Morgunblaðið - 20.10.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. OKTÓBER 2007 33
Á kveðjustund er margs að minnast
og margt að þakka, allt sem var
en orðin eru fá sem finnast
þó fylli hjartað minningar.
Ég man þín bernsku brosin hlýju
þá bjarmi sólar lék um hár
ungan dreng í örmum mínum,
æskumann með von og þrár.
Reyndir öllum gott að gera
góðvild ríkti í þinni sál,
bakhjarl þinna vina vera
vanda leysa og bæta mál.
Trútt var hjarta og trygg var hönd
traust og sterk þín vinarbönd.
Sigurbjörn Gústavsson
✝ SigurbjörnGústavsson
fæddist í Kópavogi
20. október 1965 en
ólst upp við Klepps-
veg í Reykjavík.
Hann lést á heimili
sínu aðfaranótt 8.
febrúar síðastlið-
ins.
Sigurbjörn var
jarðsunginn frá
Fossvogskapellu í
kyrrþey 14. febr-
úar.
Frá jarðvist til eilífðar
örstutt er skref
vor alvaldur harmana
sefi.
Í bænirnar mynd þína og
minningu vef,
miskunnsemd drottinn
þér gefi.
Þú ljósið sem hjá okkur
lýsti um stund
uns leiddu þig örlög á
skaparns fund.
(Steinunn
Konráðsdóttir)
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Mitt á hryggðar dimmum degi
dýrðlegt oss hún kveikir ljós,
mitt í neyð á vorum vegi
vaxa lætur gleðirós.
(Helgi Hálfdanarson)
Elsku Bjössi, takk fyrir öll góðu
símtölin. Kær kveðja.
Þín systir
Inga.
mörgum nöfnum sagnabrot sem leiða
ættfræðinginn inn á athafnasvið
genginna kynslóða. Til eru í handriti
eftir Sigurð markverðar frásagnir
um afa okkar og ömmur, ævi þeirra
og lífsbaráttu og munu þær aukast að
gildi eftir því sem lengra líður. Veit
ég að komandi kynslóðir af Súluholts-
ætt munu blessa minningu Sigurðar
fyrir að hafa skráð þennan fróðleik.
Til marks um víðtæka þekkingu Sig-
urðar sagði mér eitt sinn vinur hans
sem var að koma úr ferð um fjarlægt
hérað að hann hefði komið að Súlu-
holti og sagði Sigurði ferðasöguna. Ef
hann rak í vörðurnar gat Sigurður
leiðrétt hann með staðhætti og ör-
nefni þótt hann hefði aldrei komið þar
því hann hafði af bókum aflað sér
meiri þekkingar á viðkomandi héraði
en sá sem nýbúinn var að ferðast um
það. Sigurður var ágætlega hagorður
og iðkaði það nokkuð. Auk lausavísna
orti hann oft kvæði á tímamótum í lífi
einstaklinga og þeirra félagasamtaka
er honum stóðu nærri. Ekki fór hjá
því að Sigurður væri kallaður til trún-
aðarstarfa í sveit sinni, hann átti sæti
í sýslunefnd Árnessýslu, hrepps-
nefnd Villingaholtshrepps og var
einnig hreppstjóri þar. Hann var far-
sæll samstarfsmaður, greindur og til-
lögugóður og hafði það skaplyndi sem
engin styrjöld fylgir. Ég vil hér í
nafni tveggja lítilla fyrirtækja, sem
við störfuðum saman að, Varðveislu-
félags Rjómabúsins á Baugsstöðum
og Veiðifélags Flóamanna, þakka far-
sælt samstarf. Fjölskyldu Sigurðar
er hér vottuð samúð. Er þá það eitt
eftir að kveðja og þakka hinum látna
og biðja honum blessunar í þeirri ferð
sem hann hefir nú hafið og okkar bíð-
ur allra.
Helgi Ívarsson.
Sigurður Guðmundsson, bóndi í
Súluholti í Flóa, lést í byrjun síðustu
viku, 83 ára að aldri. Víst er það all-
nokkur aldur, en Sigurður var
hraustmenni sem sjúkdómar sneiddu
hjá þar til síðustu árin og því finnst
manni að dauðinn hefði mátt flýta sér
hægar.
