Morgunblaðið - 18.03.2006, Qupperneq 48

48 LAUGARDAGUR 18. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Smári HlíðarBaldvinsson
fæddist á Gilsfjarð-
arbrekku í Gilsfirði
28. júlí 1950. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 10. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Baldvin Sigurvins-
son, f. 16.3. 1904, d.
24.9. 1982, og
Ólafía Pálína Magn-
úsdóttir, f. 8.5.
1914. Bræður
Smára samfeðra eru Indriði El-
berg, f. 27.11. 1933, og Ragnar
Birgir, f. 13.8. 1937, d. 24.9. 1977.
Systkini Smára sammæðra eru
Jóna Guðmey, f. 26.11. 1943,
Ingibjörg Magnea, f. 20.9. 1945,
Elinborg Alda, f. 28.3. 1947, Sig-
urvin Helgi, f. 7.11. 1953, d.
28.12. 1984, og Katrín Björk, f.
27.1. 1959.
Sambýliskona Smára er Mar-
grét Hafrún Brynjólfsdóttir, f. á
Borg í Reykhólasveit 4.8. 1950.
Börn þeirra eru: 1) Ingibjörg, f.
26.7. 1972, gift Bjarna Þór
Bjarnasyni, f. 29.8.
1974, börn þeirra
eru Ottó Hlíðar,
Sindri Júlíus, Ásdís
Birta og Kolbeinn
Óskar. 2) Guðrún, f.
2.9. 1974, sambýlis-
maður Guðbrandur
Ásgeir Sigurgeirs-
son, f. 21.10. 1969,
börn þeirra eru
Friðrik Smári, Mar-
grét Vera, Sigur-
geir og Halldór
Víkingur. 3) Brynj-
ólfur Víðir, f. 24.8.
1976, sambýliskona Sandra Rún
Björnsdóttir, f. 26.5. 1978, sonur
þeirra er óskírður. 4) Bára Borg,
f. 19.6. 1978, sambýlismaður
Bjarki Stefán Jónsson, f. 18.7.
1967, sonur þeirra er óskírður. 5)
Baldvin Reyr, f. 1.6. 1982, sam-
býliskona Áslaug Torfadóttir, f.
2.6. 1982, dóttir hennar er Agnes
Rut. 6) Ólafur Einir, f. 14.10.
1983, sambýliskona Íris Ósk Sig-
þórsdóttir, f. 1.1. 1984.
Útför Smára verður gerð frá
Reykhólakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Kveðjustundin er komin og leiðir
okkar skiljast um tíma, en minn-
ingarnar um ástkæran og góðan
bróður stendur eftir í hjarta mínu.
Á svona stundu reikar hugurinn
víða, fyrst til æskudaganna heima
á Brekku. T.d. þegar hestur, sem
þú teymdir undir mér, fældist og
hljóp upp allt tún og þú ríðandi á
þínum hesti á eftir, kallandi, biðj-
andi mig um að stökkva af baki,
sem skræfan ég þorði ekki. Eða
þegar þú dast af hestbaki og
mundir ekki það sem þú varst að
gera daginn áður, hvað mér fannst
það fyndið. Ég skynjaði ekki þá,
hvað heilahristingur getur verið al-
varlegur. Svo fékkst þú bílpróf og
geystist um sveitina á bláa jepp-
anum, þvílíkur töffari. Einn vetur
fórst þú sem vetrarmaður austur
að Brekku í Lóni, mikið saknaði ég
þín þá. Svo var stóri bróðir allt í
einu kominn með kærustu, hana
Margréti, það fannst mér nú
skondið á þeim tíma. En árin liðu
og þið fóruð að búa í Borg, börnin
að fæðast eitt af öðru og brátt
voru þau orðin sex. Það var æði oft
sem ég var í Borg, hjá ykkur Mar-
gréti, og ykkur fannst það ekkert
tiltökumál þó þrjú börn bættust
við hópinn. Borg var draumastaður
í huga barnanna minna. Þar fannst
þeim allt til alls, öll dýrin, stutt að
fara að sulla í sjónum eða læknum,
leika sér í búinu, klifra í klettum
eða bara hvað sem þeim datt í hug
í það og það skiptið. Ógleymanleg
er ferðin sem við Sæmundur,
Magga systir og Jón, ásamt ykkur
Margréti, fórum á þremur húsbíl-
um um Vestfirði sumarið 2004.
Veðrið lék við okkur allan tímann
og þú þekktir svo til hverja þúfu
og hvert fjall. Líka berjaferðin
sem ég fór með ykkur Margréti þá
um haustið vestur í Kollafjörð. Það
var svo mikið af berjum, að það
var erfitt að hætta að tína, þó öll
ílát væru orðin full. Í þeirri ferð
var farið yfir Kollafjarðarheiði og
svo yfir Þorskafjarðarheiði, gömlu
leiðina, ásamt ýmsum útúrdúrum.
Ekki má heldur gleyma ferðinni
sem við, fjögur systkinin ásamt
mökum, fórum í sumar sem leið á
Fiskidaginn mikla á Dalvík. Þá
varst þú aldeilis til í sprell eins og
þér einum var lagið. Það var mikið
áfall þegar þú greindist með þenn-
an illvíga sjúkdóm árið 2003. Það
sem kom upp í huga minn þá var:
„Nei, ekki þú líka.“ En þú barðist
af dug og æðruleysi og ætlaðir
ekki að gefast upp. Það sýnir
kraftinn og viljastyrkinn að þú
skyldir keyra sjálfur suður í allar
lyfjameðferðir og vestur sama dag.
En í nóvember sl. veiktist þú mjög
alvarlega og áttir þá ekki aftur-
kvæmt heim í sveitina þína. Þá var
það hún Margrét þín sem gerði allt
sem í hennar valdi stóð til að létta
þér stundirnar. Hún vék ekki frá
þér allan sólarhringinn, allt til
enda.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku mamma. Það eru þung
spor fyrir þig að þurfa að horfa á
eftir öðrum syni. En sálarró þín og
æðruleysi hjálpar þér á jafnerfiðri
stundu sem þessari. Elskuleg mág-
kona mín, frændsystkini og fjöl-
skyldur ykkar, Margrét, Ingibjörg,
Guðrún, Brynjólfur, Bára, Baldvin
og Ólafur, megi algóður Guð
styrkja ykkur í gegnum ykkar
sorg. Kæri bróðir, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Þín litla systir,
Katrín Björk Baldvinsdóttir.
Elsku sveitungi og frændi. Með
þér er genginn borgarstjórinn sem
Reykhólasveitin hefur haft undan-
farin ár. Það verður skrítið að fara
um sveitina og horfa yfir Króks-
fjörðinn og vita að þú ert ekki
lengur hjá okkur. Við viljum þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum með þér og fjölskyldu
þinni við eldhúsborðið í Borg, sem
og allar aðrar samverustundir
gegnum árin. Hafðu innilegar
þakkir fyrir alla aðstoð, sem var
veitt af óeigingirni og náungakær-
leik. Nú ert þú borgarstjóri í ann-
arri borg, kannski hittumst við við
eldhúsborðið þar, þegar að okkar
tíma kemur. Elsku Magga, Inga,
Gunní, Bolli, Bára, Baldvin, Óli og
fjölskyldur ykkar, við vottum ykk-
ur okkar dýpstu samúð, megi góð-
ur Guð styrkja ykkur og leiða
þessi þungu spor.
Páll S. Andrésson.
Pálína St. Pálsdóttir.
Smári Baldvinsson bóndi í Borg
í Reykhólahreppi er fallinn frá
langt um aldur fram. Góður ná-
granni, hjálpsamur, glaðlyndur,
réttsýnn, stríðinn og alltaf
skemmtilegur. Það eru þau kynni
sem við höfum haft af Smára í þau
29 ár sem við höfum þekkt hann.
Þær eru margar góðar minning-
arnar sem við eigum um Smára,
t.d. við eldhúsborðið heima á Hrís-
hóli að ræða allt milli himins og
jarðar. Aldrei skorti umræðuefnið.
Hann hafði þann góða eiginleika að
gefa sér tíma til að kíkja í heim-
sókn án þess að eiga erindi.
Haustin eru mjög minnisstæð,
þá reynir mikið á samstarfið á milli
bæja. Alltaf gekk samstarfið vel á
milli okkar. Það var eins og Smári
læsi hugsanir okkar, alltaf til stað-
ar og ráðagóður.
Í huga okkar er Smári og Mar-
grét Brynjólfsdóttir konan hans
ein heild. Jafnsamstíga hjón eru
vandfundin. Í veikindum Smára
hefur Magga staðið eins og klettur
við hlið hans, er missir hennar
mikill.
Megi Guð gefa fjölskyldu og ást-
vinum Smára styrk á erfiðum tím-
um.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þráinn, Málfríður og
fjölskylda Hríshóli.
Þeim fækkar sveitungunum mín-
um, sagði Smári við mig ekki alls
fyrir löngu. Þá höfðu orðið hörmu-
leg slys í sveitinni hans og hann
var dapur. Það er erfitt að sjá ein-
hvern tilgang í slíku.
Og nú er hann Smári vinur okk-
ar horfinn eftir baráttu við illvígan
sjúkdóm og hefur bæst í þann hóp-
inn sem farinn er yfir landamæri
lífs og dauða.
Og við sem skiljum ekki neitt,
okkur finnst að hann hefði átt að
verða allra karla elstur, heilsu-
hraustur, og halda áfram að segja
okkur sögur af fyndnum og
skemmtilegum atvikum.
En eftir standa hans fjölskylda
og vinir.
Það virðist svo stutt síðan við
kynntumst honum Smára. Þá var
hann bara strákur heima hjá for-
eldrum sínum á Gilsfjarðar-
brekku. Þau voru næstu nágrann-
ar okkar vestan við Steina-
dalsheiðina.
Þá komu þeir Sigmundur bróðir
og Smári keyrandi yfir heiðina og
það var einkennandi fyrir þessar
ferðir þeirra að þeim fannst
skemmtilegast að fara þegar öðr-
um fannst heiðin ófær og þetta
voru sannkallaðar glæfraferðir og
fólkinu þeirra var ekki beint rótt.
Það fylgdi þessum heimsóknum
þeirra mikil glaðværð og grall-
araskapur, þeir voru ósparir á
sögur af akstursafrekum sínum og
við slógum eiginlega eign okkar á
Smára sem væri hann einn af okk-
ar fjölskyldu.
Eftir því sem árin liðu þá lögð-
ust glæfraferðirnar að mestu nið-
ur. Og við tók venjuleg vinna, að
hafa í sig og á, búskapur og fjöl-
skyldulíf báðum megin heiðar.
Alltaf höfum við þó hist öðru
hvoru, þó voru nú Smári og
Magga duglegri við að koma í
heimsókn og þá var spjallað um
allt milli himins og jarðar.
Allt í einu var ég orðin 60 ára
og Smári hélt ræðu í afmælisveisl-
unni minni og sagði svo fallega að
honum hefði alltaf fundist hann
vera eins og einn af Steinadalsfjöl-
skyldunni, og við það tækifæri
fletti hann svo ofan af allskyns
galgopaskap fyrri tíðar á afar
skemmtilegan hátt.
Og minningin um þær stundir
hverfur ekki frá okkur sem eftir
erum. Við munum alltaf hugsa til
Smára með Möggu sér við hlið og
sína kátínu og skrítnu athuga-
semdir sem við gátum velst um af
hlátri yfir. Það bætir tilveruna að
fá að kynnast slíku fólki.
