Morgunblaðið - 19.09.2006, Qupperneq 33

að sem við átti hverju sinni. Það lifir í
minningunni allt frá því ég var lítill
drengur og til dagsins í dag hvað það
var alltaf gaman að heyra þig spila á
hljóðfæri, þú varst svo flinkur á
mörg hljóðfæri.
Þú spilaðir í lúðrasveit Hafnar-
fjarðar og varst í flottum búningi, þú
gekkst um göturnar með félögunum
og þið spiluðuð svo skemmtilega og
voruð svo flottir.
Einar minn, það er margs að
minnast, það var sérstaklega eitt
sem mig langar að minnast á. Það er
þegar ég fór til þín nokkrum sinnum
á rakarastofuna á Strandgötunni.
Þar varst þú hrókur alls fagnaðar
meðan kúnninn beið eftir að komast
að á meðan þú varst að klippa Sigga
frænda. Minningarnar eru margar
og ég geymi þær í huga mér um
ókomna tíð, frændi góður, þær minn-
ingar munu lifa með okkur öllum
sem sjáum á eftir þér.
Nú fagnar þú, fátæka hjarta,
já, fagna í Guði, mín önd,
og lauga þig ljósinu bjarta
frá lífsins og friðarins strönd.
Nú hverfur allt myrkur úr huga,
því hvað má þig lama og buga,
ef áttu Guðs hjarta og hönd?
Hann gefur í gæsku og mildi,
– þín gjöld eru minni en smá –
í Kristi hann vitja þín vildi
og vekja þig, fallandi strá.
Hvað megnar að særa og saka,
fyrst sjálfur þinn Drottinn vill taka
þinn vanda og vera þér hjá?
(Þýðl Sigurbjörn Einarsson.)
Við sendum fjölskyldu þinni inni-
legar samúðarkveðjur.
Sigurjón Ingimarsson
o g fjölskylda.
Kæri vinur, Einar. Þá ert þú geng-
inn á guðs þíns fund og eflaust hvíld-
inni feginn, svo lasinn sem þú hefur
verið lengi undanfarið. Elsa og börn-
in þín hafa nú verið þér betri en eng-
inn, mér er til efs að margir dagar
hafi liðið án þess að þau kæmu til þín.
Og alltaf varstu jafn glaður að sjá
mig og þekktir mig alltaf, þegar ég
kíkti á þig.
Það eru margar minningar hjá
okkur hjónunum ykkur bundnar og
allar yndislegar.
Á þeim fagra sumardegi fyrir
hálfri öld, þegar við giftum okkur, þá
varstu svaramaðurinn minn, og þér
fannst þú bera ábyrgð á mér alla tíð
síðan.
Já, það er margs að minnast og
margt að þakka. Við með öll börnin
okkar litlu, saman í berjaferðir, leik-
ferðir í hrauninu, á völlinn á lands-
leiki, svo ég tali nú ekki um allar
ferðir í sambandi við lúðrasveitina,
og gamlárskvöld að kveðja gamla og
heilsa nýju ári. Það eru margar
minningar sem við eigum um ykkur
Elsu í leik og starfi. Og það er gott að
eiga þær til að orna sér við í ellinni.
Við Stígur skulum reyna að passa
Elsu fyrir þig, en þið hafið mikið
barnalán, svo það verður vel hugsað
um elskuna þína. Hafðu hjartans
þökk fyrir allt og allt og við hittumst
heil hinum megin.
Þorbjörg.
Enn einn vinurinn hefur lokið veru
sinni hér á þessu tilvistarstigi og
byrjað nýtt á öðru. Þó ekki færi mik-
ið fyrir Einari í daglegu amstri þar
sem hann stundaði hárskurð og
rakstur samborgara sinna í Hafnar-
firði leyndi sér ekki hvílíkur mann-
kostamaður hann var og sást það
best á því hve vel honum lét að um-
gangast börn. Það var alltaf tilhlökk-
unarefni að heimsækja þau Elsu
móðursystur mína og var þá ekki
óalgengt að harmonikan væri dregin
fram eða sest við píanóið, þá naut
hann sín best þar sem hljómlist var
hans líf og yndi enda blés hann í lúð-
ur í Lúðrasveit Hafnarfjarðar og var
þar í stjórn um árabil. Við börnin
sem sóttum þau heim á tyllidögum
eigum góðar minningar um góðan
dreng sem hefur nú hlotið langþráða
hvíld og þér, elsku frænka, og börn-
um þínum vottum við hér í Skarði
okkar dýpstu hluttekningu. Megi
Einar vinur okkar hvíla í friði.
