Morgunblaðið - 11.01.2008, Blaðsíða 30

30 FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Svava GuðrúnEiríksdóttir
fæddist á Brunna-
stöðum á Vatns-
leysuströnd 25. júlí
1928. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 2. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Eiríkur
Einarsson, síðar
bóndi í Réttarholti í
Reykjavík, f. í Mýr-
dal 13. október
1891, d. 1973 og
kona hans, Sigrún
Benedikta Kristjánsdóttir, f. á
Bíldudal 2. desember 1896, d. 1969.
Svava var sjöunda barn þeirra
hjóna, en alls urðu dætur þeirra
fimmtán. Systur
Svövu eru: Rannveig
Ingveldur, f. 29.6.
1920, Unnur Krist-
jana, f. 7.7. 1921, d.
1976, Magga Alda f.
10.11. 1922, d. 1947,
Jóna Kristjana, f.
31.3. 1924, Auður
Halldóra, f. 12.6.
1925, d. 2004, Lára
Brynhildur, f. 21.10.
1926, Erla Eyrún, f.
25.10. 1929, Inga
Ásta, f. 30.10. 1930,
Björg Aðalheiður, f.
8.11. 1931, Stefanía Salóme, f. 2.6.
1933, d. 1999, Magnfríður Dís, f.
23.7. 1934, Ólöf Svandís, f. 15.10.
1935, Lilja Ragnhildur, f. 23.6.
1941 og Rafnhildur Björk, f. 1.1.
1943.
Svava giftist 2. janúar 1960 Guð-
jóni Péturssyni útvegsbónda, f.
15.3. 1930. Það varð þeirra gæfu-
dagur og sambúðinni lauk ekki
fyrr en 2. janúar 2008, en Svava
kvaddi þetta líf á 48. brúðkaups-
deginum.
Guðjón er sonur hjónanna Péturs
Sigurbjörnssonar og Helgu Jóns-
dóttur. Sonur Svövu og Guðjóns er
Björgvin, f. 24.10. 1965. Kona hans
er Sólrún Hulda Ragnarsdóttir, f.
8.11. 1961 Dóttir þeirra er Svava
Rún, f. 1.3. 1996. Eldri börn Huldu
eru Ragnheiður, Ástþór og Auður.
Útför Svövu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Í dag kveðjum við hjartkæra syst-
ur okkar, Svövu Guðrúnu.
Við minnumst hennar með virðingu
og þakklæti. Virðing okkar er heil og
hrein. Þakklæti okkar og söknuður er
djúpur. Svava var sjöunda systirin í
fimmtán dætra hópi foreldra okkar.
Við vorum nýflutt úr Reykjavík í
fábýla sveit suður með sjó. Bærinn
okkar hét og heitir Brunnastaðir, þar
fæddist Svava.
Svava varð strax hvers manns hug-
ljúfi, róleg og blíð. Við lékum við hana
og sungum fyrir hana og smábarnið
tók fljótt undir söng okkar. Allir tónar
áttu greiðan aðgang að eyrum henn-
ar, því tónskynjun hennar var óvenju-
leg. Hún söng áður en hún talaði. Svo
bættust ljóðin við og vísurnar, þegar
málið þroskaðist. Alla ævi söng hún.
Rödd hennar var falleg og hljómmikil.
Við sungum öll af hjartans lyst og fað-
ir okkar lék á orgelið.
Strax og Svava hafði aldur og
þroska til, tók hún þátt í starfi söng-
sveita og kóra. Hún var lengi í Sam-
kór Reykjavíkur undir stjórn Róberts
A. Ottóssonar og fór með þeim kór í
söngferð til Norðurlanda. Þetta var
áður en „ferðaútrásin“ hófst, enda var
samkórinn með fyrstu söngsveitum
sem heimsóttu önnur lönd. Faðir okk-
ar sendi kórnum ofurlítið ljóð og ein
vísan er svona:
Sækir djarft á söngvamið
Samkórinn um Norðurlönd.
Fulltrúi Íslands út á við,
yður leiði Drottins hönd.
Söngferðin var Svövu ævintýri og
við samglöddumst henni af heilum
hug.
Þótt Svava yrði fyrir áföllum og
erfiðri reynslu á unglingsárum, þegar
hún varð að liggja í gipsi í heilt ár á
sjúkrahúsi vegna berkla í baki, bug-
aði það hana ekki. Hún fagnaði okkur
brosandi þegar við heimsóttum hana
og sýndi okkur hannyrðir sínar, sem
samsjúklingar og hjúkrunarfólk
kenndu henni. Það voru falleg hand-
verk eins og öll hennar verk eftir það
og þau voru mörg. Í húsmæðraskól-
anum í Hveragerði lærði Svava fleiri
listir: hússtjórnarlist, matargerðarlist
og handmennt af mörgum gerðum.
Hún varð fyrirmyndarhúsmóðir.
Menntun hennar kom sér vel þegar
hún gerðist matráður í Hvalstöðinni í
Hvalfirði. Þar fann hún piltinn sinn,
eins og hún sagði sjálf. Pilturinn
hennar og síðar eiginmaður til ævi-
loka er hann Guðjón Pétursson,
Skagamaður í húð og hár. Þau áttu
einn son, Björgvin. Við systurnar
gleymum aldrei þeirri gleði og ham-
ingju sem þau hjónin nutu við tilkomu
þessa litla, ljúfa drengs, sem fylgdi
síðar föður sínum við alla hans iðju og
varð móður sinni lífsfylling og gleði.
Kona Björgvins, hún Hulda, sýndi
Svövu þá virðingu og gleði að kalla
hana til sín þegar hún fæddi litlu
Svövu Rún, eina barnabarn Svövu og
Guðjóns, og Svövu var innanbrjósts
eins og móður okkar sem fagnaði öll-
um litlum börnum með þessum orð-
um: „Gullið mitt og goðið og gersemin
smá, ástin mín og yndið og allt það
sem ég á, með augun djúp og blá“.
Börnin hennar Huldu standa öll
jafnfætis og eru barnabörn Svövu og
Guðjóns. Umhyggja Svövu og Guð-
jóns og ástúð gagnvart öllum ættingj-
um er ómæld. Þeirrar umhyggju og
ástúðar nutu börn okkar systra og
þeirra börn, en það sýna vel handverk
Svövu sem hún sendi þeim á gleði-
stundum.
Við ljúkum minningarorðum um
hana Svövu systur okkar með vísu
sem faðir okkar gerði þegar eins stóð
á fyrir mörgum árum:
Vér drúpum með lotning við dánarbeð þinn
og daganna liðnu með þakklæti minnumst,
oss vonirnar lyfta í ljósheiminn inn
og lífinu handan við djúpið vér kynnumst
því aðskilin bíðum vér aðeins um sinn
og eigum þá vissu að síðar vér finnumst.
Með samúðarkveðju til fjölskyld-
unnar á Akranesi frá okkur Réttar-
holtssystrum,
Rannveig.
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð um hana Svövu sem ég
virti og mat mikils. Þegar ég lít til
baka þá hvarflar hugurinn til sumars-
ins 1968, þegar fjölskylda mín var ný
flutt á Höfðabrautina. Við vorum að
aðlagast nýjum stað með tvö kornung
börn. Dyrabjallan hringdi og í dyra-
gættinni stóð kona virðuleg og með
hlýtt bros sem ornaði mér um hjarta-
rætur. Hún bauð mig velkomna í
hverfið og afhenti mér kleinupoka.
Eftir það urðum við góðar vinkonur.
