Morgunblaðið - 08.04.2006, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2006 45
MINNINGAR
✝ SigríðurJónsdóttir
fæddist á
Borgareyrum
í Vestur-Eyja-
fjallahreppi
19. september
1911. Hún lést
á Dvalarheim-
ilinu Grund við
Hringbraut
24. mars síð-
astliðinn. For-
eldrar hennar
voru Bóel Sig-
urleif Erlends-
dóttir og Jón Ingvarsson. Þau
bjuggu fyrst í Neðra-Dal í Vestur-
Eyjafjallahreppi og svo á Hlíðar-
enda í Fljótshlíð en fluttu að
Borgareyrum í Vestur-Eyjafjalla-
hreppi árið 1907. Systkini Sigríð-
ar voru. Júlíus, f. 1902, d. 1902,
Guðmundur Júlíus, f. 1904, d.
1989, Markús, f. 1905, d. 1988 og
Ísleif Ingibjörg, f. 1910, d. 2002.
Sigríður ólst upp í Borgareyrum
en flutti til Reykjavíkur þar sem
hún kynntist manni sínum Arnóri
Lúðvík Hanssyni. Sigríður var
jarðsungin frá Stóra-Dalskirkju
laugardaginn 1. apríl.
Arnór Lúðvík Hansson fædd-
ist í Holti á Brimilsvöllum í Fróð-
árhreppi 10. febrúar 1920. Hann
lést á Dvalarheimilinu Grund við
Hringbraut 3. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru Þorbjörg
Þórkatla Árnadóttir og Bjarni
Árnason, þau bjuggu í Holti og á
Kaldalæk í Ólafsvík. Systkini Arn-
órs eru Hansbjörg Kristrún, f.
1906, d. 1906, Árni Kristinn, f.
5.12. 1907, Guðríður Margrét, f.
10 5. 1911, d. 5.6. 1995, Hans Guð-
mundur, f. 11.5. 1913, d. 25.6.
1998, Kristvin Jósúa, f. 11.3. 1915,
d. 25.11. 2005. Hallgrímur, f. 15.3.
1916, d. 21.3. 1997, og Þorsteinn,
f. 18.3. 1918.
Arnór stundaði ýmis störf, með-
al annars sjómennsku, uns hann
flutti til Reykjavíkur til trésmíð-
anáms þar sem hann kynntist
konu sinni Sigríði Jónsdóttur. Þau
gengu í hjónaband árið 1950 og
bjuggu á ýmsum stöðum í Reykja-
vík uns þau keyptu sér íbúð í Há-
túni 8 þar sem þau bjuggu frá
1960. Þau fluttu á Dvalarheimilið
Grund í maí 2005. Arnór vann við
trésmíðar en Sigríður var heima-
vinnandi auk þess sem hún stund-
aði hannyrðir og prjónaskap.
Þeim varð ekki barna auðið.
Arnór verður jarðsunginn frá
Stóra-Dalskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Aðeins níu dögum eftir andlát Sig-
ríðar Jónsdóttur frænku minnar og
tveimur dögum eftir jarðarför henn-
ar var Arnór Hansson maðurinn
hennar allur. Sigga og Addi eins og
þau voru jafnan kölluð voru barnlaus
og áttu því mikið í öðrum börnum í
fjölskyldunni. Þau voru frændrækin
og mundu til dæmis alltaf eftir af-
mælisdegi mínum og sendu þá gjarn-
an blóm eða komu í heimsókn.
Sigga og Addi áttu heimili sitt í
Hátúni 8 frá því ég man eftir og þar
bjuggu þau á 8. hæð. Þegar ég var
barn dáðist ég að þessu mikla háhýsi
og lyftuhús voru heldur ekki algeng
á þeim tíma. Það var fastur liður í
heimsóknum til þeirra að fá að leika
sér með litla hvíta bollastellið hennar
Siggu á stofuborðinu, á meðan full-
orðna fólkið ræddi saman. Sigga og
Addi voru gestrisin og var Addi ekki
síðri en Sigga í því að bera veitingar í
gestina. Það lýsti honum vel að þeg-
ar hann kvaddi viðstadda í kistulagn-
ingu Siggu í síðustu viku þá bauð
hann fólki konfekt að skilnaði.
