Morgunblaðið - 29.04.2006, Síða 42

42 LAUGARDAGUR 29. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður Breið-fjörð Halldórs-
son fæddist á Má-
bergi á Rauðasandi í
Vestur-Barða-
strandarsýslu 13.
maí 1913. Hann lést
á Heilbrigðisstofn-
un Suðurnesja á
páskadag 16. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Ólafur
Bjarnason, f. 15.
nóv. 1874, d. 9. maí
1924, og Magnfríður
Ívarsdóttir, f. 25. nóv. 1875, d. 13.
jan. 1958. Systkini Sigurðar voru
Guðmundur Jóhannes, Jónína
Bergþóra, Guðrún, Ívar Rósin-
krans, Bjarni Trausti, Guðrún,
Ingimundur Benjamín, Sigríður,
Halldór Kristinn og Ólafur Hall-
dór, sem öll eru látin.
Sigurður kvæntist 25. maí 1940
Elsebeth Marie Jacobsen, f. 26.
jan. 1919, d. 19. des. 1993. Hún var
dóttir Tomasar Jacobsen og Mat-
hilde Jacobsen frá Skipanesi í
Söldafirði á Austurey í Færeyjum.
Sigurður og Marie eignuðust fjög-
ur börn. Þau eru: 1) Sigurður
Guðfinnur, f. 15. nóv. 1940, bif-
reiðarstjóri, kvæntur Guðríði
Helgadóttur, leikskólafulltrúa í
Reykjanesbæ, þau eru búsett í
Innri Njarðvík, börn þeirra eru
tvö, auk þess á Sigurður eina dótt-
ur. 2) Elsa Hallfríður, f. 3. jan.
1943, ljósmóðir, eiginmaður henn-
ar er Kristian Rasmussen verk-
fræðingur, þau eru búsett í Fær-
eyjum, börn þeirra
eru þrjú. 3) Bergdís
Matthildur, f. 27.
nóv. 1947, hjúkrun-
arfræðingur, eigin-
maður hennar er
Smári Sveinsson bif-
reiðarstjóri, þau eru
búsett í Þorláks-
höfn, þau eiga þrjá
syni. 4) Ingvar Guð-
mundur, f. 19. ágúst
1955, d. 30. mars
2002, hjúkrunar-
fræðingur, síðast
búsettur á Flórída,
hann átti einn son.
Sigurður fór til sjós er hann var
fimmtán ára, reri frá Hænuvík í
Rauðasandshreppi og var síðan
sjómaður á skútunni Þresti frá
Patreksfirði. Þá var hann kyndari
á togaranum Gylfa frá Patreks-
firði með hléum til 1939.
Jafnhliða sjómennskunni stund-
aði Sigurður almenn sveitastörf
og var á vertíðum á Suðurlandi.
Sigurður flutti til Innri Njarð-
víkur 1939. Þar var hann mótor-
isti í vélsmiðju og vann síðan í
fiskmjölsverksmiðju í Njarðvík í
tíu ár. Þá hóf hann störf hjá
Hamilton, bandarísku bygginga-
fyrirtæki á Keflavíkurflugvelli,
þar sem hann starfaði í fjögur ár.
Hann hóf síðan störf hjá Íslensk-
um aðalverktökum á Keflavíkur-
flugvelli við húsbyggingar og
blikksmíði.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Innri Njarðvíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Genginn er öðlingsmaður, góður
faðir og yndislegur tengdafaðir,
Sigurður B. Halldórsson. Hann
fæddist á Móbergi á Rauðasandi í
Barðastrandarsýslu og ólst þar upp
í stórum systkinahópi.
Sigurður fluttist til Njarðvíkur
árið 1939 til að vinna í vélsmiðju
Jens Árnasonar en hann var mágur
hans. En lengst af vann hann hjá
Íslenskum aðalverktökum á Kefla-
víkurflugvelli og líkaði honum vistin
þar afar vel. Í Njarðvík kynntist
hann eiginkonu sinni, Maríu J.
Tómasdóttur, ættaðri frá Skipanesi
á Austurey í Færeyjum en hún lést
19. desember 1993. Þau giftu sig 25.
maí 1940 og stofnuðu heimili sitt
þar og eignuðust fjögur börn.
Heimili þeirra hjóna var alla tíð í
Njarðvík en árið 1943 festu þau
kaup á litlu húsi við Akurbraut sem
þau stækkuðu síðan. Á heimili
þeirra hjóna var oft margt um
manninn því bræður Maríu bjuggu
þar um lengri eða skemmri tíma.
Þótt húsakynnin væru lítil að sjá að
utan þá var alveg ótrúlegt hvað þau
stækkuðu þegar inn var komið.
