Réttur - 01.10.1970, Blaðsíða 9

önnur nýlendustefna ríkra þjóða, að vísu í
örlítið breyttu formi og með öðru nafni. I
dag ráða hringasamsteypur iðnaðarþjóðfélag-
anna og einstaka hagsmunahópar í skjóli
þeirra, meiri hlutanum af náttúruauðlindum
heimsins og skammta hinum snauðu tekjur
og lífskjör, sem versna sífellt vegna slæmra
viðskiptakjara og stöðugs arðráns. Þróunar-
löndin hafa ekki ennþá fengið neina aðstöðu
til að nýta náttúruauðlindir sínar, íbúarnir
hafa orðið að notast við úreltar ræktunarað-
ferðir og úrelta framleiðsluhætti, menntun er
lítil og heilbrigðisástand ömurlegt og að lok-
um vantar þróunarlöndin fjármagn t'l að
bæta hag sinn, en mest allt fjármagn er í
höndum hinna ríku iðnaðarþjóða.
Aðstaða þróunarlandanna fer síversnandi
t. d. er hagvöxtur á hvert mannsbarn aðeins
um 2% á ári en í iðnaðárríkjunum 3,6%.
Eftir 1964 var hagvöxtur þróunarland-
anna 1,5%, en iðnaðarríkjanna 3,9%-
I tölum er afstaðan því sú að meðan hag-
vöxtur iðnaðarríkjanna er 60 dollarar á ári er
hann 2 dollarar á mann í þróunarlöndunum.
I heimsviðskiptunum standa þróunarlöndin
mjög höllum fæti, þau eru fyrst og fremst
hráefnaframleiðendur, en verðsveiflur á hrá-
efni hafa verið miklar. Hlutur þróunarland-
anna í útflutningi heimsins var árið 1953
um 27% en 1966 var hann kominn niður
í 19,3%. Auknar þjóðartekjur iðnaðarríkj-
anna nota íbúarnir til annars en matvæla-
kaupa, þannig að aukin eftirspurn eftir hrá-
efnum fylgir aðeins fólksfjölguninni.
145