Morgunblaðið - 21.09.2007, Qupperneq 32

32 FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Úlfur ChakaKarlsson fædd-
ist í Reykjavík 5.
apríl 1976. Hann
lést á Landspít-
alanum 9. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Anna Th. Rögn-
valdsdóttir
kvikmyndagerðar-
maður, f. 1953, og
Charles S. Dalton,
almannatengsla-
stjóri veitustofnana
í Eugene, Oregon,
BNA, f. 1953. Foreldrar Önnu
voru hjónin Jórunn Jónsdóttir
framkvæmdastjóri, f. 1920, d.
1987, og Rögnvaldur Ólafsson
tæknifræðingur, f. 1922, d. 2004.
Síðari kona Rögnvalds er Ragn-
heiður Garðarsdóttir fyrrv.
tækniteiknari, f. 1936. Foreldrar
Charles eru hjónin Juanita Dal-
ton-Robinson fyrrv. fram-
kvæmdastjóri, f. 1926, og Char-
les A. Dalton fjármálastjóri, f.
1921, d. 2004, í Cleveland Ohio
BNA. Síðari maður Juanitu er
William Robinson, f. 1932.
Hinn 6. september síðastliðinn
kvæntist Úlfur Sigrúnu Hólm-
geirsdóttur, f. 1970. Dóttir henn-
ar er Ilmur Arnarsdóttir, f.
2000. Foreldrar
Sigrúnar eru hjón-
in Rannveig Sig-
urðardóttir hjúkr-
unarfræðingur, f.
1947, og Hólmgeir
Hreggviðsson
veiðieftirlitsmaður,
f. 1949.
Úlfur ólst upp í
Vesturbænum,
gekk í Melaskóla
og Hagaskóla og
útskrifaðist úr
Menntaskólanum í
Hamrahríð árið
1998. Úlfur vann við tónlist,
lengstum með hljómsveitinni
Stjörnukisa er hann stofnaði
ásamt fleirum á menntaskóla-
árum sínum og var starfandi í
hartnær áratug. Úlfur útskrif-
aðist úr myndlistadeild Listahá-
skóla Íslands vorið 2003. Vetur-
inn 2004-2005 stundaði hann
nám í heimspeki og japanskri
sögu og menningu í Háskóla Ís-
lands. Veturinn eftir, 2005-2006,
starfaði hann við Centre of Con-
temporary Art í Kitakyushu í
Japan sem gestalistamaður í
rannsóknardvöl.
Útför Úlfs verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Það er með djúpri sorg í hjarta að
ég kveð minn glæsilega, ástríka, hug-
rakka og skapandi sonarson. Efst í
huga mínum er hlýja brosið hans,
svöl kímnigáfa, óbilandi styrkur hans
og kjarkur. Alls þessa mun ég sakna.
Ég áfellist sjúkdóminn, sem stytti
veru Úlfs hér meðal okkar, en dáist
jafnframt að því hvað Úlfur var til
þess búinn að takast á við tilraunir í
meðferðarúrræðum, sem ég trúi og
veit að styrktu trú hans á vonina um
lengra líf og möguleikana á að halda
áfram að skapa, læra og deila sínum
miklu hæfileikum með öðrum.
Úlfur elskaði lífið. Það kom svo
greinilega fram í tónlistinni hans,
öðrum listrænum hæfileikum og þrá
hans eftir að hitta nýtt fólk, ferðast
og skoða heiminn. Úlfur elskaði okk-
ur, bandarísku fjölskylduna sína. Við
elskuðum hann líka og það vissi hann.
Ég dáðist að því í hvert skipti sem
hann, ungur drengur, lagði í langferð
til að hitta föður sinn handan við haf-
ið; alla leið til Eugene í Oregon-ríki
við Kyrrahafsströnd Bandaríkjanna.
Heimleið Úlfs úr þessum ferðum lá
alltaf um Cleveland, í Ohio-ríki, þar
sem amma bjó. Þaðan fór ég, amma,
síðan aftur með hann til New York,
þar sem hann hitti frændsystkin sín,
skoðaði borgina og hélt síðan heim á
leið til Íslands. Þau ár sem þessar
heimsóknir voru reglulegar var Úlfur
alltaf jafn sjálfum sér samkvæmur,
öruggur og ánægður með samveruna
við föður sinn og frændsystkin.