Ekki má heldur gleyma þeim fjöl-
mörgu skjólstæðingum þeirra
hjóna sem þau skutu skjólshúsi yfir
vegna tímabundinna erfiðleika
þeirra. En ungu hjónin voru búin
hinum sígildu dygðum, iðni, nýtni
og nægjusemi.
Ljúft er mér að minnast tengda-
föður míns. Hann var mér með ein-
dæmum góður og vildi allt fyrir mig
gera. Sigurður hafði sínar ákveðnu
skoðanir á mönnum og málefnum
og ávallt bar hann hag bágstaddra
sér fyrir brjósti. Hann var með af-
brigðum laghentur maður og til
hans leituðu margir sem þurftu á
hjálp að halda, margt handverkið
má finna eftir hann hér í Njarðvík.
Hann var bókelskur en lestur þjóð-
sagna heillaði hann mest. Á efri ár-
um lærði hann bókband og tíðum
sat hann niðri í kjallara, hlustaði á
útvarpið og batt inn bók annað-
hvort fyrir sjálfan sig eða aðra.
Sigurður hafði gaman af að segja
sögur og gæddi þær lífi með ein-
stakri frásagnarlist. Þá fór hann
með hvern kvæðabálkinn af öðrum
án þess að hika. Hann var með ein-
dæmum minnugur og gott var að
leita til hans, hann var eins og hver
önnur alfræðibók. Sigurður söng
með kirkjukór Njarðvíkurkirkju til
margra ára.
Á vordögum 2002 bárust þau vá-
legu tíðindi frá Ameríku að sonur
hans væri látinn. Það voru erfiðir
tímar fyrir aldurhniginn föður að
takast á við þá þungu byrði sem því
fylgdi en hann tók því með æðru-
leysi eins og hans var von og vísa.
Ég sem rita þessar línur átti því
láni að fagna að kynnast tengdafor-
eldrum mínum á mínum yngri árum
og minnist ég margra gleðistunda á
þeirra heimili. Húsið þeirra hét
Blómsturvellir. Þangað kom ég í
fyrsta skipti á páskum árið 1964.
Mér var tekið opnum örmum þá og
svo var alla tíð. Í rúma fjóra áratugi
hef ég litið á þetta sem mitt annað
heimili og samfylgdin við tengda-
foreldra mína er mér ómetanlegur
tími. Það eru sjálfsagt margir sem
geta státað af góðum tengdafor-
eldrum, en í mínum huga báru þau
af sem gull af eir. Í dag þakka ég
tengdaföður mínum allar stundir
birtu, hlýju og gleði, ég þakka hon-
um fyrir hvað hann var mér ávallt
góður. Ég færi börnum, sem missa
góðan föður, svo og ættingjum,
innilegar samúðarkveðjur.
Guðríður Helgadóttir.
Eftir langt og hamingjusamt líf
hefur afi kvatt okkur. Fram á síð-
ustu dagana var hann sjálfum sér
líkur, blíður og með bros a vör. Eft-
ir að amma dó bjó afi einn á
Blómsturvöllum þar sem hann
sjálfur sá um þvott og mat lengst
af. Síðustu árin voru mamma og
pabbi hans stoð og stytta og það
gerði honum kleift að búa í eigin
húsnæði til æviloka.
Mínar fyrstu minningar um afa
voru um hann sem þúsundþjala-
smiðinn sem kunni allt. Ósjaldan
var hann heima hjá mömmu og
pabba að dytta að hlutum og alltaf
var hann með þegar framkvæmdir
stóðu fyrir dyrum. Vandvirknin,
natnin og stoltið yfir góðu hand-
bragði er okkur öllum gott vega-
nesti. Fyrir lítinn strák voru það
ómetanlegar stundir að vera með
afa, negla, skjóta línu, klippa blikk
og bora med handbornum, undra-
verkfærinu sem hann alltaf hafði
með. Í kjallaranum hjá ömmu og
afa var hægt að eyða heilu dög-
unum. Heimur fullur af alls kyns
verkfærum og dóti, öllu skipulega
komið fyrir.
Afi var barngóður maður. Að
læðast aftan að afa og láta smella í
axlaböndunum og glíma síðan að-
eins við hann til að reyna kraftana,
byrjaði ég á sem lítill strákur og
hélt því áfram allan okkar tíma
saman. Að sjá síðan hversu mikið
mín eigin börn hændust að honum,
yljaði um hjartarætur. Fram til
þess síðasta viðhafði afi gamla siði,
hafði langafabörnin á hné sér og
kyrjaði fyrir þau og söng. Alltaf
jafn minnugur og skýr.
