Fréttablaðið - 23.12.2006, Síða 51

Ásta Hrund Guðmundsdóttir,
18 ára, gerðist skiptinemi í
Java á Indónesíu á síðasta ári
og var boðið í indverskt brúð-
kaup um jólin.
„Mér fannst jólin frekar óhátíðleg
hjá kaþólikkunum þarna úti miðað
við það sem maður á að venjast hér
heima,“ segir Ásta um upplifun sína
af indónesísku jólahaldi.
Ásta slær þann varnagla þó að
ástæðan geti líka verið sú að mús-
límar séu í miklum meirihluta
landsmanna, eða 90 prósent. Sjálf
dvaldist Ásta hjá múslíma-fjöl-
skyldu en fékk innsýn inn í kaþólskt
jólahald hjá vinum sínum.
„Kaþólikkar sækja messu um
hverja helgi, hversu trúaðir sem
þeir kunna að vera, og sérstaka jóla-
messu á aðfangadag,“ útskýrir hún.
„Stórfjölskyldan hittist síðan til
að snæða saman hátíðarmat sama
dag, svo sem kjúkling, fisk og rækj-
ur, sem er algengur jólamatur, og
ýmsa grænmetisrétti. Ekki má
síðan gleyma hrísgrjónunum sem
eru Indónesíubúum jafn ómissandi
og kartöflurnar eru okkur Íslend-
ingum.“
Ásta segist ekki hafa orðið vör
við mikið jólaskraut í Indónesíu
nema kannski helst í verslunar-
kjörnum. Jólatré séu algengasta
skrautið í heimahúsum, þótt ekki sé
dansað í kringum þau eins og tíðkast
á mörgum íslenskum heimilum og
gjafastand sé í algjöru lágmarki.
Þá segist Ásta hafa saknað þess
að heyra ekki frumsamin indónes-
ísk jólalög en svo virðist sem heima-
menn hlusti helst á þekkt amerísk
lög.
„Annars heimsótti ég vini mína í
Bali á Indlandi á jólunum sjálfum
og var svo lánsöm að lenda í ind-
versku brúðkaupi,“ segir Ásta.
„Þannig að ég fékk indónesíska jóla-
haldið kannski ekki beint í æð, held-
ur upplifði brúðkaup að hætti hind-
úa í staðinn. Það var svo mikið
umstang í kringum það að ekki
gafst tími til að upplifa mikinn
söknuð. Ég fann ekki almennilega
fyrir honum fyrr en ég sneri aftur í
skólann í Indónesíu og hversdags-
leikinn tók við.“
Ester Ösp Sigurðardóttir
dvaldi sem skiptinemi í hafn-
arborginni Chimbote í Perú frá
2004 til 2005 og lá í sólbaði á
ströndinni á jóladag.
„Jólahaldið í Chimbote er svolít-
ið frábrugðið því sem við Íslend-
ingar eigum að venjast þar sem
það hefst ekki fyrr en undir mið-
nætti á aðfangadagskvöld,“ byrj-
ar Ester á að segja.
„Þá brugðum við okkur, það er
að segja ég og fjölskyldan sem
ég bjó hjá, yfir til nágrannanna
og við elduðum saman kvöldmál-
tíð,“ segir Ester enn fremur.
„Eftir mat var skipst á fáein-
um pökkum. Ég fékk hálsmen frá
fjölskyldunni og peysu frá ömmu
senda frá Íslandi. Sjálf gaf ég
vinkonum mínum íslenskar gjaf-
ir og „foreldrum“ mínum vín-
flösku og súkkulaði. Ætli þetta
hafi ekki tekið einn og hálfan
klukkutíma í heild sinni, sem er
frekar stutt á minn mæli-
kvarða.“
Ester ráðgerði að hafa það
rólegt á jóladag eða þar til vin-
konur hennar drógu hana með
sér niður á strönd. „Ég lá því á
ströndinni í steikjandi hita á
sjálfan jóladag,“ segir hún og
hlær við tilhugsunina. „Um
kvöldið borðuðum við síðan kalk-
ún, sem telst vera fínni matur í
Chimbote á meðan kjúklingur er
nokkuð algengur réttur. Hann
var til dæmis borðaður á gaml-
árskvöld þegar mér var boðið í
mat til vinar míns.“
Þótt maturinn og jólahaldið
hafi í heild sinni verið ólík jólum
Esterar hérlendis, segir hún
reynsluna hafa komið sér til
góða. „Ég er vön stórum jólum
sem taka yfirleitt margar klukku-
stundir og margir taka þátt í.
Ætli maður kunni bara ekki betur
að meta þau eftir að hafa upplif-
að jólin erlendis.“
Jól á
sólarströnd
Indverskt brúðkaup á aðfangadag jóla