Sigurður Björgvinsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. SEPTEMBER 2006 33
✝ SkarphéðinnBjarnason
fæddist í Bolung-
arvík 21. febrúar
1927. Hann lést á
LSH í Fossvogi
þann 10. sept-
ember síðastliðinn.
Skarphéðinn var
næstyngstur 5
systkina.
Foreldrar hans
voru Bjarni
Bjarnason, sjómað-
ur og bóndi í Bol-
ungarvík, f. 29. júlí
1896, d. 13. febrúar 1980 og Frið-
gerður Skarphéðinsdóttir hús-
móðir, f. í Æðey, 15. apríl 1888,
d. 5. júlí 1943.
Systkini Skarphéðins eru
Gunnhildur Guðfinna, f. 2. janúar
1916, d. 1981. Jóna Bjarnveig, f.
30. september 1921, d. 1993. Jón
ber 1969, í sambúð með Elínu
Ólafsdóttur, f. 18. ágúst 1969, og
Óskar Bjarni, f. 4. júní 1980.
Skarphéðinn eignaðist ellefu
barnabörn, þar af eru tvö látin.
Langafabörnin eru tvö.
Skarphéðinn stundaði gagn-
fræðanám við héraðsskólann á
Núpi í Dýrafirði. Hann fór ungur
til sjós og gegndi ýmsum störfum
á skipum Eimskipafélags Íslands
á árunum 1943–1955, síðast á
Gullfossi. Hann lærði til flug-
umferðarstjóra og starfaði við
það frá 1956 til ársins 1987 þegar
hann hætti af heilsufarsástæðum.
Eftir það starfaði hann við skipa-
sölu sem hann hafði einnig gert í
hlutastarfi með flugumferðar-
stjórastarfi og lék golf eftir því
sem heilsan leyfði.
Útför Skarphéðins verður gerð
frá Neskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ólafur, f. 1. október
1925, og Friðgerður
Elín, f. 31. júlí 1946.
Skarphéðinn
kvæntist 20. maí
1956 Höllu Oddnýju
Jónsdóttur, f. 14.
júní 1935. Synir
þeirra eru Jón Ólaf-
ur, f. 15. september
1956, kvæntur Hólm-
fríði Jónsdóttur, f. 4.
ágúst 1959, og Frið-
geir Bjarni, f. 24. júlí
1960, kvæntur Mar-
gréti Hallgrímsson,
f. 13. október 1953.
Skarphéðinn og Halla skildu.
Hann kvæntist 30. maí 1970
Sigríði Karlsdóttur, f. 17. sept-
ember 1944. Synir þeirra eru
Karl, f. 11. ágúst 1968, í sambúð
með Söru Gylfadóttur, f. 26. des-
ember 1973, Hjálmar, f. 8. októ-
Kveðja til tengdaföður
Tígulegur varstu,
makkinn þykkgrár,
mættir sem prúðmenni
hvar sem þú sást.
Ylur og birta þér allstaðar fylgdu
því glettnin’ í farteskinu
þar alltaf mátti finna.
Sögur og sagnir,
þú fleygur varst þar,
breyttir og bættir
ef hugur þinn sagði.
Háfleygar vísur
og tvíræð kvæði
gastu þar flutt
sem um viðburði væri.
Minning mín
nú tugina telur
um þig sem ég kynntist
í fjölskyldu faðmi.
Mætti mér ávallt
þín einstaka elja,
þú ætlaðir aldrei
að kikna af þörf.
Megi Drottins ljós
nú veginn þér lýsa,
er lítur þú yfir
hringsviðið allt.
Þín vegsemd og virðing
þar eftir þig lifir,
sjáumst þá heil
– Skarphéðinn –
er kem ég þá yfir.
– Guð blessi minningu þína.
Margret Hallgrímsson.
Mikill gleði- og dánumaður er
genginn, sumir myndu segja, sann-
kallaður grallaraspói af elít-gráðu.
Hann var margslunginn í öllu sínu
fari, skemmtilegur, uppátækjasam-
ur, hæfilega stríðinn og með af-
brigðum hnyttinn í tilsvörum. Það
var gaman að vera í návist hans á
góðum stundum, hlusta á frásagnir
hans, bæði af eigin afrekum, sem öll
voru samofin græskulausu gamni
og skemmtilegheitum, en einnig af
samskiptum hans við samferða-
menn sína á hinum ýmsu skeiðum
næstum 80 ára viðburðaríkrar ævi.
Hann lést í LSH í Fossvogi
sunnudaginn 13. september, þar
sem hann beið lægri hlut í lokaorr-
ustu sinni við illvígan og miskunn-
arlausan sjúkdóm, sem hann hafði
att kappi við árum saman, sjúkdóm
sem ágerzt hafði því lengra sem á
leið. Hann kvaddi þennan heim í ná-
vist sinna nánustu, eiginkonu, sona
sinna allra, tengdadætra og barna-
barna. Fyrir mig untanaðkomandi
mun þetta atvik geymast í minni
mínu sem eindæma fagurt og jafn-
framt fádæma sorglegt.
Vinátta okkar Skarphéðins og
fjölskyldna okkar hefur nú brátt
varað í 30 ár og mig langar til að
minnast þessa kæra vinar, reglu-
bróður míns, golf- og bridgefélaga,
nokkrum orðum.
Eins og fram kemur í aðfaraorð-
unum hér að framan var Skarphéð-
inn borinn og barnfæddur Bolvík-
ingur, yngstur fimm systkina og
naut eftirlætis, að sögn Jóns bróður
hans. Er þeir hófu skólagöngu sam-
an í tíu ára bekk í barnaskólanum í
Bolungarvík, settist Skarpi, þá átta
ára gamall, í sama bekk og Jón og
„græddi tvö ár og svo fékk hann að
fara að Núpi í Dýrafirði en ekki ég,“
sagði Jón. Fátækt ríkti á æsku-
heimili þeirra bræðra, heimskrepp-
an í algleymingi og öll alþýða þessa
lands barðist í bökkum við að fram-
fleyta sér og sínum og foreldrar
þeirra Skarphéðins og Jóns sömu-
leiðis, þar sem þau hokruðu á
Hrauni í Skálavík, örreytiskoti úti
við ysta haf, í u.þ.b. tveggja til
þriggja tíma göngufæri frá Bolung-
arvík.
Að loknu gagnfræðaprófi frá
Núpsskóla í Dýrafirði var minn
maður orðinn heldur betur for-
framaður og því fær í flestan sjó.
Heimsstyrjöldin var í algleymingi
en hverju skipti það fyrir hinn hug-
umstóra unga mann? Á sjóinn vildi
hann og skyldi fara. Hann byrjaði á
dagróðrabátum frá Bolungarvík en
síðla hausts 1943 silaðist „Selfoss“,
langelsta skip Eimskipafélagsins,
byggt 1903 eða þar um bil, inn á
Víkina og Skarphéðinn var munstr-
aður sem léttmatrós og aðstoðar-
matsveinn. Á „Selnum“ var hann
fram yfir stríðslok og var þá búinn
að fara nokkrar ferðir á þessu hæg-
genga skipi bæði austur og vestur
yfir Atlantshafið, alla jafnan ein-
skipa, því „Selurinn“ var ekki nægj-
anlega hraðgengur fyrir skipalest-
irnar. Síðar meir státaði hann af
mikilli matreiðslukunnáttu sinni,
sem hann hafði aflað sér þar um
borð. Þegar Sigríður eiginkona
hans bað hann einhverju sinni að
galdra eitthvað fram í kvöldmatinn,
kom hann sér léttilega undan því,
og sagði: „Matreiðslukúnst mín
tengdist einvörðungu eldamennsku
á kolavél!“
Farmennska Skarphéðins hélt
áfram eftir stríðið, fyrst á „Lag-
arfossi“ gamla með ágætismannin-
um Sigmundi skipstjóra, sem tók
Skarphéðin strax undir verndar-
væng sinn og reyndist honum holl-
vinur mikill. Leiðir þeirra skildu er
Skarphéðinn réðst sem vélgæslu-
maður á „Gullfoss“ hinn nýja árið
1950 og var hann í áhöfn hans allt til
loka 1955, er hann tók pokann sinn
og fór í land. Vera hans á „Gull-
fossi“ var ævintýri líkust, bæði í
hans eigin frásögn og sömuleiðis í
bók, sem gefin var út fyrir nokkrum
árum um „Gullfoss“, því prakkara-
sögur og aðrar uppákomur, þar sem
Skarphéðinn var í aðalhlutverki, er
víða að finna á síðum hennar.
Fljótlega eftir komuna í land hóf
hann nám í flugumferðarstjórn og
lærði samtímis að fljúga. Hann
starfaði hjá Flugumferðarstjórn frá
1956 til 1987, er hann af heilsufars-
ástæðum varð að hætta. Ég heyri
það frá öðrum að Skarphéðinn hafi
verið einkar árvökull og hæfur flug-
umferðarstjóri og kunnáttumaður
um flest sem að starfinu laut og var
hann t.d. tilnefndur setudómari í
dómsmáli sem varðaði „næstum
því“ árekstur tveggja flugfara hér á
flugstjórnarsvæðinu.
Vinnutilhögunin eða öllu heldur
vaktaskipanin hjá Flugumferðar-
stjórn var þess eðlis að talsverður
frítími skapaðist þegar skipt var frá
dagvöktum á næturvaktir og öfugt.
Þennan frítíma notaði Skarphéðinn
vel og sinnti skipasölu í hjáverkum.
Í þessu hlutverki náði hann góðum
árangri, útvegsmenn og forstöðu-
menn útgerðarfyrirtækja kunnu vel
að meta þennan glaðbeitta mann,
sem í frjálslegu fasi sínu gleymdi
aldrei hlutverki miðlarans; að gæta
þyrfti ávallt hagsmuna beggja, selj-
anda og kaupanda, að jöfnu. Í
samningagerð tengdri þessum við-
skiptum naut hann aðstoðar vinar
síns, Stefáns Péturssonar hrl. Við
starfslok hjá Flugmálastjórn sinnti
hann skipasölunni í fullu starfi,
fyrst einn í stuttan tíma, en svo í
samstarfi með lögmönnunum Gunn-
ari I. Hafsteinssyni og Magnúsi H.
Árnasyni í Hafnarhvoli. Skarphéð-
inn dáði samstarf sitt við þessa tvo
menn sem reyndust honum sannir
haukar í horni. Undir lok tíunda
áratugarins var komið að endanleg-
um starfslokum vinar míns, aldur-
inn farinn að færast yfir hann og
hin hæga en stöðuga ásækni sjúk-
dómsins, sem tekið hafði sér ból-
festu, var farin að láta enn frekar á
sér kræla.
Svo aftur sé vikið að aðfaraorð-
unum hér að ofan var Skarphéðinn
tvíkvæntur. Hann eignaðist tvo
drengi með Höllu, fyrri konu sinni,
og þrjá drengi með Sigríði, seinni
konu sinni. Allir eru þessir sveinar
vel af guði gerðir og bera allir
sterkt svipmót föður síns. Allir hafa
drengirnir gengið menntaveginn, sá
elsti er dr. og prófessor í lífeðlis-
fræðum við Háskóla Íslands, sá
næstelsti er viðskiptafræðingur, sá
þriðji er rekstrar- og markaðsfræð-
ingur, sá fjórði er dr. í efnafræði og
sá fimmti og yngsti er þegar orðinn
kerfisfræðingur og líffræðingur og
hugar nú að framhaldsnámi.
Skarphéðinn hafði eignast 11
barnabörn og tvö barnabarnabörn
er hann lést. Hann unni þeim öllum
og minntist oft á þau í mín eyru. Í
tvígang börðu örlaganornirnar að
dyrum og fluttu honum og fjöl-
skyldu hans helfregnir. Skelfileg
slys höfðu orðið. Það fyrra árið
2000. Hið síðara árið 2004. Tveir
yngissveinar, milli tektar og tví-
tugs, höfðu týnt lífi sínu, annar í
flugslysi, hinn í umferðarslysi.
Þessir átakanlegu atburðir voru
fjölskyldunni ólýsanlega þungbærir
en þétt, ástrík og einlæg samstaða
innan hennar, þar sem hver og einn
gat leitað gagnkvæmrar huggunar,
létti hinn sára trega. Skarphéðinn,
fjölskyldufaðirinn, bar harm sinn í
hljóði, en sorg hans var þyngri en
tárum taki.
Á liðnum árum hef ég fylgst með
þeirri aðdáunarverðu umhyggju
sem Sigga og synirnir, já, öll fjöl-
skyldan, hefur sýnt Skarphéðni í
þrengingum hans. Þetta var ekki
létt hlutverk því vinurinn var frekar
óstýrilátur sjúklingur og strok-
gjarn, svo vægt sé til orða tekið.
Síðustu ár Skarphéðins voru þyrn-
um stráð, sjúkdómurinn, Parkinson,
elnaði jafnt og þétt og þyrmdi engu
og augsýnilegt var hvert stefndi og
engum betur ljóst en honum sjálf-
um. Þrátt fyrir mikla vanlíðan var
hann athugull á allt umhverfi sitt,
fann spaugilegar hliðar á því og hélt
góðu og hnyttnu skapi sínu allt að
ævilokum.
Við kveðjum kæran vin og biðjum
honum blessunar. Jafnframt send-
um við kærri vinkonu okkar, Sig-
ríði, og allri fjölskyldu hennar hug-
heilar samúðarkveðjur við fráfall
Skarphéðins Sigmundar Bjarnason-
ar. Í Guðs friði.
Gylfi Guðmundsson
og fjölskylda.
Við bræðurnir vorum fimm og
sex ára gamlir þegar við kynntumst
Skarphéðni Bjarnasyni. Hann var í
skipshöfn Goðafoss eins og faðir
okkar Ragnar Ágústsson. Skarp-
héðinn varð sérstaklega góður vin-
ur okkar vegna þess að hann gaf sig
að okkur og sat og spjallaði um
heima og geima. Hann gaf sér tíma
til að sinna börnum. Með þessu
lagði hann grunn að góðri vináttu í
áratugi. Hann var aufúsugestur á
heimili okkar og þegar hann leit inn
var erindið við foreldra okkar en oft
fór svo að hann eyddi mestum tíma
með okkur.
Þegar við nú stöldrum við og
hugsum til baka um samverustund-
ir okkar erum við þakklátir fyrir
þær. Brot úr æskuminningum eru
sem ljóslifandi. Ævintýraferðir út
úr bænum, kyrrðarstundir þar sem
hann sagði okkur sögur þar sem
söguhetjurnar gátu gert allt sem
hugurinn girntist. En einnig eigum
við góðar minningar hin síðari ár úr
daglega lífinu sem við erum þakk-
látir fyrir.
Við bræðurnir og faðir okkar,
Ragnar, sendum fjölskyldu Skarp-
héðins innilegar samúðarkveðjur.
Ágúst og Rafn Ragnarssynir.
Kveðja frá Félagi íslenskra
flugumferðarstjóra
Skarphéðinn Sigmundur Bjarna-
son hóf störf sem flugumferðar-
stjóri hjá Flugmálastjórn Íslands í
maí 1956 og starfaði við flugumferð-
arstjórn þar til hann lét af störfum
af heislufarsástæðum árið 1987.
Gamlir starfsfélagar minnast
hins hægláta húmors Skarphéðins
og sakna góðs félaga.
Flugumferðarstjórar kveðja
Skarphéðin með virðingu og sökn-
uði og votta Sigríði og vandamönn-
um öllum einlæga samúð.
F.h. Félags íslenskra flugumferð-
arstjóra,
Loftur Jóhannsson, formaður.
Kveðja frá flugumferðarsviði
Flugmálastjórnar
Skarphéðinn Bjarnason hóf nám í
flugumferðarstjórn árið 1956 og
starfaði við það óslitið til ársins
1987 er hann lét af störfum vegna
heilsufarsástæðna.
Starfsstöð Skarphéðins hjá Flug-
málastjórn var framan af einkum í
flugturninum í Reykjavík, en síðan í
flugstjórnarmiðstöðinni þar sem
hann starfaði uns hann lét af störf-
um. Skarphéðinn sinnti öllum sínum
verkefnum af stakri prúðmennsku
og bar hann mikla umhyggju fyrir
vinnustaðnum og starfi sínu.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund situr eftir minning um frá-
bæran húmorista og góðan dreng
sem alla tíð var ánægjulegt að
starfa með.
Ég vil fyrir hönd starfsmanna
flugumferðarsviðs Flugmálastjórn-
ar þakka Skarphéðni Sigmundi
Bjarnasyni samfylgdina hjá Flug-
málastjórn. Fjölskyldu og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Ásgeir Pálsson, fram-
kvæmdastjóri flugumferð-
arsviðs Flugmálastjórnar.
Skarphéðinn Bjarnason
Kársnesbraut 98 • Kópavogi
564 4566 • www.solsteinar.is