Fréttablaðið - 25.02.2006, Qupperneq 54

Kettlingurinn sem fannst holdvotur og einn síns liðs ofan í einum lækja Foss-
vogsins hafði ljóslega tilgang með
lífi sínu því hann varð Eline heldur
betur áhrifavaldur. Ættingjar
hennar höfðu ekki haft brjóst í sér
að láta svæfa kisa og datt í hug að
piparmærin Eline í Þingholtunum
kynni að vera rétta manneskjan til
að annaðhvort elska köttinn eða
drepa.
„Á þessum tíma var ég byrjuð
að skrifa kvikmyndahandrit og
alltaf lá kettlingsræfillinn hjá mér.
Ég hugsaði sem svo að ef mér tæk-
ist að klára skrifin og kötturinn
lifði af myndi ég láta verða af því
að byggja einhverskonar leikhús í
ellinni, kalla það Fjalaköttinn og
finna því stað í Vatnsmýrinni,“
segir Eline, sem heitir öðru nafni
Ragnheiður Elín Gunnarsdóttir en
tók sér listamannsnafnið Eline
McKay þegar hún nam leiklist í
London Academy of Music and
Dramatic Arts í Englandi og sam-
nemendur og kennarar hennar
gátu engan vegið borið fram né
skrifað nafn hennar.
„Ég fór svo á stúfana til að
athuga hvað væri eiginlega málið
með Fjalaköttinn, þetta elsta kvik-
myndahús á Íslandi og sem búið
var að rífa, og komst að því hjá
Fyrirtækjaskrá að nafnið væri
laust til leikhús- og kvikmynda-
starfsemi. Ég dreif mig því á stað-
inn og stofnaði leikfélag með kenni-
tölu undir nafni Fjalarkattarins,“
segir Eline brosmild og full bar-
áttuanda.
Ekki til sölu
Fimm ár eru síðan hugmyndin að
leikhúsi í Vatnsmýrinni kviknaði í
kolli Eline.
„Í millitíðinni hringir í mig
maður að nafni Ragnar Halldórs-
son og biður mig að selja sér nafn-
ið. Ég segi auðvitað þvert nei við
Ragnar; að nafnið sé ekki til sölu
þótt hann hafi boðið mér hálfa
milljón króna fyrir. Fjalakötturinn
var einfaldlega ekki til sölu og
Ragnar virti þá ákvörðun mína, en
þegar ég hafði kvatt hann rann upp
fyrir sjálfri mér að mér væri full
alvara með þessi áform mín. Ég
hafði tekið ástfóstri við þennan
draum og hugsaði sem svo að ég
hlyti að geta teiknað þetta upp og
skipulagt,“ segir Eline sem komin
er af byggingarverkfræðingum og
arkitektum og með skipulagsmál í
blóðinu.
„Ég settist því niður í minni
barnslegu einfeldni, teiknaði þetta
upp og skipulagði. Tók myndir af
aumingja kettlingnum, bjó til lógó
fyrir leikfélagið og þannig líður
tíminn þar til síðastliðið haust að
nýtt hótel opnar í Aðalstrætinu og
mér til mikils hryllings hafa eig-
endur þess stolið nafninu til að
nota yfir veitingahús hótelsins, en
framhlið þess húss er eftirlíking af
gamla Fjalakettinum. Ég varð afar
sár, leitaði lögfræðiálits og kvart-
aði við Fyrirtækjaskrá sem taldi
víst að ég mundi vinna mál gegn
þeim, en hef ekki farið alla leið.
Finnst þetta bara svo frekt, en veit
að byggi ég einhvern tímann þetta
leikhús mun svo sannarlega verða í
því veitingarekstur og þá sjá þeir
vonandi sóma sinn í að breyta nafn-
inu í „Gamla Fjalaköttinn“ eða
annað álíka.“
Draumur í Nauthólsvík
Það er umræðan um nýtt skipulag í
Vatnsmýrinni sem fær Eline til að
uppljóstra um framtíðarplön sín og
drauma. Hún hefur enn ekki viðrað
umræðuna við borgaryfirvöld en
vonast til að borgarstjóraefnin
Dagur B. Eggertsson og Vilhjálmur
Vilhjálmsson séu reiðubúnir til
skrafs og ráðagerða, enda báðum
umhugað um breytta borgarmynd í
Vatnsmýri.
„Stjórnmálamenn borgarinnar
eru komnir hættulega nálægt því
að ráðstafa og skipuleggja Vatns-
mýrina og því verð ég að segja frá
hugmynd minni áður en Vatnsmýr-
in verður lögð undir álver og hrað-
brautir. Ég vil sjá Vatnsmýrina,
102 Reykjavík, sem framhald af
miðbænum með sama danska
skipulaginu og blómlegu menning-
arlífi hinum megin byggðarinnar
við sæinn. Ég vil alls ekki upplifa
hlykkjóttar Grafarvogsgötur held-
ur beinar þvergötur eins og í New
York, svo við getum alltaf séð niður
að sjó. Þannig vil ég sjá svæðið við
Nauthólsvík sem blöndu af náttúru
og menningarlegu miðborgarsvæði
með hellulögðum þrengri götum,
trjám, gosbrunni og fallegum, gam-
aldags byggingum,“ segir Eline, en
það er einmitt við sjóinn hjá Naut-
hólsvík sem hún vill byggja Fjala-
köttinn.
„Ég er að tala um leikhús sem
tekur 400 manns í sæti, veitinga-
hús með opið út í garð eða á bryggju
svo að fólk geti setið úti og notið
töfra íslenskra sumarkvölda. Þarna
yrði einnig kaffihús í anda Star-
bucks til að bjarga skrifstofublók-
um á morgnana, og þarna yrði
bókabúð, kjólabúð, tvö dansstúdíó,
almennilegur djassklúbbur í kjall-
aranum og á efri hæð hússins yrði
saumastofa, smíðaverkstæði, skrif-
stofur og aðstaða til að hýsa erlenda
listamenn sem koma til starfa,
ásamt kennslustofum því þarna
væri ég líka komin með tilvalda
aðstöðu til að stofna einkarekinn
leiklistarskóla og aðstöðu sem nýst
gæti áformum Háskóla Íslands og
Háskóla Reykjavíkur.“
Öryggisleysi leikara
Í upphafi sá Eline drauminn um
Fjalaköttinn verða að veruleika
eftir tuttugu til þrjátíu ár. Þangað
til ætlaði hún að vinna að leikupp-
setningum Fjalakattarins og er
reyndar með tvö gamanleikrit
áformuð á hausti komanda, en nú
finnst henni mál að tala um draum-
inn því hlutirnir gerast hratt í
pólitísku borgarlandslagi.
„Íslendingum mun fjölga enn
meir á næstu árum og ég er sann-
færð um að mikil þörf verður fyrir
leikhús af þessu tagi í framtíðinni.
Undir þessa starfsemi þarf ég eitt
þúsund fermetra og nokkur hundr-
uð milljónir, en hvað er það á milli
vina?“ spyr hún hlæjandi en er full
alvara.
„Ég var því miður komin langt
yfir 18 ára aldurstakmarkið í hug-
myndasamkeppni um Vatnsmýr-
ina, en þar vann átján ára frænka
mín til þriðju verðlauna. Kannski
er ég nú þegar orðin of sein að tjá
mig um þetta, en skora á stjórn-
málamenn borgarinnar að taka
þessar hugmyndir til athugunar.
Víst er mikil gróska í íslenskri leik-
list og mikið um duglegt fólk, en
þetta fólk vantar starfsöryggi og
fleiri atvinnutækifæri. Það geta
allir búið til leikhús í einhverjum
bílskúrum, en varla hægt að ætlast
til slíks hugsjóna- og sjálfboða-
starfs af vel menntuðum leikurum
til langframa. Ég vil búa til atvinnu-
leikhús sem ræður til sín fólk í sex
mánuði í senn og þar sem fólk fær
borgað fyrir vinnu sína,“ segir
Eline sem nú leikur hlutverk í
Túskildingsóperu Þjóðleikhússins,
hefur meðal annars skrifað gaman-
atriði fyrir Stelpurnar á Stöð 2,
leikstýrði Móðir mín, dóttir mín í
Hafnarfjarðarleikhúsinu síðastlið-
ið vor, var aðstoðarleikstjóri verks-
ins Frelsi í Þjóðleikhúsinu síðasta
haust og hefur auk leiklistarnáms-
ins lokið 7. stigi í Söngskóla Reykja-
víkur.
„Fjalakötturinn mun auðvitað
kosta sitt en ég var svo bjartsýn í
upphafi að halda að ég gæti unnið
fyrir þeim peningum sjálf. Ég
gerði mér ekki grein fyrir hve laun
leikara eru lág, enda búin að horfa
upp á bekkjarfélagana ytra skrifa
undir milljón dollara-samninga og
þá verður maður nú bjartsýnn,“
segir hún hláturmild, en með Eline
í bekk var meðal annarra leikarinn
Chiwetel Ejiofor, sem tilnefndur
var sem besti nýliðinn á nýafstað-
inni BAFTA-verðlaunahátíð og
hefur meðal annars leikið í kvik-
myndum Stevens Spielberg og
Woodys Allen.
„Hvað kettlinginn varðar, þá
dafnar hann vel. Kannski of vel þar
sem hann glímir við offituvanda-
mál í dag, en það er annað mál. Ég
elska hann og hann er minn,“ segir
Eline og knúsar feitan Fjalaköttinn
malandi heima í stofu. ■
25. febrúar 2006 LAUGARDAGUR38
MEÐ STÓRAR HUGSJÓNIR, EN RAUNHÆFA DRAUMA Eline McKay ætlar sér stóra hluti í
Reykjavík framtíðarinnar, en hana dreymir um alhliða leikhús við sæinn í Vatnsmýrinni
í þröngum, gamaldags strætum, þar sem blandast saman leiklist, sköpun, verslanir og
veitingahús, og einnig yrði þar leiklistarskóli. FRÉTTABLAÐIÐ/NÍNA BJÖRK GUNNARSDÓTTIR
Fjalakötturinn
er minn!
Leikkonan Eline McKay var atvinnulaus með þriggja vikna lamaðan kett-
ling í fanginu þegar hún fékk bráðsnjalla hugmynd í eldhúsinu heima.
Þórdís Lilja Gunnarsdóttir varð forvitin um þetta hugarfóstur Eline.
„Ég vil alls ekki upplifa hlykkjóttar Grafarvogs-
götur heldur beinar þvergötur eins og í New
York, svo við getum alltaf séð niður að sjó. “