Morgunblaðið - 19.09.2006, Blaðsíða 35

Kristínu, þá komu synirnir Kristján
Björn og Karl Frímann. Karl lést í
flugslysi í Skerjafirði fyrir nokkru
og var það þungt áfall öllum að-
standendum.
Einhvern veginn er það oft þann-
ig að róttækar breytingar, sorg og
gleði, beygjur og sveigjur, verða í
lífi fólks. En lífið heldur alltaf
áfram. Þannig sé ég fyrir mér lífs-
hlaup Lúlla, en nú er komið að hinni
miklu þögn. Það er eitthvað afstað-
ið, sem ekki heldur áfram.
Elsku Kolla, Erna, Kristján og
aðrir aðstandendur. Ég votta ykkur
öllum samúð mína og megi Guð
styrkja ykkur og hvetja til fagurs
lífs í framtíðinni.
Kristján Auðunsson.
Mig langar að minnast Ólafs L.
Kristjánssonar tónlistarkennara í
fáum orðum en hann lést föstudag-
inn 8. september sl.
Ég kynntist Óla þegar hann tók
við trompetkennslu í Tónskóla Sig-
ursveins D. Kristinssonar 1973 þar
sem ég hafði verið nemandi í tvö ár.
Hjá honum var námið tekið föstum
tökum, og ekki varð hjá því komist
að mæta æfður í tíma, og Óli virtist
hafa óendanlegan tíma fyrir okkur
nemendur. Ég var nú satt að segja
hálf smeykur við hann í fyrstu en
eftir því sem árin liðu kynntist mað-
ur betur manninum á bak við kenn-
arann kröfuharða.
Veturinn eftir var hann enn ekki
ánægður með hversu lítið ég notaði
magavöðvana við blásturinn og í
einum tímanum sagði hann: ,,Kýldu
mig í magann.“ Mér féllust alveg
hendur og vissi ekki hvert hann ætl-
aði en eftir talsverða áeggjan gerði
ég það og komst þá að því að karl-
inn hafði stálmagavöðva eftir ótal ár
sem trompetleikari í Lúðrasveit
verkalýðsins. Alveg dæmigerður Óli
enda held ég hann hafi notað þetta á
alla sína nemendur.
Ekki leið á löngu þar til hann
bauð mér á æfingar með Skóla-
lúðrasveit Árbæjar og Breiðholts.
Þarna kynntist maður stjórnandan-
um Óla, manni sem var algerlega
óstöðvandi í metnaði við að kenna
skólakrökkum á blásturshljóðfæri
og láta þau spila saman í lúðrasveit,
enda hafði hann þá bjargföstu skoð-
un að börn og unglingar þyrftu
sjálfsaga til að ná árangri í lífinu og
ekki var hann neitt lamb að leika við
ef mætt var of seint eða við vorum
óæfð.
Óli vann þetta af miklum dugnaði
og ósérhlífni, enda urðu nemendur
hans mörg hundruð gegnum árin og
starfsemin stækkaði það mikið að
sveitinni var skipað í margar deildir
eftir aldri.
Það var ákaflega skemmtilegt að
taka þátt í þessu mikla starfi.
Það lá síðan beint við að spila
undir hans stjórn í Lúðrasveit
verkalýðsins þar sem Óli var sjálfur
alinn upp sem trompetleikari til
fjölda ára. Starf Óla í LV einkennd-
ist af mikilli elju og fórnfýsi og hélt
hann um tónsprotann til ársins
1977.
Þegar við undirbjuggum 50 ára
afmæli Lúðrasveitar verkalýðsins
2003 var ákveðið að draga saman
sveit eldri félaga til að taka eitt lag
með gömlum stjórnendum sveitar-
innar. Þegar ég hafði samband við
Óla lyftist hann allur upp og gekk til
þessa verks af miklu kappi. Hann
tók auðvitað að sér að hringja í
gamla félaga og draga þá á æfingar
og eins og venjulega hætti karlinn
ekki fyrr en menn sögðu já, sjálf-
sagt eftir löng símtöl, sem hann var
nú þekktur fyrir.
Óli mætti síðan með sitt eigið
verk, útsetningu af íslenskum
rímnalögum sem þurfti talsverðrar
æfingar við. Skilaði hann sínu með
miklum sóma þrátt fyrir heilsuleysi,
en þar var hann samur við sig og
barði verkið í gegn og hlífði ekki
sjálfum sér frekar en venjulega.
Um kvöldið var haldin ein al-
skemmtilegasta árshátíð sveitarinn-
ar þar sem Óli var glaður og reifur
og sáttur við sitt.