Elsku Magga og börnin ykkar,
tengdabörnin og barnabörnin.
Fjölskyldan mín öll vill þakka
þessi góðu kynni og við vottum
ykkur innilega samúð.
Ásdís.
Nú er hann Smári frændi minn
búinn að kveðja okkur. Þegar ég
hugsa um Smára frænda fer ég
alltaf að brosa ósjálfrátt, því mér
kemur alltaf til hugar öll glettnin
og stríðnin. Þegar ég var yngri
var farið eins oft í Borg og maður
gat og þangað var alltaf jafngott
að koma. Magga og Smári tóku
svo vel á móti manni og ekki vant-
aði félagskapinn til að leika með,
og ýmislegt var brallað í Borg en
það er nú ekki allt prenthæft hér.
Svo þegar ég fór að eldast og
lagði leið mína í Borg með mína
fjölskyldu var ég oft og iðulega
búin að finna eitthvað á leiðinni
sem ég gæti nú skotið á Smára og
strítt honum örlítið því þegar við
hittumst var það mjög líklegt að
ég fengi eitthvað á mig frá honum
um ýmsa líkamsparta sem höfðu
stækkað heldur hratt, einhver
strákamál eða eitthvað svona
sprell en það var allt með góðu og
gleði gert og aldrei nein særindi
okkar á milli því okkur þótti frek-
ar fyndið að stríða hvort öðru með
smá kaldhæðni einnig hugsa ég að
okkar húmor hafi legið á svip-
uðum stað – þ.e. svona frekar neð-
arlega. Ég hitti Smára oft síðast-
liðna vetur þegar hann var að
keyra á milli og hitta sína lækna
og þykir mér mjög vænt um það
núna að hafa náð að hitta hann
svona oft.
Síðast þegar ég hitti Smára hitti
ég vel á hann og þótti mér það
gaman og gott að sjá hann svona
eins og hann átti að sér að vera
miðað við ástand og aðstæður.
Þegar dóttur minni var sagt að
hann Smári frændi væri dáinn
sagði hún nú en mamma, hann var
ekki orðinn langafi. Þetta er svona
ekta sem barn svarar en við full-
orðnu hugsum.
Núna bið ég þess að aðstand-
endur Smára, Magga, börn og
barnabörn megi fá styrk á erfiðum
tímum og leiti til hvort annars á
erfiðum stundum.
Kveðja, þín systurdóttir,
Sigurbjörg Helga
Sæmundsdóttir.
SMÁRI HLÍÐAR
BALDVINSSON
✝ Vilhelm Mars-elíus Friðriks-
son fæddist á Siglu-
firði 4. september
1921. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Siglufirði 9.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Friðrik Her-
mannsson, f. 19.2.
1878, d. 15.4. 1936
og Björg Sigríður
Sæby, f. 2.3. 1886, d.
11.7. 1931. Systkini
Vilhelms eru: Krist-
ín, Friðrik, Oktavía, Þórleif,
Ágústa, Þórleif, Stefanía, Krist-
inn, Hermann og Kjartan. Eftirlif-
andi eru Stefanía og Kjartan.
Árið 1940 hóf Vilhelm sambúð
með Margréti Stefánsdóttur, frá
Spónsgerði í Eyja-
firði, f. 1.3. 1917, d.
5.7. 1990. Þau eign-
uðust þrjú börn, þau
eru: 1) Björk, f.
1940, maki Guð-
mundur Lárusson.
Börn þeirra eru:
Lárus Ingi, Vilhelm
Már og Brynjar. 2)
Birgir, f. 1946, maki
Guðmunda Dýr-
fjörð. Börn þeirra
eru: Margrét og
Bragi. 3) Hallgrím-
ur Sveinn, f. 1956,
maki Jóhanna Þorleifsdóttir.
