Morgunblaðið - 21.11.2007, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2007 33
Elsku Jenný amma.
Það er svo skrýtið
hvað maður man.
Sunnudagsmorgna í
Heiðargerðinu, þú að
sýsla í eldhúsinu, ég sit við lítið borð
og fæ franskbrauð með osti og heitt
kakó. Lyktina af töskunum og skón-
um í geymslunni undir stiganum þar
sem ég lék mér. Þú alltaf tilhöfð, með
smá roða í kinnum, eilítinn varalit og
dauft ilmvatn. Stendur við vaskinn
með pínulítinn öskubakka sem rúm-
ar varla stubbinn enda losarðu hann
í hvert skipti. Dúkaða borðstofu-
borðið, lyktina af sunnudagssteik-
inni sem blandast við stefið frá ensku
knattspyrnunni frammi í stofu hjá
Halla og Stebba, kalda herbergið
uppi, skrýtnu þvottavélina í kjallar-
anum. Og sprauturnar allar sem ég
vorkenndi þér svo óskaplega að
þurfa að stinga í þig út af sykursýk-
inni. En allra mest vorkenndi sæl-
gætisgrísinn ég þér fyrir að mega
aldrei úða í þig sælgæti og kökum.
Svo fækkaði heimsóknum mínum í
Heiðargerðið en þá fóruð þið afi með
mig í ferðalög, sumarbústað, vinnu-
staðaferðir, líklega með Fjarhitun,
þótt ég muni þetta ekki allt svo
glöggt úr móðu bernskunnar, eina
helgi í Brekku, aðra í Þórsmörk þar
sem sungið var og dansað fram á
nótt, meira að segja afi steig dans-
inn.
Því miður varð sambandið stop-
ulla eftir því sem árin liðu. En alltaf
mættirðu fyrir hver jól og hvern ein-
asta afmælisdag minn með góðar
Jenný
Ingimundardóttir
✝ Jenný Ingi-mundardóttir
fæddist á Stokks-
eyri 4. janúar 1925.
Hún lést á Landspít-
ala, Landakoti, 15.
október síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 26. október.
gjafir. Við þau tilefni,
meðan afi var á lífi og
þú hraustari, kíktuð
þið inn í kaffi og við
laumuðumst inn á bað
svo þú gætir fengið
þér eina sígarettu, því
afi mátti ekki vita. Og
alltaf mundiðru af-
mælisdagana hans
Tuma míns þótt ekki
værirðu par hrifin af
þessu ónefni sem við
tvítugir foreldrarnir
höfðum valið á af-
kvæmið.
Það máttu vita að mér þótti óskap-
lega vænt um þá ræktarsemi sem þú
sýndir mér alla tíð. Hún var ekki
sjálfgefin. Og mér hlýnaði ævinlega
um hjartarætur þegar þið afi, og
seinna þið Birna frænka, lituð inn.
Afi hlýlega brosandi en orðfár, þú
svona rýr af sykursýkinni en ræðin,
blátt áfram og sagðir þína meiningu
vafningalaust.
Þú varst ekki mikil barnagæla,
Jenný mín, þú kreistir mann ekki og
knúsaðir, en á gamalli ljósmynd sitj-
um við saman í sófanum í Heiðar-
gerðinu og þú hefur lagt hönd þína
létt á hné mitt, eins og þú viljir
vernda mig. Þannig upplifði ég nær-
veru þína. Ögn fjarlæg en hlý og
traust.
Elsku Jenný amma. Ég hefði svo
gjarnan viljað kynnast þér betur á
fullorðinsárunum en það var bara
ekki í boði eins og hann Númi litli
langömmustrákurinn þinn minnsti
segir oft.
Og það var hann sem kveikti
glampa í augum þér þegar við hitt-
umst síðast. Á Landakoti, um hálfum
mánuði áður en þú yfirgafst þennan
heim. Númi skoppaði og klifraði og
fiktaði, en mér var brugðið. Ég sá
ekki betur en þú værir búin að
kveðja. Södd lífdaga.
Farðu vel, elsku Jenný amma,
Lóa.
allra, krakkaskarans sem vorum
alltaf saman í þá daga. Auðvitað eru
það litlu daglegu samskiptin sem
mynda heildina, en hugurinn stað-
næmist við nokkur atvik og eitt
þeirra lýsir honum vel.
