Morgunblaðið - 16.05.2006, Side 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 16. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gissur Elíassonhljóðfærasmíða-
meistari fæddist á
Hunkubökkum í
Kirkjubæjarhreppi í
Vestur-Skaftafells-
sýslu 12. september
1916. Hann andað-
ist á LSH í Fossvogi
að morgni 7. maí
síðastliðins. Hann
var sonur hjónanna
Pálínu Elíasdóttur
húsmóður, f. 13.
apríl 1885, d. 7.
ágúst 1974, og
Elíasar Bjarnasonar, fyrrv. yfir-
kennara við Miðbæjarbarnaskól-
ann í Reykjavík, f. 17. júní 1879,
d. 4. janúar 1970. Gissur var
yngstur fjögurra barna þeirra en
þau voru: Helgi, fræðslumála-
stjóri, f. 18. mars 1904, d. 22.
febrúar 1995; Helga Jóna, kenn-
ari, f. 26. nóvember 1905, d. 8.
mars 2003, og Jónína Ingibjörg, f.
10. nóvember 1907, d. 12. ágúst
1974. Gissur fluttist ásamt for-
eldrum sínum til Reykjavíkur
1918.
Gissur kvæntist Ragnheiði
Magnúsdóttur, f. 24. ágúst 1924,
d. 5. júní 1996. Foreldrar hennar
voru Þórdis Þorkelsdóttir hús-
móðir, f. 10 mars 1892, d. 15. apr-
íl 1950, og Magnús Þórarinsson
Öfjörð, bóndi og hreppstjóri, f.
21. júlí 1888, d. 25.
apríl 1958. Gissur
og Ragnheiður slitu
samvistum. Börn
Gissurar og Ragn-
heiðar eru: 1) Elías
Ragnar, f. 1945,
maki Vera Snæ-
hólm, þau eiga tvær
dætur (fósturdætur
Elíasar) og fjögur
barnabörn. 2) Þór-
dís, f. 1947, maki
Sverrir Þórólfsson,
þau eiga fjögur
börn og fimm
barnabörn. 3) Hákon Örn, f. 1949,
maki Valdís Kristinsdóttur og
eiga þau fimm börn og fimm
barnabörn. 4) Hjördís, f. 1950,
maki Geir Gunnar Geirsson og
eiga þau þrjú börn og þrjú barna-
börn. 5) Magnús Þórarinn, f.
1958, maki Anna Ágústa Hauks-
dóttir og eiga þau þrjú börn. 6)
Ásdís, f. 1958, maki Ragnar Th.
Sigurðsson, þau eiga þrjú börn og
tvö barnabörn.
Gissur nam hljóðfærasmíði í
Svíþjóð og Þýskalandi á árunum
milli 1930 og 40, og starfaði síðan
við iðn sína í fimmtíu ár, bæði við
uppsetningar á kirkjuorgelum og
hljóðfæraviðgerðum.
Útför Gissurar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Elsku pabbi, að heilsast og kveðja
er lífsins gangur. Ég ætla að hripa
niður smá þanka um þá góðu samleið,
sem við áttum í bráðum fimmtíu og
sex ár. Það er ljúft að vera komin á
þennan aldur og líta til baka og finn-
ast alltaf hafa verið sól og gleði. Finn-
ast maður hafi alist upp á fyrsta far-
rými, einhvern veginn gátuð þið
mamma búið til með okkur börnunum
sex þetta ævintýri að maður upplifði
sig sem prinsessuna á bauninni þó svo
að húsið hafi ekki verið stórt og lítið
til. Leikföng af skornum skammti,
einn bangsi, dúkka og lítill kistill, lítið
herbergi sem við eldri systurnar
deildum, sem í dag væri jafnvel of lítið
fyrir fataskáp fyrir eina manneskju.
Öll þessi ár eða til tvítugs þá vaknaði
ég glöð og kíkti út um gluggann,
horfði út á spegilsléttan sjóinn yfir í
bústað Ásgeirs Ásgeirssonar (Bessa-
staði) og hlakkaði til að byrja daginn,
kom niður stigann, mamma og pabbi
að undirbúa næringu fyrir afleggjar-
ana sína, hafragraut, lýsi og brauð-
sneið. Ríkisútvarpið með Axel Thor-
steinsson í réttum notalegum tón. Í
hádeginu skyr með rjóma og smur-
brauð, íslensk lög í útvarpinu leikin
undir. Kaffitími klukkan fjögur með
heimabökuðum kökum og smur-
brauði, stundum kakó með á köldum
vetrardögum, líka tónlist í útvarpinu.