Afi vissi að hverju stefndi og tók
því með æðruleysi eins og hans var
von og vísa: „Ég verð að þola þetta,
Helgi minn, eins og allir aðrir,“
voru hans orð um það þegar þrekið
tók að þverra.
Ég er þakklátur fyrir okkar
stundir saman. Minningarnar og
lífsgildin lifa með mér alla ævi.
Helgi Kjartan Sigurðsson.
Með þessum fáu orðum vil ég
þakka Sigga afa fyrir samfylgdina
undanfarin ár. Hann var ekki raun-
verulegur afi minn, heldur afi
mannsins míns, en frá fyrstu
stundu tók hann á móti mér blíður
og með hlýtt hjarta. Að börnin okk-
ar hafi fengið að njóta samvista við
hann eru mikil forréttindi. Hand-
lagni hans og viska kom oft að góð-
um notum og vandvirkni var honum
í blóð borin. Hann var iðinn við að
rifja upp gamla tíma og sagði
skemmtilega frá heimi sem var
börnum okkar ókunnugur. Að hann
ekki kynni að keyra bíl fannst þeim
stórmerkilegt og áttu erfitt með að
skilja hvernig hægt væri að koma
sér á milli staða án þeirrar kunn-
áttu. Húsið hans á Blómsturvöllum
var ævintýraheimur þar sem litlar
barnahendur fundu sér margt til
dundurs.
Þegar við fluttum til Noregs fyrir
níu árum urðu samverustundirnar
færri. Þrátt fyrir háan aldur heim-
sótti hann okkur tvisvar hingað út.
Hans góða lund og gleði yfir lífinu
gerði hann að aufúsugesti. Þegar
fjölskyldan hittist var hann mið-
punkturinn, hvort sem tilefnið var
barnaafmæli eða sunnudagslærið.
Hann talaði oft um hversu ríkur
hann væri með öll þessi mannvæn-
legu börn, tengdabörn, barnabörn
og langafabörn.
Það er gott að eiga góðar minn-
ingar um vænan mann og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að njóta
samvista við hann svona lengi.
Birna Björk Þorbergsdóttir.
Einstakur maður hefur haldið
áfram för sinni og við sem eftir er-
um þökkum fyrir þann tíma sem við
fengum með honum. Það voru for-
réttindi að kynnast Sigurði Breið-
fjörð Halldórssyni. Ég kynntist
honum fyrst haustið 1981 þegar við
Hildur kona mín fórum að vera
saman. Fljótlega eftir það fór ég að
leggja leið mína til afa hennar og
ömmu, þeirra heiðurshjóna Sigurð-
ar og Maríu Halldórsson.
Á kveðjustund koma upp í hug-
ann ótal minningabrot. Sigurður
var einn þeirra manna sem aldrei
lærði á bíl eða reiðhjól en fór marg-
ar sínar ferðir fótgangandi. Kom
hann oft gangandi frá Innri Njarð-
vík og heimsótti mig þá á skrifstofu
mína á Hótel Keflavík. Hann bar
velferð fjölskyldunnar fyrir brjósti
og vildi vita hvernig málin stæðu,
hverju sinni. Um árabil fór hann til
Reykjavíkur með flutningabíl Ofna-
smiðju Suðurnesja og Dóa vini sín-
um. Voru þessar ferðir og samveru-
stundir honum mjög mikilvægar og
minntist hann oft á þær síðar með
gleði og söknuði. Eftir fráfall Mar-
íu, árið 1993, kaus hann að búa einn
í fallega húsinu þeirra á Akurbraut
11 í Innri-Njarðvík. Sigurður var
ávallt velkominn á heimili tengda-
foreldra minna og var hann tíður
gestur þar. Systa, tengdadóttir
hans, var honum sem besta dóttir
og stóð heimili tengdaforeldra
minna honum ætíð opið. Þakkaði
Sigurður það mjög.
Það var einstök upplifun að heyra
Sigurð lýsa uppvaxtarárum sínum
en frásagnagleði hans og nákvæmni
í frásögnum voru með miklum ólík-
indum en minni hans á nöfn og
staðhætti var engu líkt. Það var
bæði lærdómsríkt og gaman fyrir
mig, og ekki síst dætur mínar, að
heyra hvernig lífsskilyrðin voru á
þeim tíma og skynja hversu miklu
fyrr börn urðu þá fullorðin. Sigurð-
ur las mjög mikið og hafði sérstak-
lega gaman af ævi- og þjóðsögum
svo ekki sé minnst á skemmtilegar
frásagnir frá fyrri tíð. Sigurður lét
sveitarstjórnar- og þjóðmál sig
miklu varða og fylgdist spenntur
með uppbyggingu síðustu ára í
Innri- Njarðvík.