Sigga og Addi voru samrýnd hjón
og ferðuðust mikið saman. Voru þau
tíðir gestir á heimaslóðum Siggu
undir Eyjafjöllum, þar sem systkini
hennar bjuggu lengst af, hvert á sín-
um bænum. Sjálf áttu þau sér sælu-
reit í Mosfellsdal þar sem þau voru
með húsvagn og ræktuðu upp gróður
í kring. Þangað var gaman að koma
og þiggja pönnsur hjá þeim.
Sigga og Addi voru mikið hesta-
fólk og áttu í gegnum tíðina marga
hesta. Heimili þeirra prýddi fjöldi
mynda af hestunum þeirra og þegar
við heimsóttum þau á Grund núna
um jólin vöktu hestamyndirnar á
veggjunum einmitt athygli dóttur
minnar. Addi lék á als oddi og
þreyttist ekki á að trekkja upp alls
konar jólasveina og fígúrur til að
skemmta litla gestinum.
Það fór ekki framhjá neinum sem
kynntist Siggu og Adda hversu mjög
Addi dáði Siggu. Hann bar hana á
höndum sér, keypti á hana föt og
skartgripi, og reyndi stöðugt að
gleðja hana. Hann sagði að honum
hefði fundist hún eins og drottning
þegar hann sá hana fyrst. Sigga var
myndarleg húsmóðir og listræn í
handavinnu. Hún gekk ekki heil til
skógar mikinn hluta ævi sinnar og þá
stóð Addi sem klettur við hlið henn-
ar. Það var erfitt að ímynda sér
Siggu og Adda öðruvísi en sem ein-
ingu og nú kveðja þau þennan heim
saman og halda á vit forfeðranna.
Þegar ég skildi við Adda í erfi-
drykkju Siggu síðastliðinn laugar-
dag kvaddi hann mig með orðunum:
„Guð veri með þér.“ Ég kveð Siggu
og Adda og bið Guð að blessa þau á
nýjum tilverustigum.
Ég byrja reisu mín,
Jesú í nafni þín,
höndin þín helg mig leiði,
úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
Ljóst þegar lífið dvín,
leið þú mig heim til þín
í föðurlandið fríða,
firrtan við allan kvíða.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
(Hallgrímur Pétursson.)
Berglind Björk Jónsdóttir.
Þegar ég hugsa til Adda, föður-
bróður míns, koma bara góðar minn-
ingar upp í hugann. Hann var alveg
einstaklega heill og ljúfur maður
með gott hjartalag. Það var alltaf
stutt í kæti og gamansemi hjá hon-
um, sem var afar smitandi og gerði
það að verkum að maður sóttist eftir
nærveru hans. Addi var einnig ein-
staklega bóngóður maður og leysti
hvers manns vanda hratt og vel. Mér
er vel minnisstætt þegar hann hjálp-
aði okkur hjónunum við að skipta um
járn á þaki hússins okkar. Faðir
minn hafði sagt okkur að hann gæti
útvegað okkur 74 ára gamlan ung-
ling, sem mundi skila þessu verki á
mettíma og af miklum gæðum. Það
rættist svo sannarlega. Nú er hins
vegar komið að leiðarlokum. Mér
finnst ég hafa verið mjög lánsöm að
hafa fengið að kynnast þessum
ágæta manni og er mjög þakklát fyr-
ir það.
Addi lést aðeins fáeinum dögum á
eftir eiginkonu sinni, Sigríði Jóns-
dóttur, þannig að aðskilnaðurinn var
ekki langur. Ég þakka samveruna og
bið góðan Guð að blessa þau og
vernda þangað sem þau eru nú kom-
in.
Katla Kristvinsdóttir.
Þið voruð alveg einstök hjón, ekk-
ert gert eða farið nema saman,
prúðbúin og flott í bílnum ykkar.
Eins var það þegar koma að því að
fara úr fallegu íbúðinni ykkar í Há-
túni, kom ekki annað til greina en að
fara saman og það gerðuð þið.
