Fréttablaðið - 08.02.2008, Síða 45

í Reykjavík. Foreldrar hennar
reyndu ítrekað að koma henni í
tónlistarnám eða í ballett en faðir
hennar, Heimir Sindrason, er tón-
skáld. Það gekk ekki neitt því ekk-
ert komst að annað en myndlistin.
Þegar hún var í MR fór hún sem
skiptinemi til Ameríku og þá opn-
uðust augu hennar. „Ég kynnt-
ist yndislegum listakennara sem
hvatti mig áfram og opnaði augu
mín fyrir því að það væri hægt að
fara margar ólíkar brautir í list-
inni. Auðvitað velti ég því einn-
ig fyrir mér hvort ég gæti lifað af
þessu. Fyrst var ég að spá í arki-
tektúr en svo ákvað ég að fara
í iðnhönnun. Þá langaði mig til
lands sem væri að gera góða hluti
í hönnun og vandaða. Mér fannst
Ameríka frekar yfirborðskennd
og langaði ekki aftur þangað. Ítalía
hitti mig beint í hjartastað en þar
var ég í námi í fjögur ár í Istituto
Europeo di Design (IED) í Mílanó.
Þegar ég kom heim opnaði ég eigið
fyrirtæki, Hugvit og hönnun, sem
ég á ennþá en er ekki virkt í dag.
Ég vann þar til ársins 2000 eða
þar til ég dreif mig aftur til Ítalíu
í mastersnám í skólanum Domus
Academy sem er í Mílanó.“
Meðan á mastersnáminu stóð
var henni boðin vinna hjá IKEA,
en þá var hún þegar farin að vinna
stök verkefni fyrir það fyrirtæki.
Hún sló til og setti stefnuna á að
vera þar í eitt ár en þau eru nú
orðin sjö. Börnin eiginlega fimm,
þar sem David, eiginmaður henn-
ar átti tvö börn fyrir, en hann
sem starfar sem verkfræðingur
hjá Brio. Þótt henni líki vistin vel
í Svíþjóð segist hún oft vera með
ógurlega heimþrá. „Fyrir hálfu
ári var ég mikið að spá í að koma
heim því ég sakna fjölskyldunnar
og vinanna svo mikið,“ segir hún
en sænsku örlagadísirnar hafa
greinilega viljað hafa hana lengur
í sinni návist. Það er krefjandi að
reka stórt heimili og huga að eigin
frama í starfi jafnhliða því.
Hún segir þó að þau nái alltaf að
púsla öllu saman. „Það er að sjálf-
sögðu heilmikil vinna að vera með
þrjú lítil börn en ég er svo ljón-
heppin að hafa íslenska stelpu hjá
mér, hana Herdísi mína sem er au-
pair hjá okkur. Hún hjálpar okkur
gríðarlega mikið. Ég vinn stund-
um heima og við prjónum þetta
saman. Davíð maðurinn minn
hleypur í skarðið þegar eitthvað
kemur upp . En auðvitað er þetta
stundum mál, sérstaklega af því
að við höfum ekki foreldra okkar
hjá okkur. Foreldrar mínir koma
reyndar stundum í viku og viku og
hjálpa mér þegar ég er á ferðalög-
um. Í janúar var ég til dæmis í Taí-
landi og Kína og í desember var
ég á Miami og í New York. Þetta
starf kallar yfirleitt á eina ferð í
mánuði og svo ferðast maðurinn
minn líka. Þetta reddast einhvern
veginn og við höfum fengið góðan
skilning frá okkar vinnuveitend-
um. Það hefur hingað til ekki verið
neitt stórvandamál.“
Hún segist nota tímann vel
meðan hún sé á ferðalögum og
reyni jafnvel að vinda ofan af sér
með alls konar dekri. „Þegar ég var
á Taílandi fór ég í nudd og andlits-
böð út í eitt. Mér finnst mesti mun-
aðurinn vera þegar við maðurinn
minn fáum smá tíma saman bara
tvö, bara til að fara út að borða eða
í leikhús. En að sama skapi kemur
að ég elska að vera með börnunum
mínum og það gefur manni mikið
þótt það kosti mikla vinnu og mikil
læti. Þegar börnin sofna um átta-
leytið reyni ég að nota tímann vel.
Við hjónin erum ekki mikið í því
að skjótast í helgarferðir eða eitt-
hvað slíkt, en út af vinnunni förum
við nokkrum sinnum á ári saman á
sýningar og þá höfum við það gott,
þrátt fyrir að það sé vinnutengt.
Svo tek ég börnin stundum með í
vinnuferðir, eins og þegar ég held
námskeiðin fyrir Vitra koma börn-
in með. Það er eitt sem ég hef lært
eftir að ég eignaðist börnin og það
er að skipuleggja mig. Ég er mjög
effektíf þegar ég er í vinnunni og
ég reyni að taka vinnuna ekki með
mér heim, þótt þess gerist stund-
um þörf. Helgarnar eru helgaðar
fjölskyldunni,“ segir Sigga og við-
urkennir þó að hún sé stundum
svolítið ofvirk.
martamaria@365.is
9. FEBRÚAR 2008 FÖSTUDAGUR • 9
Hillurnar úr smiðju Siggu hafa slegið í
gegn en þær fást í Epal.