Heilsa Sigurðar var góð framan
af ævinni en þó hann væri orðinn
orkuminni síðustu vikurnar var
hann ávallt tilbúinn í smábíltúr og í
heimsókn til fjölskyldu og vina. Og
enn fór hann eina frábæra ferð til
Færeyja í heimsókn til dóttur sinn-
ar og fjölskyldu í mars sl. þar sem
hann kvaddi Færeyjar og vini í síð-
asta sinn eins og hann orðaði það
sjálfur. Ferðir síðustu vikur frá
sjúkrahúsinu upp í bústað við Með-
alfellsvatn og enn eitt heimboðið á
Kirkjubrautina þar sem Helgi
barnabarn hans og fjölskyldan öll
frá Noregi voru saman komin var
honum mikið gleðiefni. Þá var mik-
ilvægt fyrir okkur að fá hann í
kaffiboð aðeins viku fyrir andlátið
með nánustu fjölskyldu ásamt for-
eldrum mínum en þau áttu með
honum góða samleið. Nærveru hans
á gamlárskvöld og aðra hátíðardaga
á heimili okkar verður sárt saknað.
Ég kveð Sigurð og þakka honum
samfylgdina og trausta vináttu í
tuttugu og fimm ár. Einlægar sam-
úðarkveðjur til tengdaforeldra
minna, dætra Sigurðar og fjöl-
skyldna þeirra.
Blessuð sé minning Sigurðar
Breiðfjörðs Sigurðssonar.
Þinn vinur,
Steinþór Jónsson.
Við hjónin kveðjum Sigurð vin
okkar með söknuði og eftirsjá. Við-
mót hans var einlægt og hlýtt og
vinskapur hans traustur enda lét
hann sér ávallt annt um vini sína.
Af löngum viðburðaríkum lífsferli
Sigurðar er hægt að skrifa mikla
sögu um fjölbreytta lífsbaráttu frá
því að hann sem barn og unglingur
elst upp í sinni fögru sveit á Rauða-
sandi á Barðaströnd. Þar vann
hann jafnt við bústörf og sjó-
mennsku eins og þekkt var á þess-
um tíma. Síðan lá leiðin suður með
sjó þar sem hann gat gengið í
hverja þá vinnu er bauðst á tímum
atvinnuleysis. Dugnaður og verk-
lagni voru hans einkenni. Hann
vann í vélsmiðju með mági sínum,
var kyndari á togara, vélstjóri í
frystihúsi og sá meðal annars um að
taka báta upp og setja niður í
slippnum í Innri-Njarðvík. Þá var
hann blikksmiður til fjölda ára hjá
Íslenskum aðalverktökum á Kefla-
víkurflugvelli. Í frístundum sínum
batt hann inn bækur af hreinni
snilld og hafði yndi af. Og þegar
hann var spurður um kostnað var
viðkvæðið ávallt: „Blessaður vertu,
þetta er ekki neitt, ég hef svo gam-
an af þessu.“
Sigurður var gleðigjafi í góðra
vina hópi, var söngelskur og söng
meðal annars lengi í kirkjukór.
Eftirminnilegast í fari Sigurðar
var frásagnargleðin og minni á
liðna atburði. Hann sagði svo fal-
lega frá sinni sveit og lífsbaráttu til
sjós og lands. Og orðatiltæki hans:
„Jæja, og hvað heldurðu,“ eða „ég
skal segja þér það,“ gerðu mann
hugsi og spenntan eftir frekari at-
burðarás og festust því betur í
minni. Allar frásagnir Sigurðar
sýndu einstakt umburðarlyndi
gagnvart öðrum og þakklæti fyrir
allt það sem honum hlotnaðist í líf-
inu. Hann var góður fjölskyldufaðir
sem fylgdist vel með sínum ætt-
ingjum sem hann fékk svo endur-
goldið með umhyggju barna sinna
og tengdabarna sem gerðu honum
kleift að búa allan sinn aldur í eigin
húsnæði á Blómsturvöllum í Innri-
Njarðvík.
Viku fyrir andlátið var Sigurður
með fjölskyldu sinni og vinum í
kaffiboði hjá sonardóttur sinni í
Keflavík. Þar voru nokkur barna-
barna hans að leik á gólfinu þegar
hann bendir á þau brosandi og seg-
ir blíðlega: „Sérðu, þarna er mikill
fjársjóður.“ Þetta lýsir hans verð-
mætamati en manngildið var mesti
fjársjóðurinn í lífi hans.
Sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu Sigurðar
og biðjum góðan Guð að blessa ykk-
ur öll.
Jón William og Unnur Ingunn.
Nú er móðurbróðir minn Sigurð-
ur Breiðfjörð genginn á vit feðra
sinna.
Ein frænka mín sagði um daginn:
„Nú eru tímamót í fjölskyldu okkar.
Öll eru þau látin systkinin frá Gröf
á Rauðasandi, börn Magnfríðar Ív-
arsdóttur og Halldórs Bjarnason-
ar.“
Er mikill sjónarsviptir að þessum
stóra systkinahópi. Þau urðu tíu, en
eitt þeirra dó í frumbernsku. Þegar
yngsta barnið var þriggja ára lést
Halldór faðir þeirra frá hópnum.
Það kom í hlut móður þeirra, Magn-
fríðar, og ömmu, Guðrúnar Jóns-
dóttur, að sjá um uppeldi þeirra,
sem tókst með ágætum, en Halldór
Kristinn, næstyngsta barnið, ólst
upp í Kirkjuhvammi hjá móðurfólki
sínu. Eftir að ég varð fullorðin
ræddi ég oft við mömmu, Munda og
Sigga um lífið og tilveruna í þá
daga. Já, oft var þröngt í búi og
ekkert dugði nema kraftur og
dugnaður. Og konurnar stóðu fyrir
sínu. Það má nú segja. Þetta varð
allt mesta dugnaðarfólk og mátti
hvergi vamm sitt vita. Drengirnir
fóru til sjós mjög ungir og allt, sem
fékkst fyrir það var lagt í heimilið.
Einnig voru þau að heiman í kaupa-
vinnu og sitthvað fleira var unnið.
Ég man að Siggi sagði mér að þeg-
ar bakaðar voru hveitikökur, þá
fengu börnin fjórða hluta af kök-
unni, svo baksturinn dyggði handa
öllum börnunum, smádæmi. En allt
gekk þetta, þau héldu hópinn, það
var fyrir öllu og tíminn leið. Systk-
inin uxu úr grasi hvert af öðru. Svo
kom að því að þau fluttu alfarin að
heiman, en Jóhannes og Bjarni fóru
ekki fyrr en amma mín brá búi.
Foreldrar mínir, sem bjuggu á Pat-
reksfirði fluttu fyrst „suður“, eins
og sagt var og settust að í Innri
Njarðvíkum um nokkurra ára
skeið. Þrír bræður mömmu fylgdu
fast á eftir í atvinnuleit og þar hitti
Siggi verðandi eiginkonu sína, Mar-
íu Jakobsen, mæta konu frá Fær-
eyjum, Mary eins og við kölluðum
hana. Hún var okkur krökkunum
öllum góð og það man maður vel.
Þau stofnuðu sitt fyrsta heimili í
Stapakoti, en fluttust síðan að
Blómsturvöllum og bjuggu þar síð-
an. Þeim varð fjögurra barna auðið,
en þau eru Sigurður, Elsa, Bergdís
og Ingvar, sem er látinn. Öll reynd-
ust þau foreldrum sínum vel til
hinsta dags þeirra.
Siggi var mikill vinur minn. Mér
fannst hann svo líkur mömmu
minni, sem látin er fyrir fáum ár-
um. Við töluðum oft saman í síma
um allt mögulegt, ekki síst um
barnæsku þeirra beggja, en
mamma gætti Sigga og fleiri systk-
ina sinna, en hún var þá, eina stelp-
an og með eldri börnunum. Og
gaman var að fara með honum í
stuttar ferðir og hvað honum þótti
gaman. Hann og Elsa dóttir hans
komu til okkar í febrúar. Það var
mikil gleðistund. Hann var glaður í
sinni og fór fallega með langt ljóð
með sinni sterku rödd og strandaði
hvergi. Þau voru á leið til Færeyja.
Þar þótti honum gott að vera. „Ég
ætla að kveðja Færeyjar,“ sagði
hann. Systkinin frá Gröf voru mjög
ljóðelsk. Það, sem sum þeirra
kunnu af ljóðum, vakti oft furðu
mína. Gaman var, þegar þau komu
saman. Þá var hlegið, sungið, gant-
ast, farið með ljóð og jafnvel dans-
að.
Allt tekur enda. En ég er viss um
að þeim öllum líður vel nú. Blessuð
sé minning þeirra. Ég og fjölskylda
mín vottum börnum Sigga og Mary
samúð okkar. Hvíl í friði, Siggi
minn.
Guðríður.
SIGURÐUR
BREIÐFJÖRÐ
HALLDÓRSSON