Þannig vil ég minnast Ólafs L.
Kristjánssonar um leið og ég votta
ættingjum og vinum samúð mína.
Blessuð sé hans minning.
Borgar Jónsteinsson.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. SEPTEMBER 2006 35
✝ Sólveig Guð-mundsdóttir
fæddist í Vík í Mýr-
dal 11. desember
1922. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
í Sunnuhlíð
fimmtudaginn 7.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
mundur Þor-
steinsson rafvirki,
f. 23.2. 1893, d. 2.3.
1948, og Guðrún
Jónsdóttir, f. 22.2.
1900, d. 1.9. 1967. Sólveig var
þriðja í röðinni af sjö systkinum.
Hin eru Sigríður, látin, Guðrún,
látin, Óskar, Jón Rafn, Ólafur og
Kristrún, látin. Hálfbróðir sam-
feðra er Viktor Gústaf Adolf, lát-
inn.
Sólveig giftist Óskari Sólbergs
feldskera, f. 13.7. 1909, d. 8.1.
1985. Þau skildu. Börn Sólveigar
og Óskars eru: 1) Örn, f. 12.10.
1942, búsettur í Kópavogi. Kona
hans er Anna Karin Wallin, f. 4.1.
1939. Börn þeirra eru: Anna
Sara, f. 28.7. 1974, Göran, f. 2.6.
veigar og Valdimars eru: 1)
Steinunn Björk, f. 13.6. 1963. Áð-
ur í sambúð með Ragnari Inga
Stefánssyni, f. 5.12. 1964. Börn
þeirra eru: Alexander Máni, f.
6.5. 1994, og Davíð Númi, f. 11.3.
1999. 2) Kjartan, f. 29.9. 1964.
Kona hans er Þóra Grímsdóttir,
f. 22.9. 1963. Barn þeira er:
Gabríel Örn, f. 17.8. 1995. 3)
Brynjar, f. 31.12. 1967. Kona
hans er Sunneva Hafsteinsdóttir,
f. 1973. Áður var hann í sambúð
með Kristínu Óladóttur, f. 1970.
Börn Brynjars og Kristínar eru:
Óli Daníel, f. 2.6. 1991, Kristján
Ari, f. 7.2. 1994, og Sólveig Ása,
f. 28.9. 2000.
16 ára hóf Sólveig störf hjá
Andrési klæðskera. Þar lærði
hún bæði sníðamennsku og
saumaskap sem hún vann við
lengst af starfsævi sinnar, bæði
sem sníðameistari og verkstjóri.
Einnig lærði hún feldskurð. Í
kringum 1980 hóf hún störf á
Landspítalanum þar sem hún
vann til starfsloka.
Útför Sólveigar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
1956, Jan, f. 17.4.
1965. Örn var áður
giftur Margréti
Valdimarsdóttur og
áttu þau einn son,
Pétur Örn, f. 15.9.
1967.
2) Rós, f. 6.2. 1949.
Maður hennar er
Helgi Helgason, f.
7.10. 1946. Börn
þeirra eru Hlynur, f.
5.1. 1973, Dagur
Eyjar, f. 31.5. 1977,
Sólrún Dröfn, f. 4.6.
1979, og Daði Haf-
þór, f. 26.1. 1982. Rós átti áður
Súsönnu Ósk Sims, f. 27.10. 1966,
og Unni Maríu Sævarsdóttur, f.
22.6. 1968. 3) Ásdís, f. 5.9. 1952.
Maður hennar er Jón B. Her-
mannsson, f. 21.6. 1953. Hún var
áður gift Jens Alexanderssyni, f
13.12. 1946. Þau skildu. Jens og
Ásdís áttu börnin Rúnar Vincent,
f. 18.4. 1973, d. 31.12. 2005, Einar
Hjalta, f. 4.7. 1980, Egil Fjalar, f.
1.7. 1982. 4) Ævar, f. 25.12. 1956.
Sólveig giftist síðan Valdimari
Kristjánssyni, f. 30.10. 1925, d.
30.8. 1984. Þau skildu. Börn Sól-
Svo sárt við söknum þín, elsku
mamma. Þótt við vissum vel að
heilsan þín væri farin að gefa sig
og vissum að brátt færir þú frá
okkur, þá var það samt mikið áfall.
Innst inni var ég alltaf að vona að
þú næðir þér af þessum veikindum.
Þú varst mikil baráttukona og
hafðir oft áður orðið alvarlega veik,
en náð þér aftur. En svo fór ekki í
þetta sinn.
Hugurinn fyllist af minningum.