Hún var algert tryggðatröll í blíðu og
stríðu. Alltaf á fimmtudögum voru
bakaðar kökur og hjá henni fékk ég
margar góðar uppskriftir. Í fyrsta
skipti sem ég tók slátur með tengda-
móður minni kom hún með nálina og
saumaði með okkur. Einnig var ég
lærlingur hjá henni í sultu og safta-
gerð. Betri rababarasultu hef ég ekki
fengið. Hún var alltaf til staðar óbeð-
in.
Hún var ákaflega barngóð og börn-
in okkar voru mjög hænd að henni.
Mikil var gleðin þegar Björgvin sonur
þeirra hjóna kom inn í líf þeirra. Hann
var umvafinn ást og kærleika alla tíð.
Hann var klæddur eins og prins og
alltaf var verið að hanna nýja flík á
hann, ekkert var nógu gott fyrir son-
inn. Hún var ákaflega flughrædd og
þorði ekki að fljúga en þegar einka-
sonurinn átti að fara í fótboltaferða-
lag á erlendri grund þá bægði hún
allri hræðslu frá og flaug með honum.
Allt hennar líf auðkenndist af um-
hyggju fyrir fjölskyldu sinni og öðr-
um.
Svava var mjög stolt af uppruna
sínum en hún var ein fimmtán systra
úr Réttarholtinu, dóttir hjónanna Sig-
rúnar Kristjánsdóttur og Eiríks Ein-
arssonar. Systurnar héldu mjög vel
saman og það var alltaf mikil tilhlökk-
un og undirbúningur þegar þær komu
í heimsókn. Einnig hittust þær alltaf á
afmæli móður sinnar 2. desember.
Svava lét ekki veðrið hamla sér að
mæta þá, þó að Akraborgin hreppti
hið versta veður. Allt var lagt í söl-
urnar til að hitta systur sínar og vera
með fjölskyldum þeirra.
Í janúar 1971 flytur fjölskyldan
mín úr hverfinu þar sem fjölskyldan
var að stækka og því þörf á stærra
húsnæði. Svava hélt samt áfram sam-
bandi við okkur. Þegar ég hóf aftur
störf utan heimilis, þá bauð hún hjálp
sína og var hjá börnunum mínum á
miðvikudögum. Þá var hitað kakó og
bakaðar pönnukökur eða kleinur.
Hún var alltaf að gauka að þeim hand-
gerðum flíkum og ýmiss konar handa-
vinnu. Þessir dagar voru mjög sterkir
í minningunni hjá börnunum okkar.
Einnig tók hún að sér störf í fyrirtæki
eiginmanns míns um tíma og sýndi
mikla samvisku þar í starfi.
Eftir því sem árin liðu varð sam-
bandið minna en alltaf fylgdumst við
með hvor annarri.
Svava var ekki heilsuhraust síðustu
árin en hún var alltaf jákvæð og þakk-
lát fyrir þá þjónustu sem hún fékk.
Þegar ég heimsótti hana á Sjúkrahús
Akraness fyrir rúmu ári þar sem hún
var í endurhæfingu, þá lá hún ekki á
liði sínu við að hrósa starfsfólkinu.
Þetta væri eins og fimm stjörnu hótel.
Þar var hún í herbergi með vinkonu
sinni og þær skemmtu sér konung-
lega. Í sumar heimsótti ég hana í nýju
íbúðina að Tindaflöt 8.
Hún var ákaflega ánægð með hana.
Nú gat hún farið ferðar sinnar því að
lyfta var í húsinu. Halla systir mín var
með mér en þær hafa alltaf verið góð-
ar vinkonur og þær rifjuðu upp gamla
daga. Það var mikið hlegið og skrafað.
Ég minnist þess ekki að heyra hana
hallmæla nokkurri manneskju. Líf
hennar snerist um að gleðja aðra og
sýna þakklæti.
Fjölskyldan mín vottar eiginmanni
hennar og fjölskyldu dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg Jóna Jónsdóttir.