Svo ótalmargt gæti ég rifjað upp,
sem minnir á sterka sjálfsmynd og
frábæra kímnigáfu Úlfs, sem komu í
ljós strax í barnæsku. Eins og þegar
hann sagði við mig, átta ára gamall:
„Æ, góða amma, gleymdu þessu, þú
átt bara aldrei eftir að ná þessu,“
þegar ég var að reyna að bera fram
orð á íslensku við hann. Og þegar ég
gerði mér grein fyrir því hvað hann
söng vel og sagði honum að mér fynd-
ist að hann ætti að fara í söngtíma var
svarið: „Amma, rokkstjörnur fara
ekki í söngtíma!“
Þegar ég veiktist og gekkst undir
skurðaðgerð í Reykjavík heimsótti
Úlfur mig á sjúkrahúsið daglega.
Alltaf kom hann á hjólinu sínu og við
áttum langar samræður. Þegar mér
fór að batna fórum við saman í leik-
hús að sjá „Litlu hryllingsbúðina“.
Úlfur var aðeins átta ára gamall þeg-
ar þetta var, en hann hvíslaði að mér
jafnóðum bæði framvindu leiksins og
söngtextum, svo ég missti ekki af
neinu.
Það lá ljóst fyrir strax í upphafi að
Úlfur var gáfaður, líflegur og ein-
staklega fallegur drengur og ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að taka
þátt í mótunarárum hans. Úlfur lærði
fljótt ensku svo við gátum haft sam-
skipti á sama tungumáli og samband
okkar dýpkaði þrátt fyrir landfræði-
lega fjarlægð. Eftir að ég tileinkaði
mér tölvutæknina urðu samskipti
okkar Úlfs ennþá tíðari. Hann var
orðinn hugsandi og gefandi fullorðinn
maður. Síðasta samtal okkar fór fram
í síma, þegar hann hringdi af sínum
sjúkrabeði til þess að vita hvernig
mér liði, þar sem ég lá sjálf á sjúkra-
húsi. Þó að Úlfur sé ekki lengur með-
al okkar, þá skilur hann svo mikið eft-
ir af sjálfum sér. Og fyrir það er ég
svo þakklát.
Juanita, amma Úlfs.
Það er sárt að kveðja þig, gamli
vinur. Fyrir mér hefur þú alltaf verið
til, alltaf verið órjúfanlegur hluti af
því mengi sem ég er. Í minningunni
veit ég stundum ekki hvar ég enda og
þú byrjar, samkvæmt skynjun
bernskunnar erum við sama veran.
Það svíður þegar ég uppgötva að
hlutverk þitt í lífi mínu hefur tekið á
sig aðra mynd. Sviðinn er þó ljúfsár
því þú áttir svo sannarlega hvíldina
skilið. Mér líður eins og ég sé fyrst í
dag að uppgötva þann mikilfengleika
sem alltaf bjó í þér. Ég þakka Guði af
öllu hjarta fyrir sorgina, því hún
skerpir þá mynd sem ég ber af þér í
huga mér. Sorgin innsiglar böndin á
milli okkar, hún innsiglar upplifun
mína af þér á sterkari hátt en nokkur
önnur tilfinning. Það er gott, því sú
upplifun þarf að endast mér ævina á
enda.
Þú hefur verið með mér frá upp-
hafi kæri vinur, við lékum okkur sam-
an, við tókum háaldraðir skírn sam-
an, skemmtum okkur saman,
gengum í menntaskóla saman, tókum
innvígslu í hugleiðslu saman, stund-
uðum yoga saman, og urðum á end-
anum svilar. Við gáfum margt og þáð-
um margt af hvor öðrum. En nú
fetum við slóðann ekki samstiga leng-
ur. Þú hefur lokið þínu verkefni í
þetta sinnið. Þú laukst því með styrk,
auðmýkt, virðuleik og þeirri fegurð
sem einkenndi allt sem þú gerðir. Þú
kvaddir í kærleika.
Ilurinn þinn situr eftir. Ég ylja
mér við minninguna um þig. Minn-
ingar sem mér þótti áður vænt um fá
á sig dýrmætan, næstum helgan blæ
þegar ég lít til baka í dag. Þær eru
kryddaðar þeim kærleika sem ríkti á
milli okkar, kærleika sem kom ekki
alltaf fram í hversdeginum en brýst
nú fram eins og vorleysing hjartans.
Mig langar að lauga þig í þessum til-
finningum, og hitti fyrir minningu.
Minningu um vin sem ég elska, og
mun elska áfram sem hluta af sjálfum
mér.
Ég er óendanlega þakklátur fyrir
að hafa þekkt þig, vinur minn Úlfur.
Nú heldur þú áfram, hver veit nema
við hittumst síðar.
Kaliya Namastu,
Blessaður sért þú.
Bergsteinn.
Minningar: sá staður þar sem hlutir gerast
öðru sinni.
(Paul Auster)
Ég sá hann fyrst sólbjart sumar-
kvöld þar sem hann sat á útidyra-
tröppunum við heimili mitt og horfði
beint í augun á mér. Leikur í augna-
ráðinu sem var þó ekki alveg laust við
ögrun. Ég var að koma frá útlöndum
og á meðan hafði hann kynnst dóttur
minni, 17 ára. Og ætlaði ekkert að
bíða með það að kynna sig.
Hann var óneitanlega sláandi fal-
legur. Svo fallegur og hreinskiptinn í
fyrirætlan sinni að hann sló öll vopn
úr höndum mér. Böndin urðu strax
óvenjulega náin. Hann kom inn í fjöl-
skyldulíf okkar eins og hann ætti þar
heima, tók sinn sjálfsagða sess þar af
slíku öryggi og tilgerðarleysi að aug-
ljóst var að í honum fór óvenjulegur
persónuleiki. Styrkur hans sannaðist
líka á næstu vikum því þær liðu ekki
margar þangað til hann var greindur
með hvítblæði.
Enginn getur gert sér í hugarlund
hvað slíkur dómur þýðir fyrir 22 ára
mann sem enn er svo stutt frá upp-
hafinu að lífsstrengurinn virðist ein-
ungis tengjast ódauðleikanum. En
þau Úlfur Chaka og Elín, dóttir mín,
voru frá fyrstu stundu knúin til að
móta sitt samlíf að því sem að hönd-
um bar en ekki að því sem er flestra
ungra draumur. Urðu fullorðin á ör-
skammri stund. Uppfrá því hafa í
fjölskyldunni verið tveir Úlfar, okkar
eigin Úlfur litli – bróðir Elínar – og
svo Úlfur stóri, eða Úlfur minn hinn,
eins og mér var tamt að kalla hann.
Minn auka Úlfur – eins og hann kall-
aði sig sjálfur. Það var eins og skyld-
leiki fylgdi nafninu að flestu leyti en
því að annar var ljós en hinn dökkur.
Báðir óvenjulega hávaxnir og grann-
ir, jafnvígir á tónlist og myndlist;
fylgnir sér. Báðir með þessa hljóm-
fögru bassarödd.
Það var Zulu-blóð í honum Úlfi
Chaka eins og nafnið hans ber vitni
um og hann leit á það sem styrk sinn.
Æðrulaus fyrst og fremst, en líka
hugrakkur og fluggreindur. Einstak-
lega orðheppinn og skáld í hjarta sér.
Oft sposkur og svolítið einrænn –
ekki síst þegar erfiðustu stundirnar
gengu yfir – en líka með afbrigðum
skynugur. Hann hafði venjufremur
sterka viðveru; það fór ekki framhjá
neinum hvar hann fór.
Á þeim níu árum sem eru liðin síð-
an við kynntumst Úlfi hefur allt það
sem flestir óttast mest ítrekað dunið
á. En því fylgdi margt það fallegasta
sem upplifa má í gegnum vinskap.
Ekki bara á góðum stundum heldur
líka á þeim erfiðu. Reynsla þeirra El-
ínar af þremur lyfjameðferðum og
einni stofnfrumuígræðslu setti mark
sitt á þau bæði. Hvorugt lét þó
nokkru sinni deigan síga. Einungis
einu sinni mátti merkja alvöru bar-
áttunnar í orðum Úlfs sjálfs –
snemma í vor. Þá sendi hann mér línu
og sagði: „Hér er unnið hörðum
höndum dag og nótt. Eitt takmark að
leiðarljósi.“
Eftir fimm ár urðu kaflaskil í lífi
Úlfs og Elínar þótt þau héldu vissu-
lega áfram að deila sorgum sínum og
sigrum. Elín fór því til hans til Sví-
þjóðar til að vera hjá honum eftir
fyrri ígræðsluna og Úlfur lagði á sig
langferð til Berlínar til að kveðja
hana í vetur, áður en hann hélt í þá
síðari.
Síðustu misserin hafði Úlfur eign-
ast nýja fjölskyldu, þær Sigrúnu og
Ilmi. Báðar kom hann með í heim-
sókn til okkar og sýndi okkur þannig
vinskap sinn og trúnað – og löngun til
að eiga með þeim framtíð. Daginn
sem Úlfur lést vorum við Hansi á
leiðinni til hans – eins og á okkar
fyrsta fundi að koma rakleitt frá út-
löndum. Það eru átakamiklar tilfinn-
ingar sem hverfast í brjóstum manna
er ástvinir þeirra skilja við. Þá elsku
er Sigrún og Anna móðir hans sýndu
okkur þann dag með því að taka okk-
ur opnum örmum og leyfa okkur að
kveðja Úlfinn Chaka á jafn tilfinn-
ingaþrunginni stundu gleymist ekki.
Hugur okkar allra er hjá þeim, Char-
les pabba hans – og á þeim gjöfula
stað minninganna „þar sem hlutirnir
gerast öðru sinni“.
Fríða Björk Ingvarsdóttir.
Við gömlu vinirnir úr C bekknum í
Melaskóla minnumst Úlla með hlýju.
Orðin sem koma upp í hugann eru
umhyggjusamur, ljúfur, skemmti-
lega stríðinn, húmoristi, gestrisinn,
fannst gaman að koma fram en þó
hógvær og feiminn í eðli sínu.
Ófá skipti vorum við bekkjarfélag-
arnir heima hjá honum á Hagameln-
um, að spila, borða, dansa, æfa leikrit,
framkvæma símaöt og bralla ýmis-
legt. Í dag dáumst við að umburð-
arlyndi móður hans gagnvart okkur.
Þar var Úlli oft í aðalhlutverki að
sýna okkur hinum söng og dans. Oft-
ast byrjaði atriðið á því að hann sneri
baki í okkur þegar við sátum full
aðdáunar á rúminu hans og biðum
þess að hann tæki Michael Jackson
danssporin fyrir okkur. Thriller!
Grifflur, vesti, gulur sumarjakki,
appelsínugul glimmerjakkaföt á jóla-
skemmtun, alltaf með flottan smekk
og algjörlega laus við að hafa áhyggj-
ur af því hvað öðrum fyndist.
Bekkurinn var sérstakur að því
leyti að stelpur og strákar léku sér
alltaf saman. Við pössuðum upp á
hvert annað og tengdumst sterkum
böndum. Úlli átti mikinn þátt í því að
halda okkur saman og bauð ávallt
bæði stelpum og strákum í afmælið
sitt. Hann var svo hátt skrifaður hjá
stelpunum að hann fékk boð um að
koma í hinn fræga Madonnu-klúbb.
Eins leyfðu strákarnir honum að vera
með í fótboltanum þótt það væri ekki
hans sterkasta hlið. Í seinni tíð hélt
hann góðum tengslum við mjög
marga í bekknum, miðlaði fréttum og
kom að því að kalla hópinn saman
reglulega.
Þegar við stofnuðum hljómsveit í
10 ára bekk, þá beið sveitin ásamt ba-
kröddunum frammi í stofu hjá ömmu
hans á meðan Úlli æfði sig af kappi,
ýmist inni á baði eða í herberginu
sínu – enda var hann með svo mikinn
sviðsskrekk að hann átti erfitt með að
syngja fyrir framan hina. Þetta vand-
ist síðan af honum, hann stofnaði
hljómsveit og auðvitað varð hann
söngvari.
Á þessum árum myndaðist traust
vinátta sem hefur haldist síðan. Við
minnumst góðs vinar. Hans verður
sárt saknað í hópnum. Við vottum öll-
um ástvinum hans okkar dýpstu sam-
úð.
C bekkurinn, Melaskóla.
Úlfur Chaka var hann nefndur og
vísar nafnið til uppruna hans úr ís-
lenskum og afrískum jarðvegi. Glæsi-
legur á velli, vakti athygli hvar sem
hann fór. Framkoman var þægileg og
eðlileg, brosið feimnislegt en undir
rólegu fasinu fór þroskaður maður
með víðtæka þekkingu, ígrundaðar
skoðanir og góða kímnigáfu. Þannig
kom Úlfur fyrir. Á síðustu árum Úlfs
hittumst við mest á götuhornum og í
fjölskylduboðum. En ég þóttist alltaf
eiga meira í þessum tveggja metra
manni en gekk og gerðist. Við Anna
Theodóra móðir Úlfs hjálpuðumst að
þegar synir okkar voru litlir og pöss-
uðum hvor fyrir aðra. Þannig fékk ég
hlutdeild í bernsku Úlla og í gegnum
vináttu hans við son minn fylgdist ég
með honum breytast úr barni í full-
þroska mann.
Snemma komu í ljós sjónrænir
hæfileikar Úlfs. Hann var afburða
teiknari eins og hann átti kyn til.
