöld var Jens
Hansen jafnan kallaöur aldraöur
eöa gamli maöurinn. En hann var
bara 53. ára þegar hann dó
þessum hræöilega dauöa. Og svo
tilefnislaust.
Saksóknarinn
Per Thaulow varalögreglu-
stjóri fór ekki dult meö aö málið
snart hann illa.
— Þetta er afar — afar alvar-
legt mál fyrir ákærandann og
fyrir þjóðfélagiö, sagöi hann.
Saksóknari i morömáli stendur
jafnan frammi fyrir tilfinninga-
málum, auömýkingu, afbrýöi,
hatri eöa einhverju ámóta. En
hér, — hér er enga afsökun aö
finna f tilfinningallfinu. Þvi er
þetta mál sérstaklega ógeöslegt
og hörmulegt.
Hópur unglinga stendur úti
fyrir veitingastaö. Þá birtist
maöur sem af hreinni tilviljun á
leiö þar hjá — „Þaö væri gaman
aö glettast ögn viö þennan.”
Þannig byrjaöi þetta á smá-
glettum.
Þaö er vandalftiö aö setja sig I
spor mannsins. Hann er hræddur
þar sem hann veit aö viö ofurefli
er aö eiga. Hann hefur engin skil-
yröi til aö ráöa viö þessa unglinga
sem nú ætla aö enda skemmtilegt
kvöld meö þvf aö hafa gaman af
honum.
Hafi hann á annað borö
nokkurn tima lofaö aö gefa þeim
bjór, held ég að þaö hafi hann gert
einungis til aö kaupa sig frá þvi
sem hann fann aö voföi yfir.
Hann gat ekki keypt sig frá þvi,
þegar hann reyndi aö hlaupa frá
unglingunum innsiglaöi hann ör-
lagadóm sinn. Hann er fyllilega
saklaus. En nú er ekki spurt um
þaö.
Unglingarnir breytast úr
gáskafullum strákum i trylltan
villidýrahóp.
Vesalings maðurinn fær ekki
rönd viö reist. Hann er hrakinn
fram og aftur.
En hann hefur ekki fengiö nóg.
Pétur og Dennis ákveöa aö hon-
um skuli gerð fyllri skil. Hvers
vegna? Vegna þess aö hann gefur
ekki bjór. Og vegna þess aö Pétur
er aumur í nefinu eftir hann.
Hann er auðveld bráö er þeir
félagar veitast aö honum aftur,
lerkaöur og máttvana eftir það
sem á undan var gengiö.
Viö réttarhöldin höfum viö
heyrt um það sem reynt hefur
veriö aö gera fyrir Pétur og
Framhald á bls. 23