Börn þeirra eru: Guðný Björk og
Grétar Bragi. Vilhelm verður
jarðsunginn frá Siglufjarðar-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú hefur afi okkar kvatt þennan
heim, tæpum 16 árum á eftir
ömmu okkar. Amma Gréta dó
mjög skyndilega í júlí 1990 og vor-
um við systkinin alveg miður okk-
ar eftir það. Fráfall afa Villa núna
hefur haft svolítinn aðdraganda en
það er samt erfitt að horfast í
augu við kallið þegar það kemur.
Okkur langar að minnast bæði afa
og ömmu í örfáum orðum.
Frá því við fyrst munum eftir
okkur var alltaf opið hús fyrir okk-
ur á Hvanneyrarbrautinni. Meðan
við vorum lítil gátu mamma og
pabbi fengið pössun fyrir okkur
þegar þess þurfti. Síðar fórum við
að koma sjálf því þarna var alltaf
einhver til staðar og við vorum svo
velkomin. Nóg var af smurði
brauði í sérstökum plastkassa inni
í ísskáp, fullt af heimabökuðu
bakkelsi, þó að kleinurnar hennar
ömmu séu nú sérstaklega minn-
isstæðar. Það var líka alltaf nóg til
af mat alveg sama hversu mörg
svöng barnabörn komu. Afi var
ekki mikið í eldhússtörfunum á
meðan amma lifði en eftir fráfall
hennar var hann fljótur að læra á
þetta. Maður kom ekki að tómum
kofunum hjá honum, gat valið sér
úr 1944 réttum eða fengið góða
soðningu.
Á Hvanneyrarbrautinni lærðum
við líka að spila, fyrst voru þetta
einföld spil eins og veiðimaður eða
olsen olsen, eftir því sem við urð-
um eldri vorum við tröppuð upp í
marías, vist og manna. Skrítið að
við skulum ekki spila meira í dag,
því þetta er svo skemmtilegt.
Í hádeginu á jóladag fórum við
alltaf til ömmu og afa, þar var
lambalæri og tilheyrandi fyrir alla
fjölskylduna og ís og ávextir á eft-
ir. Síðan var spilað eða spjallað
fram eftir degi og þá voru tertur
og súkkulaði borin fram. Húsnæð-
ið á Hvanneyrarbrautinni er um 60
fermetrar og þó við værum þar öll
saman munum við ekki til þess að
það hafi verið þröngt um okkur,
annað fyndist okkur sjálfsagt í
dag.
Amma var alveg einstaklega lag-
in í höndunum og gat saumað,
prjónað eða heklað það sem maður
óskaði sér og var frágangurinn á
handverkinu hennar betri en í
bestu búðum.
Afi og mamma sáu um Alþýðu-
húsið á Siglufirði í hátt í tvo ára-
tugi. Þangað fengum við stundum
að fara með og fylgdumst þá með
afa lesa bingótölurnar skýrt og yf-
irvegað og stýra spilakvöldunum
öruggri hendi.
Afi bjó á Hvanneyrarbrautinni, í
húsinu þar sem hann fæddist,
þangað til 1999 þegar hann fékk
pláss á Skálarhlíð. Fljótlega eftir
það vildi hann losna við húsið og
við vorum svo heppin að fá að
kaupa það ásamt foreldrum okkar.
Það er rosalega notalegt að
skreppa norður og gista í Afahúsi,
eins og við köllum það þó húsið
hafi ekki formlega verið skírt. Þar
er svo margt sem minnir á ömmu
og afa.
Elsku afi og amma, við þökkum
ykkur kærlega fyrir að vera það
sem þið voruð. Minningin um ykk-
ur lifir ætíð í huga okkar.
Gréta og Bragi Birgisbörn.
VILHELM
MARSELÍUS
FRIÐRIKSSON
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku langafi, hvíl í friði.
Hildur, Birgir og Fannar.
HINSTA KVEÐJA