Kvöldmatur fimm daga vikunnar,
fiskur í ýmiss konar útgáfum, alltaf
súpa eða grautur á eftir og viðeigandi
tónlist með. Fréttir og dánarfregnir
sem aðeins skyggðu á stemmninguna
því einhverjir áttu bágt. Kvöldkaffi
með tilheyrandi, nágrannarnir komn-
ir í heimsókn að tala um pólitík, tón-
list, fólk o.fl.
Sunnudagar, litlu jólin messa í út-
varpinu. Lambasteik með öllu, desert
í skál sem var reynt að treina sér
fram eftir degi, stundum restin seld á
ofurverði næsta systkini sem hafði
óvart gleypt í sig góðgætið of fljótt.
Aldrei neinn svangur og enginn of
feitur. Mamma heima að prjóna og
sauma, veita ungunum sínum öryggi
og aðhald, þú í vinnunni ýmist í hús-
vitjun að lækna píanó eða í kirkjum að
setja upp pípuorgel og stundum fékk
ég að fara með en þá var mér uppá-
lagt að bara horfa á og spyrja, ekki
snerta. Ég hef oft hugsað til þess er
ég horfi á alla þessa koparstrengi og
gorma í flygli hvernig í ósköpunum
þú náðir að stilla þá saman á svo fínan
hátt að hægt var að leika líka þessa
fínu tónlist á eftir í mörg ár. Þetta
voru eins og aðrir töfrar sem þú og
mamma göldruðuð fram. Þegar ryk-
sugan heima fór í gang hækkaði tón-
listin og litla húsið iðaði af gleði,
strokið með klór og fægt með bóni,
allt dustað og hrist í takt við tónana. Á
kvöldin voru allir orðnir passlega
þreyttir eftir dagsins önn sitjandi inni
í stofu að hlusta á útvarpsleikrit.
Börnin fara að hátta því að nágrann-
arnir voru að koma í kvöldkaffi,
systkinin á hleri bak við hurð að
hlusta á framhaldsævintýri kvöld-
gestanna.
Þú varst gæfumaður pabbi minn,
ferð á undan börnunum þínum, alls
staðar vel liðinn, talaðir vel um sam-
ferðafólk þitt, iðinn við störf þín, öf-
undaðir aldrei neinn og varst nægju-
samur og sáttur við þig og góður við
þína.
Elsku pabbi, þú sagðir að þér
myndi batna þegar sumarið kæmi.
Ekki er hægt að skilja betur við en að
sofna inn í einn fallegasta dag ársins
7. maí, algjör kyrrð inni á sjúkrastof-
unni með börnin sér við hlið, sólin að
gægjast inn í daginn með ljúfum
fuglasöng. Yndislegt starfsfólk búið
að hlúa svo fallega að þér og setja
blóm á borðið þitt, systkinin með tár á
vanga. Svo mikil þögn og friður, ein-
hvern veginn samt eins og allra ljúf-
ustu tónar sem hægt er að leika inn í
sál manns, fullkomlega sátt við líf og
dauða áttatíu og níu ára öðlings.
Pabbi minn, megi áframhald okkar
allra báðum megin vera svona ljúft og
milt eins og þessi fallega kveðju-
stund.
Þín
Hjördís.
Gissur Elíasson, tengdafaðir minn,
lést að morgni sunnudagsins 7. maí
eftir skammvinn veikindi.
Það er margs að minnast frá ára-
tuga vináttu og margt að þakka.
Síðustu árin leit ég oft til hans á
Laufásveginn, drakk með honum
kaffi og við spjölluðum um gamla
daga.
Hann var fróður og víðlesinn og
sagði skemmtilega frá, einkum árun-
um sem hann dvaldi við nám og störf í
Þýskalandi og Svíþjóð. Gissur var
hljóðfærasmiður að mennt og starfaði
lengst af sem slíkur.
Hann var einstakur hagleiksmaður
og gat gert við hvað sem var.
Hann lagaði oft fyrir mig gömul
húsgögn af mikilli list.