Svava Guðrún Eiríksdóttir
✝ Magnús Ásmunds-son fæddist í
Reykjavík 3.nóvemb-
er 1921. Hann lézt á
hjúkrunarheimilinu
Sóltúni í Reykjavík
föstudaginn 4. janúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Ásmund-
ur Jón Magnússon,
sjómaður og síðar
símamaður í Reykja-
vík, f. í Garðhúsi í
Gaulverjabæjarsókn,
Árn., 13. desember
1888, d. í Reykjavík
24. nóv. 1955, og kona hans Ey-
gerður Guðbrandsdóttir húsfreyja,
f. á Brúnastöðum í Hraungerð-
ishreppi Árn., 23. febrúar 1891, d. í
Reykjavík 25. nóvember 1971.
Magnús var elztur 4 systkina.
Systkyni hans eru Katrín, f. í
Reykjavík 30. júlí 1925; Guðbrand-
ur, f. í Reykjavík 26. febrúar 1927
og Oddný, f. í Reykjavík 9. ágúst
1932.
Magnús kvæntist 13. júlí 1946
Hrefnu Bergmann Einarsdóttur, f.
í Hafnarfirði 18. apríl 1924, d. í
Reykjavík 12. maí 2006. Foreldrar
hennar voru hjónin Einar Sveins-
son múrarameistari, f. í Sandvík á
Eyrarbakka 7. nóvember 1891, d. í
Smáradóttur, f. 12.október 1982.
Synir Sigurðar og fyrrv. sambýlis-
konu, Kolbrúnar Lilju Bjarnadóttur,
f. 18. júlí 1973 eru Gabríel Aron, f. í
Reykjavík 18. desember 1998 og
Mikael Máni, f. í Reykjavík 23. jan-
úar 2002. 3) Auður hárgreiðslu-
meistari, f. í Reykjavík 21. febrúar
1958. Maki 12. september 1981 Hall-
dór Helgi Kristiansen, f. 7. ágúst
1956. Sonur þeirra er Einar, f. í
Reykjavík 14. nóvember 1986.
Magnús var elztur sinna systkina
og er hann fæddist bjó fjölskyldan
við Lindargötuna en flutti fljótlega
að Týsgötu 5 í Reykjavík þar sem
hann ólst upp. Hann stundaði nám í
Reykjavík og lauk námi við Verzlun-
arskóla Íslands 1940 með 1. ágæt-
iseinkunn. Hann tók síðar þátt í
ýmsum námskeiðum, m.a. hafði
hann mikinn áhuga á tungumálum
og sótti námskeið í ensku, spænsku
og sænsku. Auk þess námskeið
tengd hans starfi. Magnús starfaði
nánast allan sinn starfsferil eða um
53 ár, til 72ja ára aldurs, á skrifstofu
Tollstjórans í Reykjavík, síðustu ár-
in sem deildarstjóri. Þau Hrefna
bjuggu allan sinn búskap í Reykja-
vík, fyrstu 6 árin á Víðimel 58 en síð-
an alla tíð á Bústaðavegi 83. Magnús
var vegna veikinda heimilismaður á
Hjúkrunarheimilinu Sóltúni frá
opnun þess í janúar 2002.
Magnús verður jarðsunginn frá
Grensáskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Reykjavík 26. maí
1974 og Hulda Berg-
mann Sigfúsdóttir
húsfreyja í Reykjavík,
f. í Hafnarfirði 2. júní
1903, d. í Reykjavík
14. júní 1993.
Börn Magnúsar og
Hrefnu eru 1) Einar
viðskiptafræðingur
og handknattleiks-
maður í Reykjavík og
um tíma í Þýzkalandi,
f. í Reykjavík 7. maí
1948, d. í Reykjavík 6.
janúar 2000. Maki 9.
ágúst 1974, Stefanía María Júl-
íusdóttir kennari, f. 26. marz 1950.
Sonur þeirra er Davíð, f. í Reykja-
vík 31. desember 1986. 2) Ásmund-
ur heimilislæknir í Reykjavík, f. í
Reykjavík 12. mars 1951. Maki 9.
ágúst 1980, Guðmunda Jódís Kon-
ráðsdóttir hjúkrunarfræðingur, f. á
Sauðárkróki 13. maí 1956. Þau
skildu 1998. Börn þeirra eru Magn-
ús, f. í Vestmannaeyjum 29. júní
1981 og Hrefna, f. í Svíþjóð 19. apríl
1984, sambýlismaður Ólafur Heiðar
Harðarson, f. á Sauðárkróki 29.
júní 1978. Stjúpsonur Ásmundar
(sonur Jódísar) er Sigurður Jóns-
son, f. í Svíþjóð 20. ágúst 1972,
kvæntur Theódóru Elísabetu
Við pabbi vorum mjög góðir fé-
lagar. Hann var sérlega jákvæður
maður og skipti sjaldan skapi. Und-
anfarin ár skyggðu veikindi á, en allt-
af var stutt í brosið og aðspurður leið
honum vel, sem ber einnig vitni frá-
bærri umönnun í Sóltúni.
Nú á kveðjustund rifjast margt
upp. Minnisstætt er mér frá bernsku
er fjölskyldan fór á sumrin í lítinn
sumarbústað í Laxneslandi. Við
„fluttum“ með sendibíl upp eftir, m.a.
með barnarúm fyrir Auði litlu systur.
Farið var með vistir og mjólkin sótt í
brúsa á Hraðastaði. Pabbi sótti vatn í
fötur niður í læk og notaði grind sem
ég held að afi Ásmundur hafi smíðað.
Hann fór með okkur Einar í göngu-
túra, m.a. á Grímannsfell. Þægindi
voru lítil í bústaðnum, en við áttum
þar notalegar stundir. Á kvöldin las
pabbi fyrir okkur framhaldssögu,
undir þægilegu hljóði í steinolíuvél-
inni sem bæði var notuð til að elda og
hita bústaðinn. Við fengum oft heim-
sóknir ættingja og vina „alla leið“ upp
í Mosfellsdal.
Í gegnum tíðina gerðum við pabbi
margt skemmtilegt saman. Sérstak-
lega voru okkur eftirminnilegir tón-
leikar í Laugardalshöll 1980 með Lu-
ciano Pavarotti. Vladimir Ashkenazy
var í uppáhaldi hjá pabba. Hann spil-
aði sjálfur á píanó – lærði hjá Jóhanni
Tryggvasyni, föður Þórunnar Ashke-
nazy.
Ég vann oft á sumrum á mennta-
skólaárum á skrifstofu tollstjóra. Fór
ekki fram hjá manni að fólk bar virð-
ingu fyrir pabba og störfum hans.
Kynntist ég þar ágætum vinnufélög-
um hans. Fékk ég oft að fara með
honum í eftirminnilegar helgarferðir
starfsfólksins víða um land.
Hann átti aldrei bíl hann pabbi,
gekk mjög mikið og fór mikið í Sund-
höllina. Notaði strætó. Ég svaraði
gjarna, spurður á hvernig bíl hann
væri, að það væri ýmist Volvo eða
Benz – strætótegundirnar.
Þau mamma höfðu yndi af ferðalög-
um og ferðuðust víða um Evrópu.
Pabbi var trúaður og ólst upp í
kristinni trú. Kenndi okkur systkinun-
um að biðja og hvatti okkur, eins og
hann hafði gert, að fara í KFUM og K.
Ég fór á fund fyrst með Einari stóra
bróður. Fótbolti og síðar handbolti
áttu hug Einars allan en ég festi rætur
í KFUM. Pabbi gekk formlega á ný í
félagið eftir að ég skráðist 17 ára í AD-
KFUM. Var hann tíður gestur á AD-
fundum og samkomum. Hann fylgdist
líka með handboltanum af áhuga og
fór oft að horfa á Einar keppa í Laug-
ardalshöllinni ýmist með Víkingi eða
landsliðinu. Og þessi rólyndismaður
æsti sig stundum svo mikið upp í stúk-
unni að hann treysti sér ekki á næsta
leik!