Áhugi á bókmenntum, tónlist og
heimspeki kviknaði á unglingsárum
og þessi hugðarefni sameinaði hann í
list sinni. Hann var næmur á tíðar-
andann og leitaði ég stundum til hans
um menningargreiningu og kom allt-
af fróðari af hans fundi.
Í sjúkdómsstríði sínu sem staðið
hefur yfir með hléum í um áratug
sýndi hann af sér hetjulund. Hann
baðst undan vorkunsemi en tjáði
stöðu mála á raunsæjan hátt. Spurði
svo kannski hvort ég hefði ekki eitt-
hvað skemmtilegra að tala um.
Það er erfitt að kveðja ungan mann
sem átti svo margt ógert. Maður ylj-
ar sér þó við minninguna um hann
sem öll er falleg hvar sem niður er
borið.
Hann hefur skreytt tilveru okkar
um allt of skamma hríð, fyrir það
þökkum við að leiðarlokum.
Halldóra Thoroddsen.
Elsku Úlli, Úlfur, Úlfur minn. Minn
kæri vinur. Ég sé þig og heyri í þér.
Hvar sem ég drep niður fæti í minn-
ingunum. Fallegt bros, fallegt hjarta,
innilegt og hlýlegt faðmlag, frá þér til
mín. Hef þekkt þig meira en hálfa æv-
ina mína. Í skólanum, á kaffihúsi, úti á
götu, uppi á sviði, tónlistarmaðurinn,
tilraunamaðurinn (það var flott),
hangandi tvö í sófa að bíða og grúska á
meðan. Gafst mér styrk. Ég datt á
gólfið í morgun, nei, nei, nei. Frá mér
til þín. Mér þykir svo vænt um þig. Ég
syrgi þig og votta öllum þeim sem
syrgja þig samúð mína. Ég sé þig vel
og heyri enn í þér.
Þín vinkona
Dögg.
Fallinn er frá góður vinur minn,
Úlfur, langt fyrir aldur fram. Okkar
tengsl voru þau að sonur minn, Bogi,
og Úlfur, eða Úlli eins og hann var
kallaður, voru góðir vinir. Í um ára-
tug hefur Úlfur átt í baráttu við illvígt
hvítblæði, baráttu sem hann ætlaði
að hafa betur í, en varð að lúta í lægra
haldi.
Ég er búin að þekkja Úlf frá því að
hann var unglingur, séð hann vaxa,
verða stúdent, klára Listaháskólann.
Fara í Háskóla Íslands til að læra
japönsku, fara til Japans til að halda
þar áfram námi, alltaf með veikindin
yfirvofandi. Já, hann Úlfur minn var
stórmenni, það vitum við sem þekkt-
um hann. Alltaf stutt í fallega brosið
hans, sama á hverju gekk. Á góðri
stund var hann glaður og kátur.
Þau eru orðin nokkur matarboðin
hér á heimili mínu, því ég vissi að ef
mig langaði að hitta hann gat ég do-
blað Úlla í mat til okkar. Þá var oft
spjallað um framtíðina sem oft virtist
svo björt. Eitt sinn þegar ég hringdi í
hann til að fá hann í mat sagði hann
mér að hann væri kominn með konu
og barn. Ég hélt nú að það væri í lagi
og bauð þær velkomnar, Sigrúnu,
konu Úlfs, og Ilmi, dóttur hennar,
sem ég er viss um að hafa hjálpað
Úlla mínum síðustu árin hans.
Nú kveð ég ungan mann sem ég
leit mikið upp til, bið almættið að taka
vel á móti honum og vernda hann að
eilífu.
Góður Guð, varðveittu Sigrúnu og
Ilmi, mömmu hans og pabba og alla
ástvini hans og vini sem eiga um sárt
að binda.
Jóna L. Sigursteinsdóttir.
Við Ella kynntumst Úlfi og Elínu í
Granada á Spáni um vorið 2002, þar
sem við vorum nágrannar í Albaícin
hlíðinni, og urðum fljótt góðir vinir. Á
þeim tíma var Úlfur fullfrískur og
hafði verið um skeið. Við hittumst oft
og nutum þess að borða úti á þakver-
öndinni með fjallið Sierra Nevada og
márahöllina í augsýn, grilluðum
ferskmeti og sjávarfang sem við höfð-
um keypt á markaðinum, og um-
kringd appelsínutrjám ræddum við
um heima og geima. Á hvítkölkuðum
veggjunum skriðu eðlur, og við sól-
setur sveimuðu leðurblökur í kring.
Úlfur Chaka
Karlsson
Í allar áttir, að eilífu
- sjáumst í tímarýminu.
Þín Elín.