Hann var líka hugvitsmaður mikill
samanber „blöðruskódann“ sem ég
keypti af honum um árið og var fullur
af heimagerðum útbúnaði svo sem
takka í gólfi fyrir rúðuþurrkurnar og
fleira í þeim dúr. Strákarnir sem
unnu hjá mér höfðu mikið gaman af
þeim bíl!
Fyrstu búskaparárin bjuggum við
fjölskyldan heima hjá Gissuri á
Mánabrautinni og lengi á eftir var
það hefð að hann kæmi til okkar í
kvöldmat og kynntist þá barnabörn-
unum vel.
Gissur bjó einn með kettinum sín-
um síðustu árin og fylgjast þeir fé-
lagar nú að yfir móðuna miklu.
Ég þakka Gissuri samfylgdina og
votta börnum hans samúð.
Sverrir Örn Þórólfsson.
Elsku afi, það er erfitt að átta sig á
því að þú skulir vera farinn. Þótt þú
værir orðinn gamall þá varstu alltaf
svo hraustur. Við eigum svo margar
góðar minningar um þig. Til dæmis
þegar þú komst í mat til okkar á
hverjum sunnudegi. Við hlökkuðum
alltaf svo til að fá þig í heimsókn. Allt-
af komstu í frakkanum og með flotta
hattinn þinn. Gissur var svo hrifinn af
höttunum þínum og var svo glaður
þegar þú ákvaðst að gefa honum einn
gamlan.
Það var alltaf jólastemmning að
koma til þín á aðfangadag með jóla-
gjöfina. Þú bauðst okkur hnetur og
sælgæti úr stóru flottu skelinni þinni.
Svo sátum við saman og spjölluðum
og höfðum það gott. Þú sagðir okkur
frá myndunum sem héngu uppi á
vegg hjá þér og öllum mununum sem
þú hafðir safnað að þér í gegnum tíð-
ina. Sérstaklega var skemmtileg sag-
an af uppstoppaða geithafurshausn-
um. Það var þannig að þegar þú varst
ungur var hringt í þig frá umferðar-
miðstöðinni og þér sagt að þar biði
þín svartur plastpoki og þú beðinn að
sækja hann sem fyrst. Í pokanum var
svo alblóðugur geithafurshausinn
sem þú lést þrífa og stoppa upp. Hann
hékk svo tignarlega uppi á vegg hjá
þér á Laufásveginum og var hálfgert
einkennismerki staðarins.
Þú fórst svo vel með allt, varst með
eldgamalt lítið jólatré frá langömmu
með ljósum sem virkaði alltaf og
gamla útvarpið stóð alltaf fyrir sínu.
Alltaf hittu svo vínilplöturnar sem
þú gafst okkur í jólagjöf í mark. Þetta
voru gjafirnar sem lifðu lengst og enn
eru til. Plöturnar voru ávallt á fón-
inum og við systkinin sungum og
dönsuðum með.
Það var svo gaman þegar pabbi
sagði okkur sögur frá því hann var lít-
ill. Þú gast verið svolítið stríðinn. Við
munum eftir sögunni af því að þú
þræddir lakkrís inn í banana og kall-
aðir svo á þau systkinin. Þegar þau
ætluðu svo að gæða sér á banananum
héldu þau að lakkrísinn væri ormur.
Pabbi hefur greinilega erft stríðnina
frá þér. Svo fengum við oft að heyra
sögur af því hversu tæknivæddur þú
varst. Þú varst sá fyrsti í götunni sem
eignaðist bíl og sjónvarp. Það var svo
gaman að heyra pabba segja frá því
þegar sjónvarpið kom inn á heimilið.
Þau systkinin höfðu aldrei séð aðra
eins græju og áttuðu sig engan veg-
inn á því hvernig myndin kæmi inn í
tækið. Gestagangur á heimilið jókst
líka mikið því allir vildu horfa á sjón-
varpið. Þú valdir alltaf það flottasta
og besta, keyptir AEG-þvottavél og
Bang & Olufsen-græjur.
Einn daginn kom gestur í heim-
sókn til þín. Það var flækingsköttur
sem hændist mjög að þér og settist
að. Þú skírðir hann Gest og þér þótti
svo vænt um hann. Þú varst svo mikill
kattakarl að þegar Gestur kvaddi
þennan heim fékkstu annan kött,
hann Kára. Þegar fátt var fréttnæmt
var alltaf hægt að ræða um kisa, því
við erum óttalegt kattafólk.
Það var með ólíkindum hvað þú
varst heilsuhraustur og hvað þú
heyrðir vel alla þína ævi. Margar
stundir sátum við og spjölluðum með
öll barnabarnabörnin í kringum okk-
ur og með útvarpið í gangi. Maður
þurfti að leggja sig allan fram til að
heyra það sem sagt var en alltaf
heyrðir þú hvert einasta orð.
Elsku afi – þú varst alltaf svo reffi-
legur, unglegur og flottur með þykka
gráa hárið greitt aftur.
Því miður getur enginn lifað að ei-
lífu – ekki einu sinni þú, afi. Með
söknuð í hjarta kveðjum við þig.
Minning þín munt alltaf lifa í hjörtum
okkar.
Hvíl í friði. Megi Guð geyma þig.
Bryndís, Íris, Laufey og Gissur.
Elsku afi. Ég man alltaf eftir þér og
hér eru fáein orð um hvað þú varst
yndislegur afi, enda eini afinn minn
sem ég hef þekkt og nú á ég hvorki
ömmu né afa. En ég hugsa bara hlýtt
til þín og ég veit að þú ert í Himnaríki.
Þegar ég dey þá sjáumst við bara.
Ég man alltaf hvað mér fannst þú
mikil dúlla og ég man líka þegar ég
var alltaf að leika við köttinn þinn
hann Kára. Þú áttir svona svamp-
bolta og ég var að kasta honum til
hans og hann elti hann. Líka alltaf
þegar ég kom í heimsókn þá var kisan
alltaf feitari og feitari.
Einu sinni þegar ég kom í heim-
sókn ásamt systkinum mínum, þá
sagðistu ætla að kveikja á arninum og
þú labbaðir hægt og rólega og náðir í
kveikjara og þóttist ætla að kveikja á
arninum en þá var þetta ekki alvöru
arinn heldur ýtti maður á takka og þá
kviknaði ljós.
Elsku afi, með þessum orðum kveð
ég þig. Ég á alltaf eftir að muna eftir
þér. Ég kem svo og kíki í kirkjugarð-
inn til þín og vona að þú verðir þar
rétt hjá mér og fylgist með mér hvert
og hvar sem ég er.
Sofðu nú rótt, afi minn, og sjáumst
þegar ég dey.
Kveðja.
Þín afastelpa,
Konný.
Við fráfall Gissurar Elíassonar er
mér efst í huga þakklæti fyrir góð
kynni við hann og alla hans fjöl-
skyldu. Alltaf stóð gestum og gang-
andi opið hús á Mánabraut 19 í Kópa-
vogi. Þar var nægt hjartarými þó
húsakynni væru hvorki há til lofts né
víð til veggja. Hugvitssemi og listræn
snyrtimennska var ríkjandi í öllu hús-
haldi og það hafa afkomendurnir svo
sannarlega tekið í arf. Gissur hafði
sérlega góða nærveru og er mér frá
barnæsku minnisstæður málrómur
hans. Oft verður mér hugsað til dag-
stundar þegar ég var á áttunda ári og
sat á hljóðskrafi við hann. Þá opnaðist
fyrir mér sá nýi heimur, að fullorðinn
maður gæti talað við krakka á svo
uppbyggilegan og þó jafningjalegan
hátt. Ég naut þessarar dagstundar al-
veg í botn eins og fólk segir nú og
taldi eitthvert sérstakt lán liggja yfir
mér að fá tíma með þessum manni og
vera ekki kvaddur til neinna verka.
Ég vona að mér verði ekki reiknað
það til oflátungsháttar að ég hafi síðar
reynt að umgangast börn og ung-
menni á sama hátt og ég kynntist
þennan sólskinsdag.
Gissur var alltaf snyrtilega klædd-
ur og fasið nokkuð sérstakt og fram-
andi. Hann hafði jú numið fræði sín
erlendis og kynnst framandi háttum
og siðum. Kannski hafa genin í bland
verið frönsk eða basknesk í ættir aft-
ur. Uppruni hans var í Skaftafells-
sýslu þar sem margur hrakinn skip-
brotsmaðurinn bjargaðist til bæja.
Þar fæddust svo stundum fínleg,
sporlétt og brúneyg börn með suð-
rænan glampa í augum. Í áranna rás
bættu þau svo norræna stofninn stór-
lega. Gissuri geðjaðist mjög að vel
krydduðum, suðrænum mat svo og
suðrænum drykkjum, sætum og
sterkum. Það reynist því miður oft
veikleiki hjá norræna stofninum en að
íslenskum bændasið þótti honum gott
að eiga eitthvað á pela.
Líklega var Gissur frekar dulur um
sín eigin mál. Þessi fjölfróði maður
huldi jafnan harm sinn og gleði en
hugsaði sitt til enda. Ég veit ósköp vel
að líf hans var ekki alltaf dans á rós-
um og margir verða öræfajöklarnir á
langri göngu en mikið var hann ham-
ingjusamur með börnin sín sem eru
frábærlega vel heppnað fólk. Það er
nú alltaf þannig að þó fólk nái hárri
elli að alltaf verður tómleiki við fráfall
hvers og eins.
Bestu kveðjur til aðstandenda
Gissurar.
Erlingur Kristjánsson.
Elsku afi, mér finnst eitthvað svo
undarlegt og óraunverulegt að þú
sért farinn frá okkur, mér finnst þú
vera hérna enn og að ég sjái þig á
morgun. En raunveruleikinn er ann-
ar og komið að kveðjustund um sinn.
Þegar ég sit hérna og skrifa þessi
lokaorð mín til þín, rifjast upp svo
margar ljúfar og broslegar minning-
ar. Hugur minn ber mig til þín í kjall-
arann á Laufásveginum þar sem þú
situr í mjúka stólnum þínum með
kaffibolla í hendi og köttinn Kára þér
við hlið, sem er órjúfanlegur hluti af
þér. Kári kom til þín fyrir 13 árum og
varð einn af þéttari köttum landsins,
og þó víðar væri leitað, enda komst
hann eitt sinn í sjónvarpið fyrir lögu-
legt holdafar sitt. Við hlógum mikið
að því, þú og ég. Þú vildir nú samt
aldrei viðurkenna alveg að hann væri
of feitur – frekar svona mjúkur,
greyið litla. Þið skilduð hvor annan þó
að þið töluðuð ekki sama tungumál,
þið áttuð ykkar eigið.
Á menntaskólaárum mínum varð
ég þess aðnjótandi að búa á hæðinni
fyrir ofan þig. Samskipti okkar
styrktust á þessum tíma og kynntist
ég annarri hlið á þér, þú varst ekki
lengur bara afi, heldur líka vinur sem
var mér svo kær og kenndi mér svo
margt. Sjaldan hef ég kynnst eins já-
kvæðum og ljúfum manni og þér og
hef ég reynt að taka það með mér sem
fyrirmynd út í lífið. Þú kenndir mér
líka með framkomu þinni að tala aldr-
ei illa um náungann og öfunda enn
síður. Þetta eru góðir siðir sem hverj-
um manni ber að hafa hugfast í lífsins
ólgusjó.
Sumrin voru okkar tími, þá sátum
við oft úti í portinu hjá þér hvort með
sína kókina í gleri og fylgdumst með
kettinum Kára rannsaka svæðið í
kring og verkstæðið þitt, Harmoníu.
Harmonía var ævintýraheimur út af
fyrir sig, þar voru verkfæri hengd
snyrtilega upp um alla veggi og hljóð-
færastrengjum skipulega raðað á
borðunum. Þarna sveif andi liðinna
tíma yfir og einhvern veginn fannst
manni alltaf fylgja pínulítill ómur af
tónlist með. Þarna varstu alltaf eitt-
hvað að bardúsa, það þurfti að líma
þetta og strengja hitt, þér leiddist
aldrei. Ég held að þér hafi aldrei
leiðst, ekki einn einasta dag, þú hafðir
alltaf eitthvað fyrir stafni. Hver tími
dagsins átti sína stund eins og hver
hlutur í kringum þig átti sinn stað.
Elsku afi, ég á svo fallegar minn-
ingar um þig sem ég geymi í hjarta
mínu og gleymast aldrei þó þær séu
ekki skrifaðar á blað.
Ég kveð þig nú, elsku afi.
Þín vinkona og dótturdóttir,
Friðrika.
GISSUR
ELÍASSON



  

  


  !  



 "# $