Ég var snúningastrákur í Súluholti
hjá Sigurði og Guðrúnu Hjörleifs-
dóttur, móðursystur minni, um sex
sumra skeið á sjötta og lítillega fram
á sjöunda áratug síðustu aldar. Við
borgarkrakkar sem vorum sendir í
sveit á þessum árum hittum vel á í
þeim skilningi að landbúnaður var á
því tæknistigi að við gátum margt
unnið til gagns. Til að mynda var það
mitt helsta verkefni um sláttinn
nokkur sumur að sækja vagnhest eft-
ir morgunmjaltir, beita fyrir hest-
arakstrarvél og raka heyi í múga. Ég
var ekki hár í loftinu þegar þetta var,
en þetta var verk sem þurfti að vinna
og krakkinn sem verkið vann gat fyr-
ir bragðið meira litið á sig sem vinnu-
mann en árin og burðirnir gáfu tilefni
til.
Fasti punkturinn í þessari tilveru
var Sigurður bóndi. Siggi í Súluholti
eins og hann var jafnan kallaður.
Hann spjallaði við okkur krakkana á
bænum eins og jafningja. Sagði sögur
af farandfólki á borð við Stutta-
Bjarna og Gvend kíki, fór með skrítn-
ar og misskiljanlegar vísur eftir sig
og aðra, en hann var prýðilega hag-
mæltur og sveitarskáld.
Honum voru falin trúnaðarstörf,
s.s. á vegum sveitarfélagsins. Ekki
vegna þess að hann sæktist eftir þeim
heldur var leitað til hans, greindur og
heilsteyptur eins og hann var. Hann
var fjölfróður, góður íþróttamaður
framan af ævi og sterkur. Einn af
þessum fjölhæfu og vænu mönnum
sem maður er þakklátur forsjóninni
fyrir að hafa leyft sér að kynnast.
Siggi bjó yfir afvopnandi rósemi.
Einu sinni kom fyrrverandi vinnu-
maður í heimsókn og urðu einhverjar
ýfingar með honum og þáverandi
vinnumanni. Það hallaði á þann síð-
arnefnda enda yngri en sá fyrrnefndi.
Siggi var á leiðinni í fjósið og gekk
fram á átökin. „Slíttu ekki eyrun af
vinnumanninum, Gvendur,“ sagði
hann við gestinn í sinni venjulegu
tóntegund og hélt sínu striki út í fjós.
Þetta hreif, og eflaust miklu betur en
einhver hávaði, enda lét Gvendur
þessi orð síns gamla húsbónda sér að
kenningu verða og hætti að lemja
strákinn.
Það var gamansemi hans að hafa
stundum löng orð um hversdagslega
hluti. Eitt sinn var hann að taka
grunn að útihúsi og ég eitthvað að
snattast í kring. Fyrir okkur varð
jarðfastur steinn, heilmikið bjarg,
sem bifaðist ekki lengi dags þrátt fyr-
ir tilfæringar okkar með gamla, gráa
Ferguson, vírstroffu og járnkarl. Eft-
ir langa mæðu bifaðist steinninn loks
og þá sagði Siggi: ,,Jæja, hann fer að
verða uppgjafarlegur í lífsbaráttunni
þessi.“
Ingveldur systir mín var einnig
mörg sumur í Súluholti á þessum ár-
um. Ágústa systir líka en hún stopp-
aði styttra. Árný Erla, sem er yngst
okkar systkinanna, var þar oft gest-
komandi og eigum við því öll góðar
minningar um Sigga og fólkið í Súlu-
holti.
Fyrir hönd okkar systkinanna, og
okkar maka, votta ég fjölskyldunni
samúð. Vertu kært kvaddur, gamli
vinur.
Hjörleifur Sveinbjörnsson.
verður mér ávallt minnisstæður. Þú
hefur snert líf mitt á svo ótal marga
vegu og gert mig að betri persónu
fyrir vikið. Fyrir það færi ég þér
miklar þakkir elsku tengdamamma
mín. Jákvæðni, dugnaður og sann-
girni voru hlutir sem þú hafðir mikl-
ar mætur á. Heilbrigð lífssýn þín
hafði áhrif á okkur öll. Þú varst frá-
bær fyrirmynd og ég er endalaust
stolt og þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman. Þú
ert og verður ávallt fallegi vernd-
arengillinn minn. Takk fyrir allt
saman og takk fyrir að vera þú.
Ég mun taka vel utan um strákinn
þinn og við munum sjá til þess að þú
verðir stolt af okkur. Sofðu rótt ynd-
islegust, þín verður ákaft saknað.
Þín tengdadóttir,
Guðbjörg.
Í dag kveðjum við okkar ástkæru
æskuvinkonu Kristínu, sem lést 10.
október á Sjúkrahúsi Vestmanna-
eyja eftir stutt en erfið veikindi.
Hugurinn leitar aftur til okkar
fyrstu kynna sem voru á okkar ung-
lingsárum. Það voru yndisleg ár sem
við áttum, brölluðum við margt sam-
an og skemmtum okkur vel.
Það var mikið gæfuspor þegar
Kristín fékk sumarvinnu í Hressing-
arskálanum í Vestmannaeyjum þeg-
ar hún hafði lokið námi í Húsmæðra-
skólanum á Laugum. Þar kynntist
hún eiginmanni sínum, Jósúa Stein-
ari, sem reyndist henni afar ástkær
og góður eiginmaður og áttu þau
mjög vel saman. Fjölskylda hans tók
henni einstaklega vel og leið henni
mjög vel í Eyjum.
Þau eignuðust tvö yndisleg börn,
þau Steinunni og Óskar, sem bæði
eiga góða og trausta maka. Barna-
börnin eru tvö, þau Ragnheiður og
Nikulás, og hafa þau notið ástríkis
ömmu sinnar og afa. Þessi samhenta
og ástríka fjölskylda stendur nú þétt
saman á þessum erfiðu tímum.
Það var mikið áfall þegar Kristín
greindist með krabbamein fyrir
rúmum tveimur árum og vorum við
öll bjartsýn á að allt myndi fara vel
eftir læknismeðferðina. En í sumar
veiktist hún aftur og þá sýndi Kristín
mikinn kjark og æðruleysi í sinni erf-
iðu lokabaráttu. Hún naut ómetan-
legs stuðnings ástvina sinna og var
einstakt hve Jósúa Steinar stóð
traustur og sterkur við hlið hennar.
Kristín var mjög jákvæð og hlý
kona og vildi öllum vel og eigum við
góðar minningar frá heimsóknum
okkar til Eyja með dætrum okkar.
Aldrei bar skugga á vináttu okkar og
leið okkur alltaf einstaklega vel sam-
an.
Við vitum að það tekur langan
tíma að læra að lifa án hennar en við
getum yljað okkur við minningarnar
sem eru margar og yndislegar.
Elsku Jósúa Steinar, Steinunn,
Ási, Óskar, Guðbjörg og litlu ömmu-
börnin, megi góður Guð vera með
ykkur og styrkja í ykkar miklu sorg.
Við kveðjum elskulega vinkonu
okkar með sorg í hjarta en með
djúpri virðingu og þakklæti fyrir
samfylgdina sem var okkur mjög
dýrmæt, hlý og gefandi.
Halldóra (Dóra) og Rósa.
Hlýjan og gleðin í augum þínum
eru fágaður steinn í lófa mínum.
Ég mun aldrei láta neinn
taka steininn minn frá mér.
(Caroline Krook.)
Báturinn klýfur öldurnar. Sólin
stráir geislum sínum yfir glitrandi
hafið og okkur.
Við höldumst í hendur og sitjum
þétt saman í bátnum sem ber okkur
út í Flatey, eyjuna hans afa. Við átt-
um sama afann og ömmuna. Vorum
eins og systur. Órjúfanlegt band
tengdi okkur saman. Ég horfi á
myndina af okkur í Flatey. Þú heldur
fast í höndina á mér, elsku frænka
mín, og ég er sannfærð um að þú
heldur áfram að leiða mig í gegnum
lífið þó þú sért horfin úr þessum
heimi. Ég kveiki ljós við myndina og
þú heldur áfram að lifa í hjarta mér –
alltaf.
Hver einasta stund sem við áttum
saman skilur eftir sig dýrmætar
minningar.
Ógleymanleg var þessi ferð til
Flateyjar með mönnunum okkar og
uppáhaldsfrænda þínum, sem sakn-
ar frænku sinnar sárt. Ég dró fram
sögur úr lífi afa og ömmu og við
deildum minningum fyrri ára. Þú
varst komin á slóðir forfeðra.
Með lífi þínu og framkomu kennd-
ir þú okkur samferðafólki þínu svo
ótalmargt.
Aðdáunarvert var að fylgjast með
því hvernig þú tókst á við veikindi
þín síðustu ár.
Alltaf bjartsýn, dugleg og þakklát
öllum sem í kringum þig voru.
Þú kenndir okkur að vera jákvæð,
umburðarlynd og æðrulaus.
Það er kominn vetur hér norðan
heiða. Snjórinn hefur lagt sig eins og
hvítt teppi yfir haustlitina fallegu og
fuglarnir eru lagðir af stað til heitari
landa.
Þú ert líka horfin á braut í faðm
Guðs inn í ljósið eilífa.
Nú byrgja sorgarskýin okkur hin-
um sýn en bak við þau leynist sólin
sem lýsir okkur veginn og við mun-
um á ný takast á við lífið minnug
elsku þinnar og manngæsku.
Elsku Steinar, börn, tengdabörn
og barnabörn, megi algóður Guð um-
vefja ykkur kærleika og gefa ykkur
styrk. Hún Kristín okkar var ein-
stök. Það er engin eins og hún.
Í djúpri sorg og trega kveð ég og
öll fjölskyldan kæra frænku með
hjartans þökk.
Elfa Bryndís Kristjánsdóttir.
Elsku Kristín mín.
Það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur og ætla að skrifa minningargrein
um kæra vinkonu sem hefur nú kvatt
þennan heim allt of fljótt eftir erfið
veikindi.
Ég minnist þess sérstaklega þeg-
ar við hittumst fyrst á Húsmæðra-
skólanum á Laugum árið 1969, rétt
17 ára gamlar. Með okkur tókst
strax góð vinátta sem hélst alla tíð.
Betri vin var ekki hægt að hugsa sér.
Mér fannst þú bera af fyrir glæsi-
leika og fágaða framkomu og ekki
má gleyma þínum fallegu augum. Og
þú áttir líka svo stórt og yndislegt
hjarta.
Við áttum yndislegan tíma á skól-
anum og vorum við sérstaklega sam-
heldinn hópur og við allar sem ein.
Mér þykir vænt um þá ákvörðun sem
þú tókst að koma með mér til Vest-
mannaeyja eftir að skólanum lauk.
Það var líka heppilegt að ég skyldi
eiga svona yndislega góða foreldra
sem voru tilbúin að taka á móti þér
og leyfa þér að búa hjá okkur. Þú
fórst síðan að vinna hjá pabba og
mömmu á Hressingarskálanum með
mér, og er óhætt að segja að það hafi
oft verið glatt á hjalla hjá okkur.
Ekki varstu búin að staldra lengi
við hjá okkur úti í Eyjum þegar þú
kynntist ungum glæsilegum manni
og hann varð svo eiginmaður þinn og
veit ég að hann á um sárt að binda
nú. Elsku Kristín mín, ég er svo
þakklát fyrir að þið komuð í heim-
sókn til okkar til Danmerkur í fyrra
og mun ég ávallt varðveita þá minn-
ingu. Ég þakka fyrir að hafa átt þig
sem vinkonu, það er dýrmætur fjár-
sjóður sem ég mun geyma í hjarta
mínu að eilífu.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra.
Megi Guð styrkja ykkur öll og
blessa í sorginni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Með þessum orðum kveð ég þig.
Guð blessi þig og hvíl í friði.
Þín vinkona,
Kristín Ósk.
Á sviðum æðra lífs þar perlan lá,
og ljóma hennar enginn maður sá,
en mannsins sonur þekkti hana þar
og þessa perlu inn í mannheim bar.
(Einar M. Jónsson)
Við viljum tileinka elskulegri vin-
konu okkar, Kristínu, þessar ljóðlín-
ur nú þegar komið er að kveðju-
stund. Perlan okkar hefur kvatt
þessa jarðvist eftir hetjulega baráttu
við erfiðan sjúkdóm. Eftir sitjum við
vinkonurnar hnípnar og sorgin er
sár.
Upphaf kynna okkar við Kristínu
má rekja til þess er við, nokkrar kon-
ur í Vestmannaeyjum, stofnuðum
leshring fyrir 18 árum. Það var upp-
hafið að vináttu sem hefur þroskast
og styrkst æ síðan.
Kristín var sterkur persónuleiki
og ekki aðeins með fallegri konum í
útliti heldur bjó hún einnig yfir göf-
ugu hjartalagi, víðsýni og visku.
Þessir eiginleikar hennar komu vel í
ljós í umræðunum í leshringnum
enda var hún einn af burðarstólpun-
um þar. Geislandi brosið hennar,
hvatning og umhyggja fyrir öðrum,
trygglyndi, kjarkur og óbilandi já-
kvæðni er myndin sem við munum
ávallt geyma í hjörtum okkar. Í veik-
indum hennar komu þessir mann-
kostir berlega í ljós en þá sýndi hún
slíkan kjark og æðruleysi að undrum
sætir og var þá ástin og umhyggjan
fyrir fjölskyldu og vinum henni
ávallt efst í huga.
Við vinkonur Kristínar í les-
hringnum sendum Jósúa Steinari og
fjölskyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur og óskum þeim allr-
ar blessunar á erfiðum stundum.
Megi ástkær vinkona okkar hvíla í
friði.
Binna, Brynhildur, Hulda
Karen, Inda Mary og Þyrí.
Nú sígur sól að sævarbarmi,
sígur húm á þreytta jörð.
Nú blikar dögg á blómahvarmi,
blundar þögul fuglahjörð.
Í hljóðrar nætur ástarörmum,
allir fá hvíld frá dagsins hörmum.
(AG)
Það er ekkert eins erfitt og þetta,
að kveðja góðan vin. Kristín mín er
öll, langt fyrir aldur fram eftir
snarpa baráttu við illvígan sjúkdóm.
Leiðir okkar lágu fyrst saman árið
1974 þegar við hófum báðar störf á
leikskólanum Rauðagerði hér í Vest-
mannaeyjum. Þegar ég lít til baka
minnist ég ljóshærðrar, fallegrar
konu sem geislaði af.
Á kveðjustund reikar hugurinn yf-
ir þessi 33 ár og er margs að minnast
í vináttu okkar sem aldrei bar
skugga á. Það sem einkenndi Krist-
ínu var glaðværðin, hlýjan og það
hversu sterk hún var, kom það best
fram í veikindum hennar, sem hún
tók af æðruleysi. Hún hafði mikið að
gefa og reyndist sínum vel. Mikill
harmur er kveðinn að fjölskyldunni.
Ég þakka Kristínu samfylgdina og
sérstaklega síðastliðin ár, en hún og
Steinar reyndust mér og mínum
ómetanlega. Ég sakna hlýjunnar og
elskunnar frá vinkonunni minni.
Elsku Steinar, Steinunn og Ási,
Óskar og Guðbjörg, litlu ömmubörn-
in Ragnheiður og Nikulás, ættingjar
og vinir. Innilegar samúðarkveðjur
frá mér og börnunum mínum.
Sagt er að öll él birti upp um síðir.
Ekki veit ég hversu mikill sannleikur
felst í þessari samlíkingu, en mörg
verða élin gengin yfir áður en ég
sætti mig við að þessi vinkona mín er
ekki lengur á meðal okkar.
Blessuð sé minning Kristínar
Eggertsdóttur.
Harpa Rútsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Krist-
ínu Eggertsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu á næstu dög-
um.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Myndir | Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að
senda hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningargreinar