Fréttablaðið - 25.02.2006, Qupperneq 56

Það er svimandi hiti á þessu fagra kvöldi í Bombay, þar sem Indverjar framleiða
glys, glamúr og Bollywood-myndir.
Inni á vestrænum veitingahúsum
situr fallega, hvíta fólkið innan um
efnaða Indverja, en úti fyrir bíða
götubörn með biðjandi augnaráð
og útrétta hönd í von um brauð-
skorpu eða smápening til að kaupa
sér næringu áður en nóttin gleypir
þau undir asísku myrkri.
„Ég kom hingað fyrst í lok ágúst
í fyrra, fékk svo stutt jólafrí heima
á Íslandi og kom aftur í janúar,“
segir Tinna um leið og hún hand-
fjatlar silfraðan gaffal og gæðir
sér á ítölskum pastarétti á litríkum
diski.
„Ég kann einstaklega vel við
mig á Indlandi, en vitaskuld koma
stundir þar sem erfitt er að búa í
þriðja heims ríki. Þetta á vel við
mig; ég aðlagast flestum aðstæð-
um mjög fljótt og þetta hentar mér
vel, þótt hitinn geti stundum verið
kæfandi og honum fylgi gífurleg
mengun og hroðaleg stækja yfir
borginni.“
Söknuður í mannmergð
Tinna býr ásamt þremur íslensk-
um fyrirsætum í glæsilegri íbúð
fyrir ofan skrifstofur Eskimo í
Bombay, en með þeim deila einnig
húsnæði ensk karlfyrirsæta og
brasilísk kvenfyrirsæta á vegum
Eskimo.
„Mikil vinátta hefur tekist með
hópnum og ég hef eignast góða
vini, bæði meðal Indverja sem og
evrópsku fyrirsætanna. Heimþrá-
in ásótti mig aldrei þessa fjóra
mánuði sem ég starfaði hér fyrir
áramót, en víst saknar maður
stundum fjölskyldu og vina eftir
erfiðan dag. Þá bjargar manni full-
vissan um að ég fari alltaf heim
aftur, en stundum finnst mér erfitt
að vera svo langt í burtu þegar eitt-
hvað kemur upp á heima,“ segir
Tinna sem flýgur reglulega milli
borga á Indlandi vegna ólíkra verk-
efna.
„Minnstur tími fer í flugið en
innan borgarmarkanna getur verið
þrautin þyngri að komast á milli
áfangastaða. Þá daga sem ég er
ekki að vinna fer ég jafnan á einn
til tvo verkefnatengda fundi og séu
þeir í hinum enda borgarinnar
getur erindið tekið allan daginn
vegna þungrar umferðar og enda-
lauss mannfjölda,“ segir Tinna sem
eyðir frídögum við sundlaugar-
bakkann og verslun á mörkuðum
þegar vinnan tekur ekki tíma henn-
ar, en samningstímabil hennar sem
fyrirsæta á Indlandi rennur út í
maí.
„Þá langar mig að fara yfir sum-
artímann og starfa í Tókýó, en
koma svo heim og stoppa þar
aðeins í haust. Ég hef yndi af
myndatökum fyrir tímarit og aug-
lýsingar, finnst létt að taka þátt í
tískusýningum, en vinna í tengsl-
um við sjónvarpsauglýsingar hér
getur verið bæði löng og ströng og
þannig stóð ég tvo daga fram á
rauða nótt ísköld í tilbúnu regni
með ís í hendi vegna Walls-íssins í
síðustu viku, og náði mér í kvef-
pest fyrir vikið.“
Á silkináttkjól meðal Indverja
Andlit Tinnu varð Indverjum fyrst
kunnugt þegar hún sat fyrir í
silkináttkjól fyrir arabaríkin og
síðar í Levi‘s-auglýsingu sem birt-
ist á auglýsingaspjöldum um ger-
vallt Indland.
„Við skerum okkur verulega úr
mannmergðinni, enda ekki mikið
af hvítu fólki á þessum slóðum. Á
götum úti verður fólki starsýnt á
okkur og margir vilja komast í
návígi, en Indverjar eru upp til
hópa mjög indælir og gestrisnir og
við ekki lent í neinum vandræðum
eða leiðinlegu ónæði,“ segir Tinna
og svalar þorstanum með ísköldum
svaladrykk á þessu heita kvöldi.
„Við erum nú ekki orðnar svo
frægar að hvert mannsbarn þekki
okkur, en mjög margir vita hverjar
við erum. Við höldum oftast hópinn
með fræga fólkinu og förum í öll
aðalpartíin, en þeir sem starfa í
þessum bransa vekja mikla athygli.
Indverjar sækjast mjög eftir hvít-
um fyrirsætum, sem ég skil ekki
alveg þar sem indverskar fyrirsæt-
ur eru ákaflega fagrar og flottar
líka, og þetta veldur okkur stund-
um heilabrotum,“ segir Tinna sem
líkt og hinum íslensku fyrirsætun-
um hefur gengið ákaflega vel.
„Það eru talsverðir peningar í
húfi og sakar ekki hve ódýrt getur
verið að lifa hér, en vissulega þarf
maður eins og alltaf að gæta þess
að eyða ekki um of, því freisting-
arnar eru margar,“ segir Tinna
brosandi og nefnir annars konar
freistingar sem tengjast fyrirsætu-
bransanum.
„Maður lærir fljótt að margt
ber að varast í þessum bransa og
forðast beri að umgangast skugga-
legt fólk. Módelheimurinn getur
verið rosalega hættulegur og
maður kemst fljótt í raun um að
ekki er öllum treystandi. Þá er
ágætt að taka ekki of ákafan þátt í
ljúfa lífinu en hér er hægt að kom-
ast í partí, opnanir og aðrar
skemmtanir á hverju kvöldi. Ég
fer vitaskuld reglulega út að
skemmta mér en reyni að stilla
því í hóf og njóta þess að vera
heimakær líka.“
Eymdin erfiðust
Menningarmunur er mikill þegar
indverskt samfélag er borið
saman við hið íslenska.
„Ég hafði aldrei komið til Asíu
áður og vissi ekkert hvað ég var
að fara út í, en mörg af ríkjum
álfunnar eru fátæk og vanþróuð.
Hér hefur mér þótt sláandi hin
mikla fátækt og bilið milli ríkra
og fátækra, en stéttaskipting er
landlæg á Indlandi. Maður geng-
ur ekki um göturnar án þess að
fara hjá urmul betlandi götu-
barna, aldraðra, ungra kvenna
með ungbörn upp á arminn og
fólk sem vantar á útlimi og er
mikið fatlað,“ segir Tinna sem
fyrst í stað gat ekki fengið af sér
að ganga framhjá betlandi börn-
um án þess að reiða fé af hendi.
„En svo skilur maður að þetta
tekur engan enda og mjög auð-
velt að eyða aleigunni í slíkar
ölmusur. Nú gef ég börnunum
frekar sælgæti eða annað matar-
kyns og þau eru sátt við það, enda
kemur það sér ekki síður vel, og
stundum gef ég þeim klink,“
segir Tinna sem er greinilega
slegin yfir örbirgð indverskra
götubarna sem flest eru munað-
arlaus og ala sig sjálf upp á stræt-
um borganna.
„Fyrirsætubransinn er alls-
staðar eins, hvort sem það er hér,
í París, New York eða annars
staðar. Þeir sem lifa og hrærast
innan hans lifa vernduðu lúxus-
lífi sem á ekkert skylt við líf ind-
verska almúgans. Þetta fólk held-
ur sig sér, lokar sig af og stundum
finnst mér það kæra sig kollótt
um fátæktina og eymdina allt í
kring, því þegar við íslensku
stelpurnar fárumst yfir ástand-
inu hristir það hausinn og vill
ekki ræða það frekar,“ segir
Tinna sem útilokar ekki lengri
viðveru í Indlandi framtíðarinn-
ar.
„Áður fyrr hefði ekki hvarflað
að mér að ég ætti eftir að búa hér
og starfa, og vissulega var ég
engin flökkukind í mér áður en
fyrirsætustörfin hófust. Þá vildi
ég aðeins vera heima á Íslandi en
núna langar mig að sjá fleira í
veröldinni og upplifa meira. Það
er einstakt við starfið hvað maður
kynnist mörgu frábæru fólki og
ferðalögin víkka sjóndeildar-
hringinn. Því veit Guð einn hvað
framtíðin ber í skauti sér, en mér
finnst ekki fráleitt að ég komi
hingað aftur, eða þá fari til starfa
eitthvert annað,“ segir þessi tví-
tuga, gullfallega Hafnarfjarðar-
mær undir indverskum, stjörnu-
björtum himni. ■
25. febrúar 2006 LAUGARDAGUR40
TINNA BERGSDÓTTIR FYRIRSÆTA
Strandhögg íslensku umboðsskrifstofunnar
Eskimo hefur vakið gríðarlega athygli á Ind-
landi, en fyrr í mánuðinum birtist forsíðu-
grein um fyrirtækið og árangur þess í ind-
verska fyrirsætuheiminum í mest lesna og
virtasta dagblaði Indlands, India Times, en
daglegt upplag þess er 2,1 milljón eintök.
Eskimo hefur bæði fundið þarlendar og
áður óþekktar fyrirsætur sem gera það nú
gott bæði heima og erlendis, sem og lánað
sínar eigin erlendu fyrirsætur til starfa þar
ytra, en nú eru fjórar íslenskar stúlkur við
fyrirsætustörf í Bombay. Hér gefur að líta
myndir úr möppu Tinnu á Indlandi, ásamt
myndum af götubörnum, betlurum og
daglegu lífi sem Tinna tók sjálf.
Undir indversku
stjörnuregni
Allt frá Bombay norður til Delí og suður til Kerala má sjá risavaxin vegg-
spjöld með andliti Hafnfirðingsins Tinnu Bergsdóttur sleikja Walls-ís úti
í indversku regni, en andlit íslenskra fyrirsæta verða sífellt þekktari á Ind-
landi eftir að Eskimo-umboðsskrifstofan hóf strandhögg í indverska fyrir-
sætuheiminum árið 2005. Þórdís Lilja Gunnarsdóttir deildi ítalsk-indverskum
kvöldverði með Tinnu í töfraborginni Bombay.
Skeifan 4
S. 588 1818