Það var daginn sem ég og annað
barn úr hópnum höfðum fundið upp
á því að afla okkur tekna með því að
selja Viku sem við fundum í gamalli
kistu undir stiga. Við buðum þetta til
sölu í næstu blokkum. Eitt blaðið
keypti Tumi, svili hans Hjartar. Oft
var mjög stutt í grínið hjá Tuma og
ég sá ekki betur en hann væri frekar
glaður yfir viðskiptunum.
Þegar heim var komið beið hins
vegar mamma og var ekki ánægð yf-
ir uppátækinu og háttaði mig niður í
rúm. Ég man hvað mér fannst þetta
allt mjög ósanngjarnt og skildi ekki
alveg brotið. En ég var samt til í að
biðja Hjört vin minn afsökunar fyrst
ég hafði gert svona mikið af mér.
Hann kom til mín inn að rúmi og ég
bað hann afsökunar og sagði honum
líka að ég hafi ekki vitað að það væri
bannað að selja svona. „Nei, Gunný
mín. Það er ekkert ljótt að selja og
bara gaman að því, en það má aldrei
selja það sem maður á ekki og ekki
plata þann sem kaupir.“ Þar með
skildi ég þetta allt saman, og lærði
fyrir lífstíð.
Hjörtur kallaði mig, svona spari,
eins konar dóttur sína og mér þótti
alltaf jafn vænt um það. Leiðirnar
lágu víða saman og alltaf var jafn
gott að hafa hann í nágrenninu. Í
hestunum, í tölvuháskólanum TVÍ
og auðvitað þegar Leirubakkaliðið
hittist. Alltaf var svo auðvelt og gott
að leita til hans og betra en ekkert
að eiga hann að, ekki síst í TVÍ.
Það er margt sem hægt var að
læra af Hirti, ekki síst hjálpsemi.
Hann hafði gaman af því að rétta
öðrum hjálparhönd og hafði næmt
auga fyrir að leysa mál annarra. Ef
hann sá tækifæri þá greip hann það.
Þegar ég keyrði í burtu frá því að
hitta Hjört í síðasta skipti var hug-
urinn uppfullur af spurningunni
stóru, af hverju? Já, ef það er verk-
efnið hér að snerta líf sem flestra til
góðs, þá var Hjörtur kannski bara
búinn með verkefnið sitt? Hver sem
ástæðan er er vont að þurfa að
kveðja.
Elsku Didda, Rikki, Þurý og
krakkarnir. Megið þið finna styrk í
sorg ykkar.
Kærleikskveðja,
Gunnhildur.
Góður vinur okkar er fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Hann Hjört-
ur hennar Kristínar er látinn.
Þegar Kristín byrjaði í sauma-
klúbbnum okkar kom fljótt á daginn
að hún var í tygjum við ungan og fal-
legan pilt. Þau voru ekki ýkja gömul
og Hjörtur heldur yngri í árinu en
Kristín; hún síkkaði buxur af honum
í saumaklúbb og fór í Ríkið fyrir
hann þar til hann hafði sjálfur aldur
til. Fljótlega stóð brúðkaup fyrir
dyrum og lokahönd var lögð á glæsi-
legan brúðarkjól í saumaklúbbnum.
En við höfðum líka áhuga á ferða-
lögum um landið þótt stundum væri
erfitt að komast frá smábörnum þó
að ekki væri nema í 2-3 daga. Þá var
mikið sungið, gjarnan frumsamin
lög og ljóð. Enginn hafði meira gam-
an af söng en Hjörtur þótt ekki
syngi hann sjálfur. Fyrsta sauma-
klúbbsferðin var „kvennaferð“. En
Kristín bætti Hirti við og Óla félaga
hans að auki. Ekki er að orðlengja
það að ungu mennirnir stóðu sig
með slíkri prýði að kvennaferðir
voru aldrei orðaðar eftir þetta, karl-
ar voru hér eftir sjálfsagðir ferða-
félagar. Og þegar við sömdum
saumaklúbbsbraginn okkar sungum
við í vísunni um Kristínu:
Hún hugsar vel um hann
Hjört, sinn ektamann,
sem heillar hverja drós.
Hann á skilið hrós!
Enginn annar saumaklúbbseigin-
maður fékk viðlíka vitnisburð í þeim
brag enda var Hjörtur dagfarsprúð-
ur, skipti sjaldan skapi og alltaf stutt
í brosið og kímnina. Það sýnir líka
sérstakt myndaalbúm á heimili
þeirra hjóna að Hjörtur hefur um
dagana heillað margar drósirnar.
Hefur Kristín samviskusamlega séð
um að halda myndunum til haga.
Fljótlega var hafist handa við hús-
byggingar, fyrst blokkaríbúð í
Leirubakka og síðan reisulegt ein-
býlishús í Grófarseli. Börnin urðu
tvö og seinna bættust við barna-
börnin sex sem á einhvern hátt hétu
öll í höfuðið á honum.
Hjörtur var lærður húsasmíða-
meistari og vann framan af við sína
iðn. Um miðjan 9. áratuginn tók
hann við starfi húsvarðar í Versl-
unarskóla Íslands og fluttist þaðan
yfir í nýjan Háskóla Reykjavíkur.
Þessum stofnunum vann hann
ómælt verk af einstakri umhyggju
meðan heilsa og kraftar entust.
Kristín og Hjörtur nutu sín vel í
fjölmenni, glaðvær og vinmörg. Þau
voru selskapsfólk af lífi og sál og
kunnu að njóta lífsins, ferðuðust
mikið saman, akandi og ríðandi um
Ísland og fljúgandi til annarra landa.
Fyrir rúmu ári voru þau búin að
skipuleggja fjölmenna veislu til að
halda upp á sextugsafmæli sín á af-
mælisdegi Hjartar.
Þá kom reiðarslagið. Hjörtur
greindist með krabbamein sem leit
hreint ekki vel út og þurfti að fara í
uppskurð og meðferð. Snarlega var
hætt við að senda út boðsmiða.
Vonir glæddust eftir uppskurðinn
og lyfjameðferð sem tóku ótrúlega
lítið á Hjört. En síðsumars kom bak-
slag og heilsu hans hrakaði ört eftir
það. Bjartsýni og áföll skiptust á.
Hjörtur var enginn æsingamaður.
Hans góða lundarfar og æðruleysi
var mikil hjálp á erfiðum stundum.
Kristín flutti til hans, fyrst á krabba-
meinsdeild Landspítalans og síðan á
líknardeildina í Kópavogi. Þar vakti
fjölskyldan yfir honum allt til hinstu
stundar.
Við kveðjum Hjört með söknuði
og vottum Kristínu, vinkonu okkar,
börnum þeirra, barnabörnum og
systkinum Hjartar okkar dýpstu
samúð.
Fyrir hönd saumaklúbbsins
Edda Arnholtz,
Solveig Guðmundsdóttir.
Hinn 13. september síðastliðinn
sat ég námskeið vegna vinnu minnar
þegar ég fékk þau skilaboð að vinur
minn Hjörtur Þór væri í þann veg-
inn að tapa orrustunni við þann ill-
víga sjúkdóm sem hann hafði verið
að berjast svo aðdáanlega við um
árabil. Það þarf ekki að orðlengja
það að þessu námskeiði lauk þar
með og þegar ég gekk til vinnu
minnar sorgmædd með tárin í aug-
unum tók ég eftir því að fyrstu
haustlaufin voru fallin. Mér fannst
það einhvern veginn svo táknrænt
fyrir þessa sorgarfrétt að fegurð
sumarsins væri að kveðja. Nú er
þessi vinur minn allur sem var sann-
ur höfðingi og ætíð glaður með
prakkaraglampa í augunum en samt
svo prúður.
Ég kynntist Hirti og Kristínu
konu hans upp úr 1970 þegar Krist-
ín fór að vinna í Fálkanum þar sem
ég starfaði. Þarna myndaðist góð
vinátta enda áttum við lík áhuga-
mál, vorum á sama aldri og áttum
litla tveggja ára stráka. Þessir
strákar okkar urðu vinir, gengu
saman í skóla, fermdust saman og
eru í dag í sama vinahópi. Ég hef
mjög margar ánægjustundir átt
með þessari fjölskyldu.
