Tíminn - 14.05.1977, Blaðsíða 21

Laugardagur 14. mal 1977
21
Bréfið
— Nóra, — Nóra! Er pósturinn
kominn?
Nóra Trent nam staöar á stiga-
pallinum framan viö svefnher-
bergi móöur sinnar. Röddin, sem
barst aö innan, var líkust hásu
hvisli og þaö skar hana I hjartaö
aö heyra hana. Einu sinni haföi
hiín veriö svo sterk og skær, svo
full af lífi.... Hún hallaöi sér yfir
handriöiö og leit á gólfiö innan viö
útidyrnar.
— Já, mamma. En hann kom
bara meö einhverja auglýsinga-
bæklinga f dag.
— Faröu niöur og athugaöu þaö.
Kannski eitthvaö hafi komiö frá
Jennýju.
— Þaö litur ekki út fyrir þaö.
En hún hlýtur aö skrifa bráöum,
mamma, sagöi Nóra inn um opn-
ar svefnherbergisdyrnar. — Hún
sagöist ætla aö skrifa, þegar ég
talaöi viö hana I slmann. Hún
sagöi aö þaö yröi langt bréf.
Nóra vonaöi aö rödd hennar
væri sannfærandi. Þaö lá viö aö
hún hataöi systur slna fyrir aö
neyöa sig til aö ljúga svona oft.
Hún haföi alls ekki talaö viö Jenn-
ýju í slma, og þaö var óllklegt aö
hún myndi skrifa. Þau voru ekki
mörg bréfin, sem komiö höföu frá
henni síöan hún fór aö heiman, og
ekki virtist hún hafa hugsaö sér
aö skrifa núna heldur. Ekki einu
sinni núna þegar móöir hennar lá
fyrir dauöanum.
Nóra fór niöur og tók upp aflanga
umslagiö af mottunni. Hér voru
bara auglýsingar og rafmagns-
reikningur. Vonbrigöin voru sár,
þótt hún heföi ekki vænzt neins
annars. En samt sem ábur vonaöi
hún daglega aö eitthvaö heyröist
frá Jennýju, og I hvert sinn sem
hún laut niöur til aö taka upp
póstinn, baö hún þess I hljóöi, aö
kraftaverk geröist. Aö hún sneri
viö umslagi og þekkti rithönd
Jennýjar.
— Ekkert frá Jennýju ennþá,
kallaöi hún upp stigann eins glaö-
legri röddu og hún gat. — Eg kem
rétt strax með te handa þér.
Ron, maöur hennar, sat við eld-
húsboröiö.
— Þaö var pósturinn, sagöi
Nóra og lagöi bréfin fyrir framan
hann.
— Ekkert frá systur þinni I dag
heldur?
Nóra hristi höfuðiö. — Maöur
skyldi ætla aöhún áttaöi sig núna,
aö minnsta kosti, sagði hún
mædd. — Ég veit aö hun hefur
mikið aö gera og á erfitt meö aö
koma I heimsókn. En þaö tekur
ekki langan tlma aö skrifa bréf.
Hann sváraöi ekk-i. Hann vissi
hvernig móöir Nóru þráöi aö
heyra eitthvaö frá eftirlætisdótt-
ur sinni, og hvað Nóra varð döpur
af aö veröa vitni af vonbrigðun-
um. Skyndilega brosti hann. — Ég
veit aö minnsta kosti, hvaö þaö
tæki þig langan tlma aö skrifa
bréf, sagöi hann stríönislega.
Hún brosti aftur. — Ég hef
aldrei veriö dugleg aö skrifa
sagöi hún. — En Jenný sezt bara
niður og skrifar ótal slöur án þess
að hafa nokkuð fyrir þvl. Bréfin
hennar eru skemmtileg. Bréf frá
Jennýju myndi gera mömmu
meira gagn en allar heimsins pill-
ur.
Hún settist niöur og renndi aug-
unum framhjá rjúkandi tekatlin-
um. — Jenný hefur alltaf átt svo
auðveltmeð aö tjá sig, hélthún á-
fram. — Þess vegna var þaö alltaf
hún.sem fékk lánaöa næluna meö
túrkissteininum...
— Túrkissteininum? Hann leit
hissa upp. — Þú segir þó ekki aö
mamma ykkar hafi lánaö ykkur
smástelpunum þessa verömætu
nælú?
Nóra kinkaöi kolli. Hún skildi
undrun Rons. Nælan var dýr-
mætasta eign móöurinnar og var
ekki tekin upp nema viö einstak-
lega hátiöleg tækifæri.
— Þaö kom fyrir . .. stöku sinn-
um. Nóra brosti meö sjálfri sér.
— En þaö er langt slöan.
— Segöu mér frá þvi, sagöi Ron,
sem ekki haföi séö Nóru brosa
svona fallega I margar vikur. Ef
tilhugsunin um túrkissteininn gat
gert hana glaöa, vildi hann gjarn-
an deila þeirri gleöi meö henni.
— Þegar viö vorum börn, sagöi
Nóra, — var Jenný hugfanginn af
nælunni meö túrkisnum. Ég var
þaö llka, satt aö segja. Þetta var
fallegasti skartgripur, sem viö
höföum nokkurn tima séö. Sú
okkar sem fékk betri einkunnir I
skólanum, eöa skrifaöi lengstu og
beztu bréfin heim, þegar viö vor-
um hjá ömmu, fékk aö hafa næl-
una eitt kvöld aö launum.
— Þaö hlýtur aö hafa veriö
gaman fyrir þig, sagöi hann og
hugsaöi um, hvaö túrkisinn ætti
vel viö augu hennar og dökkt hár-
iö.
Nóra hló. — Ég haföi vlst aldrei
heppnina meö mér, sagöi hún. —
Ekki fékk ég góöar einkunnir I
skólanum og bréfin mín voru ekki
neitt samanboriö viö Jennýjar
bréf. Nei, hún fékk alltaf verö-
launin. Ég sé hana fyrir mér
núna, meö næluna i barmin-
um.....
Langt I f jarska heyrði hún einn-
ig rödd móðurinnar: — Gott hjá
þér Jenný. Nú varstu dugleg....
Ron sá næstum á henni, hvaö
hún hugsaði. Jenný haföi alltaf
ýtt Nóru aftur fyrir sig. Jafnvel
þegar hún var fjarverandi, var
hún mikilvægari. Nóra var aöeins
sú, sem bjó til matinn, þvoöi upp
og lagaöi til I húsinu. Þaö var
ekkert um aö vera þar sem Nóra
var.
En ööru máli gegndi um
Jennýju. Þegar hún kom siglandi
inn úr dyrunum, var eins og móö-
irinn sæi sólina skyndilega koma
upp, þótt dagurinn væri grár og
leiöinlegur. Ron haföi aldrei skil-
iö, hvers vegna Nóra, sem var svo
trygglynd og starfsöm var alltaf
talin sjálfsögö, en Jenný sem var
svo kærulaus og sjálfselsk gat
kveikt gleöiljóma I augum móöur
sinnar.
Þannig er víst lífiö, hugsaöi
hann og strauk handlegg Nóru.
Hún leit upp og brosti, þakklát
fyrir þessi litlu atlot.
Ef mamma myndi aöeins einu
sinni teygja út höndina til mln
hugsaði Nóra, þegar hún bar
morgunveröarbakkann upp. Ef
augu hennar lýstu, þegar ég kæmi
inn, eins og þegar Jenný kom.
Henni þykir vænt um mig llka, ég
veit þaö. En hvers vegna lætur
hún þaö ekki I ljós?
En ég á ekki að álasa henni,
hugsaði hún. Þaö var langt slöan
hún sjálf haföi klappaö móöur
sinni á vangann eöa veriö bliö viö
hana. Hún haföi reynt, þegar þær
voru litlar og komu hlaupandi
heim úr skólanum meö útbreidd-
an faðminn. En þaö var alltaf
Jenný sem kom á undan — alltaf
Jenný, sem varpaöi sér I faöm
móöurinnar. Nú var þaö of seint.
Bráöum var allt búiö....
Móöirin lá meö andlitiö út að
glugganum, þegar Nóra kom inn
meö bakkann. Sólargeislar döns-
uöu á sænginni, þar sem mögru
hendurnar lágu, fölar og hreyf-
ingarlausar.
— Svona var dagurinn, þegar
Dögum saman beið Nóra
eftir bréfi, sem aldrei
kom — orðum, sem aldrei
voru sögð. Hún óskaði
þess að hún hefði
vald á orðum...