Morgunblaðið - 19.09.2006, Page 34

34 ÞRIÐJUDAGUR 19. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur LúterKristjánsson
tónlistarmaður
fæddist á Brekku á
Álftanesi 28. nóv-
ember 1927. Hann
varð bráðkvaddur
8. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Kristján
Björn Guðleifsson,
f. 21.5. 1886 á
Bakka í Brekkudal í
Dýrafirði, bóndi á
Kirkjubóli í Korpu-
dal í Önundarfirði
og Brekku á Álftanesi, síðast
bóndi í Seli í Hraunamannahreppi,
d. 26.2. 1932, og Ólína Guðrún
Ólafsdóttir, húsmóðir, f. 8.7. 1885
á Ketilseyri í Dýrafirði, d. 6.1.
1971. Systkini Ólafs eru Svein-
björn Óskar, fyrrum bóndi, f. 29.4.
1913, látinn; Ingibjörg Guðrún,
kvenklæðskeri, f. 12.11. 1914, lát-
in; Guðleifur Magnús, sjómaður, f.
28.1. 1916, látinn; Rannveig, iðn-
verkakona, f. 20.2. 1918, látin;
Haraldur Gunnar, f. 1.6. 1919, lát-
ingsfulltrúa, börn þeirra eru Atli
Freyr, f. 26.3. 1992, Ívar Óli, f.
20.6. 1995, Emil Örn, f. 20.6. 1995.
4) Karl Frímann, iðnaðarmaður, f.
7.9. 1965, d. 7.8. 2000, börn hans
eru Sandra Ósk, f. 15.6. 1989, og
Anton Freyr, f. 11.10. 1998.
Þegar Ólafur var sex mánaða að
aldri fluttist fjölskyldan frá
Brekku á Álftanesi að Efra-Seli í
Hrunamannahreppi. Hann lék á
harmoniku og trompet í dans-
hljómsveitum á yngri árum. Ólaf-
ur nam bólstrun hjá Gunnari
Kristmannssyni árin 1941-1945 og
starfaði síðan sjálfstætt við bólstr-
un til ársins 1965. Hann lauk tón-
listarnámi í Tónlistaskóla Reykja-
víkur samhliða vinnu hjá gatna-
málastjóra. Hann stjórnaði
Lúðrasveit verkalýðsins 1966-
1979 og var heiðursfélagi sveitar-
innar. Ólafur stofnaði skóla-
hljómsveit Árbæjar og Breiðholts
1968 og var kennari hennar og
stjórnandi til 1997.
Útför Ólafs verður gerð frá
Langholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
inn, og Svava, kven-
klæðskeri, f. 31.7.
1920, látin.
Hinn 24. mars 1951
kvæntist Ólafur Sess-
elju Margréti Karls-
dóttur, f. 19.1. 1929.
Þau skildu. Seinni
kona Ólafs var Guð-
laug Karlsdóttir tón-
listarkennari, f. 30.5.
1942, d. 1.3. 1992.
Börn Ólafs og Sess-
elju eru: 1) Kolbrún
Kristín, tækniteikn-
ari, f. 21.12. 1950,
gift Pétri Jökli Hákonarsyni húsa-
smíðameistara og eru börn þeirra
Guðrún, f. 3.12. 1968, Hákon, f.
28.4. 1973, Guðmar Þór, f. 2.7.
1979, Linda Rún, f. 14.6. 1988. 2)
Erna Ólína, sjúkraliði, f. 21.12.
1950, áður gift Árna Andersen
prentara og eru börn þeirra Kar-
vel Halldór, f. 9.4. 1968, Margrét,
f. 17.7. 1973, Eyþór, f. 24.3. 1981.
3) Kristján Björn, húsasmíða-
meistari, f. 17.4. 1958, kvæntur
Pálu Kristínu Ólafsdóttur stuðn-
Elsku afi minn, á kveðjustundu
sem þessari er mér litið til baka á
okkar sameiginlegu leið í lífinu.