Við brölluðum ýmislegt saman. Þú
áttir draum um að fara til Parísar
sem við systkinin uppfylltum fyrir
þig þegar þú varst 60 ára. Ég fór
með þér í ferðina sem var hreint
ævintýri. Við gengum okkur upp að
hnjám og skoðuðum allt sem hægt
var að skoða. Okkur leið eins og
heima hjá okkur og varð tíðrætt
um að við hlytum báðar að hafa lif-
að í París í fyrra lífi.
Fyrir þremur árum fórum við
um sumar á Kirkjubæjarklaustur.
Það var ógleymanlegt að fara með
mömmu í þessa ferð á bernsku-
slóðir. Sá staður var henni líklega
kærastur af öllum. Mamma sagði
okkur söguna af því þegar hún
veiktist sem barn mjög alvarlega af
mislingum. Hún var síðan send í
sveit sex ára til að braggast eftir
veikindin eins og eðlilegt var á
þessum tíma. Það var mjög erfitt
ferðalag en farið á bíl að Elliðaám
og restin var svo farin á hestum.
Það var hópur manna sem reið
saman og var með marga auka-
hesta til reiðar. Riðið var allan
daginn og gist á bæjum á leiðinni.
Ekki var mikið um brýr á þessum
tíma og þurftu því hestarnir oft að
fara á sundi yfir árnar. Vinnukona
fór með henni og var þarna með
henni allan tímann, en hún var á
Kirkjubæjarklaustri þar til hún var
tíu ára gömul.
Fólkið á Kirkjubæjarklaustri var
mjög gott við hana. Hún talaði allt-
af um veruna þar með mikilli hlýju
og varð tíðrætt um ýmislegt frá
þessum tíma. Hún hljóp berfætt í
grasinu og það var eitthvað sem
hún gerði við hvert tækifæri. Þeg-
ar hún fór með okkur börnin í úti-
legur þá var það alltaf það fyrsta
sem hún gerði, að taka okkur úr
sokkunum og segja okkur að
hlaupa berfætt í grasinu.
Mamma var mjög stolt kona og
þrautseig. Við vorum mörg systk-
inin og ekki alltaf barnanna best.
Mamma studdi okkur alltaf í því
sem við vildum gera og hvatti okk-
ur áfram. Hvatti okkur til að sýna
frumkvæði. Ef maður hafði áhuga
á einhverju þá stóð hún alltaf með
manni í því sem maður var að gera.
Hún reyndi aldrei að segja okkur
hvað við ættum að gera og yrðum
að gera við líf okkar. Þetta traust
og þessi hvatning gerði það að
verkum að mér hefur alltaf fundist
ég geta gert allt og það hefur fleytt
mér áfram í lífinu.
Mamma var mjög listræn. Henni
var umhugað um að hafa fallegt í
kringum sig. Þegar hún keypti sér
húsnæði þá virkjaði hún okkur öll í
að hjálpa sér við að endurbæta,
byggja og breyta. Allt gat hún
gert, hvort sem það var að mála
eða veggfóðra, og kenndi okkur
það í leiðinni. Hún saumaði föt á
sig og okkur, prjónaði og saumaði
út. Hún teiknaði og málaði myndir
alla tíð. Við systkinin og barna-
börnin eigum eftir hana margar
fallegar myndir er prýða heimili
okkar.
Líf mömmu var á margan hátt
erfitt. Hún barðist við mjög erfiðan
asma framan af ævinni og greind-
ist svo með Parkinson-sjúkdóm
þegar hún var 67 ára. Það hefðu
margir verið búnir að gefast upp
sem hefðu mátt þola allt hennar
mótlæti. Hún gafst aldrei upp held-
ur barðist áfram, sama hvað á
gekk. Alveg þar til núna undir það
síðasta þegar hennar tími var kom-
inn. Hún er búin að fá frið.
Mamma er konan sem heldur í
höndina á manni fyrstu árin en
hjartað alla ævi. Svo sönn eru þessi
orð. Það er þér að þakka að ég er
það sem ég er í dag. Þú varst minn
styrkur og skjól. Ég sakna þín sárt
en ég veit að við hittumst síðar.
Þangað til segi ég bara góða nótt
og bless á meðan.
Guð þig leiði sérhvert sinn,
sólarvegi alla.
Verndarengill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer,
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma ég þér týna.
Þín dóttir
Steinunn Björk.
Elsku amma, það var gott að
eiga þig að og erfitt að þurfa að
kveðja. Við söknum þín sárt og vit-
um að loksins eftir öll þín veikindi
getur þú nú hvílst.
Ég veit að Rúnar frændi hefur
tekið vel á móti þér, ásamt Krist-
rúnu frænku og öllum hinum sem
farnir eru þangað sem þið eruð nú.
Þú varst listfeng, vinnusöm,
ákveðin og sanngjörn. Þótt þú ynn-
ir mikið, ættir við veikindi að stríða
og værir með stórt heimili hafðir
þú alltaf tíma til að fegra í kringum
þig. Þegar þú fluttir á Eiríksgöt-
una málaðir þú blóm á allar hurð-
irnar í eldhúsinnréttingunni.
Þú sagðist alltaf ætla að mála
meira þegar þú hættir að vinna en
þá fékkst þú Parkinson og geta þín
til að mála minnkaði þar til þú gast
ekki málað lengur. Við sem eigum
myndir eftir þig erum stoltir lista-
verkaeigendur og minnumst þín í
hvert sinn sem okkur verður litið á
myndirnar.
Minningarnar eru margar og ein
er síðan ég var mjög lítil þegar þú
bjóst á Vesturgötunni, en þar
skriðum við upp í gluggann í svefn-
herberginu þínu og horfðum á sól-
setrið. Önnur er þegar við syst-
urnar vorum hjá þér á
Grettisgötunni og þú last úr þjóð-
sögunum á kvöldin, fékkst okkur
til að fara í kapp um hver væri
fyrstur að sofna og Brynja vann
alltaf.
Okkur systkinunum í Vatnshól
þótti alltaf svo gaman þegar þú
komst austur, t.d. þegar mamma
og þú elduðuð hundasúrusúpuna
eða þegar þú komst og veggfóðr-
aðir allt „Vestrí“ yfir fallegu mynd-
ina sem þú hafðir málað beint á
vegginn.
Þegar þú komst austur í afmælin
okkar vildi svo einkennilega til að
nær alltaf var gott veður og þú
sagðist koma með góða veðrið.
Ég kveð þig nú, amma mín, og
ég, Kristrós, Bjartmann og Einar
sendum knús og kossa.
Unnur María.
Þegar ég heyri orðið amma þá
fyllist hugur minn af fallegum og
spennandi minningum. Amma sem
var alltaf svo nærri þótt hún væri
langt í burtu. Ég var svolítið feimin
þegar ég var lítil að koma í heim-
sóknir til Íslands. Feimin við að
hitta allt þetta fólk, heilan hóp af
frænkum og frændum úr öllum átt-
um. En feimnin hvarf fljótt á braut
þegar ég fann hlýtt faðmlag ömmu
og heyrði hana segja „elskan mín“
eins og bara hún gat sagt.
Þá var mér borgið því ég fann ég
var örugg hjá ömmu. Ég er glöð og
þakklát fyrir að við fjölskyldan
mín, Erik maðurinn minn og Felix
sonur minn, fengum að hitta þig og
halda upp á jólin með þér. Það er
kærleiksrík og góð minning sem
við berum með okkur inn í framtíð-
ina. Núna finn ég bara sársauka og
söknuð, en ég veit að ég og amma
erum að eilífu tengdar.
Anna-Sara Norsell
Arnardóttir, Svíþjóð.
Sólveig Guðmundsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTJÁN JÓHANNSSON,
Hrafnistu,
Reykjavík,
lést á blóðlækningadeild Landspítalans sunnu-
daginn 10. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna. Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki deildar 11G fyrir frábæra
umönnun, og öllum þeim er sendu okkur hlýhug og kveðjur.
Matthía M. Jónsdóttir,
Jóhanna B. Kristjánsdóttir, Hörður Baldursson,
Auður Kristjánsdóttir, Guðmundur Magnússon,
Sigurveig K. Kristjánsdóttir, Jón Kristjánsson,
Guðný E. Kristjánsdóttir, Sigurbjörn Eiríksson,
Anna G. Larsen, Dag Ove Larsen,
Jórunn J. Guðmundsdóttir, Daníel Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og bróðir,
BJÖRGVIN ÓLAFSSON
prentari,
áður til heimilis
í Grænumörk 3,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík
miðvikudaginn 20. september kl. 15.00.
Margrét Björgvinsdóttir, Þráinn Viggósson,
Magdalena Björgvinsdóttir,
Kolbrún Björgvinsdóttir,
Dröfn Björgvinsdóttir, Þorgeir Jónsson,
Mjöll Björgvinsdóttir, Ólafur Stefánsson,
Drífa Björgvinsdóttir, Benedikt Þ. Gröndal,
Hrönn Björgvinsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og systkini.
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði
LEGSTEINAR
SteinsmiðjanMOSAIK
Hamarshöfða 4 – sími 587 1960
www.mosaik.is