Morgunblaðið - 31.12.2006, Side 48

48 SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
BERGÞÓRS JÓHANNSSONAR
grasafræðings,
Reynimel 78,
Reykjavík.
Dóra Jakobsdóttir,
Kolbrún Bergþórsdóttir,
Brynhildur Bergþórsdóttir, Jens Ingólfsson,
Ásdís Bergþórsdóttir,
Anna Bergþórsdóttir,
Auður Ákadóttir,
Ólafur Ásdísarson.
Í
90. Davíðssálmi segir
m.a.:
Drottinn, þú hefur
verið oss athvarf frá
kyni til kyns.
Áður en fjöllin fæddust og
jörðin og heimurinn urðu til,
frá eilífð til eilífðar ert þú,
ó Guð.
Þú lætur manninn hverfa aft-
ur til duftsins og segir:
„Hverfið aftur, þér mannanna
börn!“
Því að þúsund ár eru í þínum
augum sem dagurinn í gær,
þegar hann er liðinn,
já, eins og næturvaka …
Kenn oss að telja daga vora,
að vér megum öðlast viturt
hjarta.
Þessi gömlu orð hebreska
sálmaskáldsins eru einkar áleit-
in á tímamótum, eins og þeim
t.d. sem nú eru að verða. Ár,
sem við teljum okkur hafa
kynnst allnáið, eftir göngu síð-
ustu tólf mánaða, er að kveðja,
og annað, sem við engin deili
vitum á, fer senn að heilsa. Og
eftir stöndum við, blind á kom-
andi framtíð, sjáum ekki hvað
muni gerast, frekar en á síðustu
áramótum, þegar við mændum
út í bláinn, í líkum sporum.
Það var erfitt. Og eins verður
núna.
En þótt við ekki fáum ráðið
nákvæmlega í morgundaginn,
getum við í ýmsu búið svo um
hnútana, að framhaldið – skref-
in inn í hina nýju braut – verði
okkur öruggari og léttari. Það
mikilvægasta er að hafa góðan
lóðs, einhvern sem þekkir göt-
una og hætturnar sem þar leyn-
ast.
Sá allra besti og mesti hefur
verið að rétta fram hönd sína
undanfarið, úr jötu í fjárhúsi.
Og hún er máttug.
Hann kenndi að við þörfn-
uðumst leiðbeiningar og stuðn-
ings til að komast á réttan
áfangastað, sem er Guðsríki. Þá
leiðsögn getur meistarinn einn
veitt, og hefur í raun gert það
með lífi sínu, dauða og upprisu.
Tveir milljarðar einstaklinga
hafa tekið þá ákvörðun að fylgja
honum. Að nafninu til, a.m.k.
Þriðjungur alls mannkynsins.
Margir eru þó hálfgerðir svefn-
genglar, því miður, aðrir vak-
andi en daufir, á hálfgerðu rölti,
láta jafnvel glepjast til að fara
út af hinum varðaða stig, þegar
eitthvað sýnist glitra í fjarska,
og enda þá gjarnan úti í fúafeni,
botnlausu díki, kviksyndi.
Samt eiga þeir að vita, að
enginn getur þjónað tveimur
herrum.
En svona er þetta.
Sr. Lárus Halldórsson ritar í
bók sinni, Ljós á vegi:
Nýtt ár hefur göngu sína.
Nýju blaði er flett í lífsbókinni.
Línurnar standa ennþá auðar.
Hvað verður skráð þar? Eitt er
víst: Margt mun breytast.
Margt kemur, sem ekki var áð-
ur. Margt hverfur, sem var.
Vinir. Kannski þú sjálfur. Dagar
manns eru svo óvissir. Hvernig
viltu verja þeim? Betur en fyrr,
hugsa víst flestir. Þess vegna er
gott að hugfesta, að tvennt mun
haldast óbreytt: Þú getur ekki
staðið einn. Annað er þó meira:
Drottinn breytist ekki. Sá, sem
treystir honum og gerir hann að
athvarfi sínu, mun standast,
hvernig sem tímarnir verða.
Já, skipstjórinn er traustur
og góður. Ekki vantar það. En
við, sem með honum siglum um
veraldarsjóinn, á hinni miklu
skútu, í átt að höfninni lygnu og
björtu, verðum samt að koma að
þessu líka, aðstoða hér og þar,
eins og allir ærlegir sjómenn
myndu gera. Við erum ekki
bara farþegar, heldur vorum
munstruð á þetta fley í skírn-
inni.
Hristum því af slenið og doð-
ann og látum hendur standa
fram úr ermum. Verkin sem
bíða eru legíó.
