Fréttablaðið - 16.10.2007, Qupperneq 42

Á tíma hestsins voru
það hinir ríku og feitu
sem riðu um. Þeir vildu
ekki vera á sama stalli
og sveitaómagar og
kotungar sem þurftu að
ganga á milli bæja í
leit að vinnu. Höfðingj-
arnir létu sér hins vegar
fátt um finnast ef þeir þurftu að
ríða yfir fjöll og firnindi til fundar
við aðra jarla og þá voru nú hvorki
til 66 gráður norður hlífðarfatnað-
ur eða goretex skór. Skinndruslur
og léleg höfuðföt voru látin nægja
til að verjast kulda og strekkingi.
Menn grófu sig síðan bara í fönn ef
veður voru válynd eða létu sig hafa
það til að komast á leiðarenda.
Síðan leið tíminn og fyrr en varði
voru fararskjótarnir orðnir mið-
stöðvarhitaðir og vélknúnir og hest-
arnir í mesta lagi ágætt sport sem
nýta mátti á góðviðrisdögum.
Nú þegar veturinn færist yfir og
morgnarnir orðnir kaldari er ekki
annað hægt en að hugsa til forfeðr-
anna þar sem þeir bitu á jaxlinn
hélaðir á sjó eða týndir á hálendinu.
Skrefin eru ekki nema nokkur að
bílnum, ef til vill með nokkurra
mínútna aukadvöl utandyra meðan
rúðurnar eru skafnar. Á leiðinni er
húsbóndinn dúðaður í flíspeysu,
vettlinga og húfu en samt skelfur
hann og vonar að bíllinn verði ekki
lengi að hitna.
Nútíma-Jóninn er ekki bara
kuldaskræfa heldur reynir hann að
komast hjá því að hreyfa sig nema í
vernduðu umhverfi World Class.
Enda sýnir það sig líka glöggt að
flestir gestirnir reyna að leggja
eins nálægt líkamsræktarstöðvun-
um og mögulegt er. Það er jafnvel
betra að keyra aftur heim ef bíla-
stæðið er ekki í seilingarfjarlægð.
Gömlu góðu æðaslitin sem for-
feður okkar státuðu af þekkjast
varla lengur enda er það víst stað-
reynd að hressilegt útiloft með
vænum skammti af vindstigum er
nauðsynleg blanda til að búa til þau
karlmennskulegu andlitsmerki.
Engan ætti því að undra að haldi
þessi þróun áfram verði sú fram-
tíðarkynslóð sem hér mun vaxa upp
með kuldaþol á við hárlausa rækt-
unarhunda og slétt og fellt barns-
hörund af inniveru.