Addi minn og frænka, mér vefst
nú tunga um tönn því þú Addi komst
mér nú alveg í opna skjöldu. Þegar
ég fór frá þér á sunnudaginn og tal-
aði við þig í símanum um kvöldið
grunaði mig ekki að það yrði í sein-
asta sinn sem ég fengi að heyra í þér.
Þú stóðst þig svo undur vel í síðustu
viku þegar við vorum að undirbúa út-
förina hennar Siggu, það var allt svo
flott og fallegt eins og þér einum var
lagið.
Við áttum eftir að gera svo mikið
og okkar fyrst verk í þessari viku var
að athuga með legsteininn sem þú
varst búinn að fá. Þú hafðir svo mikl-
ar áhyggjur af því hvernig við ættum
að fara að því að setja hann á leiðið
hennar Siggu, þar sem þinn dánar-
dag vantaði undir nafnið þitt. En
annað stjórnaði því, þið fenguð að
fara saman síðasta spölinn.
Ég hef þekkt ykkur frá unga aldri
og var oft í heimsókn hjá Ragnheiði
ömmu minni og Halla afa á Hverf-
isgötunni. Þá komum við amma oft í
heimsókn til ykkar á Barónsstíginn
og þar hitti ég Bóel móður hennar
Siggu og systur ömmu minnar, en
hún var hjá ykkur seinustu ár ævi
sinnar.
Svo liðu árin og við hittumst við
sérstök tækifæri hjá ömmu og Möllu
frænku þar til fyrir nokkrum árum
að okkar samskipti urðu nánari og
mjög mikil seinustu árin.
Ég á margar góðar og fallegar
minningar frá Siggu um pabba minn
þegar hann var í sveit hjá Markúsi
bróður Siggu. Pabbi minn elskaði
allt þetta fólk.
Það var gaman að sjá hvað þið
blómstruðuð þegar þið komuð inn á
Grund, Sigga fór aftur að prjóna og
perla og þú Addi að tefla og spila.
Ykkur leið svo vel á Grund og þar
vildir þú vera áfram. Á Grund er frá-
bært starfsfólk og þar var vel hugsað
um ykkur og ég vil þakka þeim fyrir
og öllum þeim sem önnuðust ykkur í
gegnum árin. Það voru forréttindi og
mikill skóli að fá að vera með ykkur í
þennan tíma.
Elsku Addi minn og frænka, ég,
Eggert og Ragnheiður Ósk viljum
þakka ykkur fyrir allt og guð blessi
minningu ykkar.
Ykkar
Ragnheiður Valdimarsdóttir.
SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR OG
ARNÓR L. HANSSON
meira eins og bróðir-frændi. Þú hef-
ur alltaf verið með okkur um jólin og
áramót, um helgar og á sumrin. Þú
varst partur af tilverunni.
Þú varst kátur kall og gerðir allt
sem þér datt í hug, þér fannst gaman
að vera til. Þú varst stríðinn og ákaf-
lega þrjóskur. Ef þér datt í hug að
gera eitthvað þá varstu búinn að fá
alla nálæga til að hjálpa þér og hlut-
irnir skyldu gerast strax, helst í gær.
Líf þitt snerist um hesta. Þú tal-
aðir um hestana þína eins og þeir
væru börn. Þeir voru þitt líf og yndi.
Þið Tóti gátuð endalaust talað um
þetta annars ágæta áhugamál þitt.
Fyrsta minning mín um þig er
þegar ég var lítil stelpa heima á Með-
alfelli. Þú varst að spyrja mig um það
hvort þú mættir eiga á mér litlu tána.
Hvort ég hef samþykkt það strax
man ég ekki, en allavega átt þú báðar
litlu tærnar mínar. Það er ég viss um
að enginn hefur eignast eins margar
litlar tær og þú.
Þegar að ég flutti í bæinn til að
fara í framhaldsskóla bjuggum við
saman í Efstasundinu. Ég held að þú
hafir verið ánægðastur með að ég
kunni að búa til hvíta sósu. Fyrstu
vikurnar voru bjúgu og saltkjöt ansi
oft á borðum og að sjálfsögðu með
hvítri sósu. Á kvöldin spiluðum við
oft, en eitt kvöldið vildir þú endilega
tefla. Skák hafði nú ekki verið mín
sterkasta hlið því að ég rétt svo
kunni mannganginn, en jú jú það
varð úr að ég samþykkti það að tefla.
Svo fór að við tefldum nokkur kvöld
og þóttist ég vera orðin betri. En eitt
kvöldið þegar ég ætlaði að fara að
taka fram taflið sagði þú: Æ, Dagný,
eigum við ekki bara að spila í kvöld,
ég er orðinn svo leiður á að vinna þig.
Þú fylgdist mikið með fréttum og
spurðir ávallt frétta af öllu og öllum í
kringum þig. Þú varst líka að hlusta
á fréttir í útvarpinu. Þú tókst upp
fréttir á RÚV og horfðir á fréttirnar
á Stöð tvö á meðan, svo var horft á
upptökuna á eftir.
Hjá þér mátti helst engu breyta,
þú varst svo vanafastur. Til dæmis
bauð ég þér alltaf í mat á sprengidag
eftir að þú fluttir úr Efstasundinu.
Ef ég var eitthvað sein að bjóða þér
að þínu mati, þá var hringt og spurt:
Hva, á maður ekki að fá saltkjöt og
baunir þetta árið. Þú vildir vera viss
um að ég mundi nú ekki gleyma hon-
um frænda mínum.
Þú varst mikill barnakall og
spurðir alltaf um stelpurnar mínar ef
þær voru ekki með mér. Þegar ég
sagði Emelíu Rut frá því að nú værir
þú engill á himninum varð hún voða
leið. En eftir smátíma og umræðu
um Guð spurði hún, en mamma hver
á þá eiga táslurnar mínar og Eyrún-
ar Anítu? Lífið breyttist mikið hjá
þér þegar þú veiktist fyrir tæpum
fjórum árum, og enn meira seinni-
part síðasta árs við fleiri áföll.
Ég vil kveðja þig með þessu ljóði
sem er um upplifunina að vera úti í
náttúrunni, sem við bæði höfum un-
un af.
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngva klið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar næturfrið.
(Hulda.)
Ég hugsa til þín, frændi, og geymi
allar minningarnar í hjarta mínu.
Þín
Dagný.
Kær frændi, móðurbróðir minn
Einar frá Meðalfelli, hefur kvatt –
fullfljótt að því er okkur vinum hans
finnst. Á óviðráðanlegan sjúkdóm,
sem að honum sótti síðustu mánuð-
ina, varð ekki snúið.
Þótt Einar hafi búið fjarri mínum
uppvaxtarslóðum norður í Þingi
urðu reglulegar heimsóknir hans og
stuttar dvalir heima til þess að kynn-
in urðu þrátt fyrir fjarlægðina all-
mikil. Frá þessum árum man ég
hann sem fjörmikinn, ungan mann
sem var gjarna tilbúinn til að tuskast
við okkur systkinin. Það er nú hulið í
óvissu munnmæla hvenær við tókum
að kalla hann gamla frænda. Var það
einhvern tíma í hita leiksins, í fyrstu
skiptin ef til vill í stríðni? Eitt er þó
víst, með tímanum festist þetta við
hann sem gælunafn okkar í milli. Því
tók hann held ég vel.
Einar var fús að vera með í verk-
um þá tíma sem hann stóð við í
Brekku. Á haustin sat hann gjarna
um að vera með í fjárragi. Að um-
gangast og skoða skepnur var hon-
um geðfelld iðja og ekki er mér grun-
laust um að með honum hafi leynst
draumur um að standa fyrir eigin
búi. Á það var hann dulur sem um
margt annað.
Á skólaárum mínum syðra bjugg-
um við Einar nokkur ár saman í íbúð
við Efstasund. Þá tíð var nærvera
Einars hluti hins daglega lífs. Hún
var skólastráknum að norðan mik-
ilvæg, þótt án íhlutunar væri að
nokkru ráði eða inngripa hins eldri
og reyndari. Þannig þótti líka hinum
yngri og reynsluminni það eflaust
best á þeim árum. Tvö yngri systkini
mín tóku þátt í þessu sambýli nokkur
misseri. Öll hugsum við með hlýju til
tímans með Einari.
Einar stundaði sína vinnu, álsmíð-
ina, af samviskusemi og atorku en
þegar vinnudegi lauk sinnti hann
hrossum sínum. Það leyndist engum
sem kynntist honum að þar var hug-
urinn. Í samfélagi við hesta og hesta-
menn undi hann sér best. Hversdag-
urinn var sniðinn að þessu áhuga-
máli og helstu áfangar á árinu
miðuðust við þarfir hrossanna,
hestamót, hestaferðir og aðra þvílíka
atburði. Einar hafði mikla gleði af
því að hann átti góð hross – þar á
meðal voru úrvalskynbótahross sem
vöktu athygli á sýningum.
Hvort heldur sem Einar sótti
vinnu á höfuðborgarsvæðinu eða
annars staðar var Meðalfell í Kjós
ætíð fasti punkturinn í lífinu. Þar
eyddi hann fríum og helgum þegar
því varð mögulega við komið. Þeim
háttum hélt hann allt til hins síðasta.
Nú er skarð höggvið í hóp hinna
nánustu. Þátttöku Einars í skrafi um
hross, menn og málefni við eldhús-
borðið í Brekku og í stofunni í Efsta-
sundi mun ég minnast og sakna.
Þakka þér samfylgdina, gamli
frændi minn.
Magnús Hauksson.
Það eru margar minningar sem
fara í gegnum huga manns þegar
sorgin ber að dyrum. Þegar ég minn-
ist Einars frænda þá kemur auðvitað
fyrst upp í huga minn hestar og
sveitin; allir þeir reiðtúrar sem ég
fór með honum í Víðidalnum, þegar
við fórum með hestana í Kjósina í
sumarbeit og á sumrin í Kjósinni,
niður laxárbakkana og inn í dal.
Þetta eru nokkrar af mínum bestu
æskuminningum. Og þó að ég fækk-
aði hestaferðunum þá héldust alltaf
þessi tengsl við Einar. Núna síðustu
ár, eftir að hann fékk blóðtappa og
þurfti hjálp við ýmsa hluti, leitaði
hann oft til mín og okkar í Blóma-
hæðinni, það þykir mér mjög vænt
um. Eftir að hann flutti til foreldra
minna í janúar vegna veikindanna þá
hittumst við oftar og þegar hann fór
á líknardeildina í lok febrúar þá
komum við oft við og síðustu vikuna
hans þá kom ég morgna og kvölds og
þótti mér vænst um þegar hann
spurði mig: „Kemurðu ekki örugg-
lega aftur í kvöld.“ Einar horfði á
hestana sína með stolti, líkt og við
gerum sem eigum börn, þetta var
hans hestaræktun, þeir voru hans
börn, og hann ætlaði sér að fara á
sýningu sem var honum og hans
ræktun til heiðurs í skautahöllinni
kvöldið áður en hann dó. Hann byrj-
aði að telja þegar átta dagar voru í
sýninguna og hann fann að það voru
of margir dagar. Þegar við kvödd-
umst á föstudagskvöldið vorum við
viss um að það tækist að fara, en því
miður voru átta dagar of margir, 7
hefðu dugað. Takk fyrir þessar góðu
stundir sem við áttum saman og
spjallið síðustu vikuna þína og þó að
við værum búin að fá góðan tíma til
að átta okkur á því að samverustund-
unum færi ört fækkandi þá var mjög
erfitt að sætta sig við það þegar kall-
ið kom.
Minning þín lifi.
Ágústa og fjölskyldan
í Blómahæðinni.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞORGILS ÞORBJÖRN ÞORGILSSON
klæðskerameistari,
Hrafnistu Hafnarfirði,
áður til heimilis á Garðavegi 8,
Hafnarfirði,
andaðist á Hrafnistu Hafnarfirði föstudaginn
31. mars.
Jarðsungið verður frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði mánudaginn 10. apríl
kl. 13.00.
Þorgils Þorgilsson, Katrín Sigurðardóttir,
Jóhanna Þorgilsdóttir, Ólafur Þorgeirsson,
Guðmundur Þorgilsson, Lilja Jóhannsdóttir
og barnabörn.