Þú starfaðir um árabil sem
stjórnandi skólahljómsveitar Ár-
bæjar og Breiðholts. Mér er mjög
minnisstætt þegar ég talaði um það
við mömmu og pabba að mig langaði
að byrja að læra á trompet. Þá varst
þú kallaður til og bentir mér á hvað
fylgdi því að læra á hljóðfæri,
ábyrgð, agi en um leið mikil ánægja.
Ég var alveg ákveðin og tilbúin að
takast á við þær skyldur sem tón-
listarnámi fylgdu. En eins og þú
sagðir var það ekkert auðvelt. Og
oft komu stundir þar sem ég var al-
veg að gefast upp á náminu. Þá var
alltaf kallað á afa og þú stappaðir í
mig stálinu. Þá fékk ég líka að
kynnast þér sem kennara. Verður
mér þá hugsað til allra krakkanna
sem þú kenndir og hvað þú hefur
haft mikil áhrif á lífsveg margra í
gegnum tíðina. Það var fórnfúst og
göfugt starf sem þú vannst fyrir
skólahljómsveitina og þar eignaðist
þú líka góða vini sem þú áttir góðar
stundir með. Einnig fékkstu við út-
setningar og lagasmíðar. Ég man
hvað ég var alltaf stolt þegar ég
spilaði með skólahljómsveitinni
minni útsetningar eftir þig.
Eftir að ég hóf svo söngnám
hvattirðu mig líka alltaf til dáða.
Fyrir nokkrum árum léstu mig hafa
lítið lag sem þú hafðir samið. Ég
varðveitti það alltaf og hugsaði mér
að nota það einhvern tíma við gott
tækifæri. Síðasta sumar ákvað ég
svo að halda tónleika og fékk þá
hugmynd að flytja lagið þitt þar. Þú
hafðir verið löngu búinn að gleyma
að hafa gefið mér þetta lag en varst
mjög spenntur fyrir því að ég myndi
flytja það. Aldrei hvarflaði að mér
þá að þú ættir aðeins eftir að vera
með okkur fram á haust. En mikið
þakka ég guði fyrir að hafa fengið
að flytja lagið þitt á þessari stundu.
Tónleikagestir voru heillaðir af litla
laginu þínu. Þú varst líka mjög
stoltur og ánægður með útkomuna.
Ég tileinkaði lagið þitt um glókoll-
inn börnunum mínum. Þau þekkja
það núna vel og biðja mig að syngja
það fyrir sig þegar þau fara að sofa.
Ég trúi því að þau eigi eftir að varð-
veita minningu þína áfram þegar
þau svo syngja það fyrir börnin sín.
Elsku afi minn, þakka þér fyrir
þá leið sem við áttum saman og fyr-
ir þau áhrif sem þú hafðir á líf mitt.
Margrét.
Jæja, elsku afi minn, þá hefurðu
kvatt okkur með miklum söknuði.
En veistu, afi, ég er ekki ennþá al-
veg búin að átta mig á þessu.... afi
sem varst alltaf svo hress, þú
kvaddir okkur svo snögglega. Þó
svo að stundir okkar hafi ekki verið
margar voru þær allar góðar og eft-
irminnilegar. Þú mættir alltaf á
páskadag og komst færandi hendi
með páskaegg sem þér fannst svo
gaman að gefa mér. Ég var alltaf
jafn spennt að fá afa minn í heim-
sókn og fá að rabba við hann um
heima og geima og þú hafðir alltaf
miklar skoðanir á hlutunum, stóðst
fast á þeim og reyndir oft að fá mig
til að vera á sömu skoðun og það
tókst oftast hjá þér því ég leit alltaf
frekar mikið upp til þín.
Svo má ekki gleyma áhugamálinu
sem við áttum sameiginlegt og það
var tónlistin. Ég byrjaði ung í
píanónámi og þú sýndir því alltaf
mikinn áhuga, komst í heimsókn og
pældir mikið í því hvort ég væri
ekki örugglega búin að æfa mig og
baðst mig um að spila eitthvert fal-
legt lag handa þér og naust þess
mikið, þó svo að það væri nú ekki
hið stórkostlegasta. Svo seinna meir
byrjaði ég á söngnámskeiðum og
það fannst þér alltaf líka afar
áhugavert, og ekki minnkaði það
þegar ég fór svo og gerði þetta af
meiri alvöru og byrjaði í Söngskóla
Reykjavíkur. Þú hafðir mjög gaman
af því að fá að hlusta á mig heima og
svona og gafst mér oft góð ráð,
bauðst mér það að ég gæti leitað til
þín væri það eitthvað sem væri að
flækjast fyrir mér í sambandi við
nóturnar. Svo seinna þegar ég var
að fara að syngja í skírninni hjá
honum Nökkva Þór þá bað ég þig
um að lána mér nótnastatífið þitt, að
sjálfsögðu gerðir þú það og gafst
mér það svo og það mun alltaf verða
mér afar dýrmætur hlutur í hjarta
mínu og það hefur komið mér að
góðum notum. Mér finnst það svo
sárt að þú hafir ekki getað fylgt mér
lengra í söngnáminu og fengið njóta
tónlistarinnar meira með mér. En
þú munt alltaf fá að fylgja mér í
hjarta og fá að njóta ljúfra tóna með
mér. Elsku hjartans afi minn, ég
sakna þín.
Þitt barnabarn
Linda Rún Pétursdóttir.
Látinn er móðurbróðir minn,
Ólafur Lúter Kristjánsson. Hann
var yngstur sinna systkina og síð-
astur til að hverfa til forfeðra sinna.
Nú eru þau öll horfin sjónum, heil
kynslóð er horfin og ekkert nema
minningar til að hverfa að. Móðir
mín var næst honum í röðinni og
mikið samband var milli þeirra
systkina. Þegar hann var fjögurra
ára að aldri og móðir mín ellefu ára
varð faðir þeirra bráðkvaddur. Eftir
það var hann ósköp mikið litli bróðir
hennar mömmu minnar. Má sem
dæmi nefna að þegar kenna átti
honum að lesa fannst honum það
hinn mesti óþarfi. Þegar hann var
spurður hvers vegna, svaraði hann:
„Hún Svava systir les bara fyrir
mig.“ Hann komst auðvitað ekki
upp með þetta en þetta var lýsandi
fyrir samband þeirra á þessum ár-
um.
Oft var mikið fjör hjá okkur
krökkunum enda stutt á milli systk-
inabarna í aldri. Ég man þá tíð þeg-
ar Lúlli frændi eins og við kölluðum
hann spilaði á harmoniku fyrir okk-
ur krakkana í jólaboði en hann var
tónlistarmaður góður. Hann starf-
aði við bólstrun á sínum yngri árum,
fyrst á neðri hæð í húsi þeirra í
Skipasundinu, en síðar í sérhúsnæði
á Langholtsvegi. Á seinni árum var
hann tónlistarkennari. Árum saman
stjórnaði hann Lúðrasveit verka-
lýðsins og það var stolt lítil frænka
sem flýtti sér alltaf niður á Lauga-
veg hinn 1. maí til að berja augum
Lúlla frænda sem gekk þar fremst-
ur í flokki í glæsilegum einkenn-
isbúningi og sveiflaði sprotanum.
Það voru góðir tímar.
Hann og fjölskyldan urðu fyrir
mikilli sorg þegar Karl Frímann,
yngsti sonur hans og Sesselju, fórst
í flugslysi við Skerjafjörð í ágúst ár-
ið 2000 og hjá honum verður hann
lagður til hinstu hvílu. Eftir þetta
varð honum tíðrætt um Kalla og
gamla tíma. Stundum áttum við
löng símsamtöl sem ég á eftir að
sakna og hlýjunnar í rödd hans þeg-
ar hann sagði: „Magga mín, þetta er
hann Lúlli frændi þinn.“
Ég votta Kollu, Ernu, Kristjáni
Birni og fjölskyldum þeirra, börn-
um Kalla og öllum þeim sem eiga
um sárt að binda við fráfall hans
mína innilegustu samúð.
Hvíl í friði, kæri frændi, þú lifir í
minningunni.
Margrét Auðunsdóttir.
Það var fyrir meira en 60 árum að
fjörmiklir skátar í Skátafélagi
Reykjavíkur stofnuðu skátaflokk,
sem hlaut það mikla framúrstefnu-
nafn, Labbakútar.
Nafnið var alls ekki út í bláinn,
því að göngugarpar voru þeir miklir
á þeim árum auk annarra afreka,
sem of langt er upp að telja, en
vöktu sum hver mikla athygli. Það
segir meira en mörg orð að vináttan
hefur haldist alla tíð síðan.
Einn af okkar félögum var Ólafur
L. Kristjánsson. Við lumuðum á
ýmsum hæfileikum hver um sig, en
það var eitt af aðalsmerkjum þessa
hóps að hafa tónvissan mann í hópn-
um sem gat leitt söng. Það var þá
jafn ómissandi í tilveru skátanna á
þeim tíma eins og það er í dag. Þar
var Ólafur í essinu sínu og fyrir það
framlag hans minnumst við félagar
hans með þakklæti. Margs má einn-
ig minnast um framlag hans á öðr-
um sviðum, svo sem við byggingu
„Kútsins“, og svo vorum við ekki
síst stoltir af því að hann var einn af
okkur þegar hann lék listavel á
trompet í skrúðgöngu skáta á sum-
ardaginn fyrsta.
Seinna varð okkur öllum það ljóst
að eftir að Ólafur gaf upp á bátinn
fyrri iðn og fór á miðjum aldri í tón-
listarskóla, að þar með var hann
kominn á rétta hillu í tilverunni. Ég
þekki ekki störf hans sem tónlistar-
kennara, en mér finnst það lýsandi
dæmi um virðingu nemendanna fyr-
ir kennara sínum, þegar þeir mættu
með honum í 40 ára afmælisveislu
„Labbakúta“ og skólalúðrasveit
Ólafs spilaði þar listavel.
Nóttin kemur eins og áður eftir
ánægjulegan dag, stundum snöggt,
en við kútarnir þökkum Ólafi fyrir
ánægjulegar samverustundir og
færum börnum og barnabörnum
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Pétur Guðmundsson.
Fyrir rúmum fimmtíu árum
fannst mér tilveran öll vera í föstum
skorðum og heimurinn ekki stór.
Ég átti heima á Ásveginum, þangað
sem Ólína amma kom að heimsækja
Svövu dóttur sína, amma bjó fremst
í Skipasundinu hjá Halla syni sínum
og innst í Skipasundinu átti Lúlli
frændi heima. Lengra í burtu inn
við Elliðaár bjó Veiga frænka, suð-
ur í Kópavogi Bogga frænka og
langt uppi í sveit, á Skeiðunum, átti
svo Bjössi frændi heima. Amma
þurfti að sjá á bak Magga syni sín-
um langt fyrir aldur fram. Þetta
voru börnin hennar ömmu. Sum
giftust, önnur ekki. Sum eignuðust
börn, önnur ekki. Svona var frænd-
garðurinn, svona var tilveran. Sam-
gangur milli þessara systkina var
mikll meðan við krakkarnir vorum
að alast upp. Svo þegar amma dó
varð lengra á milli heimsókna. Sím-
inn var látinn nægja. Systkinin lét-
ust eitt af öðru og með Lúlla er
genginn síðastur þeirra. Þessi kyn-
slóð hefur kvatt.
Sem drengur lagði ég eyrun við,
þegar fullorðna fólkið sagði sögurn-
ar um flutningana vestan frá Ön-
undarfirði, lífið á Álftanesinu í þá
daga og áframhaldandi ferð að ári
liðnu á nýjar slóðir í Hreppana,
heim að Efra-Seli í Hrunamanna-
hreppi. Þar höfðu amma og afi valið
sér nýja búsetu. Þar ólst Lúlli upp
þar til afi dó, en nokkru síðar flutti
amma með systkinahópinn til
Reykjavíkur. Aðeins eitt þeirra
valdi sveitina og hélt við arfi geng-
inna kynslóða. Obbinn var kominn á
mölina. Svona er saga Lúlla í hnot-
skurn. Svona er saga stærsta hluta
foreldra okkar borgarbarna af
fyrstu kynslóð.
Á þeim árum, þegar Kleppsbelj-
urnar röltu upp Brákarsundið heim
í fjós og hægt var að fara í laut-
arferð niður að Elliðavogi, voru
Setta, Lúlli og stelpurnar einn af
föstu punktunum í lífi mínu. Ótaldir
voru dagarnir, sem við krakkarnir
dunduðum við að smíða kofa yfir
sandkassann, elta villiketti eða sigla
bátnum í Brákarborg. Yfir þessu lífi
hvíldi ró. Þetta var svolítil sveit.
Í þessu umhverfi man ég Lúlla,
þetta er mitt barnsminni.
Lúlli lærði húsgagnabólstrun og
vann við það lengi framan af ævinni.
Vinnustaðurinn var kjallarinn í
Skipasundinu, þar sem maður fékk
að sitja á gólfinu og bólstra spýtur
sem pabbi hafði sagað til. Þar gerð-
ust líka undur. Þegar Lúlli var að
vinna komu endalaust naglar úr
munninum á honum, festust við
hamarinn og voru negldir í sófa og
stóla. Ég reyndi lengi að apa þetta
eftir en tókst ekki sem skyldi.
Kannski átti ég aldrei rétta ham-
arinn. Síðar þegar ég uppgötvaði
leyndarmálið með naglana, þá sá ég
annað undur. Lúlli gat reykt sígar-
ettu fasta á milli varanna með fullan
munninn af hárbeittum bólstrar-
anöglum, neglt og talað í símann,
allt í einu. Ég hef ekki enn áttað
mig á þessum galdri, löngu hættur
að reyna og flokka þetta sem eitt af
náttúrulögmálunum. Í minningunni
spilaði Lúlli í öllum jólaboðum á
harmonikku fyrir okkur krakkana,
hann þeytti trompetinn manna best,
var einn stofnenda Lúðrasveitar
verkalýðsins og stjórnandi hennar
til margra ára. Hann var einnig
lengi formaður sveitarinnar og tóku
þessi störf drjúgan tíma frá bólstr-
un og húshaldi. En Lúlli söðlaði um,
fór í Tónlistarskólann, kláraði hann
og gerðist tónlistarkennari. Eftir
þetta var tónlistin honum allt,
áhugamál og vinna. Hann þeyttist
út um allt með lúðrasveitir og spil-
aði og spilaði. Mig grunar að það
séu ófáir sem eiga honum að þakka
upphaf spilamennsku sinnar og tón-
listarnáms. Í mínum huga er Lúlli
frændi einstakur, góður frændi og
músíkant. Þannig vil ég muna hann.
Lúlli, sem reyndar var kallaður
Óli utan fjólskyldunnar, eignaðist
með Settu konu sinni fjögur börn,
tvíburana Ernu Ólínu og Kolbrúnu
Ólafur Lúter Kristjánsson
Fallegir legsteinar á góðu verði í sýningarsal okkar
Englasteinar
Helluhrauni 10
220 Hafnarfjörður
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Systir okkar og mágkona,
CARLA KRISTINSDÓTTIR,
Sigurhæð 12,
Garðabæ,
andaðist á Landspítalanum í Fossvogi miðviku-
daginn 13. september.
Jarðsungið verður frá Kópavogskirkju fimmtu-
daginn 21. september kl. 13.00.
Sigríður Erna Jóhannesdóttir,
Egill Örn Jóhanndóttir, Steinunn Hallgrímsdóttir,
Kristinn Ágúst Jóhannesson, Katrín Kjartansdóttir,
Sæmundur Karl Jóhannesson, Ester Guðlaugsdóttir.