Eftir að við fjölskyldan fluttum
heim frá Svíþjóð 1987 að loknu fram-
haldsnámi og við hjónin höfðum auk
þess verið þar á biblíuskóla í tvo vetur
byrjuðum við kristilegt starf í Reykja-
vík. Það óx og varð að fríkirkju, Orði
lífsins, starfrækt til 1997. Þau mamma
störfuðu með okkur og Einar bróðir
og Dedda. Einnig Oddný föðursystir
og Jóhann heitinn. Pabbi var gjarnan
við dyrnar og með hlýlegri framkomu
vann hann hug allra.
Nú er hann fluttur heim til Drottins
– sem mamma gerði 2006 og Einar
bróðir langt fyrir aldur fram árið 2000.
Þar eru engir sjúkdómar eða annað
böl.
Drottinn blessi minningu þeirra.
Ásmundur Magnússon.
Eftirfarandi orð, er brátt urðu
heimsfræg, „Nú heyrir hann sögunni
til“, voru sögð stundarhátt í húsi W.
Petersens við 10. götu í Washington
árla dags 15. apríl 1865 er hinn ástsæli
forseti Bandaríkjanna, Abraham Lin-
coln, hafði gefið upp öndina. Mér
duttu þessi orð í hug, þegar ég heyrði
andlát skólabróður okkar, Magnúsar
Ásmundssonar. Það fækkar óðum í
hópi okkar skólasystkinanna er út-
skrifuðust frá Verzlunarskóla Íslands
vorið 1940. Magnús var frábær nem-
andi og á lokaprófinu þetta vor deildi
hann hæstu aðaleinkunninni með okk-
ar kæru skólasystur, Ásdísi Arnalds.
Auk þess að vera annar einkunnar-
hæsti nemandi skólans var hann alla
tíð okkar kæri, dagfarsprúði og góði
vinur og skólafélagi. Eins og fram
mun koma í inngangi var fulltrúastarf
hans í deild útflutningsmála á skrif-
stofu Tollstjórans í Reykjavík sú
starfsgrein sem hann helst fékkst við
á ævi sinni. Því starfi sinnti hann af
þeirri trúmennsku og færni er ávallt
einkenndi allt hans hátterni, um það
getur undirritaður sjálfur dæmt. –
Magnús var gæddur margvíslegum
hæfileikum; hann hafði afar næma til-
finningu fyrir tónlist þótt hann færi
dult með þann eiginleika og var leik-
inn talnamaður.
Vegna sjúkdóms í framheila þurfti
Magnús að dvelja sex síðustu æviár
sín á hjúkrunarheimilinu Sóltúni; þar
eins og annars staðar er hans nú sárt
saknað. Magnúsi leið vel á þessu
ágæta heimili, þar tók hann þátt í allri
skemmtun og gleði, söng og dansaði
við samvistarfólk sitt og umönnunar-
dömurnar. Þrátt fyrir þennan alvar-
lega sjúkdóm glataði hann aldrei hin-
um frábæra og einstaka persónuleika
sínum.
Magnús missti konu sína á sl. ári og
var það honum mikið áfall. Við það
tækifæri heimsóttum við Ásdís hann
og fluttum honum kveðjur frá skóla-
félögum okkar.
Að leiðarlokum kveðjum við okkar
kæra skólabróður og vin og þökkum
ógleymanlegar samverustundir; ást-
vinum hans öllum vottum við okkar
dýpstu samúð. Blessuð sé minning
okkar kæra skólafélaga, Magnúsar
Ásmundssonar.
F.h. skólasystkinanna,
Árni Kr. Þorsteinsson.
Magnús Ásmundsson
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Ásmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.