Mætti okkur takast að haga
lífinu þannig, að sérhvert ár
héðan í frá beri arð fyrir eilífð-
ina. Mætti okkur lærast að
meta allt hið stundlega á þann
mælikvarða. Þá, og fyrst þá,
teljum við daga okkar með þeim
hætti, sem er tákn um viturt
hjarta.
Fararblessun, ættuð úr rétt-
trúnaðarkirkjunni, eða hinni
svonefndu austurkirkju, verður
lokakveðja mín hér á þessu ári.
Um leið þakka ég samfylgdina, í
von um að hitta þig, lesandi
minn, innan skamms aftur:
Drottinn gangi undan þér og
vísi þér rétta leið.
Drottinn gangi við hlið þér
svo hann geti tekið þig sér í
fang og verndað gegn hættum
til hægri og vinstri.
Drottinn gangi eftir þér og
varðveiti þig fyrir falsi vondra
manna.
Drottinn veri undir þér og
lyfti þér er þú hrasar.
Drottinn veri í þér til að hug-
hreysta þig er þú missir kjark-
inn.
Drottinn veri umhverfis þig
til að vernda þig gegn árásum.
Drottinn veri yfir þér og
blessi þig, já, náðugur Guð
blessi þig í dag og á morgun.
Dagarnir
sigurdur.aegisson@kirkjan.is
Nú er enn eitt árið
að kveðja okkur,
hverfa inn í móðu
aldanna, eins og
öll hin gerðu að
lokum, en nýtt
heilsar í staðinn,
vonandi brosandi
og milt. Sigurður
Ægisson veltir
fyrir sér tím-
anlegum hlutum
og eilífum í þess-
um síðasta pistli árs-
ins 2006.
HUGVEKJA
Fallinn er frá hag-
leikssmiðurinn Þórar-
inn Ólafsson, tæplega
99 ára að aldrei, sadd-
ur lífdaga. Þórarinn lætur eftir sig
eiginkonuna Guðlaugu, fimm glæsi-
legar dætur og ættboga sem telur
hátt í hundrað manns, þar á meðal
eiginkona mín og börn. Í þeirri stór-
fjölskyldu hefur Þórarinn verið stoð
og stytta sem margir hafa leitað
húsaskjóls hjá.
Þegar ég gekk inn í fjölskylduna á
Tunguvegi 7 hafði ég nýlega misst
seinni afa minn sem var mér mjög
náinn. Því var það mér ómetanlegt
að eignast tvo nýja vini sem tóku
mér strax opnum örmum og segja
má að hafi gengið mér í afastað.
Annar þeirra var Þórarinn. Þórar-
Þórarinn Ólafsson
✝ Þórarinn Ólafs-son fæddist í
Laxárdal í Þist-
ilfirði 5. febrúar
1908. Hann lést á
Landspítala í Foss-
vogi 27. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 8.
desember.
inn var ekki mikið fyr-
ir hópsamræður síð-
ustu árin en var þeim
mun meira fyrir
tveggja manna tal og
kom þá í ljós að það
var engan bilbug að
finna á hans nærri
aldar gamla heila.
Sama var hvort rifjað-
ar væru upp minning-
ar æskuáranna eða
rætt um þjóðmál þess-
arar aldar eða þeirrar
síðustu, ætíð sagði
Þórarinn nákvæmlega
frá og greindi atburði rétt. Þórarinn
var framsóknarmaður af gamla
skólanum, þjóðrækinn og fé-
lagshyggjusinnaður og hugleiddi því
mikið hvort Íslendingar stefndu í
rétta átt hin síðustu ár. Þótt Þór-
arinn hafi mestan hluta sinnar ævi
búið og starfað í Reykjavík var ætíð
stutt í Þingeyinginn í honum. Hann
hafði lært á Laugum og gat sagt
mér frá forfeðrum mínum og skyld-
mennum sem hann hafði kynnst og
oft spurði hann frétta af virkjun
þeirra miklu nytja sem felast í jarð-
varmanum í Þingeyjarsýslum.
Sagt hefur verið um Þórarin að
strax í æsku hafi hann þótt heppi-
legur til erfiðisverka og var hann
alla tíð ósérhlífinn við þá iðn sem
hann valdi að starfa við, sem var
húsasmíði. Hann byggði reisulegt
hús fyrir fjölskylduna á Tunguvegi
10 og bjó þar fram á síðasta dag.