Ég hef sungið ásamt Kristínu í
Landsvirkjunarkórnum og átt þar
margar gleðistundir með kórfélög-
um og mökum þeirra. Í kórferðum
var Hjörtur alltaf hrókur alls fagn-
aðar og oft féllu spaugsyrðin og
hlátrarnir glumdu. Hann var alltaf
tilbúinn til að aðstoða með gleði og
var móralskur stuðningsaðili kórs-
ins númer eitt og hvatti okkur í
söng og gleði. Hann var aðalhvata-
maður og stjórnandi þess hóps sem
fylgdi okkur á ferðum og skemmt-
unum og var kallaður „kórbullur“.
Hjörtur sá ævinlega til þess að
gamanið væri líka í þeim hópi. Hann
var kallaður Keisarinn í hópnum
okkar vegna glaðlegrar forystu og
áhuga á að allt færi sem best og
skemmtilegast fram. Ég er hrædd
um að erfitt verði að manna hlut-
verk „Keisarans“ í okkar hópi. Ég
er mjög þakklát þessum vini mínum
fyrir allt sem hann hefur gert fyrir
okkur kórfélagana og ég á eftir að
sakna þess að sjá hann með hlýja
augnaráðið á tónleikum þar sem
hann alltaf átti sæti og heyra þetta
sérstaka hjartkæra „húrra“ sem
gladdi okkur svo oft og framkallaði
mörg bros.
Hann stundaði hestamennsku af
sömu hógværðinni og gleðinni og
allt annað og það kom stundum fyr-
ir að ég naut góðs af því áhugamáli
hans og skemmti ég mér þá æv-
inlega vel.
Ein skemmtilegasta ferð sem ég
hef farið var þegar ég fór með þeim
hjónum á æskuslóðir Hjartar í
Skagafjörðinn og fór í fyrsta sinn í
Laufskálarétt. Það er helgi sem ég
mun aldrei gleyma. Þarna söng
maður eiginlega alla helgina og
brosið fór ekki af andlitinu lengi á
eftir. Þær eru miklu fleiri ánægju-
legu stundirnar sem ég hef átt með
þessu fólki. Það er á slíkum stund-
um sem maður skilur orðið mann-
fagnaður til fulls. Það var eins og
Hjörtur fengi aldrei nóg af að hlusta
á söng og gamanyrðin voru aldrei
langt undan. En nú er hann horfinn
úr þessu jarðlífi og mun ekki oftar
hvetja okkur til dáða og spauga við
okkur. Mig langar að segja til hans:
„Kærar þakkir fyrir þitt innlegg í
lífshamingju mína.“ Elsku Didda,
Rikki, Þurý og fjölskyldur, ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið Guð að leiða ykkur í
gegnum sorgina í ljósið á ný.
Erla.


  


 



 
    
       
✝
Ástkær móðir mín, amma og langamma,
KARÓLÍNA PÉTURSDÓTTIR,
Hjallaseli 55 (Seljahlíð),
áður til heimilis að
Bogahlíð 13,
lést laugardaginn 17. nóvember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Pétur Þór Jónsson,
Karólína Pétursdóttir, Örn Einarsson,
Elena Kristín Pétursdóttir, Þorvaldur Magnússon,
Arna Hildur Pétursdóttir, Ragnar Börkur Ragnarsson
og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir, fósturfaðir, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR INGI KRISTMUNDSSON,
til heimilis að Vestmannabraut 47,
Vestmannaeyjum,
andaðist laugardaginn 10. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn
24. nóvember kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hörður Guðmundsson,
Sverrir Unnarsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
CHRISTEL JÓNASSON
(f. Lettau),
andaðist föstudaginn 16. nóvember á
hjúkrunarheimilinu Eir.
Hún verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
föstudaginn 23. nóvember kl. 11.00.
Hildigerður Jakobsdóttir, Lars Gimstedt,
Finnbogi Jakobsson, Elín Flygenring,
Kristel, Björg, Jakob og Signý.
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HALLDÓR B. ÓLASON,
rafvélavirki,
Framnesvegi 62,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum, Fossvogi, þriðjudaginn
20. nóvember.
Hulda Heiðrún Eyjólfsdóttir,
Valgerður Halldórsdóttir, Helgi H. Steingrímsson,
Sigríður Halldórsdóttir, Gylfi Þorkelsson,
Óli F. Halldórsson, María Björk Daðadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.