Húsinu hélt hann við af natni og í
kjallaranum hafði hann aðstöðu til
að smíða lampa, dúkkuhús og ým-
islegt annað sem afkomendur nutu
góðs af. Mér er sérstaklega minn-
isstætt fyrir nokkrum árum þegar
ég kom að honum þar sem hann stóð
á inniskóm á svalahandriði efstu
hæðar, hélt sér með annarri hendi í
þakskeggið en var með hamar í
hinni og negldi betur fjöl sem hon-
um þótti helst til losaraleg. Þar sem
ég stóð stjarfur af skelfingu á stétt-
inni undir svölunum með útréttar
hendur hélt Þórarinn verki sínu
áfram þar til allar fjalir voru full-
negldar og klöngraðist hann þá nið-
ur og tók á móti okkur með kaffi og
konfekti eins og von var á og lét sér
hvergi bregða.
Þórarinn er nú farinn á betri stað
og segir mér svo hugur að hann sé
strax farinn að byggja glæsilegt hús
til að taka á móti Guðlaugu og öðr-
um afkomendum sem kunna að
banka upp á í tímans rás. Er þá
öruggt að ekki verður komið að tóm-
um kofunum.
Bjarni Pálsson.
Elsku afi, kallið er
komið, þú ert horfinn á
braut. Það er skrýtið að vita til þess
að þú sért ekki enn með okkur hér á
þessari jörð. Þú ert þó líklegast nær
okkur en maður gerir sér grein fyrir.
Þú varst hæglátur, ljúfur og góður
maður sem hafðir góða nærveru.
Guðbjörn Pétursson
✝ Guðbjörn Pét-ursson fæddist í
Fremri-Kotum í
Norðurárdal í
Skagafirði 23. jan-
úar 1927. Hann lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 24. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð í kyrrþey að
ósk hans hinn 4.
desember.
Þrátt fyrir að við hitt-
umst ekki oft, þá var
hlýhugurinn ávallt sá
sami. Ég geymi vel í
huga mínum þær góðu
minningar sem ég á
um þig og ég mun
segja Sunnu Líf minni
hversu góðan langafa
hún átti.
Okkar síðustu sam-
skipti voru mér ómet-
anleg. Ég vissi í hvað
stefndi, þú varst að
hverfa á braut. Þú
varst orðinn kraftlítill
en samt hafðir þú orku til að slá á
létta strengi og sýna áhuga þinn á
því sem maður var að gera. Ég var á
leiðinni til Dubai að keppa í þrek-
meistaramóti og mér þótti vænt um
að þú skyldir veita því athygli. Þegar
ég var að kveðja þig þá sagðir þú:
„Gangi þér vel!“ Þetta voru síðustu
samkipti okkar og mikið var þetta
gott veganesti.
24. nóv. 2006 var stór dagur í lífi
okkar, afi, dagur sem reyndi á þol
okkar og áræði. Dagur sem seint
mun gleymast. Ég úti í heimi að
keppa og þú á leiðinni í annan heim.
Elsku Hulda, pabbi, Kristín, Kalli
og Brói, ykkar missir er mikill. Fjöl-
skyldan skiptir mestu máli í þessu
lífi.
Að lokum langar mig að minnast
þessara laglína sem sungnar voru við
jarðarför Kristínar langömmu að
hennar ósk:
Vér göngum svo léttir í lundu,
því lífið það blasir oss við.
(Freysteinn Gunn.)
Hugum hvert að öðru og njótum
lífsins. Kær kveðja.
Kristjana Hildur
Gunnarsdóttir (Kiddý)
og fjölskylda.
Í minningu föður
míns.
Hér.
Snemma á ferli
verkefnin næg.
Ávallt kappsamur.
Fórst eftir sannfæringunni.
Erlingur Arnórsson
✝ Erlingur Arn-órsson fæddist á
Laugum í Reykjadal
7. október 1924.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Hlíð á
Akureyri 26. nóv-
ember síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Laufási 9. des-
ember.
Glaður með fjölskyldunni.
Stóðst við hlið okkar,
á hverju sem gekk.
Fylgdist með öllu
árvökull,
kurteis.
Frá mér.
Þakkir til þín
fyrir að styðja mig
á hverju sem gekk.
Fyrir að leiðbeina mér
án margra orða.
Að kenna mér
að gera ekki mannamun.
Að kenna mér,
að þekkja landið,
ásamt,
mörgu öðru.
Þar.
Nú ert þú laus úr viðjum.
Hendur þínar að störfum á ný.
Hugurinn heill,
annar vettvangur.
Hestarnir til taks,
reiðgötur greiðar.
Frelsið framundan.
Heill þér,
á nýjum stað.
Við hittumst síðar.
Dóttir þín,
Hólmfríður.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar